Φσσστ! Μπόϊνγκ!

Χθές το βράδυ που είμασταν σπίτι, μόλις είχαμε φάει ωραίο φαγητό που ετοίμασε ο Κ, είχαμε πιεί και το κρασάκι μας και αισθανόμασταν χαλαροί και κάπως φουσκωμένοι, λέει ο Κ.

"Για δες το πορτατίφ της κουζίνας, γιέρνει βρε παιδί μου"

"Γιέρνει απο τότε που το πήραμε..ήταν στραβό απο τη μάνα του"

"Κάτσε να το ισιώσω!

"Οχι ! Μηηηη! Θα το φάμε στο κεφάλι"..ήταν όμως αργά. Με την άκρη μιάς σκούπας ίσα που το άγγιξε. Μόλις όμως το βαρύ πορτατίφ πήγε στη θέση του, έγινε η συντέλεια. Συνομώτησαν όλα για να μας βγάλουν το λάδι.

ΤΣΑΦ! Βραχυκύκλωμα

ΤΖΖΖΖ! μιά μπλέ λάμψη!

ΚΡΑΤΣΣΣΣΣΣ! κρύσταλλα παντού!

και σκοτάδι.

Ανάψαμε ένα κερί. Κρίτσι-κρίτσι έκανε το πάτωμα εκεί που πατήσαμε. Είχε πέσει η ασφάλεια της κουζίνας. Το ψυγείο νεκρό.. (το μαύρο φίδι της αγωνίας άρχισε να με ζώνει, είχα πάει στο σουπερμάρκετ την Παρασκευή και η κατάψυξη ήταν γεμάτη). Οι γνώσεις μου στα ηλεκτρικά νηπιακές.

Τελικά φτιάξαμε την καμμένη ασφάλεια, ήρθε το ρεύμα, όλα απεκατεστάθησαν..πλήν της θανούσης.. το φωτιστικό της κουζίνας είχε εκραγεί. Ενα μέρος του κουφαριού του κρεμόταν απο το ταβάνι, ο λαμπτήρας όμως και το γυάλινο πορτατίφ είχαν σκορπιστεί σε μικρά κομματάκια.

Ετσι τις θερμίδες του γεύματος τις κάψαμε μιά χαρά.

Σήμερα το πρωϊ είπα να πάω στη λεωφ. Βουλιαγμένης σε καταστήματα να πάρω μία νέα λάμπα για την κουζίνα. Παίρνω τη Λεωφ Αλίμου και ...κόλλησα. Οχι επειδή είχε κίνηση, απλά ένα πελώριο φορτηγό με ψυγείο απο πίσω έκανε όπισθεν στη λωρίδα μου. Ολοι οι οδηγοί παραλύσαμε, δεν είχαμε που να πάμε, αυτός να συνεχίζει την όπισθεν και ο συνοδηγός του να προσπαθεί να μας κοπαδιάσει όλους στην αριστερή λωρίδα ώστε να κινηθεί το φορτηγό με την ησυχία του πρός τα πίσω στη δεξιά. Και να ήταν μόνο μερικά μέτρα..στην Ποσειδώνος ήθελε να βγεί ο μάγκας..με την όπισθεν..Ωσπου να μανουβράρει ο φορτηγατζής το ψυγείο του εκεί που το ήθελε..κόλλησε το σύμπαν.

Αλλη φορά δεν ξαναπατάω στην Αλίμου..όλοι οι ανισόρροποι απο εκεί πάνε.

Για μία απόσταση 3 χιλιομέτρων έκανα μισή ώρα και τελικά χώθηκα σε κάτι δρομάκια και έτσι ξέφυγα..

Και είναι ακόμη μεσημέρι.. και περιμένω και τον υδραυλικό γιατί στάζει το καζανάκι και κάτι βρύσες..

Ούφ!

Πρός εκδότες εφημερίδων

Με τόσες τζάμπα αξιόλογες εφημερίδες που κυκλοφορούν, όπως η Athens Voice, Lifo, City press, Metro και άλλες τόσες που μπορούμε να διαβάζουμε on-line, να μην απορούν οι εκδότες ότι η πώληση των καθημερινών φύλλων πέφτει.

