Εχουμε βολευτεί σα λαός μιά χαρά, παρόλλη τη κρίση. Η οποία μας χτυπάει στο οικονομικό κυρίως κομμάτι, δεν έχουμε τόσα ώστε να περνάμε απο πολύ καλά, έως καλά. Το "καλά" όπως το ερμηνεύει ο καθένας, ανάλογα με τη τσέπη και τις προσδοκίες του.Οταν λέω "βολευτεί" εννοώ ότι κυττάμε πρώτα τον εαυτό μας και μετά όλους τους άλλους. Πρώτα ερχόμαστε εμείς (και η οικογένειά μας) στη λίστα και μετά η υπόλοιπη Ελλάς.
Ομως όταν κυττάμε μόνο τον εαυτό μας, - δηλαδή να καλύπτουμε τις δικές μας ανάγκες, όνειρα, βουλές πρωτίστως, - γινόμαστε μονάδες που δεν ενσωματώνονται στο κοινωνικό σύνολο που απο το 1995 και ύστερα έγινε εικονικό. Κοινωνία υπάρχει, το σύνολο έχει γίνει εικονικό. Δεν λειτουργούμε σαν ομάδα, αλλά σαν μονάδα. Και αυτό έχει επίπτωση σε εμάς, στο τρόπο που ζούμε, στη κοινωνία μας και δυστυχώς μας φαίνεται και στα άλλα Κράτη. Ο κάθε ένας απο εμάς έγινε "εαυτούλης.
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι εμείς οι Ελληνες, αντίθετα είμαστε καλόκαρδοι, φιλόξενοι, εξωστρεφείς, ευχάριστοι, αγάπαμε τα παιδιά μας, να βοηθήσουμε τον άλλον, χαρούμενοι. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που μας διαφεύγουν, γιατί δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ. Παραδείγματα:
1) Πρίν 2 μέρες πήγαμε με τον Κ. (σύζυγο) σε ένα κρεοπωλείο να πάρουμε κρέας. Μπροστά στο μαγαζί του έχει φροντίσει να υπάρχουν 4 θέσεις πάρκινγκ "για τους πελάτες του" μόνο. Μία μοτοσυκλέτα ήταν παρκαρισμένη παράλληλα με το δρόμο πιάνοντας έτσι 2 θέσεις. Χρειάστηκε να μπώ στο χασάπη, να ρωτήσω τίνος είναι η μοτοσυκλέτα, να βγεί έξω ο νεαρός με 1000 συγνώμες ότι "δεν το κατάλαβε γιατί βιαζόταν" και να τη παρκάρει κάθετα, ώστε να ελευθερώσει χώρο και για τον άλλον. Ουτε γάϊδαρος ήταν, ούτε αγενής. Απλά δεν σκέφτηκε ότι ο τρόπος που παρκάρει μπορεί να εμποδίζει έναν άλλο πολίτη, να εξυπηρετηθεί. Γιατί λειτουργεί το μυαλό του σαν μονάδα "να κάνει τη δική του δουλίτσα - ο άλλος δεν υπάρχει".
2) Σε κεντρικούς δρόμους προαστείων, όπου είναι μαζεμένες πολλές τράπεζες και σουπερμάρκετ, γίνεται της κακομοίρας με την ελεύθερη στάθμευση. Παρκάρουν όπου βρούν "για ένα λεπτούλι μονο", διπλά, τριπλά ακόμη και τετραπλά αδιαφορώντας για τα διερχόμενα αυτοκίνητα που δεν χωράνε (σφυράνε-κορνάρουν-μουτζώνουν ή και γδέρνουν προφυλακτήρες), για τους πεζούς που κατεβαινουν στο οδόστρωμα να περπατούν επειδή τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με αυτοκίνητα "για ένα λεπτούλι μόνο". Μερικοί Δήμοι όπως της Βούλας και του Π. Φαλήρου, στενεύουν τις λωρίδες (το Π. Φάληρο με έργα, η Βούλα με διαχωριστικό) ώστε να διευκολύνεται η διέλευση, η στάθμευση απαγορευτική. Ερχεται λοιπόν η μικροβιολόγος μου, μορφωμένη γυναίκα με παιδιά γιατρούς, έξαλλη να ουρλιάζει ότι τα έργα αυτά δυσκολεύουν τη ζωή της γιατί δεν βρίσκει να παρκάρει μπροστά στο ιατρείο της και χρειάζεται να το βάζει στο πίσω δρόμο. Να στολίζει το Δήμαρχο κλπ.. Αυτή η γυναίκα σκέφτεται μόνο τη βολή της. Θα μπορούσε να μη παίρνει καν το αυτοκίνητό της και να εξυπηρετείται με το τράμ, ας πάρει και το λεωφορείο, δεν θα τη φάει. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να οδηγήσει, ας το παρκάρει λίγο πιο μακριά και ας περπατήσει και λίγο..καλό θα της κάνει.
