Ναύπλιο

Στις 21/7, πήγαμε στο εξοχικό μας και κατά κάποιο μαγικό τρόπο αναρρώσαμε απο την ατέλειωτη βοή της πόλης..αφήσαμε πίσω τους σιωπηλούς αναστεναγμούς των κουρασμένων αθηναίων και βυθιστήκαμε. Η όλα ή τίποτα.

Ναύπλιο. Πόλη που συνδυάζει την ιστορία και παράδοση, ξενοιασιά και ωραία θάλασσα για όλα τα γούστα, άπειρες φυσικές ομορφιές, αρχαιολογικές εξερευνήσεις, θεατρικές παραστάσεις στην κοντινή Επίδαυρο, εκθέσεις ζωγραφικής, βόλτες στην παλιά πόλη που μοιάζει με τα σοκάκια της Νάπολης, άπειρα καλαίσθητα μαγαζάκια για αγορές ή για φαγητό και ποτό μιά πόλη κουκλί και τόσο μα τόσο κοντά στην Αθήνα πλέον..
Παλιά όμως δεν ήταν έτσι, κάποτε ήταν η πόλη των φυλακών και των βασανιστηρίων. Μπουντρούμια στο Παλαμήδι, κάτεργα στην Ακροναυπλία, φυλακές στο παλιό Τζαμί που τώρα είναι γκαλερί, εκεί καταδικάστηκε και ο Κολοκοτρώνης. Μία πόλη βογγητών και αδικίας. Τότε.

Μπούρτζι. Σαν βαρκούλα που αρμενίζει φαίνεται απο τα ζαχαροπλαστεία της παραλίας..Στο φεστιβάλ στήνεται εκεί ολόκληρο κονσέρτο με τους μαγικούς ήχους να πλημμυρίζουν τους πιστούς. Τώρα.

Κάποτε όμως δεν ήταν έτσι. Χτίστηκε απο τους Βενετσιάνους γύρω στο 1471 και χρησίμευε κατ΄αρχήν σαν βίγλα..να βλέπουν τι θέλει να μπεί στο λιμάνι. Για τον λόγο αυτό υπήρχαν αλυσίδες που το ένωναν με την πόλη..είχε και πολλά κανόνια γύρω γύρω.

Αργότερα έγινε κατοικία του δήμιου. Στην αυλή του, ήταν στημένη η καρμανιόλα. Μετά ανέλαβαν άλλοι και καθαρίστηκε και έγινε πανάκριβο ξενοδοχείο, μέχρι τους σεισμούς του '81 όπου έπαθε αρκετές ζημιές και σφραγίσθηκε. Τώρα άκουσα πώς ξανάνοιξε για περιήγηση όμως μόνο.
Ισως μετά το Παλαμήδι να είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης του Ναυπλίου.

Προχωρώντας πρός το Νεκροταφείο βλέπουμε το λιοντάρι των Βαυαρών σκαλισμένο στο βράχο. Το λιοντάρι μοιάζει να κοιμάται κουλουριασμένο με λυπημένη έκφραση. Το σκάλισε ο γερμανός γλύπτης Siggel κατά προτροπή του Οθωνα, εις μνήμη των Βαυαρών που πέθαναν απο δυσεντερία ή τύφο, το 1833-34. Οι ντόπιοι το λένε και "Αγγουρώον" γιατί ο λόγος του θανάτου ήταν κάποια πικράγγουρα που φάγανε οι άτυχοι Βαυαροί.

Ανεβαίνοντας το βουνό για Παλαμήδι, αν τραβήξουμε ευθεία βρισκόμαστε μπροστά στην ωραιότερη παραλία της περιοχής, την Καραθώνα. Ενας μεγάλος κόλπος με άμμο, άμμο, άμμο και αρκετή σκιά απο τους ευκαλύπτους που χρόνια πρίν είχε φυτέψει ο Ελλ. Στρατός. Ο πατέρας μου έκανε μπάνιο στην Καραθώνα όταν ήταν μικρός, μετά έκλεισε η παραλία γιατί την πήρε ο Στρατός αλλά στη δεκαετία του '70 ξανάνοιξε για το κοινό.. Η θάλασσα ρηχή με αμμώδη βυθό, πλήθος καβουράκια και πεταλίδες στον πάτο φαίνονται με τη μάσκα..πιό κάτω αστερίες ξαπλώνουν ανάμεσα απο τα φύκια.. Μιά θάλασσα πλατιά που ποτέ δεν σε αφήνει..