Πώς θα πείσουν τα νέα παιδιά να συνηθίσουν να αγοράζουν εφημεριδες?

Πλάκες, πλακίτσες

Χθές μιλάγαμε με μία φίλη για τις πλάκες που σκαρώναμε στους καθηγητές μας στο Γυμνάσιο και Λύκειο. Και μιλάμε για πολύ πλάκα, περισσότερη απο εκείνη της Βουγιουκλάκης στο " Ξύλο που βγήκε απο τον Παράδεισο".

Εκείνη μου έλεγε για έναν καθηγητή θεολόγο που είχανε που σε μόνιμη βάση όταν παρέδιδε κύτταγε το ταβάνι συνέχεια..κάτω η τάξη βέβαια να γίνετε σκοτωμός.. Μιά μέρα λοιπόν κάποιος έγραψε ψηλά στο τοίχο με μαύρη μπογιά " ΤΙ ΚΥΤΤΑΣ ΡΕ ΜΑΛ****?" Ετσι όταν ο θεολόγος κύτταξε ψηλά, κοκκάλωσε , ε και γέλασε..

Το γεγονός βεβαια ότι αργότερα και οι δυό είχαμε ακολουθήσει τον εκπαιδευτικό κλάδο δεν μας πτόησε για το τι ίσως να τραβάγαμε.

Στα λίγα χρόνια που δίδασκα (γιατί μετά άλλαξα αντικείμενο) οι τάξεις μου αποτελούντο απο εφήβους. Ετσι μιά Αποκριά αποφάσισα να μασκαρευτώ και να πάω στην τάξη πιστεύοντας ότι θα έχουν ντυθεί και άλλοι και θα κάνουμε χαβαλέ. Νοίκιασα λοιπόν μιά στολή γορίλα, μπήκα μέσα στη στολή και τράβηξα για το κέντρο της Αθήνας που δούλευα. Στο λεωφορείο βέβαια το γέλιο ήταν απλόχερο.. ευτυχώς υπήρχαν και κάτι άλλοι μασκαρεμένοι.. ως εδώ καλά. Μπαίνοντας στο σχολείο ήταν ευχάριστα, κι άλλοι είχαν μασκαρευτεί πιό προσεκτικά απο εμένα..με καπέλλα, μουστάκια κλπ. Στην αρχή δεν με γνώρισαν πίστευαν ότι ήμουνα άντρας.. τεσπα. Και μπήκα στην τάξη. Οπου με τρόμο διαπίστωσα ότι οι μαθητές μου ήταν σοβαρά άτομα και δεν ακολουθούσαν τα ειδωλολατρικά έθιμα των παρακμιακών καθηγητών τους...Κανένας δεν ήταν μασκαρεμένος. Το ξεπέρασα βέβαια...άσε να δούμε τι θα κάνουν.

Με φρίκη οι σοβαροί έφηβοι μαθητές μου έκαναν μάθημα με ένα γορίλα. Και όταν κάποιος είπε ότι είναι η πρώτη φορά που τον διδάσκει ένας πίθηκος του είπα..

"Και που είσαι ακόμη αγόρι μου, θα πάς στο Πανεπιστήμιο και θα δείς"!!!!!!!!!!

Εσείς κάνατε πλάκα στους καθηγητές σας ή είσασταν αγγελούδια?

Απίστευτοι διάλογοι

-"Δεν θα ήθελες να κυκλοφορείς με όλη τη σειρά της Louis Vuitton ανα χείρας, να φοράς ρολόγια Ebel, και να παίρνεις απο τον Jimmy Shoo ακόμη και τις παντόφλες σου"?

- "Μα είσαι καλά? Που να τα βρώ εγώ τα λεφτά για τέτοια, εδώ ίσα-ίσα που μας φτάνουν για τα βασικά".

- " Τσ, τσ, μα δεν θα τα αγοράσεις εσύ καλό μου! Θα σου τα κάνουν δώρο!. Αυτά και πολλά άλλα αργότερα. Πώς θα σου φαίνεται ν' αλλάξεις αυτοκίνητο, να ντύνεσαι στους καλύτερους οίκους μόδας, να κάνεις ωραία ταξίδια"?

