Ω! Τι κόσμος μαμά!

Πρίν μερικές μέρες δέχθηκα επίθεση στο χώρο στάθμευσης του σπιτιού μου.

Βγαίνοντας με το αυτοκίνητο απο το υπόγειο πάρκινγκ, είδα ένα μαύρο τζιποειδές να μου έχει κλείσει την έξοδο πρός το δρόμο. Κορνάρισα για να φύγει και έκανε πίσω..αφήνοντάς μου ένα πολύ μικρό χώρο για να βγώ, χώρο που θα μου χρειαζόταν μεγάλη μανούβρα για να αποφύγω τις γρατζουνιές απο το τζίπ ή και με το τοίχο του γκαράζ δίπλα. Και στις μανούβρες δεν είμαι καλή..Ζήτησα λοιπόν απο την οδηγό (μιά ξανθιά κοπελλια) να φύγει γιατί δεν χώραγα..
Εβγαλε εκείνη το κεφάλι της απο το παράθυρο και μου είπε ειρωνικά "δεν μπορείς να το βγάλεις κότα; Εσύ πρέπει να πήρες πολλές π*π** απο το δάσκαλο για να πάρεις δίπλωμα" . Εμεινα ξερή. Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Νευρίασα πάντως και βγάζοντας το κεφάλι μου εξω απο το αμάξι της είπα να σηκωθεί να φύγει, να μη μου κλείνει την έξοδο απο το γκαράζ.
Πήγε το αμάξι μπροστά ελευθερώνοντας την έξοδό μου, αλλά εμποδίζοντας τη στροφή μου δεξιά για να βγώ στο δρόμο... έπρεπε να πάω πίσω πολύ και με μεγάλη μανούβρα να βγώ..ανάμεσα απο τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Την ίδια στιγμή που έβγαινα έξω..με περιέλουζε με βρισιές για το τι πρέπει να έκανα στους εξεταστές για το δίπλωμα.. Δεν μιλούσα καθόλου, είχα μείνει κόκκαλο. Τότε αισθάνθηκα κούνημα, κουνιόταν όλο το αυτοκίνητο και πάγωσα γιατί θεώρησα ότι ήταν σεισμός..

Δεν ήταν όμως σεισμός, ήταν ένας κοντός, καραφλός άνδρας σκαρφαλωμένος στη πόρτα (ευτυχώς κλειδωμένη) του συνοδηγού που τη κλώτσαγε με λύσσα και χτύπαγε το τζάμι με το πορτ-κλέ του βρίζοντάς με χυδαία..πέρα απο τα κλασσικά πουτ...σκρ....καριο...έλεγε και άλλες για τα στρατεύματα και τη μάνα μου, με απειλούσε να με χαρακώσει, να με σκοτώσει κλπ. Αρχισα να πατάω τη κόρνα συνέχεια..σκέφτηκα μήπως με ακούσει κανείς (ήταν και 3 το μεσημέρι), βγεί σε κανένα παράθυρο και σωθώ απο τον τρελλό.

Οταν άκουσε τη κόρνα..ο τρελλός τρόμαξε και σταμάτησε να επιτίθεται στο αυτοκίνητό μου! Βγήκε στο οδόστρωμα και απ' εκεί, κλείνοντας τη κυκλοφορία συνέχισε το υβρεολόγιο..μαζί με τη ξανθιά..Συνέχισα να πατάω τη κόρνα..ουρά τα αυτοκίνητα..στο τέλος κάποιος του φώναξε να ξεκουμπισθεί..πράγματι μπήκε στο τζίπ..και φύγανε λαγοί!

Φυσικά το πράγμα δεν έμεινε έτσι..ρώτησα ποιός ήταν απο το διαχειριστή..μου είπαν πως είναι ένας ελληνοαμερικάνος επιχειρηματίας με καταγωγή απο την Ιμβρο, που έχει τσακωθεί με πολύ κόσμο..στη πολυκατοικία εδώ και..τι ειρωνεία, ήταν αυτός και η εταιρεία του που είχε βάλει φυσικό αέριο στη πολυκατοικία που έμενε η μάνα μου!!! Τον είχαμε πληρώσει και απο πάνω για να κάνει τα κόλπα και τους τραμπουκισμούς του!!!

Ω! Τι κόσμος μαμά!

