Sunrise

Ξυπνάω νωρίς το πρωϊ, το καλοκαίρι, λίγο πρίν ανατείλει ο ήλιος για ν' ακούσω τα πουλάκια. Οχι κάθε μέρα βέβαια, αλλά κάποιες μέρες που διαισθάνομαι ότι σήμερα θα είναι μαζεμένα απέναντι τα πιο τραγουδιάρικα κοτσύφια, το αηδόνι της γειτονιάς θα τα συναγωνίζεται και εκείνα αμέσως θα κοπάσουν. Αφουγκράζομαι τη μαγική στιγμή.

Τους τελευταίους δύο μήνες έχει αλλάξει η ζωή μου. Εχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπω τη ζωή μου να εκτυλίσσεται, χωρίς απαραίτητα να έχει διαφοροποιηθεί η καθημερινότητά μου. Αντί να τιμωρώ τον εαυτό μου για τις κακές επιλογές που έκανα πρίν απο χρόνια, αντί να περιμένω απο τους άλλους να σκύψουν να με βοηθήσουν ή να με χαϊδέψουν, αντί να κλαίω ποτάμια, έκανα στροφή. Οτι έγινε, έγινε. Γίνομαι Σκάρλετ Ο' Χάρα και αποφασίζω να μη πάρω καμμία απόφαση έως αύριο. Η του χρόνου. Η όποτε.

Αποφασίζω να ρίξω τα προβλήματά μου τυλιγμένα σε χαρτί και δεμένα με μαύρες πέτρες στα βαθιά νερά του πελάγους. Αποφασίζω να πιάσω ένα όνειρο που είχα απο παλιά. Ηθελα να προσφέρω εθελοντική εργασία, όταν θα είχα χρόνο, όταν θα μπορούσα..πρίν πεθάνω πάντως. Εψαξα πολύ ήμουν όμως τυχερή γιατί βρήκα κάτι που μου άρεσε.

Είναι 2 μήνες τώρα που πηγαίνω και βοηθάω εθελοντικά χωρίς να αμείβομαι. Διαπίστωσα ότι κάτι έχει αλλάξει μέσα μου. Θυμώνω και οργίζομαι με τους άλλους λιγώτερο. Εχασα το κριτικό πνεύμα μου όταν κάτι δεν μου καθόταν καλά και αρχισα αυτόματα να αποστασιοποιούμαι όταν μπροστά μου κάποιος φέρεται άσχημα ή μιλάει περιφρονητικά για άλλους. Σαν να βγαίνω έξω απο τη περίμετρο των λέξεων ή συμπεριφορών που εξακοντίζει ο άλλος πρός κάθε κατεύθυνση, δεν με αγγίζει τίποτα. Ακούω αυτά που μου λένε και δεν αντιδρώ όπως παλιά (που μου ερχόταν το αίμα στο κεφάλι)  τους αφήνω. Σαν να άνοιξε ξαφνικά μία άβυσσος ανάμεσά μας. Δική τους είναι η ζωή, δικό τους το λάδι στο καντήλι τους, ας το ξοδέψουν όπως θέλουν. Χαμογελώ και φεύγω.

Είμαι πολύ καλά. Καλύτερα απο κάθε άλλη φορά σε όλη μου τη ζωή ως τώρα. Επιτέλους άρχισα να πιάνω τους στόχους μου. Εκείνους που έθεσα όταν μπήκα στο Γυμνάσιο.