Εχω δύο ανήψια ηλικίας 9 και 11 ετών αντίστοιχα. Κορίτσι-αγόρι. Πέρυσι (το 2006) η ανηψιά μου ζήτησε κάποια πράγματα απο τον Αη Βασίλη - ρούχα και μία παιδική κιθάρα - και ο Αγιος της τα έφερε. Αντίστοιχα το αγόρι ζήτησε μερικά παιχνίδια για το PSP του. Εμείς του πήραμε 2 παιχνίδια, τα πεθερικά μου το ίδιο, όμως ο πατέρας του (ο Μ.) αρνήθηκε και αντ' αυτών του πήρε ένα στερεοφωνικό συγκρότημα με ξύλινα ηχεία κάτι για το οποίο ο μικρός δεν ενδιαφερόταν, ήθελε όμως ο Μ. να το πάρει (για τον εαυτό του και όχι για τον μικρό) εδώ και καιρό. Ο μικρός όταν είδε ότι άλλα ζήτησε και άλλα ήρθαν έκλαιγε όλο το βράδυ και ακόμη είναι πολύ στενοχωρημένος. Δεν αγγίζει το στερεοφωνικό του και μου είπε ότι πιστεύει ότι ο μπαμπάς του αγαπάει περισσότερο την αδελφή του. Ετσι την δέρνει και αυτός κι άλλο
.
Δεν ανακατεύομαι ποτέ στα οικογενειακά της συνυφάδας μου, ιδιαίτερα σε θέματα με τα παιδιά της. Συμφώνησα με τον μικρό ότι κρίμα που δεν του έφερε ο Αη Βασίλης το δώρο του και ότι μάλλον θα το μπέρδεψε - δεν το τρώει βέβαια - και με τον μπαμπά του μικρού που πρεσβεύει ότι "καιρός είναι να ξεκολλήσει απο το PSP που 2 χρόνια τώρα του έχει γίνει βίωμα". Μετά ο Μ μου είπε ότι το στερεοφωνικό κοστίζει περισσότερο απο τα παιχνίδια που ήθελε το παιδί.
Βέβαια ο Μ. όταν ήταν στην ηλικία του ανηψιού μου ήταν κολλημένος σχεδόν σε κάτι μικρά αυτοκινητάκια και ζούσε μέσα στις πίστες τους.. Τώρα που μεγάλωσε βέβαια τα΄ξέχασε.
Το γεγονός ότι ο γονιός δεν καλύπτει την επιθυμία του παιδιού του και το ρίχνει κατά κάποιο τρόπο για να ικανοποιήσει μία δικιά του, με προβληματίζει.
Γιατί του φόρεσε ένα δώρο που δεν ήθελε..είτε κοστίζει 1 ευρώ είτε πολλά, για το παιδί δεν είναι θέμα αξίας όσο επιθυμίας.
Θέλει να τον αποκόψει απο τα ηλεκτρονικά και το σκέφτηκε έτσι, άκομψα.
Βέβαια και ο ίδιος όταν δεν έχει δουλειά ή έχει ποδόσφαιρο, σε μιά οθόνη κολλάει. Οσο για όλους εμας, φαντάζομαι ότι το blogging τα playstation κλπ., που μόνο σε παιδιά δεν απευθύνονται αποδεικνύει οτι δύσκολα αποκόβεται κανείς.
Είδα μιά σκατοκατάσταση και προβληματίστηκα.
Στη θέση αυτού του γονιού τι θα κάνατε?
15 σχόλια:
Είναι δύσκολο...αν δεν έχει προβληματιστεί ο ίδιος ο πατέρας του παιδιού με τα αποτελέσματα της "νουθεσίας" του, τότε όσους υπαινιγμούς και να του κάνετε, η κατάσταση θα παραμείνει άσχημη...
χχχμμμμ δύσκολη μου φαίνεται η κατάσταση.
αν το παιδί μου πραγματικά ήταν κολλημένο με κάτι, μάλλον θα του αγόραζα αυτό που θέλει πολύ, αλλά θα έκανα συμφωνία μαζί του.
Π.χ. "εντάξει, θα το πα΄ρουμε το παιχνίδι, αλλά θα παίζεις μόνο αφού διαβάσεις και όχι πάνω από 1ώρα" , ή κάτι πα΄ρομοιο.