Μέρες Ιουλίου

Τέτοιες μέρες περίπου..πρίν απο χρόνια, ήταν που χάλασα το σπίτι μου. Χάλασα το γάμο μου. Εστησα στο τοίχο τη παλιά μου ζωή, στόχευσα και έρριξα διάνα. ΜΠΑΜ!

Οχι δεν έγιναν αυτά αυθόρμητα, τα μελετούσα τουλάχιστον 6 μήνες. Τότε που γύριζα στους δρόμους ανάμεσα απο τα μαθήματα, τότε που όργωνα συνοικίες, τότε που περπατούσα αλλά δεν έβλεπα, πέρα απο πεζοδρόμια και φανάρια. Τότε που έτρωγα επειδή έπρεπε να φάω, τότε που έπινα όταν δίψαγα, αλλά που κοιμόμουνα σαν το τούβλο απο τη κούραση. Χιλιόμετρα περπαταγα κάθε μέρα. Περπάταγα και σκεφτόμουνα, τις παλιές ονειρεμένες στιγμές. Τις στιγμές που έβλεπα σαν ονειρεμένες, με το κουλό μου όραμα, πιστεύοντας ότι όλοι οι άνθρωποι είναι αυτό που φαίνονται. Αυτό που σου δείχνουν. Οτι δεν υπάρχουν μυστικά, ότι όταν ερωτεύεσαι γίνεται επειδή το αισθάνεσαι έτσι και όχι επειδή βολεύει.. Οτι η ζωή που του προσέφερα ήταν το απόλυτο άπιαστο όνειρο..και βέβαια το άδραξε..πιστεύοντας ότι θα κρατήσει για πάντα. Προφανώς έπασχα απο μυωπία.
Ο έρωτας όμως κάτι σαν μυωπία είναι. Στραβώνεσαι χωρίς να ρωτάς. Οποια η απάντηση, καλή σου φαίνεται. Και μου το είπε η μάνα "μη τον παίρνεις, δεν είναι αυτό που σου δείχνει". Ομως ήταν όμορφος και αυτό απο μόνο του, μου άναβε τα λαμπάκια του πάθους. Ο γάμος ποτέ δεν με απασχόλησε, εκείνος ήταν που τον ήθελε, μαζί με τη μητέρα του η οποία με λάτρεψε απο τη πρώτη στιγμή.
Τύψεις δεν έχω που έκανα αυτό το γάμο. Πέρασα καλά τα 8 έγγαμα χρόνια. Και με τη Τζήν (τη μαμά του) μιά χαρά περνάγαμε..μέσα απο ατέλειωτα ουζάκια και σοκολατένια ταξείδια. Είχαμε πολλά κοινά. Το κυριώτερο ήταν που γελούσαμε πολύ.. παίρναμε το σκύλο μου, πιανόμασταν χεράκι-χεράκι και πηγαίναμε..σε πανηγύρια, στη λαϊκή, χτίζαμε παλάτια με άμμο, χανόμασταν σε συνοικίες της Ολλανδίας..κάναμε και κανένα τσιγαριλίκι..και μετά πολύ γέλιο. Το αστείο είναι που πάντα η μάνα μου φοβόταν μήπως οι συνομήλικοι μου με παρασύρουν στα ναρκωτικά..που να φανταστεί ότι η πρώην πεθερά..που και πού κάπνιζε του Θεού το χορταράκι. Αυτή η σχέση με τη Τζήν ήταν που καθυστερούσε την απόφασή μου να χωρίσω.. η φιλία της μετρούσε.

Ηταν μετά τη παράσταση των Pink Floyd που παρακολουθήσαμε όλοι στον ΟΑΚΑ και που μετά πήρα την απόφαση να χαλάσω το γάμο. Είχα ήδη βρεί δικηγόρο εννοείτε. Δεν ήθελε καθόλου να χωρίσουμε ο άντρας μου τότε, έκλαιγε, φώναζε, παρακαλούσε. Στο τέλος θύμωσε, γίνηκαν διάφορα. Αλλά τελικά τα μάζεψε και έφυγε. Εδωσε και το διαζύγιο και τέλος. Οι περισσότεροι φίλοι μας, πήραν το μέρος του..μία κοπέλλα μόνο έμεινε κοντά μου..και τελικά αναχώρησε και εκείνη. Μου έρριχναν το άδικο, βλέπεις. Δεν είχαμε πεί όλη την αλήθεια. Είπαμε σε όλους άλλα πράγματα, επουσιώδη..ιδιαίτερα στη Τζήν. Αυτός ο χωρισμός ήταν οδυνηρός.

