Επιστρέφω

Ξανα-άνοιξα το μπλόγκ, το διαμόρφωσα εκ νέου με χρώματα και διάφορα...μπάς και με επνεύσει να ξαναγράψω..

να μοιραστώ σκέψεις.
Είναι 3 χρόνια τώρα που ασχολούμαι με τα κοινά. Είμαι εθελόντρια σε 2 πρωτοποριακές οργανώσεις που συντρέχουν το συνάνθρωπο που βιώνει την οικονομική κρίση τόσο στο πετσί του όσο και στο πετσί των παιδιών του.

Τότε που δανειζόντουσαν οι πολιτικάντηδες, απο τη μεταπολίτευση κι' ύστερα, τσουβάλια φλουριά απο την ΕΕ, δεν ήξεραν άραγε ότι κάποτε θα έρθει και ο λογαριασμός? Η απλά θεωρούσαν ότι ως τότε εκείνοι θα είχαν πεθάνει οπότε χεστήκαμε για το ποιός θα χρεωθεί τις μλκίες μας?
Ανεύθυνο.
Ε! Καλά τώρα, τι να λέμε!
Ηρθε λοιπόν ο λογαριασμός εδώ και 4 χρόνια και τα είδαμε όλα. Είδαμε και τη κυβέρνηση ανδρείκελο που "εξελέγει" παμψηφί σχεδόν για να βουλιάξει ακόμη περισσότερο το κόσμο στην απελπισία.. η ιδέα ήταν ότι μόνο ένα ανδρείκελο θα μπορούσε να υπογράφει αυτά που θέλανε "οι άλλοι" και ο λαός ν' ακολουθεί σαν προβατάκια.
Πάντα πρέπει να είμασταν βλάκες. Δεν εξηγείτε αλλιώς πως δεχόμαστε τα πάντα. Και αυτοί που φωνάζουν στους δρόμους, στο τέλος όλα τα καταπίνουν. Τι να κάνουν άλλωστε, απο το τίποτα καλό είναι και το λιγώτερο. Πάλι καλά να λέμε.

Ετσι λοιπόν βοηθάω όσο μπορώ.
Νοιώθω καλά που βοηθάω. Αισθάνομαι χρήσιμη και μέσα στα πράγματα. Εχω δεί πολλά, κυρίως ρατσισμό και αδικία. Οχι κάπου μακριά, διπλα μας, οι συγγενείς καμμιά φορά και οι φίλοι πετάνε τη ρατσιστική παρόλα. ναί στους gay γάμους, αλλά μη νοικιάσεις το διαμέρισμα στον ίδιο όροφο κοπέλλα μου στο ζευγάρι πούστηδων, έχουμε και μικρά παιδιά.
Απο πάντα αυτό δεν γινόταν?
Δεν είχα δεί όμως "απο πάντα" τι γίνεται στους δρόμους, τις νύχτες. Οι νεο-άστεγοι τρέμουν σαν τα φύλλα απο φόβο και απελπισία. Κάποτε και στέγη είχαν και μεροκάματο. Τώρα..ας είναι καλά η Αλληλεγγύη.. Κλαίει μία γυναίκα στο τηλέφωνο γιατί τη βγάλανε απο το σπίτι της - χρωστούσε νοίκια - έτσι πήρε τα παιδιά και κατέφυγε σε γιαπί. Δεν ξέρει τι να κάνει. Βρέχει. Τηλεφωνεί για βοηθεια. Κάποια στιγμή θα της βρεί στέγη η Πολιτεία. Ως τότε όμως ο φόβος θα είναι καθημερινότητα.
Μας ξεγέλασαν τα όνειρα που είχαμε, ή εμείς ξεγελάσαμε τα όνειρά μας?