- "Ξέρεις μήπως τον Αγιο Βασίλη, ή κανέναν αντίστοιχο που θα χαρίζει λεφτά"?

- "Ωχού, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις.. απλά θα πηγαίνεις βίζιτες σε κάποιους πολύ επώνυμους Ελληνες ή αργότερα και ξένους. Δεν θα πηγαίνεις με τα πόδια, σε λίμο θα πηγαίνεις με οδηγό που θα σε περιμένει να επιστρέψεις. Δεν χρειάζεται να πείς τίποτα στους δικούς σου..όσο για τα λεφτά θα κατατίθενται σε ατομικό σου λογαριασμό - δικά σου. Και κάντα ότι θέλεις. Πώς σου φαίνεται η ιδέα μου? "

- "Ωρα είναι να μου πείς ότι όσες κρατάνε Louis Vuitton εκδίδονται".

- " Αχ! Γιατί περιγράφεις το απλό αυτό πράγμα με άσχημες λέξεις. Δεν εκδίδεσαι, απλά περνάς λίγες ώρες όμορφα συντροφεύοντας κάποιον και συνεισφέρεις και στον προϋπολογισμό σου. Οσο για το αν είναι διαδεδομένο το σπόρ, είναι περισσότερο απο όσο νομίζεις.. και δεν το κάνουν κάποιες φτωχές και άσημες, αλλά και και εύπορες και επώνυμες. Ποιές νομίζεις δλδ είναι αυτές που σηκώνουν όλες τις κολεξιόν των μοδίστρων? "

............................................................

- "Ενα λεπτό χρυσή μου, πάω στην τουαλέττα (να κανω εμετό) και έρχομαι". (Ασε που μπορεί να πηδήξω και απο το παράθυρο της τουαλέττας, να εξαφανιστώ. Δεν με είδες και το κυριώτερο ΔΕΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙΣ)..

Η 17 Νοέμβρη που έγινε ντροπή

Να το ξεκαθαρίσω εξ αρχής. Δεν ανήκω στη γενιά του Πολυτεχνείου. Ημουνα μικρή τότε.

Θυμάμαι όμως τα γεγονότα χωρίς να γνωρίζω την πολιτική πίσω απο αυτά.

Ζούσαμε στην Πατησίων και αναγκαστικά έβλεπα τους φοιτητές να μαζεύονται στο παλιό κτίριο του Πολυτεχνείου. Το πολύ 1, 2 χιλιάδες να κλείστηκε μέσα. Ολοι οι άλλοι απέξω. Θυμάμαι να ακούμε στο σπίτι την εκπομπή τους απο το ραδιόφωνο "Εδώ Πολυτεχνείο", όπως και τα τάνκς που έρριξαν την πύλη. Θυμάμαι τις σφαίρες και την αγωνία των γονέων μου να μην βγαίνω στο μπαλκόνι μη φάω καμμιά αδέσποτη. Θυμάμαι τα δακρυγόνα και τα κουδούνια που μας χτύπαγαν. Θυμάμαι το παιδί εκείνο που έπεσε στα σκαλιά αιμόφυρτο, που κρυφά το σύραμε με τη μαμά μου μέσα, το κρύψαμε στο υπόγειο και που σφουγγαρίσαμε μετά με μεγάλη προσοχή τα αίματα. Το παιδί αυτό έζησε.

Αυτό που δεν θυμάμαι είναι όλους αυτούς τους πολιτικούς και πολίτες του τώρα, να κομπάζουν για τη δράση τους στο Πολυτεχνείο.

Εντάξει αν είσασταν τότε δραστηριοποιημένοι ιδεολόγοι, τώρα ξεχάσατε τα ωραία ιδεώδη και το ρίξατε στο "πόσα θα φάμε τώρα και γρήγορα".

Πανηγύρι το έχετε κάνει και αν δεν με πιστεύετε, να πάτε να ρίξετε μιά ματιά στο τι γίνεται κάθε χρόνο εκεί έξω.

ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ

Πύρρα Τρικάλων

Για το σβκ είχαμε πρόσκληση απο τα ξαδέλφια μας να πάμε εκδρομή στην Πύρρα - Τρικάλων. Θα περνάγαμε απο την Καρδίτσα να δούμε κάτι συγγενείς και μετά θα ανεβαίναμε πρός το χωριό. Πρώτη στάση στα Καμμένα Βούρλα για έναν καφέ. Ζέστη 16 βαθμών και μία θάλασσα λάδι.

Στην Καρδίτσα έπεσε λίγο η θερμοκρασία, πήγε 13 βαθμούς αλλά ήταν ακόμη καλά. Φθάσαμε στην Πύρρα στις 18.00 και το κρύο ήταν τσουχτερό, τόσο μέσα στο σπίτι όσο και έξω σχεδόν 0 βαθμούς. Αμέσως ανάφτηκε το τζάκι και τα καλοριφέρ και άρχισε μία δυνή κρασοκατάνυξη..για να ζεσταθούμε όχι για άλλο λόγο.

Μετά παίξαμε Pictionary για 3 ώρες περίπου, μέχρι σαρωτικής νίκης των αγοριών (γαμ#$$%&*#$#$$%% τους) την οποία πανηγύρισαν δεόντως με χορούς, κραυγές και άσεμνες χειρονομίες. ΄Κόντευε 3 το πρωϊ όταν πήγαμε για ύπνο. Το πρωϊ του Σαββάτου που ανοίξαμε τα μάτια μας (με ολίγο πονοκέφαλο πρέπει να ομολογήσω μετά την χθεσινή οινοποσία), είδαμε το κάτωθι θέαμα απο το παράθυρο. Ειχε χιονίσει την προηγούμενη νύχτα και όλα σκεπαζόντουσαν απο μερικά εκατοστά μπαμπακιού. Το κάτι άλλο. Αφού θαυμάσαμε το θέαμα μας έπιασε μιά κινητικότητα, ένα πράμα..να φτυαρίσουμε το χιόνι, να ελευθερώσουμε τα αυτοκίνητα, να κάνουμε χιονάνθρωπο και να παίξουμε και λίγο χιονοπόλεμο...Ετσι για το καλό. Και μετά βγήκε ο ήλιος που άρχισε να λιώνει το χιονάκι προς μεγάλη δυστυχία μας. Ετσι πηγαμε βόλτα στο Περτούλι και μετά στην Ελάτη για φαγητό βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες τοπίου, γεφυριών, και λιβαδιών πάνω στα οποία το καλοκαίρι οι Σαρακατσαναίοι στήνουνε χορό.

Είχα δεί απο την προηγούμενη μέρα αλλά και το Σάββατο πολλές αγελάδες αμέριμνες να περπατάνε στις χιονισμένες λοφοπλαγιές μασουλίζοντας φυλλαράκια δένδρων. Χάρηκα που τις είδα, μ' αρέσουν οι αγελάδες και η έκθεση του περασμένου εξαμήνου στην Αθήνα με είχε ενθουσιάσει.. μόνο που δεν πήγα να τις αγκαλιάσω.. Με απέτρεψαν οι φρόνιμοι. Γιατί όπως απεδείχθει ναί μεν είναι αργοκίνητες και ήσυχες, ( πολλά είδη έχουν κέρατα) άμα όμως αγχωθούν ή τρομάξουν απο ένα αμάξι δεν διστάζουν να το κουτουλήσουν. Ετσι μας συνέστησαν ΠΡΟΣΟΧΗ όταν πλησιάζουν οι αγελάδες, καλό είναι να σταματήσουμε κιόλας. Τι μαθαίνει κανείς..!!

Το απόγευμα, μετά το φαγητό, μαζευτήκαμε πάλι στο σπίτι γιατί είχε αρχίσει να πέφτει πηχτή ομίχλη και δεν θέλαμε να πάρουμε την ανηφόρα Περτούλι-Πύρρα στο σκοτάδι..μπορεί το χιόνι να γινόταν πάγος. Για άλλη μία φορά το τοπίο δεν μας πρόδωσε. Μαγεία και πάλι μαγεία.