Δεν έχω εμπειρία με παιδιά και δεν ξέρω! Όμως ο πατήρ μάλλον λάθος έπραξε που δεν πήρε του μικρού αυτό που ήθελε μόνο για να ικανοποιήσει τα δικά του θέλω. Ωστόσο και τα μικρά δεν πρέπει τόσο να τα καλομαθαίνουμε, το πρόβλημα ξεκινάει με τις υποσχέσεις που δεν τηρούνται. Νομίζω τα παιδιά θέλουν την αλήθεια και ας μην είναι αυτή που τους συμφέρει. Όταν περιμένουν κάτι και δεν γίνεται είναι χειρότερα!
Τα χριστούγεννα το παιδί περιμένει να βρεί το αγαπημένο του δώρο κάτω από το δέντρο και όχι μαθήματα ζωής. Αν δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα δεν καταλαβαίνω γιατί να του το στερήσω. Από την άλλη δεν ξέρω κατά πόσο θα του κάνει καλό να παίρνει πάντα αυτό που θέλει.
Κακώς δεν του αγόρασε αυτό που ήθελε. Εκτός των άλλων, χάνεται η εμπιστοσύνη πατέρα-γιού και επίσης αναπτύσσεται μια ζήλια μεταξύ των άλλων αδελφών.
Κάτι άλλο μ'ενοχλεί εμένα, κ δεν έχει να κάνει τόσο με το παιδί: του πήρατε 2 παιχνίδια εσείς, κ άλλα τόσα ο παππούς κ η γιαγιά. Γιατί δεν του φτάνουν 4 κ οδύρεται για το 5ο...;
Γιατί τόσοι ενήλικες, γονείς κ "άγονοι", ασχολούμαστε με το πόσο λάθος ήταν ο πατέρας του που ικανοποίησε το γούστο του; Συμφωνώ με τους περισσότερους, αλλά ολωνών οι γονείς ήταν ερασιτέχνες Αγιοβασίληδες κ πετύχαιναν διάνα κάθε φορα;;; Εδώ, κοντά 30, οι γονείς μου ακόμη δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι ΔΕΝ μ'αρέσει...
Όσο για την ερώτηση, θα τού'παιρνα έναν οδηγό/μια εγκυκλπαίδεια web design για παιδιά, μπας κ αξιωθεί κ συνδυάσει το χομπι με τη γνώση, κ πού ξες, ίσως βγεί κ ταλέντο...
sitronella, κατ'αρχήν να σου πώ πως δεν επεμβαίνω ποτέ σε θέματα άλλων. Αν με ρωτήσουν τους λέω τη γνώμη μου αν όχι, δεν ανακατεύομαι. Εργαψα το άρθρο για να μάθω για τις επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει αυτό το σκηνικό. Το παιδί πάντα κερδίζει στο τέλος, αργά ή γρήγορα το δικό του περνάει και ο γονιός την πατάει.
an-lu, μπά ο Μ δεν δείχνει να κατάλαβε τι έγινε..Οσο για νουθεσίες καμμία δεν κάνουμε..ούτε λέξη. Παιδιά εμείς δεν έχουμε..οπότε
Mαριλίνα, έχουν πρόβλημα οι άνθρωποι με το παιδί αυτό, στην Ε Δημοτικού και ίσα που συλλαβίζει. Δεν είναι χαζό, αδιάφορο είναι και το σχολείο του δεν τον πιέζει να μάθει..τις δασκάλες τα παιδιά τις έχουν καβαλλήσει. Ασε που δεν ξέρει και ορθογραφία γιατί, όπως μου είπε η μαμά του, τους είπαν ότι με τους διορθωτές στα ΠιΣι, δεν χρειάζεται να μάθουν σωστά ελληνικά (Εξερράγην όταν τ' ακουσα..αλλά ποιός ακούει εμένα) Δεν διαβάζει ούτε εφημερίδα, μόνο PSP.
allitnil, αυτή η υπόσχεση που δεν τηρήθηκε με κόλλησε και μένα. Ο πατέρας του παιδιού πυροβόλησε ο ίδιος το πόδι του. Θα μπορούσε να του πεί απο την αρχή "δεν στο παίρνω..γιατί..1100 λόγους", όχι όμως να λέει ναί και μετά να μην το εννοεί. Αδικο και για τους δυό.
lianne, έτσι πίστευα και εγώ και συνεχιζω να το πιστεύω. Οτι άπαξ και ζητάει κάτι μέσα στις οικονομικές δυνατότητες, γιατί να μην το πάρει?
nassos, ισως να είναι και έτσι. Χρειάζεται προσοχή στη σχέση τους γιατί μπάίνει στην εφηβεία όσο νάναι το παιδί..
itelli, απαντώ. Το ανήψι μου είχε ζητήσει 20 παιχνίδια. Ο πατέρας του τα είχε κανονίσει με άλλους φίλους τους και συγγενείς να του πάρουν τα παιχνίδια. Απλά θέλει το παιδί να ξεκολλήσει απο εκεί και να ασχοληθεί με μουσική. Για βιβλία ούτε λόγος. Δεν διαβάζει ο μικρός παρά μόνο του σχολείου και αυτά με το ζόρι.