Και εγώ ξανάρχισα τη ζωή μου απο την αρχή..μέρες κάποιου Ιουλίου. Που μετακόμισε και πήρε τη δική του οικοσκευή.. τα πιάτα, τα ποτήρια, τα μαχαιροπήρουνα..κάποια τραπέζια, λάμπες..μικροέπιπλα. Η σκυλίτσα μου δεν τον είδε να φεύγει, την είχα πάει στη μάνα μου, τον περίμενε όμως να γυρίσει πολύ καιρό.

Τέτοιες μέρες ήταν..που έμαθα να πηγαίνω σινεμά μόνη μου. Ωσπου να ξανα-κάνω νέους φίλους... Πήγαινα βέβαια με τη μάνα μου βόλτες, αλλά αυτό το κάναμε πάντα, δεν είναι το ίδιο. Εκείνο το καλοκαίρι όμως, δεν ήμουνα μόνη. Μία φίλη-στήριγμα των αποφάσεών μου, με φιλοξένησε στη Σαντορίνη, στο σπίτι της για 15 μέρες περίπου. Μετά πήρα μπρός και έκανα νέα ζωή..



Ομως εκείνο τον Ιούλιο με συντρόφευε αυτό το τραγούδι που σου άρεσε, Μ.Χ.

Θυμός

Το ξέρω ότι όλα τα κάνεις για τα λεφτά. Νομίζεις, ότι δεν το έχω μαντέψει. Θεωρείς ότι όλοι είμαστε ηλίθιοι, ιδιαίτερα εγώ που σπάνια ξεσπαθώνω. Τον άνδρα μου, τον Κ, τον φοβάσαι γιατί είναι αψύς..ενώ εμένα με θεωρείς χειραγωγίσιμη..

Αλλά

θυμώνεις όταν (καλυμμένα) μου ζητάς να σε στηρίξω οικονομικά και εγώ κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Θυμώνεις που το μόμολο εγώ (κατά τη κρίση σου) δεν είμαι με το μέρος σου, δεν αφήνω να με στρέψεις εκεί που θέλεις..όπως οι άλλοι..

και με τιμωρείς με το τρόπο εκείνο που νομίζεις ότι με τσούζει..

Πράγματι με τσούζει αυτό που κάνεις και σε κακκίζω για τη κάθε καμτσικιά. Δεν μ' αρέσεις σαν άνθρωπος και σε αποφεύγω όσο μπορώ. Δεν σε πάω, και το ξέρεις. Ω! Ναί, το έχεις καταλάβει εδώ και χρόνια.. . Γρήγορα φρόντισες να βρείς την αχίλλειο πτέρνα μου..για να τη σουβλάς με κάθε ευκαιρία δικής μου παρέκλισσης απο τις επιθυμίες σου. Ποτέ μου δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω την δική σου αχίλλειο πτέρνα..δεν σκόπευα βλέπεις ποτέ μου να σε καρφώσω πισώπλατα. Ούτε τώρα το κάνω. Απλά, αρνούμαι να παίζω το παχνιδάκι των χορηγειών.

Λεφτά στο βρόντο δεν δίνω. Δεν με ενδιαφέρει να εξαγοράσω "συναισθήματα" φιλίας, αποδοχής ή και αγάπης. Αν δεν το ξέρεις, τα παραπάνω δεν είναι εξαγοράσιμα..ή τα δίνεις αφιλοκερδώς ή δεν τα δίνεις. Μπορώ άνετα να ζήσω, χωρίς τη φιλία σου, χωρίς την αποδοχή σου και χωρίς την αγάπη της οικογένειας σου...ιδιαίτερα αυτής. Ατομα συμφεροντολογικά σαν και εσένα μου έχουν ξανατύχει πολλές φορές.. και κάθε φορά σπάνε τα μούτρα τους επάνω μου..τίποτα δεν "βγάζουν" απο μένα, γιατί δεν είμαι αρμέξιμη.

