Πέμπτη, Ιουλίου 13, 2006

Ταξίδι

Από Θεσσαλονίκη σε

Καβάλα. Μείναμε 2 μέρες. Πήγαμε περπατώντας στην παλιά πόλη, που ήταν πολύ γραφική, φάγανε φρέσκο ψαράκι, τσακωθήκαμε λίγο με τους ντόπιους που δεν φημίζονται για τους τρόπους τους, ιδιαίτερα (στους τουρίστες που έρχονται να σας τα ακουμπήσουν ρεεεε) σε αθηναϊκές πινακίδες, είδαμε και το Ιμαρέτ που μας έχουν φάει τα αυτιά οι φίλοι μας, φάγαμε λιχουδιές πολλές και την άλλη μέρα πήγαμε
Κομοτηνή. Την Ξάνθη την παρακάμψαμε, ίσως να μπορέσουμε να πάμε του χρόνου. Η Κομοτηνή γεμάτη κόσμο, ως επί το πλείστον τουρκάλες που σέρνοντας μικρά παιδιά ψώνιζαν μετά μανίας.. Ψιλοχαθήκαμε στους μαχαλάδες, μπορέσαμε όμως να αγοράσουμε τοπικές λιχουδιές, λουκούμια, στραγάλια, καφέ, κάτι μυρωδικά που μου γυάλισαν, χωθήκαμε σε έναν τούρκικο καφενέ (μόνο για άντρες) μας αγρυοκύτταξαν λίγο, εμείς κάναμε τους άσχετους, για να δοκιμάσουμε γνήσιο τούρκικο καφέ..πήρα και λίγο σαλεπάκι..ήδη ονειρεύομαι τις κρύες βραδυές που θα το απολαμβάνω.. Οι Ιρλανδοί φίλοι μας αγόρασαν έναν αργιλέ και μυρωδάτο καπνό με αρώματα μήλου, βερύκοκου, μπανάνας (μπλιάχχ!) για να καπνίζουν στην πατρίδα τους και μετά μου ζήτησαν να εντοπίσω ένα original τουρκικό φέσι..αντε να εξηγήσεις ότι δεν υπάρχουν φέσια (σαν καπέλα, γιατί χρηματικά..), δρόμο να παίρνουν, δρόμο να αφήνουν, να ρωτούν για το φέσι φάντασμα..να μας στραβοκυτάζουν οι ντόπιοι..πάμε να φύγουμε τους λέω, θα φάμε ξύλο.. με τα πολλά βολεύτηκαν με μαντήλες που αγόρασαν σε ένα μαγαζί, να τις κάνουν τραπεζομάντηλα (!!!!) . Σταματήσαμε κάπου και φάγαμε πατάτες τηγανιτές..σκέτη γλύκα. Πουθενά δεν έχω φάει τέτοιες πατάτες..
................................................΄
Στο ενδιάμεσο κάναμε κάποιες βουτιές στη Χαλκιδική, στην Ψακούδια μιά θάλασσα τεράστια, απέραντη και ζεστή σαν σούπα..
Περάσαμε και απο τη Βόλβη, όπου σταματήσαμε να φωτογραφήσουμε τη γαλήνη του υδροβιότοπου, τα άφοβα πουλιά και το μπλέ..
Βεργίνα. Ο θησαυρός των θολωτών τάφων ασσύληπτος. Μπήκαμε μέσα στα σκοτάδια και φωτίστηκαν τα μάτια μας απο το μεγαλείο, το χρυσάφι που μοναχικά τοποθετημένο σου έκοβε κάθε όρεξη για κουβέντα.. τα μάτια ατένιζαν με δεος το παρελθόν..Μόνο για τη Βεργίνα άξιζε όλο αυτό το ταξείδι..
Ο σκοπός ήταν απο τη Βεργίνα να πάρουμε την Εγνατία Οδό ως τα Γρεβενά, μετά την παλιά Εθν. Οδό ως τη Καλαμπάκα όπου θα μέναμε μία νύχτα. Η Εγνατία όμως ήταν κλειστή λόγω έργων, μας είπαν, έργα που είχαν αποφασίσει απο δικού τους και ξέχασαν να μας το πούν στη Θεσσαλονίκη όταν ρωτήσαμε.. έτσι γυρίσαμε πίσω, πήραμε τον παλιό δρόμο Θεσσ-Αθήνα μέχρι τη Λάρισα, μετά Τρίκαλα και τέλος Καλαμπάκα..
Οι όγκοι των Μετεώρων αντάμειψαν την όποια ταλαιπωρία..αυτές οι αετοφωλιές πάνω στις κορυφές φτιάχτηκαν για να συνομιλούν οι κάτοικοί τους με τους αγγέλους.. Αίσθηση γαλήνης και υπέρτατης δύναμης. Δεν είχαμε χρόνο να ανεβούμε τα σκαλιά, σκοτείνιαζε. Ισως μιά άλλη φορα.
....................................................
Την άλλη μέρα άρχισε η επιστροφή πρός Αθήνα. Οσο πιό αργά μπορούσαμε. Από Τρίκαλα, πήγαμε Καρδίτσα, κάτσαμε λίγο εκεί, μετά Λαμία, στρίψαμε δεξιά πρός Παρνασσό, υπέροχα δροσερά ήταν τα βουνά, στο υψος της Γραβιάς έβρεξε κιόλας, Αμφισσα, Ιτέα. Μετά πήραμε την παλ. Εθν. Οδό, Θήβα, Ερυθρές, Κιθαιρώνας, Μάνδρα, Αθήνα...
Περάσαμε πολύ όμορφα στην εκδρομούλα μας
ΕΠΙΣΗΣ ΘΑ ΕΒΑΖΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΛΛΑ Ο ΜΠΛΟΓΚΕΡ ΑΡΝΕΙΤΑΙ...Γκρρρρ!