Σε εμάς αρέσουν τα πιό βαθιά νερά, έτσι πήγαμε πιό πέρα πρός τα βράχια, εκεί όπου αράζουν οι βαρκούλες και κάτσαμε

μέχρι που άρχισε να νυχτώνει..πώς πέρασε η μέρα..σαν άγγιγμα απο φτερό γλάρου..

Η παραλία δεν μας άφησε..εμείς κάναμε αυτό το βήμα..σέρνοντας της γυρίσαμε την πλάτη..μέχρι αύριο.

Μικρές καθημερινές ιστορίες

Η χθεσινή μέρα κύλησε αργά. Πολλές εξωτερικές δουλειές που όλες θέλανε την ώρα τους για να γίνουν. Η ώρα πάλι όταν στέκεσαι στην ουρά, κυλάει αργά. Ουρά είναι αυτή, ολοι καμωνόμαστε τους αδιάφορους όταν στεκόμαστε σχετικά κοντά στους άλλους, μπαίνοντας ίσως στον προσωπικό τους χώρο.

Πρώτη στάση Ταχυδρομείο. Παραλαβή δέματος και κάτι πληρωμές. Καλά σήμερα θα στείλετε όλοι σας δέματα, μέρες Χριστουγέννων είναι και δεν το έχω καταλάβει? Νο. 228. Στον φωτεινό πίνακα καλούν το 195, πάλι καλά, το πολύ κανά τεταρτάκι να κάτσω. Κάθομαι πίσω. Μπροστά μου δύο κύριοι, μάλλον αρκετά γνωστοί. 55άρηδες στο νερό. Λίγη κοιλίτσα επιμελώς σκεπασμένη, γκρίζα μαλλιά αραιά εδώ και εκεί. Χωρίς να θέλω, ακούω μέρος της κουβέντας τους..

"Βάζω που λές τους χρωματιστούς φακούς, φοράω το σφιχτό μποξεράκι που σου είπα, απλά ρούχα και πάω στο κλάμπ.. Μαλάκα, για πότε τις ρίχνω..μιά ματιά με τις ματάρες μου και μένουν ξερές να γλαρώνουν.. και μετά σέξ στο ημίφως χαμπάρι δεν παίρνουνε, έχουν μείνει στο μύθο" Δεν πιστεύω στα αυτιά μου, ΑΥΤΟΣ να ρίχνει την κάθε γκόμενα, ΑΥΤΟΣ με τις ρυτίδες, την κουρουπίτσα και το συνηθισμένο λούκ.. Μιά ιστορία δημιουργείται μέσα στο μυαλό μου, χαρτί και μολύβι αμέσως.. θέμα illusions.

Μετά πάω για τράπεζα, άλλη ουρά εκεί, όρθιοι σαν μπριτζόλες στον γάντζο στεκόμαστε, ακίνητοι και αγέλαστοι, κανείς δεν μιλάει, τι να πεί και σε ποιόν..σκέφτομαι την κα Π και την καταννόηση. Μεγάλη στην ηλικία, κοντά 85, κάνει τα δικά της γιατροσόφια, τις δικές της εξετάσεις, χωρίς να θέλει να πάει στο γιατρό, νομίζει ότι τα ξέρει όλα, όμως κάποια στιγμή διαπιστώνει με τον κακό τροπο ότι την πάτησε.. και τα γιατροσόφια δεν έπιασαν.. βοήθεια, ένα γιατρό, τη 12 ώρα.. Ο Μάρκος μου το είπε "οι μεγάλοι χρειάζονται χώρο, χρόνο και κατανόηση απο τους μικρούς", συμφωνώ, έλα όμως που μου έρχεται να κάνω μικρούς φόνους, όταν τη βλέπω να πασαλείβεται σαχλαμάρες για να φύγει η αναφυλαξία που μπορεί να προέρχεται απο τη βαφή, τη γάτα, κάποιες τροφές, κάτι τη τσίμπησε, κάτι τι που μόνο ο γιατρός μπορεί να πεί.. Το βουλώνω όμως για χάρη της κατανόησης.. Ας το πάρει το κύμα..

