Καρακαλλά

Η Μονή Καρακαλλά βρίσκεται στην Αργολίδα, σχετικά κοντά στην πόλη του Ναυπλίου. Λέγεται και Αγιος Δημήτριος, αλλά είναι γυναικείο μοναστήρι παρόλλο το όνομά του. Στα χρόνια του παππού μου (1930 περίπου) ήταν ανδρικό μοναστήρι το οποίο άλλαξε αργότερα. Αν δεν το έχετε ήδη επισκεφθεί, σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, είτε ασχολείσθε με την θρησκεία είτε είστε άθεοι, εδώ δεν υπάρχει θρησκεία, μόνο γαλήνη, ομορφιά, υπέροχα προσεγμένοι κήποι, νερά που τρέχουν σε κρυφά ρυάκια και καλωσύνη. Μπαίνει ο διψασμένος επισκέπτης στο μοναστήρι και αμέσως τον πηγαίνουν στο πιό δροσερό δωμάτιο που διαθέτει αναπαυτικά καθίσματα, ένα μεγάλο μακρύ τραπέζι για συνεστιάσεις προφανώς και πωλητήριο (!!!!) με τις χειροτεχνίες της Μονής, κεραμικά, κηροπήγια και γλυκά του κουταλιού.. Πρόθυμες καλογριές μας δείχνουν τον χώρο, το πίσω μέρος έχει κελιά-αναπαυτήρια που πάρα πολλοί επισκέπτες έρχονται να ηρεμήσουν και να ανανεωθούν..







Λουλούδια στον κήπο της Μονής

Στην Αυλή της μονής Καρακαλλά, υπάρχει ένα μαρμάρινο γλυπτό της Αγίας Γραφής, πνιγμένο μέσα σε άνθη και πρασινάδες.
Κάτι έχει το τοπίο που με μαγνητίζει, ίσως είναι τα άνθη και τα αρώματά τους, ίσως τα γελαστά πρόσωπα των μοναχών, η δροσιά της τοποθεσίας όταν όλος ο Αργολικός καίγεται (40 βαθμοί Κελσίου), ίσως είναι το πνεύμα του παππού μου που διετέλεσε για χρόνια πολλά το καθήκον του Επιτρόπου εκεί.. ότι και να είναι, πάντα έρχομαι, πάντα εκεί γυρίζω.

Παλαιά Επίδαυρος

Παλαιά Επίδαυρος, Αργολίδα. Η περιοχή έχει πολύ τουριστική κίνηση λόγω του Αρχαίου Θεάτρου, αλλά λίγοι σταματάνε σε αυτό το γραφικό χωριό, ένα χωριό που σέβεται τον εαυτό του. Με το που μπαίνεις έχει ωραία, προσεγμένα σπίτια, με πέτρινες μάντρες και όχι τα συνηθισμένα μπάζα και χαλάσματα που ανταμώνει ο επισκέπτης στα περισσότερα ελληνικά χωριά. Η τοποθεσία σκέτη απόλαυση, το τοπίο ουράνιο. Συνδυασμός βουνού και θάλασσας.
Νωρίς το πρωϊ στην παραλία και η θάλασσα σαν γυαλί. Βότσαλα παντού γνέφουν στον επισκέπτη, "έλα λίγο κοντά μας"..

Μέτρα και αντι-μέτρα

Το μέτρο δημιουργεί αντι-μετρο

Ακόμη και αν ένα κράτος διαθέτει την πιό καλή αστυνόμευση, τα πιό έξυπνα μέσα για σύλληψη ατόμων που προκαλούν τρομοκρατικά επεισόδια οποιουδήποτε φάσματος (από μία μολότωφ μέχρι και τους Δίδυμους) δεν θα μπορέσει να χαλιναγωγήσει την εξέλιξη των τρομοκρατών στο να γίνονται "εξυπνώτεροι" και "καλύτεροι" ώστε να ξεγελούν και να πετυχαίνουν τους στόχους τους.

Κατά την γνώμη μου χρειάζεται επίθεση στα αίτια της τρομοκρατίας.

Τίποτα άλλο.

Αστυνομεύσεις..

