Μόνο ένα κείμενο έγραψα φέτος..το μπλόγκ έχει γεμίσει αράχνες, σκόνη και σαμιαμίδια... πα! πα! πα! Παλιά έγραφα 2 κείμενα την ημέρα.. είχα να πώ πολλά τότε...Τώρα δεν λέω πολλά, κάνω πολλά. Αλλος ένας ετήσιος απολογισμός έρχεται, δεν ξέρω γιατί δεν γράφω τα 1001 πράγματα που μου συμβαίνουν καθημερινά, μάλλον τα μπλόγκς τα ξεπέρασα, όλοι μετακομίσαμε στο facebook που έχει γούστο γιατί καλύπτει τους πολυγραφότατους με παραπομπές στα μπλόγκς τους.
Το 2014 ήταν χρονιά με πολλές αναταράξεις και αλλαγές. Η μεγαλύτερη αλλαγή ημουνα εγώ. Αλλαξα σαν άνθρωπος, (αυτά που λένε ότι ο άνθρωπος δεν άλλάζει και μπλαμπλαδούρες τα λένε οι βολεμένοι ή οι μη-κατεχοντες-τα-αρχ*** - να κάνουν κάτι διαφορετικό), ξαφνικά είδα το κόσμο με άλλα μάτια. Τα όνειρα που είχα παλιά, δλδ να είμαι με ανθρώπους που μοιάζουν με εμένα σε πολλά σημεία, να απομακρυνθώ απο τοξικές σχέσεις που μόνο δυσαρμονία και θλίψη προσφέρουν, να βρώ κάτι που να κρατήσει το ενδιαφέρον μου μέσω της μάθησης, της συνεργασίας και της προσφοράς, πήραν σάρκα και οστά. Στο τομέα αυτό έπιασα τους στόχους μου. Ο περιηγητής του παρελθόντος που δεν είχα αφήσει σύλλογο για σύλλογο, οργάνωση για οργάνωση (όχι πολιτικές) και ομάδα για ομάδα (όχι αθλητικές), επιτέλους στάθμευσε. Στο Μπορούμε . Δόξα τω Θεώ.
Απομακρύνθηκα απο τις οποιες τοξικές σχέσεις με περιτριγύριζαν. Κυρίως των συγγενών, γιατί είδα ότι τα κίνητρά τους ήταν εγωϊστικά. Δεν κέρδιζα κάτι σαν άνθρωπος, αντίθετα εμπλεκόμουνα σε ένα κύκλωμα "θα σου δώσω για να μου δώσεις, κι αν δεν μου δώσεις θα σου κόψω τη καλημέρα" που βρίσκω ανούσιο. Κόψε μου λοιπόν τη καλημέρα απο την αρχή και θα ζήσουμε εμείς καλά και εσείς ακόμη καλύτερα.
Ομως όταν μία σχέση μπαίνει στο γαϊτανάκι του "δίνω μόνο για να παίρνω", τότε αλλάζει το πράγμα. Τότε αδιαφορώ έμπρακτα..που σημαίνει σε διαγράφω σαν άνθρωπο μαζί με όποιες ανάγκες έχεις. Δεν σε παίρνω στα σοβαρά και αν σφίξουν τα πράγματα σε κάνω delegate στο γιατρό, στη νοσοκόμα, στη συγγενή εκείνη που πάντα ήθελε να σε φροντίζει εποφθαλμιώντας το σπίτι σου.. και αυτό το κάνω σαν πρώτο στάδιο οριστικής μας διακοπής σχέσεως. Τοξικές σχέσεις τέρμα. Πηγαινε να γδάρεις ευκολώτερο θήραμα απο εμένα και φρόντισε να με ξεχάσεις σαν άτομο, να σβήσεις το τηλέφωνό μου, να μη θές να με ξαναδείς για τα επόμενα 100 χρόνια.