Δεν ψάχνω για φταίχτη, όμως η Ελλάδα μέχρι το 1995 δεν ήταν έτσι. Δε θυμάμαι τέτοιες γαϊδουριές, όχι μόνο για τα αυτοκίνητα αλλά και για τις καθημερινές συναλλαγές. Γλώσσα παπούτσι, στις Εφορίες και στα Υπουργεία, πλήρης αδιαφορία απο το Κράτος για το πολίτη, ο καθένας πήρε τη δικαιοσύνη ή τη ανομία στα χέρια του. Τα λεφτά που έβγαλαν οι Ελληνες στο Χρηματιστηριο τότε - τότε που άνοιξαν και οι πολλές δουλειές - μας έκαναν να λειτουργουμε σαν μονάδες, καουμπόηδες με το λάσο για να πιάσουμε τη καλή (που θα ωφελήσει μόνο εμάς) και τα πιστόλια για να χτυπάμε ότι δεν μας κάθεται καλά. Δεκαέξι χρόνια αργοτερα διαπιστώνω τον εγωκεντρισμό μας.
Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας χώριο απο το κοινωνικό σύνολο δεν πάμε μπροστά. Θα πάμε πιο πίσω απο το σήμερα. Υπάρχει πιο πίσω; Προφανώς ναί.
Ομως όταν κυττάμε μόνο τον εαυτό μας, - δηλαδή να καλύπτουμε τις δικές μας ανάγκες, όνειρα, βουλές πρωτίστως, - γινόμαστε μονάδες που δεν ενσωματώνονται στο κοινωνικό σύνολο που απο το 1995 και ύστερα έγινε εικονικό. Κοινωνία υπάρχει, το σύνολο έχει γίνει εικονικό. Δεν λειτουργούμε σαν ομάδα, αλλά σαν μονάδα. Και αυτό έχει επίπτωση σε εμάς, στο τρόπο που ζούμε, στη κοινωνία μας και δυστυχώς μας φαίνεται και στα άλλα Κράτη. Ο κάθε ένας απο εμάς έγινε "εαυτούλης.
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι εμείς οι Ελληνες, αντίθετα είμαστε καλόκαρδοι, φιλόξενοι, εξωστρεφείς, ευχάριστοι, αγάπαμε τα παιδιά μας, να βοηθήσουμε τον άλλον, χαρούμενοι. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που μας διαφεύγουν, γιατί δεν τα διδαχτήκαμε ποτέ. Παραδείγματα:
1) Πρίν 2 μέρες πήγαμε με τον Κ. (σύζυγο) σε ένα κρεοπωλείο να πάρουμε κρέας. Μπροστά στο μαγαζί του έχει φροντίσει να υπάρχουν 4 θέσεις πάρκινγκ "για τους πελάτες του" μόνο. Μία μοτοσυκλέτα ήταν παρκαρισμένη παράλληλα με το δρόμο πιάνοντας έτσι 2 θέσεις. Χρειάστηκε να μπώ στο χασάπη, να ρωτήσω τίνος είναι η μοτοσυκλέτα, να βγεί έξω ο νεαρός με 1000 συγνώμες ότι "δεν το κατάλαβε γιατί βιαζόταν" και να τη παρκάρει κάθετα, ώστε να ελευθερώσει χώρο και για τον άλλον. Ουτε γάϊδαρος ήταν, ούτε αγενής. Απλά δεν σκέφτηκε ότι ο τρόπος που παρκάρει μπορεί να εμποδίζει έναν άλλο πολίτη, να εξυπηρετηθεί. Γιατί λειτουργεί το μυαλό του σαν μονάδα "να κάνει τη δική του δουλίτσα - ο άλλος δεν υπάρχει".