Ακουσα ότι προτάθηκαν οι Ευρωπαϊκές αρχές να εγκαταστήσουν συστήματα παρακολούθησης τηλεπικοινωνιών σε όλες τις χώρες της ΕΕ για την πρόληψη τρομοκρατικών ενεργειών. Ισως και να εγκαταστήσουν και κάμερες.

Διάβασα ένα σωρό μπλόγκς για το θέμα, άλλοι είναι κατά, άλλοι είναι πάρα πολύ κατά, μερικοί είναι και υπέρ.

Προσωπικά ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ αν θα παρακολουθούν το τηλέφωνό μου, το κινητό, τα e-mails μου αν διαβάζουν τα blogs μου, ακόμη και κάμερες στις γλάστρες αν φυτέψουν, δεν με νοιάζει. Αρκεί

να μην θυσιασθούν άλλοι άμαχοι οποιουδήποτε θρησκεύματος, σε οποιαδήποτε χώρα.

Χάραμα

Ξυπνάω το πρωϊ, το χάραμα, πρίν από όλους. Ο Κ. τις Κυριακές κοιμάται, το ίδιο και η κα Π. Ξυπνάω χάραμα για να αφουγκραστώ τη Φύση. Στη στάμνα κατοικούν ένα ζευγάρι καλόγεροι (είδος πουλιών) για δεύτερη συνεχή χρονιά.. έρποντας τους πλησιάζω για να ακούσω τα πουλάκια τους να τιτιβίζουν περιμένοντας το επόμενο πιάτο..

Τα τζιτζίκια ξεκίνησαν νωρίς σήμερα, τσούπ! ένα προσγειώθηκε παραλίγο μέσα στον καφέ μου.. φτηνά τη γλύτωσε...εδώ μπροστά μου κάθεται και με παρατηρεί.. 'ηρθε και η φίλη μου η καρακάξα να απαιτήσει τα χθεσινά αποφάγια..σήμερα έχει φτερούγα κοτόπουλο. Ευγενικά την συμμαζεύει από το πρεβάζι, χαϊδευτικά με ακουμπάει με την ουρά της "Γειά σου".

Το κλαρί της γλυτσίνιας αγγίζει το κεφάλι μου...στάλες δροσιάς λάμπουν στα πέταλά της...

Οσο διαρκεί το χάραμα...

Πώς μυρίζει ο θάνατος?

Βόμβες στο Λονδίνο, ώρα εργάσιμη, πρωινή, όλοι τρέχουν στη δουλειά τους. Παγιδεύονται στα έγκατα της γής, πανικός, οι πόρτες τα παράθυρα κλειστά, αίματα..πώς μυρίζει ο θάνατος?

Βίοι παράλληλοι στις 7/11, άνθρωποι παγιδεύονται στους Πύργους, πουθενά η διαφυγή. Αφού θα πεθάνουν...αφού θα λιώσουν... πέφτουν σαν χαρτομάντηλα απο το παράθυρο...πώς μυρίζει ο θάνατος?

Αφγανιστάν...οι Αμερικάνοι "ψάχνουν" την Αλ Καϊντα.. σκοτώνοντας τον κοσμάκη.....σε αγορές, σε πόλεις, άνδρες, γυναίκες, παιδιά...γίνονται λιώμα οι επιζώντες δεν θέλουν να ζούν ακρωτηριασμένοι....πώς μυρίζει ο θάνατος?

Ιράκ....οι Αμερικάνοι "πατάσσουν την τρομοκρατία" ξανά σκορπώντας θάνατο στις μάζες...πώς μυρίζει ο θάνατος?

Τα θύματα..?

Οταν πεθαίνουν από τα Αμερικάνικα πυρά είναι καλά, είναι θεία δίκη, κάθαρση, η πάταξη της τρομοκρατίας........ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ

Οταν πεθαίνουν αθώοι, από τα μη Αμερικάνικα πυρά είναι τρόμος, αίσχος, πόνος, κλάμα, σείεται η Ευρώπη, εμείς, όλοι οι Χριστιανοί, άπειρα τα δάκρυα.............ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ

Ερχεται μετά η λύσσα για εκδίκηση, την έχουμε δεί, Αφγανιστάν, Σερβία, Ιράκ, το επόμενο θύμα κάπου...γεμίζει ο τόπος αίμα αθώων....ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ (για να πάρουν το αίμα - ποιών άραγε - πίσω)

ΠΩΣ ΜΥΡΙΖΕΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ?