Καθίσαμε στο σπίτι και παίξαμε Taboo και πάλι κέρδισαν τα αγόρια (γαμ%&*#$%%^τους) αλλά με λίγη διαφορά. Το βράδυ εμφανίσθηκε η κυρα Μαρούλω, μιά ωραιότατη αλεπου με τεράστια φουντωτή κοκκινωπή ουρά που ήρθε να πάρει τα περισσεύματα απο το μεσημεριανό τραπέζι που είχα φυλάξει σε μιά σακκούλα. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να τη φωτογραφίσω. Η νύχτα έπεσε για τα καλά, αλλά η θερμοκρασία ανέβηκε στους 2 βαθμούς Κελσίου. Την επομένη Κυριακή το χιόνι είχε σχεδόν λιώσει, μόνο οι βουνοκορφές παρεμεναν σκεπασμένες.

Αρχισε η κατάβαση της επιστροφής.

Πύρρα, Νεραϊδοχώρι, Περτούλι, Ελάτη, Πύλη, Μουζάκι, Καρδίτσα, Δομοκός, Λαμία, Αθήνα.

Πάμε για αλλαγές?

Περίεργη αυτή η επιστολή του 13χρονου.

Οι λέξεις που χρησιμοποιεί, η όλη σύστασή της, αυτά που κριτικάρει και που ζητάει το παιδί, έρχονται σε αντίθεση με τη φωτογραφία του που είδαμε τυπωμένη. Γιατί χρειάζεται να έχουμε και εικόνα του αποστολέα? Για να δώ ένα καλοντυμένο αγόρι σε ένα ωραίο σπίτι με τζάκι και ένα Χ ντεκόρ, να κατηγορεί τους γονείς του για υπερκαταναλωτισμό?

Φαίνεται πώς μας περνάνε για πολύ λαμάκες, απο τη μιά λένε ότι το λεξιλόγιο των μαθητών του Γυμνασίου-Λυκείου είναι πολύ φτωχό και απο την άλλη έρχεται ένας μπόμπιρας και χρησιμοποιεί άνετα λέξεις όπως "λεξοπαραβατική και καταλυτική αποχαύνωση" σαν τα στραγάλια. Επιτρεψτε μου να αμφιβάλλω για το αν ένας έφηβος 13 ετών γράφει τους προβληματισμούς του με αυτόν τον τρόπο. Είναι άραγε δικοί του οι προβληματισμοί?

Δεν ξέρω ποιός έγραψε την επιστολή. Αλλά όποιος κι αν είναι αυτός, μη νομίσει ότι είμαστε και βλάκες.
Τώρα αν κάποιος βρήκε αυτόν τον τρόπο για να περάσει κάποια μηνύματα στο χώρο της Παιδείας που ήδη έχουν συζητηθεί και προωθούνται λάου-λάου, έτερον εκάτερον.

Χρησιμοποιώντας το "στύλ του παιδιού" ευαισθητοποιεί την κοινωνία να προσπαθήσει να αλλάξει.. Είναι και αυτό μία πολιτική.

Ισως να πιάσει

Ισως να μην πιάσει

Κοπανατζήδες

Χθές που γυρίσαμε απο τη δουλειά είχε ένα φεγγάρι ολόγιομο ασπροκίτρινο σαν πιάτο πάνω απο το κεφάλι μας, τρελλαθήκαμε, αδύνατον να γυρίσουμε σπίτι, κάτσαμε οι μουρλοί και το χαζεύαμε ακούγοντας πολύ παλιά τραγούδια





Ξενυχτώντας λοιπόν για το φεγγάρι, το πρωϊ ξυπνήσαμε αργά με μία αίσθηση σαν το κάτωθι στίχο..



αλλά βεβαίως δεν ήταν δυνατόν.. όμως η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς..συγκρούστηκαν λέει δύο τράμ στην παραλιακή..ΤΙ ΚΑΛΑ.. εννοώ τι κρίμα που δεν θα πάμε στο γραφείο σήμερα...
Κλαίω.. πολύ.. κουβάδες μάζεψα, ναι θα τους χρησιμοποιησω για το σφουγγάρισμα..

