Πρίν λίγες μέρες είχε έρθει απο την επαρχία μία πολύ καλή μου φίλη. Είχαμε γνωριστεί το 1986 γιατί παρακολουθούσαμε κάποια μαθήματα. Εννοείται ότι υπήρχε πολύς κόσμος και στην αρχή δεν κάναμε παρέα μεταξύ μας. Συνηθίζαμε μετά το μάθημα, κάποιες απο εμάς να μαζευόμαστε κουβεντιάζοντας, άλλες φορές πηγαίναμε για καφέ ή για να τσιμπήσουμε με ουζάκι κάτι στη Δεξαμενή, ή απλά περπατούσαμε μέχρι τα Εξάρχεια και απο εκεί χώριζαν οι δρόμοι μας. Η Σ και εγώ κατεβαίναμε πρός τη Πανεπιστημίου για να πάρουμε λεωφορεία για τα σπίτια μας, οι άλλες συνέχιζαν πρός τα δικά τους.
Σαν χαρακτήρες είχαμε μεγάλες διαφορές. Εκείνη ήταν σκληρά εργαζόμενη, χωρισμένη χωρίς παιδιά που παράλληλα έκτιζε το σπίτι της. Ηταν ανεξάρτητη, μοντέρνα, ευχάριστη, είχε κοπάδια φίλες τόσο στην Αθήνα όσο και στην επαρχία, κοσμική, εξωστρεφής, κάθε βράδυ έβγαινε έξω, είτε με το φίλο της είτε με διάφορες παρέες. Την εποχή εκείνη τα είχα κάνει μαντάρα με τον άνδρα μου και ζούσαμε χωριστά, εκείνος κάπου στην Αφρική και εγώ δούλευα βραδυνές ώρες στην Ελλάδα, παράλληλα έψαχνα για καλύτερη πρωϊνή κυρίως δουλειά με περισσότερα λεφτά. Κράταγα πολλά πράγματα για τον εαυτό μου, πρός τα έξω όμως έβγαζα μία ευχάριστη προσωπικότητα, όλοι γελούσαν πολύ, καλά τα πήγαινα αλλά δεν δενόμουνα εύκολα με τους άλλους. Μπορούσα να πάω όπου ήθελα μόνη μου, σε σινεμά-θέατρο-εκδρομή και να περάσω υπέροχα χωρίς να έχω απαίτηση να συνοδεύομαι. Ημουνα ακριβώς το αντίθετο απο τη φίλη μου που αν δεν είχε παρέα καθόταν μουτρωμένη στη τηλεόραση. Τελικά δέσαμε και ξεκινήσαμε μία σχέση δια αλληλογραφίας. Ανταλλάσσαμε τις σκέψεις μας γραπτώς και τις στέλναμε με το ταχυδρομείο. Ακούγεται γελοίο, όμως τότε δεν υπήρχαν ακόμη ούτε κινητά, ούτε Ιντερνετ, τίποτα απ' ολα αυτά. Κομπιούτερς υπήρχαν για να γράφουμε με διάφορα προγράμματα και οι εκτυπωτές κάνανε ΩΡΕΣ για να τυπώσουν..υπήρχαν σε μεγάλες εταιρείες που είχαν λεφτά, γιατί ήταν ακριβά. Οταν λαμβάναμε τα γράμματα τηλεφωνιώμασταν και μιλάγαμε, γελάγαμε, καμμιά φορά βγαίναμε και έξω.
Πάντα πίστευα ότι ήταν πιο προηγμένη απο εμένα λόγω της δουλειά της (τοπογράφος) που συνεχώς γύριζε όλη την επαρχία, που ήταν "μέσα στα πράγματα", ενώ εγώ έκανα περισσότερο δουλειά γραφείου. Το αστείο ήταν ότι εκείνη μου είχε πεί πολλές φορές ότι ήμουνα κάτι σαν οδηγός της, γιατί έβλεπα το κόσμο με πιο "ανεξάρτητα - απερίσκεπτα ίσως μάτια", χωρίς να βάζω φραγμούς (εκείνη ήταν του "ναί μεν αλλά.."), ή να τους ξεπερνάω και να προχωρώ, με απώλειες αλλά να παίρνω το ρίσκο και ν' αλλάζω σελίδα.
Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα. Η φιλία συνεχίστηκε πάντα δι' αλληλογραφίας γιατί εκείνη δεν εξοικειώθηκε ποτέ με τα κομπιούτερς, το Ιντερνετ, είχε κινητό αλλά ήταν σαν απλό τηλέφωνο, πάλι καλά. Δεν με ένοιαζε που δεν ακολούθησε την ηλεκτρονική εποχή (όπως εγώ που ενθουσιάστηκα και που έπεσα με τα μούτρα), η φιλία μας ήταν παντός εποχής, την αγαπούσα έτσι κι αλλιώς. Γκρίνιαζε όμως όταν της έλεγα ότι έπαιζα παιχνίδια στο PC με τις ώρες ότι είχα μπλόγκς και "μιλούσα" με πολλούς "εικονικούς" φίλους, μου έλεγε ότι μπαίνω στο τρυπάκι του Μεγάλου Αδελφού και ότι είναι λάθος προσέγγιση στη ζωή η ενασχόληση με το Ιντερνέτ κλπ. Πάλι όμως δεν με ενοχλούσε η δική της τοποθέτηση, το κινητό 9/10 φορές το είχε κλειστό. Δυστυχώς, σταδιακά σταμάτησα να γράφω με το χέρι γράμματα. Ηταν πιο εύκολα τα email. Αυτό το τελευταίο της κόστισε..μου το είπε κιόλας..απομακρυνθήκαμε κάπως τα τελευταία 3 χρόνια, μιλούσαμε μόνο τηλεφωνικά..καμμιά φορά και πού. Παρέμενε η φιλία μας ανέπαφη, όταν βρισκόμασταν έξω ήταν σαν να μην είχε περάσει καιρός απο τη προηγούμενη φορά, αλλά μιά στιγμή.
Βρεθήκαμε ξανά πρίν λίγες ημέρες. Ηταν μία πολύ δύσκολη συνάντηση. Αλλαξε πάρα πολύ απο τη τελευταία φορά που την είχα συναντήσει, πρίν 2 χρόνια. Κατηγορούσε τους πάντες για τα πάντα. Για τη κρίση, για τις μειώσεις των συντάξεων, για τη φορολογία, για τους γιατρούς. Τους στόλιζε κανονικότατα. Είχε κάνει πρόσφατα μία μικροεπέμβαση με λέϊζερ και έβριζε τον γιατρό που δεν την ενημέρωσε για τις παρενέργειες. "Μα που να τοξερε ο άνθρωπος, τι μπορεί να προκύψει στον καθέναν; " τόλμησα να πώ και να προσθέσω "γιατί δεν κύτταγες στο Ιντερνέτ να πάρεις μία ιδέα τι είχες ν' αντιμετωπίσεις προτού μπείς στο χειρουργείο; ".. και απο τα όσα μου είπε κατάλαβα ότι είχε μετανοιώσει πικρά που "εχασε τη μπάλλα" της ηλεκτρονικής εποχής, που κάθεται στις ουρές για να παίρνει μετρητά (ούτε ΑΤΜ δεν χρησιμοποιεί) που το ένα το άλλο..αλλά και που συνέχιζε να αντιστέκεται στη τεχνολογία με απίστευτο σθένος. Και τώρα που όλα υποτίθεται γίνονται με τις χρεωστικές/πιστωτικές κάρτες είναι έξω φρενών.
Σαν να κλείστηκε ξαφνικά σε μία φούσκα άρνησης (εγώ θα συνεχίσω να ζώ στα '80s ότι κι αν γίνει!!) και δεν καταλάβαινε τίποτα απο το κόσμο γύρω της. Και άλλοι γνωστοί μου δεν έχουν πολλά-πολλά με τα κομπιούτερς κλπ, όμως τα βασικά τα έχουν για να ζούν καλύτερα και ευκολώτερα. Ο κόσμος προχωράει, πώς να το κάνουμε..
Αυτό που με λύπησε ήταν η δύναμη που πολεμούσε τη κάθε αλλαγή, αλλαγή που ίσως να της έκανε ευκολώτερη τη ζωή της.. όχι, χτύπαγε το κεφάλι της στο τοίχο. Επιστροφή στο παρελθόν, τα ηλεκτρονικά είναι του Σατανά (δεν είναι θρήσκα - παράδειγμα είναι).