2) Σε κεντρικούς δρόμους προαστείων, όπου είναι μαζεμένες πολλές τράπεζες και σουπερμάρκετ, γίνεται της κακομοίρας με την ελεύθερη στάθμευση. Παρκάρουν όπου βρούν "για ένα λεπτούλι μονο", διπλά, τριπλά ακόμη και τετραπλά αδιαφορώντας για τα διερχόμενα αυτοκίνητα που δεν χωράνε (σφυράνε-κορνάρουν-μουτζώνουν ή και γδέρνουν προφυλακτήρες), για τους πεζούς που κατεβαινουν στο οδόστρωμα να περπατούν επειδή τα πεζοδρόμια είναι γεμάτα με αυτοκίνητα "για ένα λεπτούλι μόνο". Μερικοί Δήμοι όπως της Βούλας και του Π. Φαλήρου, στενεύουν τις λωρίδες (το Π. Φάληρο με έργα, η Βούλα με διαχωριστικό) ώστε να διευκολύνεται η διέλευση, η στάθμευση απαγορευτική. Ερχεται λοιπόν η μικροβιολόγος μου, μορφωμένη γυναίκα με παιδιά γιατρούς, έξαλλη να ουρλιάζει ότι τα έργα αυτά δυσκολεύουν τη ζωή της γιατί δεν βρίσκει να παρκάρει μπροστά στο ιατρείο της και χρειάζεται να το βάζει στο πίσω δρόμο. Να στολίζει το Δήμαρχο κλπ.. Αυτή η γυναίκα σκέφτεται μόνο τη βολή της. Θα μπορούσε να μη παίρνει καν το αυτοκίνητό της και να εξυπηρετείται με το τράμ, ας πάρει και το λεωφορείο, δεν θα τη φάει. Και αν πρέπει οπωσδήποτε να οδηγήσει, ας το παρκάρει λίγο πιο μακριά και ας περπατήσει και λίγο..καλό θα της κάνει.
Δεν ψάχνω για φταίχτη, όμως η Ελλάδα μέχρι το 1995 δεν ήταν έτσι. Δε θυμάμαι τέτοιες γαϊδουριές, όχι μόνο για τα αυτοκίνητα αλλά και για τις καθημερινές συναλλαγές. Γλώσσα παπούτσι, στις Εφορίες και στα Υπουργεία, πλήρης αδιαφορία απο το Κράτος για το πολίτη, ο καθένας πήρε τη δικαιοσύνη ή τη ανομία στα χέρια του. Τα λεφτά που έβγαλαν οι Ελληνες στο Χρηματιστηριο τότε - τότε που άνοιξαν και οι πολλές δουλειές - μας έκαναν να λειτουργουμε σαν μονάδες, καουμπόηδες με το λάσο για να πιάσουμε τη καλή (που θα ωφελήσει μόνο εμάς) και τα πιστόλια για να χτυπάμε ότι δεν μας κάθεται καλά. Δεκαέξι χρόνια αργοτερα διαπιστώνω τον εγωκεντρισμό μας.
Αν συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας χώριο απο το κοινωνικό σύνολο δεν πάμε μπροστά. Θα πάμε πιο πίσω απο το σήμερα. Υπάρχει πιο πίσω; Προφανώς ναί.
17 σχόλια:
Τον εγωκεντρισμό μας τον διαπίστωσα λίγα χρόνια αφότου έφυγα από την Ελλάδα. Είμαι σίγουρη ότι όσο ζούσα εκεί λειτουργούσα κι εγώ κάπως έτσι. Και σκέψου ότι πλέον ζω σε μια χώρα, θεωρητικά "απολίτιστη" σε σχέση με την δικιά μας. Βέβαια δεν είναι η λύση, να φύγουμε από την Ελλάδα για να καταλάβουμε τα λάθη μας. Η μαγκιά θα είναι να τα δούμε και να τα διορθώσουμε, ζώντας εκεί. Ειλικρινά, φοβάμαι ότι θα αργήσουμε να συμπεριφερόμαστε ως σύνολο κι όχι ως μονάδες.