Ο αθλητισμός και γενικά η γυμναστική άρχισε να μου αρέσει απο τα φοιτητικά μου χρόνια, γιατί δίπλα απο το Πανεπιστήμιό μου είχε δημοτική κλειστή πισίνα. Κάθε απόγευμα, μετά τα μαθήματα, πήγαινα για μία βουτιά.. η αίσθηση του νερού, ξέπλενε την όποια κούραση, το όποιο πρόβλημα και με άφηνε εξουθενωμένη μεν αλλά χαλαρή. Εκτοτε έκανα διαφόρων ειδών γυμναστική μέσα και έξω απο το νερό, μέχρι το 2013 που ξεκίνησα ασκήσεις για Μπαλέτο. Με διατάσεις κυρίως αλλά και άλλα αρκετά δύσκολα πράγματα. Βοήθησε απίστευτα τη μέση μου, εξάλειψε το όλο πρόβλημα. Το Μάϊο του 2014 όμως, ενώ είχα γίνει λάστιχο, προέκυψε νέος τραυματισμός στο γόνατο αυτή τη φορά απο υπερκόπωση, που με έρριξε έξω απο κάθε γυμναστική δραστηριότητα για 6 μήνες. Είχα μία σοβαρή ρίξη συνδέσμων που ακόμη με πονάει και δεν μπορώ να ανεβαίνω σκαλιά. Μόλις κουτσαθείς μαθαίνεις τις εναλλακτικές λύσεις σε θέματα ΜΜΜ, στο μετρό γίνεσαι λάτρης των ασανσέρ-κυλιόμενων και στα λεωφορεία / τράμ, κόβεις φλέβες για μία θέση. Υπολογίζω όμως απο το 2015 να ξαναρχίσω πάλι μπαλέτο, να μου φτιάξουν οι διατάσεις και το γόνατό μου.
Αλλαξαν οι διατροφικές μου συνήθειες. Απο πάντα ήθελα να τρώω ωραία πράγματα που να με ωφελούν χωρίς δίαιτες και λάϊτ προϊόντα. Το 2014 τρώμε βιολογικά οπωροκηπευτικά που μας τα φέρνουν στο σπίτι μία φορά την εβδομάδα. Ο άνδρας μου, ο οποίος έχει χόμπυ τη μαγειρική γιατί λέει ότι τον χαλαρώνει, μαγειρεύει ωραία φαγητά με φαντασία που είτε τα σκαρφίζεται μόνος του ανάλογα με τα υλικά στο ψυγείο-ντουλάπια, ή τα βλέπει στη τηλεόραση. Αγοράζουμε μόνο βιολογικά οπωροκηπευτικά τα οποία μας έρχονται μία φορά την εβδομάδα σε ένα κουτί και που καλύπτουν τις ανάγκες μας και σε αυγά, λάδι, μέλι κλπ. To γεγονός ότι μαραίνονται σχετικά γρήγορα, έχουν καμμιά φορά ζωντανές κάμπιες επάνω τους και ξεχωριστή γεύση απο τα άλλα λαχανικά της λαϊκής και των σουπερμάρκετ, μας αρέσει ιδιαίτερα.
Ετσι ολοκληρώνεται το 2014, με χάλασε απίθανα που πέθανε ο Τζό Κόκερ, ήταν απο τους αγαπημένους μου τραγουδιστές, ο Bob Hoskins απο τους ηθοποιούς που δεν έχανα ταινία του, ο Σάκης Μπουλάς ήταν τραγωδία, απώλεια τεράστια για την Ελλάδα και για όλους μας, καθώς και ο Γιώργος Βερβελίδης, σύζυγος της Φιφής που εδώ και 30 χρόνια με στήριξε σε χαρές και λύτες, που την είχα σαν φίλη, μητέρα και συνεργάτιδα όλα αυτά τα χρόνια. Θα ήμουνα διαφορετικός άνθρωπος αν δεν με είχε τιμήσει με τη φιλία της.
