Το τσιγάρο που δεν κάπνισα

Το Σάββατο που μας πέρασε είχα συνάντηση με μία μπλόγκερ, τη Vasvoe, στο κέντρο της Αθήνας. Και τι κέντρο, καράΚεντρο, Σοφοκλέους...σε ένα αίθριο που δεν ήξερα που είναι.

Κατ' αρχήν να πώ ότι τρελλαίνομαι να ανακαλύπτω νέα μέρη. Οτι πιο περίεργο και εξωτικό θα το κυνηγήσω, να το δώ, να το κατακτήσω. Σε νέο εστιατόριο θα είμαι αυτή που θα δοκιμάσει το πιο παλαβό πιάτο, αυγά οξύρυγχου, φτερούγες νυχτερίδας..πολύ λίγα πράγματα με αηδιάζουν και γενικά τρώω διάφορα αρκεί να μην μάθω τι είναι. Εχω περάσει απο τη Σοφοκλέους 100 φορές, το άτιμο το αίθριο δεν το ήξερα, δεν είχα υποψιαστεί ποτέ την ύπαρξή του.

Ξεκίνησα 1 ώρα πρίν το ραντεβού μου. Δλδ έφθασα 1 ώρα πρίν το ραντεβού μου για να εντοπίσω το στόχο. Ενα ωραίο καφέ μπροστά και μετά ένας Γρηγόρης. Το έφερα μία γύρα, το έφερα δύο. Αίθριο δεν υπήρχε πουθενά. Τι σημαίνει "αίθριο"? Κάπου ψηλά υπάρχει φώς..κυττώντας ψηλά κόντεψα να σκοτωθώ. Δεν με πούλησαν οι γόβες, έπεσα πάνω σ' έναν διαφημιστικό κώνο που έλεγε για μία έκθέση έργων τέχνης που θα γινόταν στο εν λόγω αίθριο! Bingo! Αγνόησα τα γέλια των θαμώνων του καφέ (που γέλαγαν με το πάθημά μου) και ακολουθώντας το μεγάλο βέλος μπήκα σε ένα διάδρομο και ιδού

το περίφημο Αίθριο. !

Τεράστιο, με αναπαυτικά καναπεδάκια και stands όπου διάφοροι καλλιτέχνες εκθείαζαν τις κομψές δημιουργίες τους. Ο,τι ήθελες έβρισκες, ρούχα, ζωγραφιές, κοσμήματα, παιδικά, παιχνίδια και χειροτεχνίες διάφορες. Χρόνο να έχεις να απολαμβάνεις.

Συναντηθήκαμε με την Vasvoe που είχα να τη δώ απο πέρυσι, κάτσαμε σε αναπαυτικά καναπεδάκια και αρχίσαμε να τα λέμε. Οταν έχουμε βγάλει τα σωθικά μας στον μη οπτικό κόσμο του μπλόγκ, δεν χρειάζονται συστάσεις, ούτε πρόλογοι στου τι θα πούμε. Δεν υπάρχουν πάγοι να ξεπαγώσουν, ούτε κόμποι στο λαιμό που να μη λύνονται. Η κουβέντα είναι σαν το χειμαρρώδες ρέμα..γάργαρη.

Το καφενείο υπέροχο, ατμοσφαιρική η εικόνα του και ο καφές όπως μου αρέσει, λίγος και δυνατός. Η Β κάπνιζε στριφτά τσιγάρα. Το πρόσεξα. Παλιά ήταν το όνειρό μου να έχω και εγώ τη θήκη μου με τα χαρτάκια και τον καπνό... Πόσα και πόσα είχα πάρει..περήφανα έστριβα το τσιγάρο μου το άναβα...και έκαιγα τα δάχτυλά μου, καμμιά φορά και τη φούστα μου γιατί δεν το κόλλαγα καλά το χαρτί και άνοιγε και έπεφτε η κάφτρα επάνω μου... Η τζαμτζουριά σε όλο της το μεγαλείο..αφού μου είχαν βγάλει οι φίλοι μου το παρατσούκλι "καρούλι" για αυτό το λόγο.

Ναί παλιά κάπνιζα...όταν δούλευα και στο σχολείο. Κάπνιζα για πλάκα, γιατί όλοι οι φίλοι μου κάπνιζαν, γιατί ένοιωθα άβολα και δεν είχα τι να κάνω τα χέρια μου..γιατί μου άρεσε να καπνίζω, αισθάνομουνα μεγάλη. Αν περιμέναν βέβαια οι καπνοβιομήχανοι απο μένα να ζήσουν..θα πέθαιναν της πείνας (όπως ο βρυκόλακας που αναζητεί αίμα παρθένου), τότε στα καπνιστικά μου αγόραζα ένα πακέτο τη βδομάδα... (τα κραξίματά σας εδώ ). Μετά κάπου βαρέθηκα να κουβαλάω πακέτα με μούμιες και δεν τα αγόραζα καθόλου, αλλά ούτε και μου λείπανε.

Ομως το Σάββατο είχα ένα πακέτο τσιγάρα μαζί μου.. απο εδώ το πήγαινα απο εκεί το πήγαινα, το έβαλα πάνω στο τραπέζι. Επρεπε να της προσφέρω ένα τσιγάρο. Πρίν γίνει αυτό όμως έπρεπε να το ανοίξω.

ΔΕΝ ΕΥΡΙΣΚΑ το σκατουλάκι που ανοίγει το πλαστικό γύρω απο το κουτί..γκαγκά. Και όταν τελικά το βρήκα..ξέχασα ότι έχει την ταινία του φόρου κατανάλωσης, ζόρισα λοιπόν το κουτί...και σκορπίστηκαν, ευτυχώς κάτω απο το τραπέζι, στα πόδια μου μερικά, 1-2 κάτω και μέσα στη τσάντα μου..

Απελπίστηκα.

Προσπάθησα να μη δείξω τπτ, μη γίνουμε και ρεζίλι. Με έπιασε όμως η κοιλιά μου απο την αγωνία. Και μετά είπα να την κάνω σιγά-σιγά..

Γιατρέ μου, η κατάσταση χειροτερεύει. Χρειάζεται να ηρεμήσω. Να δανειστώ ένα τσιγάρο?