ΠΑΝΤΟΥ ΜΥΡΙΖΕΙ ΤΟ ΙΔΙΟ

Συνάντηση με έναν blogger

Προτού έρθω στη Θ, σκεφτόμουνα μήπως πάω σε μπλογκοσυνάντηση. Το είπα στην μπλογκοφίλη μου τη Μ. και μου είπε ότι είναι τέλεια η ιδέα, να γνωρίσω αυτούς που μιλάω αλλά και άλλους που τους διαβάζω και δεν τους έχω μιλήσει ακόμη καθότι καινούργια..Πήρα λοιπόν το θάρρος και το ανακοίνωσα. Με το που το ανακοίνωσα το μετάνοιωσα γιατί... άρχισε το άγχος. Που αυξανόταν όσο περνούσαν οι μέρες γιατί εκεί που περίμενα έναν αριθμό ατόμων, ο αριθμός μίκρυνε μέχρι που έγινε μονάδα. Ενα άτομο. Ο tyxod, που τον είχα "γνωρίσει" πολύ λίγο καιρό πρίν από το blogs.gr.

Ξαφνικά αρχίζω να αγχώνομαι. Σημειώστε ότι δεν μου συμβαίνει συχνά, είμαι συνήθως cool, ίσως γιατί έχω βρεθεί σε άσχημες καταστάσεις και έχω επιβιώσει. Γιατί αγχώνομαι? Με αγχώνει το "γνωστό-άγνωστο". Τι είναι αυτό? Το γνωστό δεν με αγχώνει γιατί το ξέρω, το άγνωστο δεν με αγχώνει γιατί... δεν με νοιάζει, όταν έρθει η στιγμή θα δώ τι είναι και βλέπουμε. Ο συνδυασμός όμως είναι πρωτόγνωρος. Εχω αγωνία, για τη συνάντηση.. πώς θα είναι? Γιατί αυτό δεν είναι ένα dateline ραντεβού, ένα ραντεβού μέσω αγγελίας, αν μ΄αρέσει "προχωράμε" αν δεν μου αρέσει " κάνω την πάπια", εγώ θα κρατάω ένα λουλούδι, εσύ την εφημερίδα ανάποδα, ένα ραντεβού που δεν ξέρει ο ένας τον άλλο. Εδώ έχω μοιραστεί κάποια πράγματα στο μπλογκο-ημερολόγιο με τους εικονικούς μου φίλους, έχω μάθει να εμπιστεύομαι την πένα του άλλου, χωρίς όμως να έχω εικόνα. Σημειώστε ότι πιό εύκολα "ανοίγω την καρδιά μου" στο χαρτί παρά στον άλλον, ποτέ δεν μιλάω για τα εσώψυχά μου, τις σκέψεις μου, τις λύπες, τις μνήμες, μου λείπουν άνθρωποι, οι γονείς μου, το παιδί.. πώς το έχασα το πολύτιμο παιδί μου..ούτε που το κατάλαβα.. αδύνατο να το πώ σε άνθρωπο αυτό.. σε εσάς όμως το λέω..γιατί είστε εικονικοί, δεν έχω οπτική γνώμη. Φοβάμαι την κατηγοριοποίηση της οπτικής γνώμης. Ερχεται ο επαγγελματικός αντίποδας :

Πιστεύεις ότι "ξέρεις" τον άλλον από τα γραφτά του, ουτοπίες, 9/10 φορές κάνεις λάθος.. αποκλείεται να μαντέψεις σωστά, (π.χ. για τον tyxod μου είχε δημιουργηθεί η ιδέα ότι είναι πάνκ, με σκουλαρίκια, τατουάζ..στυλάκι όπως ήμουνα εγώ στα 19 μου, όταν είχα μαλλιά κοντά, βαμμένα μπλέ-ρόζ, ένα σωρό σκουλαρίκια, ακόμη και στη μύτη κλπ, o Tyxod απεδείχθει ότι είναι ένας άνδρας κανονικώτατος όπως όλος ο κόσμος). Θα μπορέσω άραγε να "μιλήσω" στον Τ, στον κάθε / στην κάθε blogger που έχω γραπτή επαφή αν αποκτήσω και οπτική εικόνα? Θα μου κάτσει? Η θα χαλάσει η μαγεία?

