Times, they are a-changing

Μιά χαρά κλάψαμε το νεκρό, τη παλιά Daily Madness. Το να τη κλείσω ήταν αναγκαίο κακό. Ηταν σαν να άφηνα πίσω μου το παρελθόν, ένα παρελθόν που με έτσουζε.

..τόσο για την Ελλάδα που έβλεπα να πηγαίνει κατά διαόλου...με αποτέλεσμα αυτό που όλοι πάθαμε και που παθαίνουμε τώρα με το ΔΝΤ, τα χρέη και το μπαμπούλα της αβεβαιότητας του αύριο. Με όποια παράταξη κι αν είσαι, το καταλαβαίνεις αυτό, τσουβαλιαστήκαμε στο ίδιο σακκί. Τα χλωρά και τα ξερά μαζί. Να κόψουμε το λαιμό μας.

..όσο και για τα προσωπικά μου που με έσερναν απο τη μύτη. Κάποια στιγμή μπαίνει ένα τέλος, πόσο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος τη συνεχή πίεση, τη συνεχή θλίψη, τη συνεχή καταπόνηση. Διάφορα συναισθήματα γεμίζουν τη ζωή, θυμός, οργή, νεύρα, τάση για εκδίκηση, δάκρυα και μετά ..το κενό. Οταν όλα στερεύουν και αυτό που μένει είναι συμπαγής πικρία. Ξαφνικά όλα μαυρίζουν. Δεν έβλεπα πουθενά διεξόδους.

Πίστεψα ότι κλείνοντας το μπλόγκ θα τα ξεπερνούσα. Οπως και η Ελλάδα θα ξεπερνούσε τη κρίση με μικρό κόστος. Οτι απατήθηκα, είναι γεγονός. Οτι τη πατήσαμε σαν χώρα, και αυτό γεγονός είναι. Δεν συγκρίνω το μπλογκάκι με το τραύμα της χώρας, όμως εδώ έχουμε τους βιους παράλληλους.

Κλείνοντάς το, είδα κάποια πράγματα. Κατ' αρχήν μου έφυγε η πίεση, ότι πρέπει να γράφω. Πίστευα ότι ΕΠΡΕΠΕ να γράφω συχνά. Αλλά στέρευα. Δεν είχα όρεξη πλέον να ανακοινώνω.. Βαρέθηκα να ασχολούμαι με τους άλλους. Η υγεία μου, πήρε τον αριθμό ΕΝΑ στη ζωή μου. Γιατί οι στενοχώριες χαλάνε την υγεία..Στενοχωριέσαι και δεν προσέχεις, το ρίχνεις στη δουλειά, στην όποια καταπόνηση, αγνοείς σημάδια που σου λέει το σώμα "πρόσεχε" και μετά ΜΠΑΜ! Τα φάρμακα που πήρα ήταν δυνατά. Οταν τελείωσαν..με κάνανε άνω-κάτω. Επεσαν οι παρενέργειες του Medrol επάνω μου και με αποσυντόνισαν. Το cold turkey που πέρασα με τρόμαξε!..ποτέ μου δεν είχα πάρει ναρκωτικά άρα ποτέ δεν είχα βιώσει τι σημαίνει απο-τοξίνωση. Μιά χαρά το βίωσα και ακόμη το βιώνω..2,5 μήνες μετά. Πώς τα φέρνει η ζωή, αλλιώς να ξεκινας και αλλού να βρίσκεσαι.

Κάτι σωστό βγήκε από όλο αυτό. Βαρέθηκα το παλιό στυλάκι της γκρίνιας και της απογοήτευσης. Δεν πιστεύω τίποτα πιά για το μέλλον μας σα χώρα. Τώρα η ίδια η χώρα θα δρέψει τα λάθη του παρελθόντος. Πιστεύω όμως σε εμένα και στους μπλόγκερς. Εμείς τουλάχιστον μιλάμε και ελπίζουμε. Ετσι ξαναάνοιξα το μπλόγκ..αλλά με νέο τίτλο..

Αισθάνομαι ότι το ύφος της γραφής αλλάζει. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί, η περίοδος όμως της λύπης έλαβε τέλος.
See you later, alligator (s)