Σαν να είχε γεράσει 30 χρόνια.
Καταστενοχωρήθηκα.
Τρίτη, Ιουλίου 12, 2016
Πέμπτη, Ιουλίου 07, 2016
Brand Loyalty
Οταν αγοράζουμε επώνυμες ηλεκτρικές συσκευές το κάνουμε επειδή θέλουμε
να τις κρατήσουμε κοντά μας αρκετά χρόνια. Το όνομα του παρασκευαστή (το
brand δλδ) είναι η εγγύηση ότι ακόμη κι αν χαλάσει η συσκευή η εταιρεία
θα αντικαταστήσει το εξάρτημα.
Δυστυχώς 3 φορές ως τώρα διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι.
Εχω μία καλή ηλεκτρική κουζίνα 22 ετών. Ηταν δώρο γάμου. Κάποια στιγμή όποτε άναβα το φούρνο, μου έρριχνε την ασφάλεια, μετά τη 6 φορά κάλεσα την αντιπροσωπεία. Τη γύρισε απο εδώ ο τεχνικός, τη γύρισε απο εκεί και μου είπε ότι δεν φτιάχνεται και να σκεφτώ νέα αγορά. Προσπάθησα να του προτείνω να αλλάξει τους μετασχηματιστές, κάποια καλώδια, να μου βάλει νέα ανταλλακτικά, απάντησε ότι μοντέλα άνω των 20 ετών δεν υποστηρίζονται απο την εταιρεία στην Ελλάδα. Το έχω ξανακούσει αυτό και δεν μ' αρέσει..γιατί δεν ισχύει. Υπάρχουν ωραιότατα ανταλλακτικά που πωλούνται απο τις ίδιες τις εταιρείες σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αμα δώσεις τους κωδικούς και τον αριθμο του μοντέλου της κουζίνας, σου στέλνουν τα πάντα με κούριερ..σε 2 μέρες! Και τα ανταλλακτικά δεν είναι κινέζικα, είναι αυθεντικά και φθηνώτερα απο τα αντίστοιχα στην Ελλάδα. Μετά ένας γνωστό σου ηλεκτρολόγος (όχι της αντιπροσωπείας εννοείτε που με το που μπαίνει κόβει μονέδα), σου αντικαθιστά τα νέα με τα παλιά. Τον αγριοκύτταξα τον παπαγάλο, γιατί ξέρει ότι όλα φτιάχνονται αλλά είναι δασκαλεμένος απο την εταιρεία να πείθει τους πελάτες να αγοράζουν νέα μοντέλλα...πετώντας στα σκουπίδια τα παλιά για να κερδίζει η εταιρεία. Το ίδιο έχει ξαναγίνει άλλες 2 φορές η πρώτη με ένα ρολόϊ χειρός και η δεύτερη με μία φωτογραφική μηχανή. Δουλεύουν φυσικά και τα δύο θαυμάσια χωρίς την υποστήριξη της αντιπροσωπείας τους. Εννοείται.
Μιά φορά στο Λονδίνο , είχα πάει σε ένα κατάστημα να πάρω ένα ζευγάρι γάντια. Μπήκε λοιπόν μιά κυρία μέσα και έδωσε μία δερμάτινη στραπατσαρισμένη τσάντα στον πωλητή για να της αλλάξει το λουρί, το κούμπωμα, να της κάνει μία ριζική συντήρηση. Κύτταξα με τρόπο τη τσάντα, η μέση Ελληνίδα θα την είχε πετάξει στα σκουπίδια προ πολλού, η αντίστοιχη Αγγλίδα όμως την έδωσε για ρετούς (retouch), επειδή είχε συναισθηματική αξία ή επειδή ήταν επώνυμη δερμάτινη. Είναι η νοοτροπία του Μέρμηγκα που επενδύει στη ποιότητα και δεν είναι θύμα κανενός πονηρού εμπόρου.
Θέλω μία Ελλάδα που να μην είναι εσαεί Τζίτζικας. Να τρώει, να πίνει, να σκορπάει, καθημερινά να τραγουδάει κι αν χαλάσει η συσκευή να τη πετάει.. ελεος με τον ανεγκέφαλο καταναλωτισμό!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!
