Φήμες, πολιτικές, ρίμες

Αναπολώντας
των διακοπών τις αναμνήσεις
κάθισα εδώ
τον πόνο μου να σας τον πώ.

Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
οι έμποροι εφάρμοσαν
τη δευτερη τους φύση,
να "ρίξουν" τις υπέρογκες τιμές των προϊόντων
σαν στάχτη στα μάτια των γυναικών,
που έχοντες μεγαλώσει με το θαύμα της "συλλογής κουπονιών"
νομίζουν ότι αδράχνουν και ευκαιρίες
με τη κατρακύλα των τιμών.


Με το που ελέχθει η λέξη "κρίση"
όλοι φοβήθηκαν μη και δεν τους φτάνουν τα λεφτά
να καλοκαιριάσουν σε μέρη εξωτικά.
Τα ναύλα για τα νησιά..υψηλά
πόσο μάλλον και τα αεροπορικά..

Τί να κάνουμε λοιπόν;

Μήπως να επισκεφθούμε τη μακρινή μας θειά

στα Ανω Δολιανά;

Η να κατασκηνώσουμε οπουδήποτε..κοντά;
Ετσι έπηξε σε κόσμο,
η στεριά.

Ποτέ δεν είχα δεί
τόσο πνιγμένη
την Αργολική γή!
Η τζιπούρα κυκλοφορούσε
σε κοπάδια, μεγαλύτερα
απο τη πελαγίσια τη τσιπούρα.
Και όλες παρκάρανε μαζί
μπροστά στα κέντρα, τα φανταιζί.
Οι τιμές στα ξενοδοχεία, τσουχτερές
κανείς δεν πτοείτο..
έχει και για μάς ο μπαξές..
τι κάναμε τόσα χρόνια ρε παιδιά;
Τρώγαμε και μαζεύαμε και ..για τα μετά!

Αρα να συμπεράνω ότι η κρίση
είναι σκέτη φαντασία
στα μυαλά μερικών
μικρών σκεπτικιστών
ατόμων που δεν έχρησαν
θέσεις βουλευτών..

Η κρίση δεν είναι σίγουρα εδώ.

Η καλοκαιρινή Ελλάδα ξεφαντώνει
αν όχι στα νησιά,
στις παραλίες
πρός τη Ζαχάρω μεριά
και σκορπά, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και
γλυκό παρά.

Αμ' πώς!

Τα "δεν" των διακοπών

Φέτος δεν έκανα τις διακοπές που ονειρευόμουνα.
Ηθελα να κάνω πράγματα, να δώ κόσμο, να περπατήσω σε κατάμεστες παραλίες, να νευριάσω με τις ρακέττες και τα μπαλλάκια που πάνε παντού καθώς και για τη μυρωδιά καρύδας που ανέδιδαν τα ολολάδωτα σώματα των ηλιοψημένων.
Ηθελα να σεργιανίσω πόλεις και κωμοπόλεις, να πάω στα μουσεία και στις τοπικές συλλογές, να ανακατευτώ με το πλήθος.
Ηθελα διακοπές με κόσμο.Τιποτα απο όλα αυτά δεν έκανα.

Μόνο που κολύμπησα σε μπλέ νερά, τα απογευματα και είδαμε τον πυρωμένο ήλιο να βουτάει. Ξανά και ξανά μέσα στο μπλέ. Πάντα απόγευμα κάνουμε μπάνιο, έχουμε χλωμά δέρματα που καίγονται με το παραμικρό. Είχα να κολυμπησω 2 χρόνια και όταν έπεσα στο κύμα έκλεισα τα μάτια μου, το άφησα να με κυριεύσει. Αμαχητί έπεσαν οι πόρτες του κάστρου μου. Μετά περπάτησα στην ακροθαλασσιά, έφτιαξα και ένα κάστρο κοντά στο κύμα..επι τη τελέσει του να το πάρει η θάλασσα και να το εξαφανίσει. Τα μπάνια που κάναμε μας σκότισαν τα μάτια και δεν προσέξαμε ιδιαίτερα το αρχιτεκτονικό τέρας που δέσποζε πιο πέρα. Ξενοδοχείο 5*, γεμάτο φίσκα, καθώς μας είπαν. Μπορεί να είναι όμορφο μέσα, αλλά δίπλα στο κύμα, μόνιμο μεσαιωνικό κάστρο ρε φίλε; Με μίνι κανονάκια στην είσοδο; Και χωρίς πολλές πιθανότητες να το ξεπλύνει το κύμα!! Τς τς. Αν δεν ήταν τέλεια η θάλασσα, θα αλλάζαμε παραλία.

Ανοιξε και νέα προέκταση της Ε.Ο, μειώθηκε η απόσταση Ναυπλίου Τρίπολης κατά πολύ με τις 4 συνολικά σήραγγες. Πήγαμε όλο το νέο κομμάτι του δρόμου μέχρι τη Μεγαλόπολη. Σχεδόν έτοιμος είναι ο νέος εθνικός δρόμος, περνάνε πίσσα τώρα, ως τα Χριστούγεννα θα ανοίξει για Καλαμάτα. Δεν έχω πάει ποτέ. Να η ευκαιρία.. Περιμένω λοιπόν.

Καρύταινα, Στεμνίτσα, Βυτίνα. Μετά τη κούραση της θάλασσας, ανάπαυση στα βουνά. Δέκα βαθμούς διαφορά είχε η Στεμνίτσα απο το Ναύπλιο, 39 το ένα, 29 το άλλο. Ψύχρα τα βράδυα. Φαγητό σε μία ταβέρνα με λιμνούλα, κύκνοι, πάπιες, παπάκια. Κλουβιά με 2 αλεπούδες και πολλές φραγκόκοτες (κρατώντας αποστάσεις απο τις αλεπούδες που τις ατένιζαν νευριασμένες). Τοπικές γεύσεις. Το πράσινο του βουνού και το κίτρινο του κάμπου μας πλημμύρισε.

