Πάσχα 2011

Χριστός Ανέστη σε όλους. Με τις καλύτερες ευχές για τις μέρες που έρχονται.

Το φετεινό Πάσχα ήταν δύσκολο απο πλευράς ανθρωπινων σχέσεων, κάτι σαν ένα πολύ ιδιαίτερο σχολείο όπου όλοι αφουγκραζόντουσαν τις συμπεριφορές των άλλων και αντίστοιχα τις ερμήνευαν ο καθένας πρός όφελός του/της. Ολοι είχαμε κάτι να πούμε. Αλλά δεν το λέγαμε. Ομως τα συναισθήματα σχεδόν πάντα βγαίνουν στον αφρό, ιδιαίτερα όταν 6 διαφορετικοί άνθρωποι μοιράζονται τον ίδιο χώρο για 5 ημέρες.
Ολοι οι συνδαιτημόνες είχαν κάτι να πούν. Ενας μίλησε - ο τυχερός, αφού μπόρεσε να βγάλει απο πάνω του τα άγχη. Να ξαλαφρώσει. Κάποιος άλλος έβριζε συνεχώς μέσα απο τα δόντια του, ποτέ φωναχτά, πάντα ψιθυριστά νομίζοντας ότι δεν ακούγεται, αλλά που όλοι άκουγαν να τους στολίζει..

Καταπιεσμένες έχθρες και όνειρα που ξέφτισαν. Καποιος ήταν σχεδόν αναίσθητος για τον πόνο και κόπο που έδινε, θεωρούσε ότι του το χρώσταγαν. Κάποιος παρεξηγιόταν με το τίποτα, απαξιούσε όλους επειδή δεν έκαναν πράγματα όπως εκείνος ήθελε. Κάποιος άλλος ήταν ψυχικά κατακουρασμένος και έψαχνε φυγή..που ευτυχώς τη βρήκε ρίχνοντάς το στο κλάδεμα των δένδρων. Κάτι σαν διαλογισμό, όπου το μυαλό αδειάζει απο τις έγνοιες και σκέφτεται μόνο το δένδρο μπροστά του. Κάποιος τρίτος έλυνε διαρκώς σταυρόλεξα, πιανόταν επάνω τους σαν σανίδα σωτηρίας, να φαίνεται ότι συγκεντρώνεται αλλού, ώστε να μη παίρνει θέση όταν γινόντουσαν τσακωμοί. Για το τίποτα μεν, αλλά που αναστάτωναν τη σιγή της λύπης. Και το τελευταίο άτομο της παρέας τραυματιζόταν, πρώτα ένα πέσιμο - που κατέληξε σε ελαφριά θλάση, μετά σε ένα μωλωπισμένο δάχτυλο - το μάγκωσε στη πόρτα - . Ο φυσικός πόνος προστατεύει απο το φόβο του αύριο, με τις αναδιαρθρωσεις τους και τη θυσία που έχουμε κάνει ως τώρα σαν λαός..απο φόβο μη και χάσουμε αυτά που νομίζαμε ότι είχαμε, δανειζόμενοι. Κάποιος απο αυτούς τους 6 που ανέφερα πιο πάνω ήμουν και εγώ.

Ηταν το πιο παράξενο Πάσχα της ζωής μου. Λυπημένο, αγριεμένο, πονεμένο, αδιάφορο για τους άλλους, εγωϊστικό, υβριστικό, κουρασμένο και άρρωστο. Αντίστοιχα τέτοιο Πάσχα είχα περάσει μία φορά στη δεκαετία του '70, μετά που πέθανε ο μπαμπάς μου. Που σαν φαντασματα..με τη μητέρα μου πορευόμασταν..μέσα στους ιστούς της ομίχλης. Μιάς ομίχλης που δεν τραβήχθηκε ποτέ. Τουλάχιστον απο το μυαλό της δικής μου μάνας. Φρόντισα αυτή την ομίχλη να τη θάψω. Κάπου. Ετσι είναι τα νέα παιδιά.. αναβάλλουν τις λύπες.

Είχε όμως και στιγμές όπου κατάφερνα να αποστασιοποιηθώ και να τελειώσω το πρώτο μέρος μιάς ιστορίας τύπου fantasy που έγραφα απο το 2008. Κάτι καλό λοιπόν βγήκε απο τη Μεγάλη Εβδομάδα του 2011.
Οταν γυρίσαμε, μόνο που δεν φίλησα το πάτωμα του σπιτιού μου. Σαν να γύρισα στο Παράδεισο.

Tannhauser : The Pilgrim's Chorus