Η Μίλε εξαιρείται απο τα παραπάνω, γιατί έχει άψογο σέρβις, ό,τι ανταλλακτικό υπάρχει και πολύ καλή συνεργασία.
Δυστυχώς 3 φορές ως τώρα διαπίστωσα ότι δεν είναι έτσι.
Εχω μία καλή ηλεκτρική κουζίνα 22 ετών. Ηταν δώρο γάμου. Κάποια στιγμή όποτε άναβα το φούρνο, μου έρριχνε την ασφάλεια, μετά τη 6 φορά κάλεσα την αντιπροσωπεία. Τη γύρισε απο εδώ ο τεχνικός, τη γύρισε απο εκεί και μου είπε ότι δεν φτιάχνεται και να σκεφτώ νέα αγορά. Προσπάθησα να του προτείνω να αλλάξει τους μετασχηματιστές, κάποια καλώδια, να μου βάλει νέα ανταλλακτικά, απάντησε ότι μοντέλα άνω των 20 ετών δεν υποστηρίζονται απο την εταιρεία στην Ελλάδα. Το έχω ξανακούσει αυτό και δεν μ' αρέσει..γιατί δεν ισχύει. Υπάρχουν ωραιότατα ανταλλακτικά που πωλούνται απο τις ίδιες τις εταιρείες σε άλλες χώρες της ΕΕ. Αμα δώσεις τους κωδικούς και τον αριθμο του μοντέλου της κουζίνας, σου στέλνουν τα πάντα με κούριερ..σε 2 μέρες! Και τα ανταλλακτικά δεν είναι κινέζικα, είναι αυθεντικά και φθηνώτερα απο τα αντίστοιχα στην Ελλάδα. Μετά ένας γνωστό σου ηλεκτρολόγος (όχι της αντιπροσωπείας εννοείτε που με το που μπαίνει κόβει μονέδα), σου αντικαθιστά τα νέα με τα παλιά. Τον αγριοκύτταξα τον παπαγάλο, γιατί ξέρει ότι όλα φτιάχνονται αλλά είναι δασκαλεμένος απο την εταιρεία να πείθει τους πελάτες να αγοράζουν νέα μοντέλλα...πετώντας στα σκουπίδια τα παλιά για να κερδίζει η εταιρεία. Το ίδιο έχει ξαναγίνει άλλες 2 φορές η πρώτη με ένα ρολόϊ χειρός και η δεύτερη με μία φωτογραφική μηχανή. Δουλεύουν φυσικά και τα δύο θαυμάσια χωρίς την υποστήριξη της αντιπροσωπείας τους. Εννοείται.
Μιά φορά στο Λονδίνο , είχα πάει σε ένα κατάστημα να πάρω ένα ζευγάρι γάντια. Μπήκε λοιπόν μιά κυρία μέσα και έδωσε μία δερμάτινη στραπατσαρισμένη τσάντα στον πωλητή για να της αλλάξει το λουρί, το κούμπωμα, να της κάνει μία ριζική συντήρηση. Κύτταξα με τρόπο τη τσάντα, η μέση Ελληνίδα θα την είχε πετάξει στα σκουπίδια προ πολλού, η αντίστοιχη Αγγλίδα όμως την έδωσε για ρετούς (retouch), επειδή είχε συναισθηματική αξία ή επειδή ήταν επώνυμη δερμάτινη. Είναι η νοοτροπία του Μέρμηγκα που επενδύει στη ποιότητα και δεν είναι θύμα κανενός πονηρού εμπόρου.
Θέλω μία Ελλάδα που να μην είναι εσαεί Τζίτζικας. Να τρώει, να πίνει, να σκορπάει, καθημερινά να τραγουδάει κι αν χαλάσει η συσκευή να τη πετάει.. ελεος με τον ανεγκέφαλο καταναλωτισμό!
ΞΥΠΝΗΣΤΕ!
Η Μίλε εξαιρείται απο τα παραπάνω, γιατί έχει άψογο σέρβις, ό,τι ανταλλακτικό υπάρχει και πολύ καλή συνεργασία.