Αυτά που δίνω είναι σε είδος, πράγματα που εσύ δεν καταλαβαίνεις γιατί το είδος αυτό της προσφοράς μου δεν μετατρέπεται σε μονέδα. Και ότι δεν είναι κέρμα, δεν σε κάνει να σκύβεις και να μου φιλάς το χέρι. Τι να σου λέω, για εθελοντική εργασία, αυτά για σένα είναι κινέζικα. Το γεγονός ότι αρνούμαι να κάνω αυτό που θέλεις, με βάζει στο μείον. Πιστεύεις ότι άμα κάτσω όρθια τιμωρία στο τοίχο στο ένα πόδι..θα με στρώσει. Εκανα αερόμπικ παλιά.. μπορώ να στέκομαι ώρες.

Συνεχώς ζητάς και δεν παίρνεις ότι θέλεις. Παίρνεις αυτά που οι άλλοι θέλουν να σου δώσουν, ψίχουλα κατά τη γνώμη σου. Και όλο σκύβεις τη μέση. Και οι άλλοι το αντιλαμβάνονται σαν δουλικότητα. Και σε πατάνε. Οχι, δεν συμμετέχω στην εκμετάλλευση που σου γίνεται αυτή τη στιγμή.

Δεν μου μιλάς. Με αγνοείς εντελώς. Ούτε στον άνδρα μου μιλάτε. Εχουμε γίνει personae non gratta για τα λεφτά. Για αυτά που δεν δώσαμε.

Γι αυτό σου λέω. Αστο. Ξέχασε μας. Ξέχνα και τον Αντύπα, που έγραψε το κάτωθι τραγούδι. Λες και το αφιέρωσε, σε σένα

Τι γίνεται όταν...

..βλέπεις λίγο - λίγο τους γονείς σου να χάνουν τα μυαλά τους;
Δύσκολο.

Στην αρχή δεν το πιστεύεις, αδύνατο λες, μάλλον θα είναι περαστικό, δεν είδα καλά. Και περνάει ο καιρός. Και συνεχίζεις να βλέπεις..σημάδια. Στην αρχή μπορεί και να γελάς..άμα βρίσκεις το καντήλι στη κατάψυξη, τις κάλτσες παρέα με τις κατσαρόλες. Τα λές στις φίλες σου και ξεραίνεσθε.
Μετά ..σαν την αλεπού..οσμίζεσαι. Κάτι δεν πάει καλά.
Και ο καιρός περνάει.. "Τάχασε λίγο" λές "δεν είναι τραγικό" συμπληρώνεις.

Και όταν πέσει και τη πάς στο νοσοκομείο, σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι, γιατί δεν σε αναγνωρίζει..γιατί πετάει διάφορες προσβολές στους γιατρούς..και δεν το καταλαβαίνει..

Πάνε αυτά περάσανε..πέθανε η μαμά σου Μαρίνα, το 2001, τι τα ανασκαλεύεις;
...............................................................................

Χθές επέστρεψε η πεθερά μου απο το Νοσοκομείο. Της βγάλανε τα ράμματα απο την εγχείρηση που είχε κάνει (συντριπτικό κάταγμα μηρού) και τη στείλανε σπίτι της..με οδηγίες για ασκήσεις και ένα Π.
Χθές μαζεύτηκε η οικογένεια να τη καλωσωρίσει με μια τούρτα-καρδιά.
Χθές που όλοι μιλάγαμε ..είχε ένα χαμένο βλέμμα και δεν συμμετείχε.
Το ειδες και μνήμες σου ήρθαν στο μυαλό.
Το είδες και θυμήθηκες..το αντίστοιχο στάδιο με τη μάνα σου.
Θεέ μου.
.................................................................................
Δυστυχώς το είδε και ο άνδρας μου ο Κ. Ηξερε ήδη ότι η μαμά του τα είχε λίγο χάσει, απο πέρυσι που έπεσε (πρώτη τούμπα) και χτύπησε στο κεφάλι.. Είχε γίνει λίγο τρελούτσικη με κενά μνήμης.

Πιστεύουμε ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποιους άλλους..και ότι σε εμάς δεν θα συμβούν.

Αφουγκράζεται ο Κ... "αν χάσει τα μυαλά της, χάθηκε" μου λέει.

Δεν μιλάω. Μόνο βλέπω.

Τι έπαθε ο blogger???

Είναι 3 μέρες τώρα που παιδεύομαι..

