Jet lag

Η νέα τάξη των πραγμάτων με οδηγεί μακριά απο τη παλιά μου ζωή σε νέα μονοπάτια. Υπάρχει τέτοιος όγκος ποικιλίας στη καθημερινότητά μου, που όλο λέω "αυτό να το γράψω στο μπλόγκ" και ωσπου να κρατήσω έστω 1 σημείωση, έχει αντικατασταθεί απο το επόμενο κάτι και σβήσει. Το μεγάλο μου πρόβλημα είναι η γρήγορη προσαρμοστηκότητα απο τη μία πραγματικοτητα στην άλλη, κάτι σαν το jet lag. Εκεί που λέω, είμαι στην Αθήνα, κάνω τις δουλειές μουγρήγορα και αποτελεσματικά, προσαρμόζομαι πλήρως, τσούπ πηγαίνω σε επαρχία όπου όλα έχουν αργούς ρυθμούς ( το μεσημέρι κλείνουν τα πάντα-όλοι κοιμούνται!!), μου παίρνει 2 μέρες να προσαρμοστώ στο χαλαρό και μόλις το κάνω επιστρέφω στους γρήγορους παλμούς της πρωτεύουσας. Σαν το μπαλλάκι του πινγκ-πόνγκ νοιώθω, παραζαλισμένη μετά απο κάθε χτύπημα. 

Τα ευτράπελα είναι σε καθημερινή βάση, φεύγει το ένα και έρχεται το άλλο. Τα διηγούμαι σε φίλες και ξεραίνονται στα γέλια. Τι να πρωτογράψω. Η επαρχία είναι αλλού, δουλεύει διαφορετικά, σκέφτεται αλλιώς και το αίσθημα της βολεψούλας (Δημόσιο) είναι πιο έντονο. Αντίστοιχα εντονώτερη είναι η χαλαρότητα στις συναλλαγές. Με κυττάνε σαν να είμαι ούφο, μουρλοκούκου. Αρχίζω και το πιστεύω.

Μία πελάτισσά μου ανησυχεί για τον οικογενειακό τάφο της οικογενείας της που είναι σχετικά παρατημένος. Θεωρεί (εδώ και 10 χρόνια) ότι όπου νάναι έρχεται η ώρα να πεθάνει, άρα πρέπει να εξασφαλίσει και τη σωστή της θέση στον οικογενειακό τάφο. 

"Να πάτε να τον βρείτε κα Μαρίνα μ', αν υπάρχει ακόμη, αν είναι στο όνομά μας και να κατοχυρώσετε τη θέση μου εκεί" (μέσα στο χώμα εννοώντας, φαντάζομαι). 

Βρίσκω τη θέση του τάφου στο Νεκροταφείο, όντως ανήκει στην οικογένεια της κυρίας αυτής και καταλήγω στο Δημαρχείο για να εξασφαλίσω τη ταφή της πελάτισσας, όταν προκύψει δλδ το τέλος της, όποτε είναι αυτό. Ενας στρουμπουλός υπάλληλος στο τμήμα Νεκροταφείων. Οταν πήγα έτρωγε τυρόπιτα. Τα ψίχουλα έπεφταν πάνω στο πληκτρολόγιο του PC του. Μασουλώντας και αδιαφορώντας για τα ψίχουλα που χώθηκαν κάτω απο τα πλήκτρα, βρήκε την οικογενειακή μερίδα. Με διαβεβαίωσε με μεγάλο χαμόγελο (όπου ξεπρόβαλλαν κομμάτια φέτας απο τα δόντια του) οτι η θέση είναι εκεί και περιμένει τη πελάτισσα. Το μόνο που θα χρειαστεί είναι να αποδείξει ότι είναι μέλος της οικογενειακής μερίδας. (οι γυναίκες άλλαζαν το επίθετό τους με τη παντρειά παλιά) = πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης. 

"Να το βγάλουμε τώρα", του προτείνω. 

'Οχι", εξίσταται και νευριασμένα σκουπίζει τα φύλλα της τελειωμένης τυρόπιτας απο το πληκτρολόγιο. Βάζει το νύχι του στο στόμα και αποσύρει τα κομμάτια φέτας απο τα μπροστινά του δόντια. Σκουπίζει τα δάχτυλά του στη πολυθρόνα του. Μετά τα περνάει απο τα μαλλιά του. Με πιάνει σπασμός απο γέλιο, κρατιέμαι όσο μπορώ. Αισθάνομαι τη κύστη μου να με πιέζει απειλητικά.

"Μόλις προκύψει το μοιραίο, τότε θα βγεί το πιστοποιητικό, θα το πάρει ο νεκροθάφτης και θα γίνει η ταφή". 

"Γιατί να μη το βγάλουμε τώρα;"  τον ρωτάω. "Εχω τη ταυτότητά της και εξουσιοδότηση γι' αυτό". 

"Α! Είναι μεγάλη διαδικασία" (πάτημα ενός κουμπιού), που να τρέχουμε τώρα να βγάζουμε πιστοποιητικά"..λέει. 

" Μα δεν θα πάμε μακριά, γέννημα θρέμα αυτής της πόλης είναι, εδώ γεννήθηκε. Το πολύ-πολύ να πάω σε άλλον όροφο". 

"Α! Ομως και πάλι δεν γίνεται τώρα. Είναι 2 το μεσημέρι, οι υπηρεσίες αυτές κλείσανε. Περάστε αύριο." 

Τελικά δεν βγήκε το πιστοποιητικό, δεν ήθελε η πελάτισσα  Στα τσακίδια, ότι είναι να γίνει, ας γίνει μετά θάνατον. Να τρέξουν και λίγο οι κληρονόμοι της, να κάνουν και κάτι.    

Τον έστειλα στο διάολο βέβαια απο μέσα μου, τα ζώα μου αργά ήταν. Αλλά γέλασα μέχρι δακρύων. 

Αυτό ήταν το 1/100 απ' όσα γίνονται εξαιτίας του jet lag..και συνεχίζουν.Η επαρχία είναι αλλού. Ακόμη και με τα μνημόνια και τις περικοπές των μισθών, μιά χαρά τα βολεύουν έχουν δεύτερη (κατάμαυρη) δουλίτσα, κτήματα, άλλα έσοδα αδήλωτα βέβαια..χαλαρά πορεύονται. 

Πέρασε η ώρα και μεσημέριασε..μήπως πάω για λίγη μεσημεριανή σιέστα..επαρχιακού τύπου..το βράδυ πάντως να το κάψουμε..έτσι κι αλλιώς δεν μας κολλάει ύπνος.