- Marilina El Μαρινάκι, δυστυχώς είναι σημείο των καιρών και όχι μόνο των Ελλήνων. Γιατί εκτός από την φτήνια που τρώει τον παρά, υπάρχει ολόκληρη επιστήμη πάνω στην σύντομη ζωή των προϊόντων, έτσι ώστε να υπάρχει συνεχής κατανάλωση.
Marina Spyridonos Αυτό όμως είναι στραβό. Δεν μπορεί ολόκληρη Αγγλία να υποστηρίζεται απο τσαγκάρηδες που θα σου επιδιορθώσουν τις σόλες απο τις μπότες-ενθύμιο που φόραγε ο προπάππος σου καθ οδόν για το Tipperary, να σου πουλάνε μέσω Ιντερνετ, ανταλλακτικά ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ σε τιμή φθηνώτερη των ελληνικών και εμείς οι μλκς, κάθε που χαλάει το ψυγείο ξούτ έξω επειδή η αντιπροσωπεία σε βάζει στο τρυπάκι του καταναλωτισμού. Δεν χρειάζεται τότε να αγοράζουμε μίλε, μπός, νέφ, σμεγκ,κλπ μάρκες αφού στα 15-20 χρόνια θα τα πετάξουμε, να επενδύουμε στις "μάρκες μ'έκαψες", που κάνουν 100 ευρώ η κουζίνα στα 5 χρόνια τη πετάμε και παίρνουμε άλλη. Και αυτά περί band loyalty που πουλάνε πρίν αγοράσεις τις συσκευές..είναι λόγια της καραβάνας!
Marilina El Κι εμένα με αξοργίζει, αλλά δυστυχώς... Είχα δει κάποια στιγμή ολόκληρο ντοκυμαντέρ σχετικά με το γιατί πεθαίνουν τα προϊοντα τόσο σύντομα και το χειρότερο... πού καταλήγουν.- Marina Spyridonos Αυτή η κατάληξη, αντί να ωφελεί τους Δήμους που είναι σε προγράμματα ανακύκλωσης, ωφελεί τους Ρομά που παίρνουν όλες τις ηλεκτρικές συσκευές και τις πουλάνε για το σίδερο και τα ανταλλακτικά με όφελος τη τσέπη τους..
- Marilina El Βεβαίως, γιατί και η ανακύκλωση, θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. Η πρώτη λύση είναι η οικονομία τόσο στη συσκευασία, όσο και στο πόσα αγοράζουμε.
- Marina Spyridonos Ξέχασα να γράψω στο κυρίως άρθρο ότι η εταιρεία Miele δεν συμπεριλαμβάνεται στον κυκεώνα των παραπόνων μου. Εχουν πολύ καλά προϊόντα, άψογο σέρβις και ανταλλακτικά για γερασμένες συσκευές.
- Marina Spyridonos Α! Η κουζίνα τελικά επαναλειτουργεί ΣΑΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ. Οχι βέβαια χάρις στην αντιπροσωπεία, χαχα! αλλά χάρις στον Χ τεχνικό που ήρθε και άλλαξε μία αντίσταση και μία λάμπα!!!
Barbara Schiniotaki κάτι αντίστοιχο έχω με ένα ψυγείο που για το λάστιχο της πόρτας πρέπει να αγοράσω νέα πόρτα ( 280€) ίσως πρέπει να μου δώσεις τοόνομα του τεχνικού...
- Marina Spyridonos Τελικά στο διαδίκτυο θα απευθυνθώ Σωτήρη για ν' αγοράσω ανταλλακτικά για τα κουμπιά της κουζίνας..προφανώς δεν υπάρχουν στην Ελλάδα τα αντίστοιχα!!!
Νέες αγάπες
Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω είναι κολλημένοι πάνω στα κινητά τους. Τα οποία είναι συνήθως μεγάλα σαν παντόφλες. Μπαίνω στο τράμ και 8/10 δεν σηκώνουν κεφάλι απο τα κινητά τους.. άνδρες και γυναίκες. Τόσα σημαντικά μηνύματα πια παίρνουν απο τα χαράματα καθ' οδόν για το γραφείο!!! λέω μέσα μου και απορώ. Αμα καθίσω δίπλα σε κάποια απο τις κολλημένες με το κινητό, βλέπω ότι παίζουν παιχνίδια.. ή στέλνουν γραπτά μηνύματα γράφοντας με γρηγοράδα..Δεν κυττάνε πουθενά αλλού παρά μόνο στην οθόνη..σηκώνουν το κεφάλι τους μόνο άμα φθάσουν στη στάση τους.