Φτάνει η ώρα 10.00 συναντιώμαστε και πάμε για καφέ κάπου στην παραλία μπροστά στη θάλασσα. Με το που καθόμαστε χαλαρώνω..δεν πιστεύω αυτό που βλέπω, βγάζω τα γυαλιά του ηλίου παρόλλη την αντηλιά για να δώ καλύτερα. Τι μάτια είναι αυτά! Κάτι μεταξύ γκρίζου και πράσινου! Δεν πίστευα ότι θα ξανάβλεπα στη ζωή μου τέτοια μάτια, η γιαγιά μου είχε αυτό το χρώμα στα μάτια, μάτια τσερκέζικα, μάτια γεμάτα 1000 μυστήρια, αινίγματα, μάτια φωτεινά... προσπάθησα να μην δείξω το σόκ που πήρα από τις θύμησες... Μιλήσαμε για διάφορα...είμασταν λίγο σφιγμένοι στην αρχή..εγώ φάτε μάτια, ψάρια.. προσπαθούσα να συγκεντρωθώ...μη με πεί και ονειροπαρμένη... Μετά φύγαμε, πήγαμε μιά βόλτα, με πήγε στην πόλη, μου έδειξε τη Χρυσή Πύλη, μου είπε λίγη Ιστορία, πήγαμε σε ένα βιβλιοπωλείο να πάρω να βιβλίο για τη Θεσσαλονίκη που μου είχαν συστήσει. Είπα να τον βγάλω φωτογραφία.. και εκείνος μου το είπε "αν θέλεις βγάλε με φωτογραφία", ντράπηκα, έχει αίσθηση του τι εκπέμπουν τα μάτια του, μη σκεφτεί ότι .. άσε, του λέω και δεν τον έβγαλα. Σκυλομετάνοιωσα μετά, έπρεπε να αδράξω τη στιγμή. Μετά κάτσαμε σε άλλο καφενεδάκι, αλλού..δεν θυμάμαι πού.. και η συζήτηση πήρε άλλο δρόμο.. πέταλο-πέταλο ανοιγόντουσαν οι απόψεις, τα κοινά σημεία, οι εμπειρίες, η γνώση. Μου είπε για τη δουλειά του, τα επιτεύγματά του, την ζωή του, την πείρα του. Του μίλησα και για τα δικά μου, άνετα, ωραία και καλά. Σαν να μιλούσα σε ένα φίλο. Η μαγεία δεν χάθηκε. Ευτυχώς.

Οδοιπορικό διακοπών

Πέμπτη 30/6

Παραμονή αναχώρησης για Θεσσαλονίκη. Μέρα γκαντέμω. Οποτε είναι να πάμε εκδρομή/διακοπές οπουδήποτε ΟΛΑ συντελούν για να μας τη σπάσουν..Και τότε που δούλευα στην εταιρεία, παραμονές αργιών γινόταν το έλα να δείς, λές και τους καβάλλαγε ο Σατανάς, την ημέρα εκείνη τα θέλανε όλα και βέβαια την ημέρα εκείνη διάλεγε το φωτοτυπικό να χαλάσει, ο εκτυπωτής να μπουκώσει, να πέσει το ρεύμα, να χαλάσουν τα κλιματιστικά, να δαγκώσει ο σκύλος το παιδί του γείτονα και να φταίω εγώ καθότι ο σκύλος δικός μου, να σπάσει η γραμματεύς το πόδι της και να μην έρθει και να διαθέτει μόνο εκείνη το μαγικό κλειδί για την Αιωνιότητα, δηλαδή για την Παρουσίαση, πού όλως τυχαίως είχε προγραμματισθεί (από κάποιους ανώμαλους, σίγουρα) για την ημέρα πρίν φύγεις για διακοπές... το αφεντικό έξαλλο να τσακώνεται με όλους, η παρουσίαση σκατά, ξανά απο την αρχή...όλα στραβά. Κατέληξα να δουλεύω ώς τα μεσάνυχτα..