8 σχόλια:

μήτσκος είπε...

Μου θύμισες το χειμώνα του 94, με τον κολλητό μου το Γιώργο. Εμείς είχαμε πάει πρώτα από Μετέωρα Ιωάννινα, μετά στάσεις Καστοριά, Φλώρινα, Πρέσπες, Δράμα, με τελικό προορισμό τον Άθω. Μετά τον Άθω την επιστροφή την κάναμε μονοκοπανιά.

Αν θες πες μας πιο πολλά για το βιβλίο που διαβάζεις και βάλε και καμμιά φωτό ακόμα όταν τα βρείτε με το μπλόγκερ.

Ανώνυμος είπε...

Τώρα δηλ,με θίγετε...Είπαμε,είμεθα ψώνια,αλλά με καλούς τρόπους!
;)

snikolas είπε...

"και ζεστή σαν σούπα..." Εξαιρετική η παρομοίωση.

Marina είπε...

Μήτσκο, σε αυτά τα μέρη δεν έχω πάει σχεδόν ποτέ, πολύ παλιά με τους γονείς μου μόνο Ιωάννινα πήγα αλλά δεν τα θυμάμαι. Του χρόνου όμως θέλω να πάμε Πρέσπες, Βάλια Κάλντα, Καστοριά, Θεσσ φυσικά, ίσως και Αλεξανδρούπολη..

Το βιβλίο είναι ενα ημερολόγιο ενός ζωγράφου-βαρυποινίτη εξορισμένου στην Τασμανία, εποχής 1830 περίπου. Περιγράφει τις φρικτές συνθήκες διαβίωσης αλλά και τις στιγμές ευφορίας όταν του ανέθεσαν οι δεσμοφύλακες να ζωγραφίζει ψάρια για μία ανθολογία, πώς έκλεβε μπογιές και χαρτί για να γράφει ημερολόγιο.. Η γραφή, οι σκέψεις του ανθρώπου αυτού που βρίσκει ομορφιά μέσα στα καταναγκαστικά έργα είναι απίθανες. Περιγράφει και τη ζωή των πρώτων αποίκων της Αυστραλασίας, που ήταν γή των καταδίκων.

Evelina Z13, μα δεν είσαι ψώνιο γλυκιά μου, ούτε τα έχω με τον κόσμο στη Β. Ελλάδα, τα έχω με τους οδηγούς που μας κορνάρανε συνέχεια και μας φερόντουσαν άσχημα..εμάς που οδηγούσαμε αργά, δεξιά πάντα..

snikolas. Με καταλαβαίνεις τι εννοώ ε? Πίστευα, λανθασμένα, ότι η θάλασσα βόρεια είναι κρύα συγκριτικά με την Αθήνα..βλακείες..το νερό ήταν το κάτι άλλο..ζεστό, αλμυρό και σκούρο...πυκνή η φυκιάδα απο κάτω..

. είπε...

καλω΄σηρθατε =)

βλέπω περάσατε καλά ε; τις μαντήλες βρει τι τις πήρατε; μαντήλια η αθήνα δεν έχει; ή σας τις πούλησαν για "γνήσιες τούρκικες"; χεχχεχεχε
όσο για την καβάλα, λυπάμαι που θα το πω, αλλά όλοι το ίδιο πρόβλημα έχουν όταν πάνε εκεί.

Unknown είπε...

Έλα βρε.. Πήγατε και στα ψακούδια;;; Εμ άμα μου το είχες πεί θα σου είχα συστήσει κάτι καλά εκεί.... (είμαι ΚΑΙ εκεί επίτιμος δημότης.... ;)

Marina είπε...

Marilina, αυτό με τις μαντήλες ήταν το άκρον άωτον. Ηθελε η Ιρλανδή μικρή καινούργιες κουρτίνες για το δωμάτιό της και σκέφτηκε μήπως πάρει υφάσματα σαν αυτά που φοράνε οι Τουρκάλες, μετά είπε ότι θέλει να κάνει τις μαντήλες μαξιλαροθήκες..η τρέλλα της τρέλλας. Πώς δεν φάγαμε ξύλο όταν μπήκαν στο μαγαζί να διαλέξουν μαντήλες, ευτυχώς που ο καταστηματάρχης δεν ήξερε Αγγλικά..Δεν ήθελαν να πάρουν μαντήλια απο Αθήνα, το λοκάλ κουλέρ ψάχνανε..

Darthiir, την Ψακούδια την βρήκαμε τυχαία, για Χανιώτη πηγαίναμε αλλά λόγω καιρικών συνθηκών (είχε αέρα) ήταν κλειστή, έτσι φύγαμε και πήγαμε ψάχνοντας..Ωστε είσαι και δημότης εκεί...μήπως πάς και για επίτιμος Δήμαρχος?

Unknown είπε...

Μπα όχι.. έχω αφήσει τον Τζίμη να κάνει δουλειά αλλά μόνο στο μπαρ του στρογκυλοκάθεται ο "ινδιάνος". Τίποτε.... Πάντως δεν χρειάζομαι δημαρχιλίκι εκεί. Έχω δικά μου τα σώματα ασφαλείας :p

(Παρεπιπτόντως "τα" Ψακούδια, όχι "η")