Ο Κ. βέβαια δούλευε απο εδώ. Οποτε δουλεύει απο το σπίτι τον ματιάζουνε οι του γραφείου και του κολλάει το ΠιΣι.. Κάθε φορά το ίδιο. Και κάθε φορά πετάγεται επάνω και χορεύει τον χορό των Ζουλού, των Μασάϊ, έναν χορό τέλος πάντων με δική του στιχομυθία που έχει όλες εκείνες τις λέξεις που μία Net nanny θα απαγορευε, αλλά θα προσπαθήσω να τις ενσωματώσω, "τονχριστοσουκαιτηνπαναγιασουνασεπακαινασεσηκωγαμημενοσκαταγγουρι" και άλλα περισσότερο adult.


Στο τέλος το παίρνει απόφαση ότι για λίγες ώρες θα μείνει άνευ, τα κλείνει και φεύγει.



Του λόγου μου πήγα σουπερμάρκετ και μετά έφτιαξα φακή. Δεν ήταν σήμερα ο κατάλληλος καιρός για το εν λόγω έδεσμα, αλλά ..ήθελα να χρησιμοποιήσω τις πατάτες και τα καρόττα της ζαρντινιέρας μας. Ηπιαμε και ένα μπουκάλι κρασί, που δεν ήταν και αυτό της ζαρντινιέρας, αντε στο καλό, ήρθαμε και λίγο στο κέφι..

Αύριο όμως στον πάγκο μας. Που προβλέπεται ιδιαίτερα σκληρός. Ούφ.

_

Οι γιοί των μπαμπάδων 2

Σκέτη απόγνωση. Οχι για το συμβάν, άστο αυτό, καρφίτσα στον ωκεανό. Απόγνωση για τις αξίες που περνούν οι γονείς στα παιδιά. Καμμία ευθύνη δεν αναλαμβάνουμε, πάντα φταίνε οι άλλοι.


Απόγνωση για την τηλεόραση και σκανδαλοθηρία. Τα πάντα θα κάνουν οι δημοσιογράφοι πίσω απο τις κάμερες για να βγάλουν ποσοστά τηλεθέασης, συνειδήσεις, ανθρώπους, παιδιά όλα θα σφαχτούν εδώ. Για τον κουτσομπόλη τηλεθεατή μέχρι και πορνοβίντεο με ανήλικα θα βάλλουν.. όλα για σένα αγάπη μου, για τα μάτια σου μόνο.


Απόγνωση για τις αλληλομηνύσεις, είπα, είπες, είπε...σαχλαμάρες. Ολοι να φιμώσουν όλους και έτσι μόνο τα μπουκωμένα μουγκρητά να ακούγονται. Ελευθερία του γραπτού λόγου.. μη χέσω.

Αγαπητή μου Ελλάδα, κοιτίδα των ανωθεν Ελλήνων σου αφιερώνω αυτό το τραγούδι

Οι γιοί των μπαμπάδων τους

Ηθελα να ήξερα τι αξίες δίνει στο γιό του ο κύριος καθηγητής ή ο αστυνομικός πατέρας 2 απο τους κατηγορουμενους για βιασμό στην Αμάρυνθο.

Εξηγείστε μου κύριοι πατεράδες θα λέγατε τα ίδια αν οι γιοί άλλων μπαμπάδων φήδαγαν τις κόρες σας στις τουαλέττες του σχολείου και οι συμμαθητές τους τις τράβαγαν σε βίντεο?
Και τι θέση θα ανελάμβανε η κοινωνία αν η κοπέλλα ήταν Ελληνίδα και οι 4 νεαροί, Αλβανοί/Βούλγαροι/ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ?

Φτάνει που τους μαθαίνετε το "για όλα πάντα φταίνε οι άλλοι" μήπως θέλετε και τα ρέστα?

Μπράβο ρε

Αυτη ή γενιά θα κυβερνήσει την Ελλάδα αύριο..

Αφιέρωση το κάτωθι τραγούδι