Το σπίτι αχταρμάς, όλα έξω, από τη μιά να τυπώνω από την άλλη να έχει πιάσει τις ψιψίνες το τιτιτι τους γιατί κατάλαβαν ότι φεύγουμε χωρίς να τις πάρουμε μαζί και να κάνουν εμετό παντού, που τον θέλετε τον εμετό? Στο κρεββάτι, στο χαλάκι της κουζίνας, στο παπούτσι μου μέσα (αυτό ήταν και το αποκορύφωμα), κατούρησαν την πολύπαθη τσάντα του Κ. (όποτε νευριάζουν με τον Κ, του κατουράνε τη τσάντα, δεν πάει να την κρεμάσει στο υψηλώτερο σημείο του σπιτιού (ταβάνι) θα βρούνε τρόπο και θα την κατουρήσουν.

Είχα και την κυρία Π. που αγχωνόταν που θα έφευγα (δεν θα ερχόταν μαζί) και με πήγαινε απο πίσω σαν ουρά.. Να περπατάς μέσα στο σπίτι και κολλητά στην ουρά σου να είναι κάποιος και να λέει , μπίρι, μπίρι, μπίρι. Οπου και να πήγαινα το ίδιο και μέσα στην τουαλέττα..Τι έλεγε? Μου έκανε μάθημα που να πάμε, να πάς στο Μουσείο τάδε, έχει την έκθεση αυτή, να πάς στην Ανω πόλη, να πάς στο κάστρο, να φάς παγωτό του ...δεν θα έχει πάει Θ αν δεν φάς τσουρέκι στο... μην ξεχάσεις να πάς αυτό το δώρο στην φίλη μου στην περιοχή... να τηλεφωνήσεις στον ... και εγώ θα σου προσέχω τις γάτες.. Να πάρεις μιά ζακέττα, μπάζει στη Θ, έχει υγρασία, να πάρεις το φάρμακο για την αλλεργία, δάκρυα μαζί σου , να πίνεις πολύ νερό, πρόσεξε μην πέσεις.. τα νεύρα μου, τα χάπια μου..

Εφτιαξα την βαλίτσα μετά τα μεσάνυχτα.. Ούφ. Στόχος να φύγουμε ξημερώματα με τη δροσιά.

Νομίζετε ότι τελείωσαν όλα εδώ? Πτωχοί!

Παρασκευή 1/7

Στις 04.00 χτυπάει το τηλέφωνο, ήταν η κα Π. που ρωτούσε αν φύγαμε και πώς και δεν την χαιρετήσαμε ακόμη. Ο Κ. άρχισε να λέει..τα δικά του.. τι να πάει να κάνει η Π για να ηρεμίσει..το καλύτερο φάρμακο..

Τελικά φύγαμε στις 06.00 μαζί με ένα θέρμος καφέ, ένα μικρότερο θέρμος γάλα (κανείς μας δεν βάζει γάλα στον καφέ του), ένα τάπερ με σάντουϊτς, ένα δεύτερο τάπερ με κεφτεδάκια (Π, έχει κάτι να φάμε ο δρόμος, δεν πάμε στη Σαχάρα, όλο και κάτι θα βρούμε στη διαδρομή...τίποτα, το βιολί της), μία σακκούλα γεμάτη είδη φαρμακείου, τσιρότα, ενέσεις, ιώδια, έμπλαστρα, ένα κλύσμα, αμμωνίες, ένεση κορτιζόνης, ζιρτέκ, ζαντάκ, αντιβιοτικά..κάτι για δαγκώματα από σφήκα, τσούχτρα.., μία σακκούλα με είδη πρώτης ανάγκης (προφανώς τα παραπάνω ήταν είδη δεύτερης, τρίτης ανάγκης) δηλαδή, χαρτί τουαλέττα, χαρτοπετσέτες, σαπούνι, σερβιέττες, πετσετούλες και μία μικρή λεκανίτσα "για να πλύνετε τα χεράκια σας σαν άνθρωποι, μετά το φαί".