Παλιά κυττάγαμε και λίγο έξω απο το παράθυρο, τώρα μόνο τις οθονίτσες μας. Παλιά κυττάγαμε και γύρω μας βρε αδελφέ, ποιός μπαίνει, ποιός βγαίνει, δίναμε και καμμιά θέση σε όσους κρίναμε ότι τη χρειάζονται.. Τώρα, δεν ασχολούμεθα με τους άλλους, τους πραγματικούς άλλους δλδ και όχι τους εικονικούς. Ο ηλικιωμένος ας σταθεί, η έγγυος και εκείνη και οι μαμάδες μιά χαρά είναι όρθιες.. σιγά μη σηκωθούμε.. εδώ χάνουμε τη παρτίδα!.
Η επαφή με το κινητό είναι σαν τα ναρκωτικά, πρέπει συνέχεια να παίρνεις τη δόση σου.
Μετά τη δουλειά, γυρίζουν σπίτι, κάτι τρώνε, ίσως ν' ασχοληθούν με τα παιδιά τους 2-3 ώρες, μετά κόλλημα στον υπολογιστή μέχρι αργά - πήδημα δεν έχει σήμερα γλυκιά μου είμαι αγκαζέ (με το κινητό _ αυτό όμως δεν στο λέω). Η όσοι δεν έχουν οικογένεια, μπορεί να βγούν έξω αλλά και πάλι, θα ξεκλέψουν χρόνο για να κολλήσουν τα μάτια στο κινητό τους..Και τραπέζι να έχουν, και έξω να τρώνε, το ένα μάτι είναι κολλημένο στην οθόνη. Και όχι οι φίλοι τους δεν προσβάλονται, τα ίδια κάνουν και εκείνοι.
Και εγώ έχω κινητό, αλλά έτσι κολλημένη δεν είμαι. Βεβαίως παίρνω τα μηνύματά μου, αλλά δεν παίζω με τις ώρες χάνοντας την αίσθηση του τόπου, του χρόνου. Δεν απομονώνομαι στη παραλία, θέλω να μιλάω, να βλέπω κόσμο, να γελάμε αντί να κρυβόμαστε πίσω απο τη μοναξιά μας.
Εχω παλιώσει πολύ άραγε?
Παλιά κυττάγαμε και λίγο έξω απο το παράθυρο, τώρα μόνο τις οθονίτσες μας. Παλιά κυττάγαμε και γύρω μας βρε αδελφέ, ποιός μπαίνει, ποιός βγαίνει, δίναμε και καμμιά θέση σε όσους κρίναμε ότι τη χρειάζονται.. Τώρα, δεν ασχολούμεθα με τους άλλους, τους πραγματικούς άλλους δλδ και όχι τους εικονικούς. Ο ηλικιωμένος ας σταθεί, η έγγυος και εκείνη και οι μαμάδες μιά χαρά είναι όρθιες.. σιγά μη σηκωθούμε.. εδώ χάνουμε τη παρτίδα!.
Η επαφή με το κινητό είναι σαν τα ναρκωτικά, πρέπει συνέχεια να παίρνεις τη δόση σου.
Μετά τη δουλειά, γυρίζουν σπίτι, κάτι τρώνε, ίσως ν' ασχοληθούν με τα παιδιά τους 2-3 ώρες, μετά κόλλημα στον υπολογιστή μέχρι αργά - πήδημα δεν έχει σήμερα γλυκιά μου είμαι αγκαζέ (με το κινητό _ αυτό όμως δεν στο λέω). Η όσοι δεν έχουν οικογένεια, μπορεί να βγούν έξω αλλά και πάλι, θα ξεκλέψουν χρόνο για να κολλήσουν τα μάτια στο κινητό τους..Και τραπέζι να έχουν, και έξω να τρώνε, το ένα μάτι είναι κολλημένο στην οθόνη. Και όχι οι φίλοι τους δεν προσβάλονται, τα ίδια κάνουν και εκείνοι.
