Κάτι περίεργα πράγματα

Οπου και να πηγαίνω πάντα πέφτω πάνω σε 1 σκούπα.
Πήγαινω να περπατήσω πορεία στην εξοχή, παίρνω ένα ξύλο μαζί μου για υποστήριγμα, κυττάω καλύτερα, το ξύλο είναι παλιό σκουπόξυλο
Με στήνουν για να με φωτογραφήσουν, οπουδήποτε, να είσαι σίγουρος/ρη ότι κάπου εκεί κοντά θα καιροφυλακτεί μια σκούπα. Που θα βρεί τρόπο να μπεί στη φωτογραφία.
Οπως και έγινε με τη φωτογράφιση για νέο διαβατήριο.
Είχε μία σκιά απο πίσω, την κύτταζε, την ξανακύτταζε το στρουμφάκι (έτσι λένε τα παιδάκια, τους αστυνομικούς), κάτι του ξύνιζε, κάτι του θύμιζε, κάτι σαν μαγκούρα, κάτι σαν παλούκι αλλά at close view, ήταν μία σκούπα.

Δεν ξέρω τι είναι αυτό το χούϊ με τις σκούπες, ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο πάθος μαζί τους, πάντα οι σχέσεις μας επαγγελματικές.. εσύ σκουπίζεις, εγώ σε συντηρώ. Ουτε ποτέ παθιαζόμουνα απο τις μοδάτες, σούπερ-ντούπερ ηλεκτρικές που πλένουν, σκουπίζουν, γυαλίζουν, ξεσκονίζουν, μεταλάσσονται σε βούρτσες βάφουν και το ταβάνι, πλένουν και τα δόντια μας όχι με τις ίδιες όμως τρίχες..

Ούτε βεβαίως δεχόμουνα τις συγκεκριμμένες κυρίες σαν δώρο.. σκέψου τώρα να έχεις γενέθλια και να σου πάρει ο λεγάμενος μία σκούπα..ή χειρότερα ένα μίξερ....άντε και μιά τοστιέρα..τον σφάζεις εκείνη την ώρα ή δεν τον σφάζεις..(τον σφάζεις αργότερα).?

Το πρόβλημα δεν είναι σε μένα, είναι σε εκείνες..έχουν μία κάποια εξάρτηση απο εμένα γιατί συνεχώς μέσα στα πόδια μου βρίσκονται.. έμαθα βέβαια με τον κακό τρόπο να κρατάω σεβαστές αποστάσεις και να μην τις πατάω γιατί τότε το σκουπόξυλο γίνεται ράβδος...ωωωχχχχ το κεφαλάκι μου..