For the sake of days gone by

Πάει και το 2011 και απολογισμό δεν θα κάνω.
Ολοι τα έχουμε σκεφτεί, τίποτα δεν θα πώ παραπάνω.
Ομως κάτι πάντα μένει
που κρυφό με προσμένει
σαν τις θύμησες που φύγανε γοργά
σαν τα τρελλά πουλιά
που θάφτηκαν στα περασμένα
που τρύπωσαν σε σεντούκια ερμητικά κλεισμένα
για να μείνουνε εκεί
μήπως κι αν
κάποιος κάποτε
τις ψάξει
μήπως και θυμηθεί.
το 2010.
Την αρχή της νέας δεκαετίας

Φέτος δεν έγραψα πολύ εδώ, ούτε όμως και αλλού. Οχι, δεν στέρεψα, έχω ιδέες, απόψεις, αισθήματα, γίνονται πολλά πράγματα στη ζωή μου, όπως πάντα μεγάλη ποικιλία υπάρχει, καθόλου μονοτονία. Εκοψα και μερικούς δεσμούς αφού το σκέφτηκα καλά, δεν με ενδιαφέρουν οι φελλοί, αυτοί όπως και οι πολιτικοί μαζί με τα σκ..θα βρούν τρόπο να επιπλέουν παντού και πάντα. Προτιμώ τους λίγους και καλούς πραγματικούς φίλους, που εκτιμώ και με εκτιμούν.
Εύκολα κόβω νήματα, δύσκολα τα δένω και τα κρατώ. Αμα όμως δέσουν, είναι για πάντα.

Καλή χρονιά

Συν-εργάτες

Δεν είναι σωστό που το Κράτος περικόβει μισθούς και συντάξεις απο τους Ελληνες πολίτες. Απο τη μιά τους προσέλαβε να δουλεύουν και να αμείβονται απο την άλλη τους κόβει σήμερα χρήματα. Ούτε και απο τους συνταξιούχους που δούλεψαν μία ζωή είναι δίκαιο να μειώνει τις συντάξεις τους κ να αυξάνει το ΦΠΑ σε είδη πρώτης ανάγκης, αδιαφορωντας για τη ποιότητα ζωής και υγείας.
Για να καλύψει τα ελλείματα της λάθος (επι σειρά ετών) πολιτικής των εκλεγμένων κομμάτων, ξεζουμίζει το λαό.
Ο οποίος έχει βγεί στους δρόμους διαμαρτυρόμενος για την αδικία που του γίνεται.

Ομως
η πλειοψηφία των Ελλήνων εξέλεξε όλες εκείνες τις πολιτικές παρατάξεις που απο το 1975 και ύστερα έφεραν τη χώρα στο οικονομικό αυτό αδιέξοδο.

Μήπως λοιπόν όλοι μας είμαστε "συν-εργάτες" αυτής της καταστροφής; Αρα δικαίως οι εκλεγμένοι απο εμάς (και οι "φίλοι"τους) , μας δέρνουν;

Blues

Ερχονται και τα φετεινά Χριστούγεννα..αργά-αργά πλησιάζουν, οπου καλούμαι να ψωνίσω τρόφιμα και να οργανώσω ένα τραπέζι για όλους. Φέτος καταργήσαμε τα δώρα των εορτών, ακόμη και τα των ονομαστικών, λόγω περικοπών. Στην αρχή στραβομουτσούνιασα γιατί μ' αρέσουν οι βόλτες να ψάξω να βρώ ένα χριστουγεννιάτικο μποναμά για τον καθένα..όμως διαπίστωσα όλα αυτά τα χρόνια ότι οι προσδοκίες του καθενός δεν έχουν σχέση με τον αποδέκτη.. άλλοι περιμένουν πανάκριβα πράγματα που δεν δίνω και μετά γκρινιάζουν ότι δεν έχουν αξία στα μάτια μας (σαν άτομα), άλλοι θέλουν μικρούτσικα-άσημα πραγματάκια γιατί θεωρούν ότι δεν αξίζουν ούτε για τον εαυτό τους. Ναί, το δώρο σε αποκαλύπτει κάπως, φαίνεται τι είσαι με το τρόπο που το δίνεις, με το τρόπο που το παίρνεις. Φέτος λοιπόν δεν θα παίξουμε τη κολοκυθιά μέσα στην οικογένεια με θέμα δώρα.

Κατά τ' αλλα πορεύομαι. Χωρίς πολλά κέφια. Σαν να έχω κάτσει δίπλα στο βάλτο. Επιλεκτική η απόφασή μου. Δεν πηγαίνω ούτε μπρός, ούτε πίσω. Δεν επιλέγω να μπώ μέσα ούτε γυρίζω πίσω στην ασφάλεια του σπιτιού μου και ξεχνάω το βάλτο. Ο βάλτος είναι μία πρόκληση. Για την ώρα αγναντεύω..αυτό που υπάρχει πίσω του..στην άλλη όχθη. Αν υπάρχει άλλη όχθη..

Pre-Christmas blues? Or just blues?