Αν ρωτήσω τί είναι το psp θα με κράξετε;
Οι ανηψιές μου φέτος (9 και 13 ετών) όταν τις ρωτήσαμε τί θα ήθελαν δώρο για τις γιορτές, βαρέθηκαν να σκεφτούν και κατέληξαν ότι είναι καλύτερο να τους δίνουμε χρήματα. Μία μέρα πριν τα Χριστούγεννα, ο αδερφός μου μου διάβασε τα σημειώματα που άφησαν στο δένδρο (η μικρή τουλάχιστον) για τον Αη Βασίλη. Τελικά τα cds που ήθελαν τους τα κατέβασα από το emule και πήραν και τα χρήματα, οπότε είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Αυτό που με στεναχώρησε είναι ότι η μικρή ζήτησε το τελευταίο cd της Παπαρίζου. Ο αδερφός μου και εγώ είμασταν πάντα "πυροβολημένοι" με την μουσική... ήταν ένα χαστούκι αυτό για εμάς, χαχα! Αλλά της το έκανα το χατήρι. Τα καλά νέα; Το cd του Huecco που τους είχα φέρει το καλοκαίρι από την Ισπανία, το ανακάλυψε τώρα η μικρή και πέρασε τις πρώτες μέρες του χρόνου αλλαλάζοντας και ενοχλώντας τους πάντες ακούγοντας τσίτα τα γκάζια ?pa mi mulata! Εκτός αν μου τα λέει ο αδερφός μου για να με παρηγορήσει!
Όταν ήμουν μικρός (μη μου πεις, μικρός είμαι ακόμα - εννοώ ΠΙΟ μικρός, συγκεκριμένα ΤΟΣΟ μικρός που πίστευα στον Άγιο Βασίλη), οι γονείς μου είχαν περάσει μία φάση αρκετά στενή οικονομικά, αφού το στεγαστικό δάνειο τους είχε γονατίσει και λίγο έλειψε να κινδυνεύσουμε να μας πετάξουν στο δρόμο. Εγώ, βέβαια, τότε δεν καταλάβαινα ούτε από δάνεια ούτε από υποθήκες ούτε από δανεικά και ούτε είχε ωριμάσει στο μυαλό μου μια εικόνα για τις τάξεις μεγέθους των αξιών των εκάστοτε προϊόντων - το μόνο που καταλάβαινα είναι πως ήμασταν πολύ φτωχοί (που ούτε αυτό ήμασταν, αλλά εμένα αυτή η εντύπωση μου είχε δημιουργηθεί).
Τότε, λοιπόν, ήταν ο πρώτος καιρός που είχαν βγει τα ηλεκτρονικά. Δεν υπήρχαν, βέβαια, Playstation και τέτοια ακόμα, μιλάμε για το απλό Nintendo και το Sega. Τα περισσότερα παιδιά στο σχολείο είχαν αρχίσει να παίζουν και η αλήθεια είναι πως είχα ζηλέψει. Ρώταγα, λοιπόν, τους δικούς μου άμα γίνεται να πάρουμε κι εμείς Nintendo και μου έλεγαν ότι δε γίνεται γιατί δεν έχουμε λεφτά.
Μια μέρα, λοιπόν, τη βρήκα τη λύση εγώ. Έγραψα ένα γράμμα στον Αη-Βασίλη και το έκρυψα καλά (Άγιος είναι αυτός, και κρυμμένα τα διαβάζει), αλλά πήγα και είπα και στη μάνα μου για να είμαι και εντάξει μαζί της: "Μαμά, μη στεναχωριέσαι που δεν έχουμε λεφτά. Δε θέλω να μου πάρεις τίποτα, το Nintendo θα μου το πάρει ο Άγιος Βασίλης."
Έτσι, όμως, η μάνα μου στεναχωρήθηκε περισσότερο και τελικά ο Αη-Βασίλης όντως μου πήρε αυτό που ονειρευόμουν.
Έτσι όπως το σκέφτομαι εκ των υστέρων, νιώθω άσχημα.
Ξέρω, όμως, πως αυτό που τόόόσο πολύ περίμενα από τον Άγιο που έρχεται στα καλά παιδάκια μια φορά το χρόνο μου έφερε πολύ μεγάλη χαρά τότε και για ακρετά χρόνια ακόμα. Και αυτό έφερε και χαρά στους γονείς μου.
Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο να κάνεις στα παιδιά πάντα τα χατίρια ή για τους χ λόγους να επιλέγεις κάτι που θεωρείς ότι αρμόζει περισσότερο.
Ξέρω, όμως, ότι το να αποκτάς κάτι που αναμένεις σου δίνει χαρά. Ειδικά τα Χριστούγεννα, ίσως το δικαούνται όλοι λίγο περισσότερο. Γιορτές αγάπης είναι.
Και ούτε κατέληξα ποτέ εξαρτημένος από τα ηλεκτρονικά, ούτε και έγινα το καλομαθημένο παιδί που όλο ζητάει και όλο παίρνει.
Λεπτές οι γραμμές καμιά φορά, αλλά όμορφες όταν καταφέρνεις να ισορροπείς.
μου συνέβη κάτι αντίστοιχο φέτος. ο γιος μου έχει ήδη playstation και ζήτησε από τον Άγιο Βασίλη ένα nintendo ds αυτά τα μικρά που τα κουβαλάς μαζί σου. Δεν έχω τίποτα εναντίον της κονσόλας ή του υπολογιστή, δεν μου αρέσουν όμως καθόλου αυτά τα φορητά που σκύβει το παιδάκι από πάνω για να παίξει και σα βλαμμένο κάθεται στον καναπέ και τα κοπανάει. Κι έτσι του είπα ότι ο Αγιος ποτέ δεν θα του έφερνε κάτι που θα έκανε κακό στην υγεία του και του πήραμε 2 παιχνίδια playstation κι ένα για τον υπολογιστή.
Απογοητεύτηκε λίγο αλλά τα παιχνίδια τον αποζημίωσαν.
νομίζω ότι όταν τα παρκάρουμε μπροστά στις κονσόλες για να κάνουμε τις δουλειές μας, μετά δεν έχουμε κανένα δικαιωμα να διαμαρτυρόμαστε. Ο μπαμπάς αυτός αν ήθελε να ξεκολλήσει τον γιο του από το psp ας του έπαιρνε το δώρο που ήθελε και ας έβαζε 3 ώρες την εβδομάδα στην άκρη για να ακούνε οι δυο τους μουσική (αν αυτός ήταν ο σκοπός του). Τώρα το αποτέλεσμα είναι το παιδάκι να νιώθει αδικημένο και να είναι αρνητικό απέναντι στη μουσική.
Αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το στανιό.
Να σου πω την αμαρτία μου, ουδέποτε πήρα δώρο αυτό που θέλει ο άλλος αλλά αυτό που πιστεύω εγώ ότι αποτελεί ένα καλό δώρο για τον άλλο, άλλωστε εγώ κάνω το δώρο. Ουδέποτε επίσης θα έπερνα δώρο σε παιδί PSP. Τα παιγνίδια αυτά είναι για άνω των 18 όπως και όλα τα παιγνίδια υπολογιστών, άσχετο πως λανσάρονται στην αγορά. Απίσης ουδέποτε θα επέτρεπα στο παιδί να κρίνει από τα δώρα τον κόσμο. Φυσικά ουδέποτε θα του έπαιρνα στερεοφωνικό, θα προτιμούσα δημιουργικά παιγνίδια...
Δεν είναι λαθος να προσπαθούμε να διευρύνουμε τα ενδιαφέροντα των παιδιών.Πάντα όμως μα το σωστό τρόπο.
Στην προκειμένη περίπτωση δεν θα έπρεπε να είναι ο Αη Βασίλης ή τελοσπάντων η περίοδος των γιορτών ο καταλύτης γι αυτές τις αλλαγές.
Ας το άφηνε για αργότερα.
sitronella, τα γεγονότα είναι ετσ. Ο μικρός απο τότε που ξεκίνησε το δημοτικό δεν έπιανε πουλιά στον αέρα, ήθελε σπρώξιμο. Και δεν σπρώχτηκε αρκετά. Το σχολείο του μαλακό και τη δασκάλα την είχαν καβαλλήσει. Ηταν όμως δημοφιλής, πρόεδρος στη τάξη του, καλός στα αθλήματα, ομαδικός..Δεν έχει δυσλεξία, απλά αισθάνεται ότι δεν είναι καλός και δεν έχει μάθει να το παλεύει, κάνει πίσω. Εκεί σκεφτήκαμε μήπως τον βοηθήσουμε λίγο, να μας διαβάζει, να μιλάμε για γενικά θέματα γιατί έχει λεξιλόγιο, γράφει ωραίες εκθέσεις.
