Ποδαρικό

Σαν την καλή χαρά ήμουνα σήμερα, ήρεμη και ευχαριστημένη να ετοιμάζω το απογευματινό μας φαγάκι, ηλιόλουστη αν και κρύα η σημερινή μέρα..., δεν είχα καμμία εξωτερική δουλειά, είπα να κάτσω σπιτάκι μου να το απολαύσω.. Ομως ο 666 έχει πολλά ποδάρια και ένα απο αυτά μου έκανε ποδαρικό..

Τσούπ μπήκε μέσα ο Αρ-χί-δης.

Ο μοναδικός πλέον που (εχει μείνει στη γειτονιά) με την κουστουμιά του γυαλισμένη, τρίχα τσιγκελωμένη με τις μπριγιαντίνες του, αρκουδόμαγκας με τα όλα του και με τα αποτέτοια του να τα σέρνει περήφανα με το καροτσάκι. Τα έχει και μπόλικα ζωή νάχει (αυτός να έχει, για τα απίδια του δεν ξέρω..).

Σαν τον Αρσέν Λουπέν, μπήκε αθόρυβα.

Μπουααααα! Μόλις είχα καθαρίσει! Μόλις είχα τελειώσει τη μπουγάδα και σφουγγαρίσει. Σιδέρωνα με τα σεντόνια να ακουμπάνε κάτω..

Δεν τον είδα απο που μπήκε ούτε πόση ώρα έμεινε. Οταν όμως πήγα να διπλώσω το σεντόνι... μύριζε βαριά,

μύριζε έντονα

μύριζε ΓΑΤΟ ΓΕΝΑΡΙΑΤΙΚΟ με φουσκωμένους τους αναπαραγωγικούς συντελεστές του. Τίγκα σε σπερματοζωάρια που μούγκριζαν να πεταχτούν έξω. Να βγούν να πάρουνε σβάρνα τις στράτες, για λίγο βόλτα, καφέ, shopping, πώς βγαίνει δλδ όλος ο εργαζόμενος κόσμος..ας βγούν λοιπόν κι αυτά..

και βγήκαν.

Στο χαλί, σε 5 μεριές και πάνω στον καναπέ μου

(ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!)

Δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω, να τον σκοτώσω, να καθαρίσω, να φύγω για τα ξένα ή να πάρω ...τι ? τα βουνά, ένα Λεξοτανίλ, έναν μπαλτά..τι τι ?

συμπληρώνεται απο τους αναγνώστες