Τα βάλαμε όλα στο αυτοκίνητο και ΤΟ ΒΑΛΛΑΜΕ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ.....

Στη Νύμφη του Θερμαϊκού

Ξεκινήσαμε για Θεσσαλονίκη Παρασκευή πρωί, χαράματα. Η Αθήνα ακόμη κοιμάται, μόνο η Εθνική οδός μονίμως ξαγρυπνά. Μία ώρα για να βγούμε από την Αθήνα. Ταξείδι χαλαρό, ανέμελο και με αρκετές στάσεις. Αφιξη 6 ώρες μετά.

Είμαστε κουρασμένοι και δεν βλέπουμε την ώρα να φάμε κάτι, να κάνουμε μπάνιο και να ξαπλώσουμε στο κρεββάτι του ξενοδοχείου μας, απολαμβάνοντας τη σιγαλιά.. όπως πέρυσι που είχαμε μείνει στο Ξενοδοχείο Ανδρομέδα που βρισκόταν σε έναν ήσυχο δρόμο, με αυτή την προοπτική εμπειρίας φθάνουμε στο ξενοδοχείο, στην πλατεία Αριστοτέλους... όπου γίνεται το έλα να δείς.. φωνές, μεγάφωνα να ωρύονται στην διαπασών, τραγούδια, ουρλιαχτά παιδιών..και πλήθος ανεξέλεγκτο .. μα τι κάνουν? Πολιτική συγκέντρωση έχουν ντάλα μεσημέρι?

Εμφανίζεται ο υπάλληλος της υποδοχής του ξενοδοχείου, ήρεμος, χαμογελώντας μας καθησυχάζει ότι όχι δεν καίγεται η πόλη, αλλά ότι είναι ο Γρηγόρης που κάνει σόου στην Πλ. Αριστοτέλους , "ο ποιός?" του λέω και μου απαντάει με ύφος "δεν το πιστεύω αυτό που ακούω" λέει " ο Γρηγόρης, του Πρωϊνού Καφέ... ο Αρναούτογλου... καλά εσείς τηλεόραση δεν βλέπετε?" Τι να του πώ τώρα? ΄Για τον Αρναούτογλου θα μιλάμε? Κούνησα το κεφάλι μου και μπήκα μέσα.

Με φωνάζει αμέσως έξω για το αυτοκίνητο. " Τι το αυτοκίνητο?" του λέω. "Πρέπει, λέει, να μετακινήσετε το αυτοκίνητο γιατί το ξενοδοχείο δεν έχει πάρκινγκ (!!!!!!!!!!!!) να πάτε να το παρκάρετε κάπου αλλού, στην πόλη". "Στη Θεσσαλονίκη δεν έχω οδηγήσει ποτέ μου και την πόλη δεν την ξέρω", του λέω. "Βάλτε το εσείς κάπου και θα σας πληρώσουμε το κόστος". Τα πήρα εκεί. Ολόκληρο ξενοδοχείο να μην έχει προνοήσει για στάθμευση, να έρχεται ο κάθε ξένος, κουρασμένος, ψόφιος και να τον στέλνουν τσάρκα στη πόλη για να βρεί θέση πάρκινγκ, να μυρίσει τα νύχια του πού επιτρέπεται η στάθμευση και πού όχι. Αν έχεις θεό!!.

Τελικά αποφάσισαν να το αφήσουν έξω και να το προσέχουν γιατί οι Δημοτική Αστυνομία κολλάει κλήσεις.. Ανεβήκαμε στο δωμάτιο και περιμέναμε άλλη μία ώρα τον περίφημο Γρηγόρη, να το βουλώσει για να κοιμηθούμε μιά στάλα.