Για τα παιχνίδια τώρα. Κακόμαθε. Εμείς όλοι φταίμε σίγουρα. Ομως τώρα αρχιζει και κλείνεται στον κόσμο του..και ο μπαμπάς του, είπε με τον κακό τρόπο να τον αποκόψει. ΤΟ πείραμα θα δέίξει αν πέτυχε
jason, συμφωνώ μαζί σου, το παιδάκι δεν καταλαβαίνει πόσο μπορεί να πιέζεται οικονομικά ο γονιός, θέλει το παιχνιδάκι που έχει ο φίλος του. Ετσι είναι τα παιδιά. Και εγώ κάπως έτσι μεγάλωσα οι γονείς μου δεν είχαν πάντα την ευχέρεια να μου φέρνουν πολλά, όμως απολάμβανα και τα λίγα..Βέβαια όταν πρωτοπήγα εξωτερικό και είδα τα πρώτα παιχνίδια τύπου arcade και κουλοχέρηδες, μηχανάκια με pacman που έρριχνες κέρματα, τρελλάθηκα, έπαιζα με τις ώρες ή ώσπου να χάσω τα κέρματα. Εκτοτε κόλλησα. Μανία τρέλλα με μη κερδοσκοπικά παιχνίδια. Και αν πώ και τίποτα στο παιδί, θα μου πεί, καλά ρε θεία εσύ είσαι κολλημένη με αυτά, 'ασε μας.
Chloe, με το που διάβασα το σχόλιό σου κατάλαβα τι είναι αυτό που με ενοχλεί στο παιδί. Αυτό το σκύψιμο πάνω στο μηχανάκι να κοπανάει για ΩΡΕΣ. Του προσφέρει ίσως φυγή, από πιέσεις, άγχη ότι μπορεί να έχει. Το παιδί σου όμως το έχεις μάθει να δέχεται την εναλλακτική σου λύση. Αυτοί εδώ μάθανε να στήνουνε τα παιδιά μπροστά στο χαζοκούτι με ΄μία ταινία για να μην μπερδεύονται στα πόδια τους..Αντε τώρα να τα ξεμάθεις. Οσο περνάει ο καιρός δένεται με το παιχνίδι αυτό όλο και πιό πολύ, με΄ς τις νύχτες παίζει κάτω απο τα σεντόνια..Εχουν θορυβηθεί οι γονείς..
Darthiir, Κατ' αρχήν να σου πώ ότι το πρώτο του PSP του το πήρε ο πατέρας του πρίν 2 χρόνια (στα 9)και έκτοτε αγόρασε κι άλλο γιατί το πρώτο απο το παίξε-παίξε διαλύθηκε. Ετσι ο μπαμπάς του, του πήρε καινούργιο. Τώρα βέβαια που πάτωσε στο σχολείο, κάνει πίσω και προσπαθεί να τον προωθήσει αλλού. Παρόλλο που και η μαμά τους προσπαθεί, δεν βλέπω να μπορεί να τα ξεκολλήσει απ' τα Game boy και συναφή. Και όσα βιβλία τους παίρνω κανείς δεν τα διαβάζει, ούτε οι γονείς στα παιδιά ούτε εκείνα μόνα τους. Ασε, κατάντια!
amo, αυτό είναι κάτι που θα το προσπαθήσουμε μαζί με τον άντρα μου όταν πάμε να μείνουμε κοντά τους (στην ίδια πολυκατοικία δλδ), μήπως ξεκολλήσουν απο την TV και κάνουν κι άλλα πράγματα, πιό ενδιαφέροντα, καμμιά κατασκευή, πάζλς, ζωγραφική, να διαβάζουμε κάτι εγκυκλοπαιδικό, σταυρόλεξο (για να μαθαίνουν νέες λέξεις).. οτιδήποτε απο αυτό.
Lego, ότι καλύτερο.
Και εσύ τα έχεις καλά με τον εαυτό σου και αν αυτό κάποτε αποφασίσει...
Πάντως ναι, τώρα πιά δυστυχώς ο μόνος τρόπος απεξάρτησης είναι η τηλεόραση στο πατάρι.
Αλλά αν οι γονείς δεν διαβάζουν βιβλία δεν πρέπει να αναρωτιούνται γιατί το παιδί δεν διαβάζει...
Είπαμε, το μήλο κάτω από την μηλιά...
το να είσαι γονιός θέλει αρετή και τόλμη. θέλει να κατανοείς τα παιδιά και να μην τα βλέπεις σαν ανόητα μικρά ζωάκια.
Δημοσίευση σχολίου