Να πώ και κάτι για τα "δεν".
Δεν είδαμε- ακούσαμε πουθενά τζιτζίκια, παρόλλο το καύσωνα, στο Ναύπλιο. Αντίθετα ακούσαμε πολλά στα βουνά. Επειδή υπήρχαν πολλές σκνίπες, μας είπαν, είχαν κάνει ψεκασμούς. Ετσι μαζί με τα ξερά, ψόφησαν και τα χλωρά.

Δεν καταφέραμε να κάνουμε ανακωχή με τη κα Π. που μας συνόδευσε και φέτος. Αντίθετα, όταν μας έφερνε εκτός εαυτού, σιωπούσαμε. Ανοίγαμε το χάρτη, βγάζαμε το GPS και την επομένη φευγαμε για κοντινές εκδρομές. Δε βάζει νερό στο κρασί της. Δε νοιάζεται για κανέναν πιά. Μόνο εαυτούλης. Αδύνατο να δεχθώ την υστεροβουλία, τη πονηριά, τη ξιππασιά και τη κακεντρέχεια. Απίστευτες οι παιδικές αναμνήσεις μου απο αυτό το άτομο. Τη θεωρούσα γλυκιά, καλή, γεναιόδωρη, πιστή φίλη, δεύτερη μάνα και στοργική. Αυτά τα 7 χρόνια που ζούμε κοντά φρόντισε η ίδια να καταρρίψει όλους τους άνωθεν μύθους. Απορώ. Στραβομάρα είχα αραγε, τότε;

Δεν άνοιξα τον υπολογιστή καθόλου. Ούτε συνδέθηκα με το Ιντερνέτ. Οχι γιατί δεν είχα σύνδεση, δεν έκανα κέφι. Ηθελα δια-κο-πές απο τη καθημερινότητα. Μόλις γύρισα βέβαια, έπεσα με τα μούτρα.. ε! καλά τώρα. Πέντε ώρες είμαι εδώ..έχω αλλάξει δέρμα απο τη ζέστη.. Δεν κόβεται το άτιμο, λέμε.

Είχα πάρει μαζί μου 10 βιβλία να διαβάσω..και κανένα δε διάβασα. Τι μούρθε και εμένα και αντί να πάρω μυθιστόρημα τύπου "Αγγελικής"(πρώην εκδ.Γαλαξία) πήρα κάτι δύσκολα βαθυστόχαστα..Μόνο σταυρόλεξα έλυνα με μανία. Χαμένη μέσα στα κρυπτόλεξα και στα σκανδιναβικά..άφηνα τις ώρες να περνούν. Κυττάζοντας είτε το μπλέ, είτε το πράσινο.

Δεν πήρα καθόλου βάρος, παρόλλο που έτρωγα. Ούτε μισό κιλό. Εγινα όμως πολλές φορές πίτα ..με κρασί. Πολύ κρασί.

Γυρίσαμε χθές.
Αντε βοήθειά μας.

Διέξοδοι

Αυτό που χρειάζομαι στη ζωή μου τώρα είναι ..οι άνθρωποι. Χρειάζομαι να ζώ και να λειτουργώ σαν μέλος μιάς ομάδας.

Και είναι αστείο να το ζητάω αυτό τώρα γιατί απο τότε που μπήκα στον εργασιακό χώρο (απο τα 24 μου χρόνια δλδ) θεωρούσα ότι αν κάποτε άλλαζα δουλειά ιδεώδης θα ήταν μία, με λίγο κόσμο, ώστε να μπορεί άνετα κανείς να απομονώνεται στο χώρο του και να δουλεύει. Αντ' αυτού χρόνια ολόκληρα δούλευα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Τα σβκ δε τα ήθελα ήρεμα..σχεδόν απομονωμένα όπου θα έκανα ελάχιστα πράγματα..αλλά απλά θα ξεκουραζόμουνα μέσα στη σιωπή.. Φυσικά και τα σβκ έτρεχα εδώ και εκεί, σε γιορτές, καλέσματα, ταξείδια κλπ..ώστε οι ιδεατές στιγμές της απόλυτης σιωπής και χαλάρωσης να παίρνουν διαστάσεις φαντασίας.

Το 2002, άλλαξα δουλειά και στύλ εργασίας. Οι παλιές επιθυμίες πραγματοποιήθηκαν, είχα την ησυχία μου, δικό μου χώρο, τα ιδεατά όνειρα του παρελθόντος, έγιναν πραγματικότητα. Στην αρχη το χάρηκα στη πορεία όμως έγινε και αυτό μία ρουτίνα. Οκτώ χρόνια αργότερα, βαρέθηκα.
Απίστευτο μου φαίνεται να βαριέμαι το απατηλό όνειρο ετών. Και όμως τώρα θα ήθελα πάλι να δουλεύω μαζί με κόσμο, να είμαι μέλος μιάς ομάδας που προσπαθεί για ένα κοινό στόχο.

Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους.

Ετσι τώρα ψάχνω για εργασία σε ομάδα.. Να μου το έλεγαν αυτό στη δεκαετία του '80 που έλιωνα στα πόδια μου απο ορθοστασία (σχολείο-φροντιστήριο) θα τον έλεγα αρχιψεύταρο!

Εχει η ζωή γυρίσματα..πόσο μάλλον οι στόχοι μας!