Επειτα φαρμακείο.. άλλη ουρά εκεί. Ο φαρμακοποιός έχει γίνει φίλος, δάσκαλος, σύμβουλος, συντρέχει, προσπαθεί.. ευτυχώς που η προσωπικότητά του βοηθάει, σε προσκαλεί να μπείς στη επιχείρησή του, όμως θυμάμαι τον πατέρα του. Μορφή στο Π. Φάληρο. Απίθανος. Αθυρόστομος μέγας εφ' όσον τον έπαιρνε.. όχι όμως πρόστυχος, κύριος. Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην τον είχε πειράξει.. Εμπαινες στο φαρμακείο του και δεν ήθελες να φύγεις. Το τι έλεγε δεν λέγεται, για την πολιτική, την καθημερινότητα, ανέκδοτα σύννεφο. Είχε και καρέκλες και ένα τραπεζάκι για τους μόνιμους.. νομίζω ότι έφτιαχνε και καφέδες στα ιδιαίτερα. Το καλύτερο ήταν όταν καμμία κυρία ήθελε να της κάνει ένεση..τους έβγαζε όλους έξω, κατέβαζε τις κουρτίνες "Τώρα Χειρουργώ!" έλεγε.. και την επομένη έκανε διάλεξη για τα γυναικεία οπίσθια και τη γλύκα τους..

ΚΕΠ. Εχει αλλάξει το σέρβις. Ανάλογα πάει με τον υπάλληλο. Αν πέσω σε σωστούς υπαλλήλους που σέβονται τον εαυτό τους η δουλειά μου θα γίνει. Χθές όμως έπεσα στον κύριο Πολυθρόνα. Αδύνατον να σηκωθεί. Ο πισινός του φαίνεται είχε κολλήσει με το ύφασμα. Οχι δεν ήταν χοντρός. Στοχαζόταν. Καθόταν ευθυτενής, μασώντας τον μύστακα και ατένιζε το άπειρο. Μιά απλή βεβαίωση, το γνήσιο της υπογραφής.

"Μήπως μπορώ να έχω ένα φωτοαντίγραφο για την δεύτερη βεβαίωση"? ρώτησα

"Μαϊστα, να πάτε δύο δρόμους πιό κάτω, απέναντι απο το Δημαρχείο έχει φωτοτυπικό", λέει

"Μά πίσω σας είναι το φωτοτυπικό, μήπως θα ήταν εύκολο, θα σας πληρώσω τη φωτοτυπία"..λέω η αδαής.

"Αδύνατον. Δεν βγάζω φωτοτυπίες.. είπε ο Πολυθρόνας..

Ετσι απευθύνθηκα σε μία κοπελλιά (καθισμένη σε καρέκλα) δίπλα που βεβαίως μου έβγαλε την φωτοτυπία και μου την σφράγισε αντίστοιχα.

Πάω για το σπίτι.. πέρασα και απο τον Κινέζο και πήρα ένα μπλουζάκι, 3 ευρώ.. πολύ καλή τιμή..