1) Να μπώ στο blogspot
2) Να μπώ στο φωτογραφικό μου αλμπουμ Panoramio (κοινός λογαριασμός με Google)
3) Να διαβάσω το αχυδρομείο μου

και να μπώ και στο facebook που είναι μπλοκαρισμένο!!

Η ζέστη είναι ρε παιδιά????

(Μικρο) φοροφυγάδες

Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν νέοι άνθρωποι στην Ελλάδα του σήμερα που άλλα λένε και άλλα κάνουν. Που μας κάνουν και 10 τουλάχιστον λεπτά κήρυγμα κατά της φοροδιαφυγής και του παρακράτους, ενώ οι ίδιοι φοροδιαφεύγουν. Και άμα πείς και τίποτα..θυμώνουν.

"Εμένα θα μου πείς ότι κλέβω το Κράτος επειδή δηλώνω ότι εισέπραξα 600 ευρώ απο νοίκια, ενώ στη πραγματικότητα πήρα 1.200!! Εμένα, θα πείς κλέφτρα με τη τοσοδούλικη διαφορά σε ένα νοίκι, όταν διαφεύγουν μεγαλοκαρχαρίες...! Εμένα, που σκοτώνομαι για ψίχουλα μισθών, εμένα που έλιωσα τα νιάτα μου για ..." και πάει λέγοντας.

Σκίζουν τα ιμάτιά τους που τους "έθιξα", ενώ δεν διστάζουν μου κάνουν κήρυγμα για το πόσο στραβά χειρίζεται το έλλειμμα ο ΓΑΠ, που κλέβει τα λεφτά των συνταξιούχων και αφήνει ανέπαφους αυτούς που φοροδιαφεύγουν..

"σαν εσένα δλδ", της λέω.. και γουρλώνει τα μάτια..και μου λέει..

"Ε ! Οχι και σαν και εμένα, σαν τα ψίχουλα που δεν δηλώνω..ενώ οι μεγαλοκαρχαρίες ζούν και βασιλεύουν..." κλπ..

Τώρα εδώ ή που γελάνε. ή που κλαίνε.. ή που και αδιαφορούν..Ο κάθε τις, ότι αρπάξει ο κωλος του δικαίως..ενώ οι καρχαρίες (και οι σμέρνες, οι λούτσοι, τα πιράνχας..) φταίνε για όλα.

Πρέπει, έπρεπε

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συνεχώς χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές για το καθε τι!! Και ενώ έχουν, πιθανά, καλή πρόθεση, γίνονται αποδέκτες αδιαφορίας ή και κοροϊδίας.

Τα πρέπει θυμίζουν σχολείο και κυρώσεις.. που μας βάζουν άλλοι. Είτε είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι έχοντες εξουσία.. Αυτός που μας λέει "πρέπει" ξαφνικά μας λέει τι να κάνουμε, εκείνος είναι "μεγάλος και ξέρει" εμείς αυτόματα γινόμαστε "μικροί και ανίδεοι". Οι ισορροπίες αλλάζουν και βρισκόμαστε χαμηλά στη τραμπάλα.

Τα πρέπει φέρνουν αναστάτωση και συχνά επανάσταση. Είτε αυτή γίνεται μέσα στο σπίτι με τους γονείς, είτε στο γραφείο. Μας έρχεται να τα πεταξουμε όλα στη θάλασσα και να φύγουμε.. για το οπουδήποτε, ιδιαίτερα μακριά απο αυτούς που μας τα εξεσφενδονίζουν..

Και βέβαια όταν τα κάνουμε θάλασσα, είτε γιατί δεν ακολουθήσαμε τα πρέπει, είτε γιατί θεωρήσαμε ότι θα τα καταφέρουμε..και βρεθούμε αλλου γι' αλλού έρχεται το έπρεπε: Καυστικό, σαρωτικό, τυρρανικό.. Για να μας τρίψει τη μούρη στους κανόνες που δεν κρατήσαμε.. για να μας πεί ότι η θέση μας στη τραμπάλα παραμένει κάτω..

Προφανώς οι άνθρωποι των "πρέπει-έπρεπε" δεν έχουν κακές προθέσεις, έχουν όμως λάθος τρόπο μετάδοσης. Αντί να πούν κάτι για να προστατέψουν, μας κάνουν να κουφαινόμαστε και ίσως να κάνουμε το αντίθετο. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τίποτα απο τα ΕΠΡΕΠΕ. Αυτό μου μαθαίνει κανείς γρήγορα είναι να αποφεύγει όσους τα ξεστομίζουν.. Γιατί κάνουν τους δασκάλους εκ των υστέρων.. και τελικά τίποτα δεν βγαίνει..γιατί το κακό έχει γίνει.. οπότε ανώφελο το κήρυγμα..