Και εγώ έχω κινητό, αλλά έτσι κολλημένη δεν είμαι. Βεβαίως παίρνω τα μηνύματά μου, αλλά δεν παίζω με τις ώρες χάνοντας την αίσθηση του τόπου, του χρόνου. Δεν απομονώνομαι στη παραλία, θέλω να μιλάω, να βλέπω κόσμο, να γελάμε αντί να κρυβόμαστε πίσω απο τη μοναξιά μας.
Εχω παλιώσει πολύ άραγε?
Τετάρτη, Ιουλίου 06, 2016
Επιστρέφω
Ξανα-άνοιξα το μπλόγκ, το διαμόρφωσα εκ νέου με χρώματα και διάφορα...μπάς και με επνεύσει να ξαναγράψω..
να μοιραστώ σκέψεις.
Είναι 3 χρόνια τώρα που ασχολούμαι με τα κοινά. Είμαι εθελόντρια σε 2 πρωτοποριακές οργανώσεις που συντρέχουν το συνάνθρωπο που βιώνει την οικονομική κρίση τόσο στο πετσί του όσο και στο πετσί των παιδιών του.
Τότε που δανειζόντουσαν οι πολιτικάντηδες, απο τη μεταπολίτευση κι' ύστερα, τσουβάλια φλουριά απο την ΕΕ, δεν ήξεραν άραγε ότι κάποτε θα έρθει και ο λογαριασμός? Η απλά θεωρούσαν ότι ως τότε εκείνοι θα είχαν πεθάνει οπότε χεστήκαμε για το ποιός θα χρεωθεί τις μλκίες μας?
Ανεύθυνο.
Ε! Καλά τώρα, τι να λέμε!
Ηρθε λοιπόν ο λογαριασμός εδώ και 4 χρόνια και τα είδαμε όλα. Είδαμε και τη κυβέρνηση ανδρείκελο που "εξελέγει" παμψηφί σχεδόν για να βουλιάξει ακόμη περισσότερο το κόσμο στην απελπισία.. η ιδέα ήταν ότι μόνο ένα ανδρείκελο θα μπορούσε να υπογράφει αυτά που θέλανε "οι άλλοι" και ο λαός ν' ακολουθεί σαν προβατάκια.
Πάντα πρέπει να είμασταν βλάκες. Δεν εξηγείτε αλλιώς πως δεχόμαστε τα πάντα. Και αυτοί που φωνάζουν στους δρόμους, στο τέλος όλα τα καταπίνουν. Τι να κάνουν άλλωστε, απο το τίποτα καλό είναι και το λιγώτερο. Πάλι καλά να λέμε.
Ετσι λοιπόν βοηθάω όσο μπορώ.
Νοιώθω καλά που βοηθάω. Αισθάνομαι χρήσιμη και μέσα στα πράγματα. Εχω δεί πολλά, κυρίως ρατσισμό και αδικία. Οχι κάπου μακριά, διπλα μας, οι συγγενείς καμμιά φορά και οι φίλοι πετάνε τη ρατσιστική παρόλα. ναί στους gay γάμους, αλλά μη νοικιάσεις το διαμέρισμα στον ίδιο όροφο κοπέλλα μου στο ζευγάρι πούστηδων, έχουμε και μικρά παιδιά.
Απο πάντα αυτό δεν γινόταν?
Δεν είχα δεί όμως "απο πάντα" τι γίνεται στους δρόμους, τις νύχτες. Οι νεο-άστεγοι τρέμουν σαν τα φύλλα απο φόβο και απελπισία. Κάποτε και στέγη είχαν και μεροκάματο. Τώρα..ας είναι καλά η Αλληλεγγύη.. Κλαίει μία γυναίκα στο τηλέφωνο γιατί τη βγάλανε απο το σπίτι της - χρωστούσε νοίκια - έτσι πήρε τα παιδιά και κατέφυγε σε γιαπί. Δεν ξέρει τι να κάνει. Βρέχει. Τηλεφωνεί για βοηθεια. Κάποια στιγμή θα της βρεί στέγη η Πολιτεία. Ως τότε όμως ο φόβος θα είναι καθημερινότητα.
Μας ξεγέλασαν τα όνειρα που είχαμε, ή εμείς ξεγελάσαμε τα όνειρά μας?
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)