Πατρίδες

Αν δεχθούμε το σκεπτικό ότι όλοι οι λαοί δικαιούνται να έχουν μία πατρίδα και να ζούν στα εδάφη των προγόνων τους, φαντάζομαι ότι μας βρίσκει όλους σύμφωνους.
Πόσοι όμως λαοί το έχουν πετύχει αυτό στον σύγχρονο γεωγραφικό χάρτη?
Πάρα πολλοί. Σωστό. Οχι όμως όλοι.
Σιγά σιγά ίσως όλοι να το αποκτήσουν. Ισως

Κάποιοι λαοί μείνανε στα εδάφη των προγόνων τους. Οι τυχεροί.
Αλλοι περίμεναν χρόνια ωσπου να το πετύχουν και τελικά με ή χωρίς εξωτερική βοήθεια, το πέτυχαν.
Αυτοί οι τελευταίοι όμως θα πολεμήσουν με νύχια και με δόντια για να ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ την πατρίδα τους. Αλώβητη.

ΟΜΩΣ
Σε μερικές περιπτώσεις το να κρατήσεις κάτι μπορεί να επιφέρει τη δυσαρέσκεια στις γείτονες χώρες. Να μη σε θέλουν, βρε παιδί μου. Ούτε εσένα να θέλουν ούτε τους συμμάχους σου.

ΟΠΟΤΕ
Εχουμε συνεχή πόλεμο. Με μικρές διακοπές. Οι εμπλεκόμενοι υποφέρουν, πεθαίνουν τα παιδιά τους και οι γυναίκες τους. Καταστρέφονται οι πατρίδες τους και ο θυμός αυξάνεται.

Θα σταμάταγε η συνεχής σύρραξη αν κάποιοι λαοί δεν αποκτούσαν πατρίδα? Η την έχαναν στη διαδρομή?

Είναι όμως δίκαιο αυτό?
Είναι όμως δίκαιο να πεθαίνουν και οι μέν και οι δέ?

Στο όνομα της πατρίδος?

(Δεν είμαι ΥΠΕΡ των Παλαιστινίων, των Λιβανέζων, των Εβραίων και των συμμάχων τους.

Είμαι ΚΑΤΑ της οποιαδήποτε Βίας, είτε γίνεται στο όνομα της θρησκείας, είτε στο όνομα της πατρίδας. )

(Το να βρίζουμε και να καταριώμαστε κάποιους λαούς ότι προκαλούν τον όλεθρο σε κάποιους άλλους γείτονές τους, δεν λύνει το θέμα της πατρίδας. Αν αμφισβητούντο οι πατρίδες των Βαλκανίων, τα ίδια δεν θα γινόντουσαν και εδώ?)

Μαρίνα

Σήμερα είναι η μέρα μου. Η μέρα της γιορτής μου.
Το κέρασμα, για όλα τα γούστα ελπίζω, φρουτάκι, καφέ γλυκάκι.

Νερό και Γή

Το νερό με μαγεύει, με ξυπνά και με χαϊδεύει όταν κατακουρασμένη βυθίζομαι στα απαλά του χέρια και σαν μαλακά σεντόνια με αγκαλιάζουν..έχω κοιμηθεί πάνω στο κύμα, ένα στρώμα με ένα σώμα, επικίνδυνο λένε οι μη γνωρίζοντες.. ναί αλλά συναρπαστικό..

Αυτό το ταξείδι είχε εναλλαγές χρωμάτων,
Το μπλέ της Χαλκιδικής, ευτυχώς ο βυθός δεν ήταν μόνο άμμος, είχε και φύκια, είχε ζωή.. δεν είχα μάσκα, αλλά δεν πειράζει..φτάνει που υπήρχε και που μπόρεσα να κάνω αυτό το ένα μπάνιο.




Βόλβη, υδροβιότοπος. Μείναμε εδώ λίγο παρόλλο που θα ήθελα να μείνω μερικές μέρες.. οι ξένοι όμως έχουν και δένδρα και ποτάμια και λίμνες στις χώρες τους, δεν ενδιαφέρονται για χήνες και πουλιά. Ούτε για εγκαταλελειμένες ψαρόβαρκες με γλάρους..και ερωδιούς

Ελευθερές, σταματήσαμε για λίγο, για μιά ματιά στη θάλασσα, τη μύρισα, την είδα αλλά δεν προφταίναμε..ίσως μία άλλη φορά.