Φάγαμε κάτι και το βράδυ βγήκαμε έξω και πήγαμε στην Καλαμαριά σε ένα φεστιβάλ μπύρας που μας είχαν καλέσει. Πάμε να πάρουμε το αυτοκίνητο Ναααααααααα ! μιά παχιά κλήση στο παρμπρίζ και ο πορτιέρης να χαμογελάει με το χαζό του. Νευρίασα.. βρε δεν είπαμε να το προσέχετε?, δεν είπαμε να το πάτε κάπου να το παρκάρετε..., δεν πειράζει, δεν πειράζει μας λέγανε... ήρθε και ο προκομένος ο αρχι-υπεύθυνος και λέει "αυτά έχει η ζωή, ας είναι μόνο αυτά.." Είπα να του θίξω τη μητέρα του και την αδελφή του.. δεν τις έθιξα, τα είπα απο μέσα μου..
Στο δρόμο γινόταν χαμός. Είναι γνωστό ότι στη Θ. ο κόσμος διασκεδάζει, βγαίνει έξω. Ολοι λοιπόν βρισκόντουσαν στο δρόμο με τα αυτοκίνητά τους, τις συντροφιές τους.. ένας κόσμος ανάκατος.. που καλοπερνούσε.. έτσι μου αρέσει όχι σαν την Αθήνα που ζεί το Κέντρο μόνο και νέκρα στις γειτονιές ..

Και την επομένη και τις άλλες μέρες που μείναμε σε αυτή την πόλη περάσαμε ωραία. Φανταστείτε μιά πόλη κουκλί, καθαρή, νοικοκυρεμένη. Φαρδιά πεζοδρόμια, πεντακάθαροι δρόμοι όχι γιατί οι κάτοικοι δεν βρωμίζουν αλλά γιατί ο δήμος έχει προνοήσει και μαζεύουν οι οδοκαθαριστές συνέχεια. Μαζεύουν με σκούπες τα φύλλα και δεν τα στουμπώνουν σε σχάρες ομβρίων, αλλά τα παίρνουν με τα φαράσια και τα πετάνε στον κουβά τους. Τα καλαθάκια απορριμάτων είναι άδεια και οι σακκούλες καθαρές. Τα πεζοδρόμια δεν γλιστράνε όσο νερό και να πέσει γιατί στη Θεσσαλονίκη βρέχει συχνά και καθαρίζει τη σκόνη. Και μετά την βροχή η θάλασσα γίνεται μαβιά, τα φύλλα πιό πράσινα, η Φύση πιό ζωντανή. Παράδεισος..

Μιά πόλη που αγαπιέται από τους κατοίκους της. Σπάνιο φαινόμενο και λυπηρό καθότι Αθηναία. Γιατί να μην αγαπάμε εμείς οι Αθηναίοι την πόλη μας? "Μα τους παίρνει να την αγαπάνε την πόλη τους , όταν η Θ. έχει 1.500.000 πληθυσμό και η Αθήνα 5.000.000". Το παίρνω πίσω, ας αγάπαγε ο καθένας μας τη γειτονιά του.. Τα παλιά κτίρια της Θεσσαλονίκης στέκονται περήφανα και αναπαλαιωμένα, πολύ λίγα αφρόντιστα και ετοιμόρροπα υπάρχουν, πλαισιωμένα από κήπους.., ωραία διατηρημένες εκκλησίες, τζαμιά, λουτρά, παλιές αγορές, το τοπικό χρώμα σε πλήρη άνθηση. Περπάτησα την Ανω Πόλη, μακριά από την τουριστική περιοχή, είδα αλάνες όπου ξένοιαστα παίζαν παιδάκια, παιδιά με ποδήλατα, μπαλκόνια πνιγμένα στις γλάστρες, μύρισα θεϊκό τσουρέκι και έσπευσα να το βρώ, έφαγα τοπικές λιχουδιές και - κλάψ, κλάψ- πήρα λίγο βάρος, αλλά δεν μπορούσα να αντισταθώ στα μύδια της Μυροβόλου Σμύρνης, στο τσίπουρο που το σερβίρουν σε κοντόχοντρο ποτήρι του κρασιού (φίσκα) και στο μπαγλαμαδάκι που λυπητερά μουρμούριζε..ούτε στις γεμιστές σουπιές της "Αγοράς" που σκουντιόντουσαν με τις γαρίδες γιουβέτσι, άσε πιά τα γλυκά, εκεί παραδίδεις το Πνεύμα σου.. και στο τέλος, λικέρ μαστίχας..γεύσεις χωρίς περιγραφή για μάς τους Αθηναίους.. γεύσεις αποπλάνησης..