Δε θυμάσαι καλά, καλή μου. Και πριν το '95 ήταν έτσι, απλά λόγο ηλικίας ή εργασίας δεν κινούμασταν τόσο πολύ ή δε νοιαζόμασταν ώστε να τα προσέξουμε. Η γαϊδουριά αυτή ειδικά με το αυτοκίνητο παρατηρείται από τις αρχές του '80. Ωστόσο, μην υποπίπτεις στο λάθος και αναγάγεις την οδηγική γαϊδουριά σε γενικευμένο συμπέρασμα.
Georgia, δυστυχώς μόνο αμα φύγεις απο την Ελλάδα καταλαβαίνεις πόσο βολεψούλα είμαστε ο ένας εναντίον άλλου. Οσο περνάει ο καιρός χειροτερεύει το πράγμα.
Δείμο, ένα παράδειγμα είναι η οδηγική συμπεριφορά. Οπου και να γυρίσεις όλοι λειτουργούμε σαν να μην υπάρχει άλλος δίπλα μας, απο τα καθημερινά - στο γραφείο, στην αγορά, στο γιατρό - μέχρι και τα οδηγικά που καθρεφτίζουν το ποιόν μας.
Κύττα γύρω σου, απο το χέρι που πετάει τη τσίκλα έξω απο το παράθυρο, εκείνον που φτύνει ή βρωμίζει τους δρόμους, εκείνους που πηδάνε την ουρά ή σπρώχνουν για μία θέση,που λερώνουν τους τοίχους των σπιτιών με σπρέη, ή θορυβούν την ώρα της κοινής ησυχίας γιατί "μαγκιά τους", τα παιδάκια που τα μαθαίνουν να μη σέβονται τίποτα..όλα δείχνουν ότι γίναμε μονάδες.
Οποιος τα καταφέρνει καπελώνει, οι άλλοι να πάν στο διάλο.
Παντως το θεμα "μοναδα" υπηρχε και πολυ πριν το '95, απλα μαλλον τοτε το συνειδητοποιησες κι εσυ...
Μου κάνει εντύπωση η χρονολογία μετατροπής της κοινωνίας σε εικονική: 1995.
Ομολογώ ότι λόγω ηλικίας δεν έχω στοιχεία για να κρίνω πραγματικά, αλλά έχω την αίσθηση ότι η μετατροπή αυτή ξεκίνησε λίγο νωρίτερα. Μπορείς να μου πεις γιατί εσύ την τοποθετείς στο ’95;
Υπάρχει φυσικά κάτι που πρέπει να λάβεις υπ’ όψη σου, το ’95 τα αυτοκίνητα ήταν πολύ λιγότερα, αν θυμάμαι καλά για παράδειγμα το ’97 είναι που ξαφνικά τετραπλασιάστηκε ο αριθμός παρκαρισμένων στην γειτονιά που έμενα τότε στη Θεσσαλονίκη.
Και είναι απόλυτα φυσικό τα προβλήματα να πολλαπλασιάζονται με τον αριθμό. Φυσικά και έχεις δίκιο λοιπόν, αλλά νομίζω απλά ότι η επιδείνωση του «αυτοκινητιστικού» είναι συνέπεια της πληθώρας και πως το πρόβλημα της κοινωνίας ξεκίνησε νωρίτερα.
Να σημειωθεί πάντως ότι δεν είμαι απόλυτος ως προς την τήρηση ευλαβικών κανόνων. Κοινώς όταν υπάρχει χώρος σε ένα δρόμο τότε καταλαβαίνω απόλυτα να σταματήσει κάποιος να κάνει μια δουλειά του λεπτού. Όταν όμως όντως παρακωλύει την συγκοινωνία σε ένα δρόμο διπλής κατεύθυνσης που μετά βίας χωρά 2 και αυτός κλείνει το 1, ναι τότε είναι κρετίνος αν «σταθμεύσει» διπλά.
