Ολα του γάμου δύσκολα;;;

Χθές ήταν να πάμε σε ένα γάμο, σε μία δεξίωση ενός γάμου. Το μυστήριο θα γινόταν σε παρεκλίσσι σε κλειστό οικογενειακό κύκλο. Οι φίλοι και οι λοιποί συγγενείς θα βρισκόμαστε όλοι στη δεξίωση σε κάποιο ξενοδοχείο.

Με το σύζυγό μου γυρίζαμε γύρω-γύρω τη περιοχή που ήταν η δεξίωση για να βρούμε χώρο για παρκάρισμα. Μία ώρα γυρίζαμε.. και τελικά δεν πήγαμε. Το ξενοδοχείο δεν διέθετε θέσεις πάρκινγκ, δεν είχε ούτε υπόγειο, ούτε υπαίθριο χώρο εκεί γύρω, ούτε καν ένα παρκαδόρο. Ηταν δε κτισμένο μέσα σε πυκνοκατοικημένη περιοχή με κτίρια παλιάς κατασκευής χωρίς ιδιωτικούς χώρους στάθμευσης. Ηταν η πρώτη φορά που μας συνέβαινε αυτό. Στενοχωρεθήκαμε γιατί θέλαμε να παρευρεθουμε στη χαρά του ζευγαριού..θέλαμε να πάμε και οι δυό όχι ο ένας με τον άλλο να περιμένει διπλοπαρκαρισμένος κάπου, μέσα στο αυτοκίνητο..για κάποιες ώρες.Κάθομαι και σκέφτομαι λοιπόν γιατί το ζευγάρι και οι συγγενείς τους σκέφτηκαν μόνο τη δική τους βολή (υπήρχαν μόνο 2 θέσεις πάνω στο πεζοδρόμιο για το αυτοκίνητο της νύφης και των γονέων) και όχι και των ευρύτερων γνωστών τους. Δηλαδή να τους καλέσουμε για να πάρουμε δώρα/χρήματα, αλλά να τους αφήσουμε στη τύχη τους όταν είναι να τους δεξιωθούμε.. να μη μπορούν οι κυρίες να φθάσουν ανέπαφες στο πάρτυ, γιατί έβρεχε κιόλας, οπότε αν βρίσκανε τη πολυπόθητη θέση κάπου, να χρειαζόταν να περπατήσουν και να λερώσουν τα πόδια τους..τις γόβες, τα μακριά φορέματα...γιατί?

Παραξενεύομαι