Θέα απο το παράθυρο του ξενοδοχείου στη Καλαμπάκα.. Μέσα απο τα κάγκελλα ονειρεμένη η γή, η αντίθεση, δένδρα, ήλιος, πράσινο

Φωτογραφία απο την παλιά πόλη της Καβάλας, πρώτο πλάνο το Ξενοδοχείο Ιμαρέτ (που ήταν παλιά πτωχοκομείο και ορφανοτροφείο) δεσπόζει αμίλητο. Δεν προσκαλεί, ούτε απωθεί. Απλά υφίσταται.

Αρχαιολογικός χώρος στους Φίλιππους. Λιώσαμε τα ποδαράκια μας, να δούμε όσα περισσότερα μπορούσαμε, να πιάσουμε λίγο τις ρίζες μας. Οτι πιάσουμε, ότι καταλάβουμε

Και τέλος τα Μετέωρα. Πρώτη φορά που τα πλησίασα τόσο κοντά. Σχεδόν απο κάτω. Αδύνατον να ξεκολλήσω, αν δεν σκοτείνιαζε θα ανέβαινα όλα τα σκαλιά.. αρκεί να τα πλησιάσω..Μαγεία.

Ταξίδι

Από Θεσσαλονίκη σε

Καβάλα. Μείναμε 2 μέρες. Πήγαμε περπατώντας στην παλιά πόλη, που ήταν πολύ γραφική, φάγανε φρέσκο ψαράκι, τσακωθήκαμε λίγο με τους ντόπιους που δεν φημίζονται για τους τρόπους τους, ιδιαίτερα (στους τουρίστες που έρχονται να σας τα ακουμπήσουν ρεεεε) σε αθηναϊκές πινακίδες, είδαμε και το Ιμαρέτ που μας έχουν φάει τα αυτιά οι φίλοι μας, φάγαμε λιχουδιές πολλές και την άλλη μέρα πήγαμε

Κομοτηνή. Την Ξάνθη την παρακάμψαμε, ίσως να μπορέσουμε να πάμε του χρόνου. Η Κομοτηνή γεμάτη κόσμο, ως επί το πλείστον τουρκάλες που σέρνοντας μικρά παιδιά ψώνιζαν μετά μανίας.. Ψιλοχαθήκαμε στους μαχαλάδες, μπορέσαμε όμως να αγοράσουμε τοπικές λιχουδιές, λουκούμια, στραγάλια, καφέ, κάτι μυρωδικά που μου γυάλισαν, χωθήκαμε σε έναν τούρκικο καφενέ (μόνο για άντρες) μας αγρυοκύτταξαν λίγο, εμείς κάναμε τους άσχετους, για να δοκιμάσουμε γνήσιο τούρκικο καφέ..πήρα και λίγο σαλεπάκι..ήδη ονειρεύομαι τις κρύες βραδυές που θα το απολαμβάνω.. Οι Ιρλανδοί φίλοι μας αγόρασαν έναν αργιλέ και μυρωδάτο καπνό με αρώματα μήλου, βερύκοκου, μπανάνας (μπλιάχχ!) για να καπνίζουν στην πατρίδα τους και μετά μου ζήτησαν να εντοπίσω ένα original τουρκικό φέσι..αντε να εξηγήσεις ότι δεν υπάρχουν φέσια (σαν καπέλα, γιατί χρηματικά..), δρόμο να παίρνουν, δρόμο να αφήνουν, να ρωτούν για το φέσι φάντασμα..να μας στραβοκυτάζουν οι ντόπιοι..πάμε να φύγουμε τους λέω, θα φάμε ξύλο.. με τα πολλά βολεύτηκαν με μαντήλες που αγόρασαν σε ένα μαγαζί, να τις κάνουν τραπεζομάντηλα (!!!!) . Σταματήσαμε κάπου και φάγαμε πατάτες τηγανιτές..σκέτη γλύκα. Πουθενά δεν έχω φάει τέτοιες πατάτες..

................................................΄

Στο ενδιάμεσο κάναμε κάποιες βουτιές στη Χαλκιδική, στην Ψακούδια μιά θάλασσα τεράστια, απέραντη και ζεστή σαν σούπα..