Νους υγιής εν σώματι ασθενές

Πρίν 3 μέρες έπεσε η πεθερά μου και έσπασε το πόδι της. Και πέρυσι την άνοιξη είχε πέσει και είχε σπάσει ωμοπλάτη, πλευρά ενώ χτύπησε και στο κεφάλι. Η πεθερά είναι άνω των 82 Ιουνίων, με αρκετά προβλήματα υγείας. Ομως το μυαλό της..πετάει σαν να είναι 30χρονη. Η και 20αχρονη. Και το σώμα δεν συμβαδίζει, αντίθετα δίνει σήματα κινδύνου.

Ολοι το ξέρουμε.Οπως και έχουμε πιά καταλάβει ότι μόλις ξεπεράσει και αυτό το σκόπελο, πάλι θα ξαμολυθεί..είτε περπατάει μόνη της, είτε έχει μπαστουνι, είτε τη πάνε..

Και όλα αυτά για να γλυτώνει ..απο την αδελφή της που η χρόνια γκρίνια, μουρμούρα, οργή, που ξύνει τα νύχια της για καυγά..αλλά που έχει καρδιοπάθεια, κάνουν τη πεθερά μου να παίρνει τα βουνά ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ της ίδιας της, της ζωής. Δεν μπορεί να τη βάλει στη θέση της γιατί φοβάται μήπως απο το σόκ η άλλη, της μείνει στα χέρια. Και δεν τη θέλει στη συνείδησή της. Προτιμάει..να φεύγει, να καταπονείται και να προκαλεί το μοιραίο, να τη πάρει μία ώρα αρχίτερα, αλλά να μη συνεισφέρει σε έναν θάνατο, ή σε ένα έμφραγμα.

Αυτά τα καταλαβαίνουμε εμείς. Δεν ξέρω αν τα καταλαβαίνουν και οι άλλοι όμως..

Οταν λέω άλλοι , εννοώ το μικρότερο γιό της και την οικογένειά του. Οταν γίνει μια στραβή πάντα στους δικούς τους ώμους σκάει. Εκείνου και της γυναίκας του. Ας τους πούμε ο Α και η Β. Τους τρέχουν σαν να είναι άλογα κούρσας, ο Α έντρομος να περιμαζέψει τους παπούδες απο τη Θεσσαλία π.χ. όταν πήγαν οδηγώντας (!!!) αλλά που κουράστηκαν και λιποθύμησε ο ένας στο δρόμο, η Β να της πέφτει η μέση να σηκώνει τη πεθερά και να τη φροντίζει σαν μάνα όταν είχε σπάσει τα κόκκαλά της πέρυσι..και πόσα άλλα.

Ναί τα πεθερικά μου δέχονται πίεση απο την αδελφή της πεθεράς. Η οποία είναι μία 8Ο+ σωματικά και ψυχολογικά τραυματισμένη γυναίκα. Που εγωϊστικά έμαθε απο νέα, να παιδεύει τους γύρω της, να τους εκβιάζει ίσως λόγω της πάθησής της, τόσο όσο να περνάει το δικό της και κανένας να μη της πηγαίνει κόντρα.. Και όλοι να φεύγουν πρός οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Μία λυπηρή κατάσταση, με πολλά θύματα. Είκοσι χρόνια το βιώνω αυτό το ενδο-οικογενειακό καθεστώς. Που όσο πάει και χειροτερεύει, μεγαλώνουν οι γονείς, μεγαλώνουν τα προβλήματα. Μεγαλώνει και η οδύνη των τρίτων, της ευρύτερης οικογένειας, των γιών της πεθεράς, των εγγονιών της, των συγγενών. Το φυσικό σώμα όμως των παπούδων πλέον δεν μπορεί τη κακουχία. Και αντιδρά. Και τις αντιδράσεις αυτές τις πληρώνουμε όλοι..Και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίσουμε να τις πληρώνουμε..μέχρι το τέλος. Οποτε έρθει. Με όποιον τρόπο.

Vanitas vanitatum