Το παν είναι λοιπόν να σκέφτεσαι και τον διπλανό σου πριν πράξεις. Σε όλα τα πράγματα.
An-Lu, Βάζω το 1995 σαν οριακό σημείο γιατί μετά απο εκείνη τη χρονιά άρχισα να συνειδητοποιώ πράγματα. Που φυσικά γινόντουσαν και νωρίτερα, αλλά δεν τα πρόσεχα τόσο. Ισως η αύξηση των αυτοκινήτων και των χρημάτων που πιάσαν οι Ελληνες στα χέρια τους τότε που άνθισε το Χρηματιστήριο να με έκανε να παρατηρήσω την αύξηση του "εαυτουλισμού" γύρω μας. Η αύξηση του πλούτου που μας περιέλουσε, ανοίξαν νέες δουλειές, ο κόσμος αγόραζε μεγάλα αυτοκίνητα, δεν μας βελτίωσε σαν ανθρώπους, εντελώς το αντίθετο.
Το 1995 ήταν εποχή σταθμός για μένα. Βάσει γεγονότων που έγιναν, αναθεωρησα πολλά στη ζωή μου. Φύγανε οι ιστοί αράχνης που κάλυπταν τα μάτια μου και για πρώτη φορά κατάλαβα ότι η μητέρα μου δεν είναι αθάνατη. Ξαφνικά αρρώστησε σοβαρά και μέχρι το 2001 που απεβίωσε ποτέ δεν συνήλθε απόλυτα.
Darthiir, μένω στη τελευταία σου πρόταση. Οτι τα τελευταία χρόνια παρατηρώ ότι κανένας πλέον δεν σκέφτεται και τον άλλον πρίν πράξει. Ολοι λειτουργούμε εγωϊστικά. Δεν έχουμε π.χ. το ομαδικό πνεύμα του σεισμόπληκτου Ιαπωνα που 1 φορά θα πάρει σούπα και ας πεινάει, ενώ ο αντίστοιχος έλληνας θα πήγαινε ξανά και ξανά στην ουρά για περισσότερο. Δεν λειτουργούμε σαν μέλη ομάδας για το κοινό μας όφελος, αλλά εντελώς ατομικά. Τα παραδείγματα που έδωσα είναι ενδεικτικά.
Αυτή η ατομικότητα δεν μας βγάζει πουθενά.
Κοίταξε να δεις τώρα όμως που εγώ δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως ο Ιάπωνας αν πεινάει δεν πάει και δεύτερη φορά για φαγητό. Θέλω αποδείξεις.
Ξέρεις, αυτό είναι που με εκνευρίζει πάντα στους έλληνες, στις συζητήσεις τους περί «ελληνισμού». Ότι καταδικάζουν το έθνος τους πολύ εύκολα, συγκριτικά με άλλους, χωρίς να διαθέτουν αποδείξεις ότι οι άλλοι σε μέσο όρο είναι όντως καλύτεροι από τους έλληνες σε μέσο όρο, δεδομένου ότι και στην Ιαπωνία αλλά και στην Ελλάδα μεμονωμένες περιπτώσεις που δεν θα πάρουν δεύτερο πιάτο θα βρεις, όπως και περιπτώσεις που θα πάρουν και δεύτερο θα βρεις!
** Είναι δεδομένο ότι οι Ιάπωνες είναι πολύ καλύτεροι στην αντιμετώπιση των σεισμών και λόγω εμπειρίας αλλά και λόγω οργάνωσης της κοινωνίας, όχι γιατί είναι Ιάπωνες.
Oι Ιάπωνες είναι υπάκουοι. Την έπεσαν στα σουπερμάρκετ ευγενικά. Στη σειρά όλοι περίμεναν, να μπούν μέσα. Οι αποδείξεις που ζητάς στο youTube και στα διεθνή videos.