Περάσαμε και απο τη Βόλβη, όπου σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε τη γαλήνη του υδροβιότοπου, τα άφοβα πουλιά και το μπλέ..

Βεργίνα. Ο θησαυρός των θολωτών τάφων ασσύληπτος. Μπήκαμε μέσα στα σκοτάδια και φωτίστηκαν τα μάτια μας απο το μεγαλείο, το χρυσάφι που μοναχικά τοποθετημένο σου έκοβε κάθε όρεξη για κουβέντα.. τα μάτια ατένιζαν με δεος το παρελθόν..Μόνο για τη Βεργίνα άξιζε όλο αυτό το ταξείδι..

Ο σκοπός ήταν απο τη Βεργίνα να πάρουμε την Εγνατία Οδό ως τα Γρεβενά, μετά την παλιά Εθν. Οδό ως τη Καλαμπάκα όπου θα μέναμε μία νύχτα. Η Εγνατία όμως ήταν κλειστή λόγω έργων, μας είπαν, έργα που είχαν αποφασίσει απο δικού τους και ξέχασαν να μας το πούν στη Θεσσαλονίκη όταν ρωτήσαμε.. έτσι γυρίσαμε πίσω, πήραμε τον παλιό δρόμο Θεσσ-Αθήνα μέχρι τη Λάρισα, μετά Τρίκαλα και τέλος Καλαμπάκα..

Οι όγκοι των Μετεώρων αντάμειψαν την όποια ταλαιπωρία..αυτές οι αετοφωλιές πάνω στις κορυφές φτιάχτηκαν για να συνομιλούν οι κάτοικοί τους με τους αγγέλους.. Αίσθηση γαλήνης και υπέρτατης δύναμης. Δεν είχαμε χρόνο να ανεβούμε τα σκαλιά, σκοτείνιαζε. Ισως μιά άλλη φορα.

....................................................

Την άλλη μέρα άρχισε η επιστροφή πρός Αθήνα. Οσο πιό αργά μπορούσαμε. Από Τρίκαλα, πήγαμε Καρδίτσα, κάτσαμε λίγο εκεί, μετά Λαμία, στρίψαμε δεξιά πρός Παρνασσό, υπέροχα δροσερά ήταν τα βουνά, στο υψος της Γραβιάς έβρεξε κιόλας, Αμφισσα, Ιτέα. Μετά πήραμε την παλ. Εθν. Οδό, Θήβα, Ερυθρές, Κιθαιρώνας, Μάνδρα, Αθήνα...

Περάσαμε πολύ όμορφα στην εκδρομούλα μας

ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΑΡΝΕΙΤΑΙ...Γκρρρρ!

I'm back!!!

αφού καλύψαμε 2.229 χλμ σε μία εβδομάδα... σώοι και αβλαβείς.. φορτωμένοι με άπειρα καλούδια, πολλές φωτογραφίες, ωραίες στιγμές και μερικά νεύρα..επόμενο είναι όταν οδηγείς στη Β. Ελλάδα..με αθηναϊκές πινακίδες..

Πήραμε ένα σωρό σουβενίρ, γιατί μας αρέσει να σταματάμε στο κάθε μέρος και να δοκιμάζουμε τις τοπικές λιχουδιές.. και μετά να θέλουμε να τις πάρουμε και μαζί μας να τις δοκιμάσουν και οι γνωστοί μας...

Τυπικοί τουρίστες, με τις Αμαλίες και τα τσαρουχάκια..

Αμ! Πώς!

(Διαβάζω το εκπληκτικό βιβλίο του Ρ. Φλάναγκαν "Ημερολόγιο Ιχθύων" εκδ. Αγρα και ακούω τους Queen "Bohemian Rhapsody" αν θέλετε να τους ακούσετε και εσείς κυττάξτε στο sidebar)

Bye

Φεύγω για λίγες μέρες..

θα τα πούμε με φωτός και κλπ, όταν γυρίσω..