Τα αυτοκίνητα στην πόλη κινούνται αργά, με μέση ταχύτητα 10 χλμ/ώρα, περιμένουν να περάσεις, δεν κορνάρουν κλπ. Βέβαια είχαμε μία παλαβή εμπειρία, όταν βγήκαμε από την πόλη για να πάμε εκδρομή (σε Σέρρες, Κερκίνη). Πήραμε την περιμετρική οδό και εκεί, είδαμε.. πώς οδηγεί ο μέσος Σαλονικιός.. Προφανώς δεν ξέρουν τον ΚΟΚ, αγνοούν τη χρήση φλάς και άμα το δούν το παρανοούν. Παράδειγμα. Να οδηγούμε δεξιά και αργά καθότι ξένοι. Να έχουμε βγάλει φλάς ότι θα στρίψουμε δεξιά για αεροδρόμιο. Από τη στιγμή που πιάσαμε τη δεξιά λωρίδα, ένας ταρίφας κόλλησε τον προφυλακτήρα του με τον δικό μας, (ίσως μας ερωτεύτηκε.. όσο νάναι είμαι ωραία κοπέλλα, ίσως να ερωτεύτηκε τον Κ που είναι πολύ χαριτωμένος, ίσως να ερωτεύτηκε το αμάξι..πολλά τα ίσως) 10 λεπτά μας κορνάριζε και χειρονομούσε...(να πάμε πού? πάνω στο πεζοδρόμιο), οπότε ξαφνικά πετάγεται αριστερά και μας μπαίνει σφήνα δεξιά μπροστά μας...!!!! Μας κόπηκε η χολή !! Τον πετύχαμε σε ένα φανάρι, κατεβάζω το τζάμι, "γιατί φέρεσαι έτσι ρε φίλε" του λέω αυστηρά, μου σκάει ένα χαμόγελο τοοοοοσο,.. " συγνώμη νόμισα ότι είχατε ξεχάσει το φλάς σας αναμμένο δεξιά και ότι θα στρίβατε αριστερά" συννενόηση τσιρότο. Με το που βλέπανε αθηναϊκές πινακίδες τους έπιανε το κάτι τις τους.., το τι πάθαμε σε αυτό τον δρόμο δεν λέγεται.. Πεταγόντουσαν εδώ, εκεί, άντρες, γυναίκες οδηγοί το ίδιο προφίλ, στρίβανε πρός όλες τις κατευθύνσεις, στα καλά καθούμενα, από την αριστερή, σφήνα όλο δεξιά...χωρίς φλάς, έπρεπε να γίνουμε μάγοι...Και η κακή οδήγηση τέλος στην Εγνατία οδό. Εκεί αγγελάκια με ρόδινα φτερουγάκια.

Στις 4 ημέρες που καθίσαμε, είχα προγραμματίσει να πάω σε διάφορα μέρη. Ευτυχώς κάτι φίλοι Θεσσαλονικείς μου έδωσαν κάποιες άλλες κατευθύνσεις. Είχα προγραμματίσει να πάω στο Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα γιατί στο σόϊ έχουμε και κάποιο Μακεδονομάχο. Πήγα Κυριακή πρωϊ για να το βρώ κλειστό. Το Μουσείο αυτό απευθύνεται σε κάποιους.. άσχετους.. γιατί ανοίγει μόνο τις καθημερινές μερικές ώρες και όχι τα σ/κ, δηλαδή πότε θα πάει ο εργαζόμενος ή ο μαθητής που δεν θέλουν να κάνουν κοπάνα? Ετσι ακολούθησα την πρόταση του tyxod και πήγα στο Αρχαιολογικό μουσείο και είδα ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ έκθεση για τον χρυσό της Βεργίνας, πως εξόρρυσαν τον χρυσό, για στοές, κοσμήματα, σφυρηλάτιση του μετάλλου.. πάρα πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση..

Πήγαμε και ωραία εκδρομή σε Κερκίνη, ήταν η πρώτη μας φορά και εκστασιαστήκαμε απο την ομορφιά του υγροβιότοπου...

Η Ελλάδα είναι ωραία χώρα..