Αν το αντίστοιχο ήταν στην Ελλάδα θα γινόταν της εκδιδόμενης γυναικός το σιδηρούν κιγκλίδωμα, στο σπρωξίδι, ότι έγινε το 1986 με το Τσέρνομπιλ. Αλλόφρονες οι συμπολίτες μας σπρώχτηκαν, έδειραν για ένα καρότσι και ποδοπατήθηκαν για να μπούν μέσα στα σουπερμάρκετ. Μετά αγόραζαν ό,τι κονσέρβα εύρισκαν. Εχω προσωπική άποψη επί του θέματος.
Κι εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι δεν έχεις βίντεο από το σύνολο των supermarket της Ιαπωνίας, σε όλη τη διάρκεια της κρίσης, όπως ούτε και προσωπική εμπειρία από το σύνολο των SM της ελληνικής επικράτειας.
Ναι οι ιάπωνες είναι συνήθως λίγο πιό εγκρατείς, αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι άνθρωποι, ούτε σημαίνει ότι εσύ μπορείς να έχεις άποψη για το σύνολο της συμπεριφοράς ενός λαού και συνεπώς να βγάλεις μια "μέση συμπεριφορά" από έστω 10-20 βίντεο.
Απλά μας αρέσει πάντα να πιστεύουμε ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι. Αυτό και μας έχει φάει ως κράτος εδώ που τα λέμε.
"Το ξένο είναι πιο γλυκό" λένε!
Α, μέχρι στιγμής πάντως οι Ιάπωνες δεν έχουν αποδείξει πως δεν είναι "καλύτεροι των Ελλήνων" στο να κρύβουν την αλήθεια από τον κόσμο!!!
Ψευδή στατιστικά στοιχεία σου λέει μετά... καρικατούρες είμαστε μπροστά τους - όπως και μπροστά στους Ρώσους με το Τσερνομπίλ και ένα σωρό άλλα ατυχήματα ανά τον κόσμο διάλεξε χώρα!!!
1) "ούτε σημαίνει ότι εσύ μπορείς να έχεις άποψη για το σύνολο της συμπεριφοράς ενός λαού"
Φυσικά και μπορώ να έχω άποψη. This is my blog and I write whatever I like
2) "Απλά μας αρέσει πάντα να πιστεύουμε ότι οι άλλοι είναι καλύτεροι". Κατα τη γνώμη είναι μερικοί ξένοι καλύτεροι απο εμάς.
3) "Ψευδή στατιστικά στοιχεία σου λέει μετά" Είδαμε και τους δικούς μας Σταυροφόρους, που άμεσα αποκάλυψαν τα σωστά νούμερα της οικονομίας. Μετά ήρθαν οι μέλισσες της κρίσης και μας κάναν σουρωτήρια.
Ααα ΟΚ, να χρησιμοποιείς τον όρο "θέση". Η άποψη δεν είναι "ότι μας αρέσει"! Έχει βαρύτητα.
Για να συννενοούμαστε βρε παιδί μου!!!
Ο όρος 'θέση" δεν μ' αρέσει. Προτιμώ την άποψη. Η άποψη είναι η προσωπική εκτίμηση του καθενός για το πώς αντιλαμβάνεται το κόσμο. Η άποψη του καθενός δεν είναι αποδεκτή απο όλο τον άλλο κόσμο, είναι προσωπική. Μπορεί να έχω δίκιο, μπόρει να έχω άδικο σύμφωνα με τους άλλους και τα πιστεύω τους. Αυτό δεν μου στερεί το δικαίωμα να έχω άποψη. Ούτε αλλάζω τις λέξεις για ν'αρέσω στους άλλους ή να είμαι αποδεκτή.
Χααααααχαχαχαχα
Καλά, θέση έχεις κι ας σου αρέσει εσένα να την ονομάζεις άποψη!
Από μια άποψη ο συνομιλητής περιμένει περισσότερα απ' όσα έχεις να του δώσεις.
"Από μια άποψη ο συνομιλητής περιμένει περισσότερα απ' όσα έχεις να του δώσεις." Αυτό είναι πρόβλημα του συνομιλητή, Darth, όχι δικό μου :-)
Δημοσίευση σχολίου