Supermarket fantasy

Σήμερα με την κα Π. πήγαμε σε μία άλλη περιοχή, μακριά απο το σπίτι μας για να εξερευνήσουμε μία νέα γειτονιά αλλά και για να περπατήσει λίγο, γιατί χθές λόγω καιρού δεν βγήκε. Πήγαμε σε μία περιοχή του Π. Φαλήρου. Περπατώντας κυττούσαμε τα καταστήματα και τα καλούδια, απ' όλα είχε ο μπαξές, ζαχαροπλαστεία, στεγνοκαθαριστήρια, φαρμακεία, 2 φούρνους απ ' όπου πήραμε μυρωδάτα τσουρέκια και κουλούρια Θεσσαλονίκης (που φάγαμε στο δρόμο) και στρίβοντας μία γωνία πέσαμε σε ένα σουπερμάρκετ. Γνωστής ελληνικής αλυσίδας.
Για να πώ και του στραβού το δίκιο είχα να πάω κάτι χρόνια στο αντίστοιχο κατάστημα της περιοχής μου, με κόλλαγε φοβερά ότι δεν υπήρχε κανένας χώρος για πάρκινγκ. Πρόβλημα γιατί σε αναγκάζει ή να σπάσεις τα χέρια σου κουβαλώντας τις σακκούλες και καλά άμα μένεις κοντά, άμα όμως είσαι σε απόσταση, τι κάνεις?
ή να πηγαίνεις συχνά για 2-3 πραγματάκια

ή να ξοδευτείς και να κάνεις αποστολή στο σπίτι (ελεγε ότι αποστολές κάνουμε απο τα τόσα ευρώ και πάνω).
Φαίνεται ότι είναι η πολιτική του καταστήματος να μπαίνει στην θέση του μπακάλικου της γειτονιάς, χωρίς βλέψεις για κάτι πιο μεγάλο. Το εν λόγω σουπερμάρκετ είχε χώρο για 20 θέσεις παρκαρίσματος πίσω, "όπου τις χρησιμοποιεί το προσωπικό", τουλάχιστον έτσι μας είπε μιά πελάτισσα και "γνώστης" της περιοχής. Αν αυτό αληθεύει, τότε δεν επενδύει ΚΑΙ στον πελάτη.
Τέλος πάντων μπήκαμε μέσα χωρίς να έχουμε καμμία ανάγκη για να δούμε αν θα μας δημιουργήσει ανάγκες...........και δεν μας δημιουργησε! Κακό αυτό!
Το κατάστημα ήταν γεμάτο κόσμο που ψώνιζε με τα μανίας, είχε ευγενέστατο προσωπικό, πεντακάθαρο χασάπικο, όλα ήταν όμορφα, εν τούτοις δεν είχε τίποτα ιδιαίτερο να μας δείξει. Σαν κι αυτό υπάρχουν πολλά.

Δεν είχε φρέσκα ζυμαρικά ή τουλάχιστον κάτι βιολογικό, ούτε καν βιολογικά λαχανικά!!
Τα κρασιά του τα είχε όρθια κοντά το ένα με το άλλο, σκονισμένα να τα δέρνει το φώς γιατί ήταν κοντά στην πρόσοψη. Δίπλα απο τα ουϊσκυ είχε κοκα-κόλα, ουζάκια, σφηνάκια όλα φύρδιν-μύγδιν στα ράφια.
Πήγαμε στα τυριά, είχε μεγάλη ποικιλία αλλά δεν ήθελε ο υπάλληλος να κόψει 100 γραμμάρια για να δοκιμάσουμε, μας κόβει ένα κομμάτι "200 γρ, είναι να το αφήσω?" Αντε να του εξηγήσεις τώρα ότι αν ήθελες 200, 400 ή ένα κιλό θα το έλεγες. Το πήραμε και φύγαμε σαν κυνηγημένες.
Αντίστοιχα σε γνωστή ξένη γερμανική αλυσίδα σουπερμάρκετ, βρίσκουμε πολλά νέα και καλής ποιότητας + φτηνά πράγματα. Βρίσκουμε θέση για το αυτοκίνητό μας, παρκάρουμε ωραία και καλά και με την ησυχία μας κάνουμε τις γύρες μας. Μπορεί να πάρουμε 1 πράγμα τρόφιμο ή ένδυμα ή και κανένα, τουλάχιστον όμως αισθανόμαστε ότι μας προσέχουν. Ο, τι επενδύουν σε εμάς.

Και αναρωτιέμαι γιατί η ξένη αλυσίδα να με σέβεται σαν πελάτη, ενώ η βέρα ελληνική όχι. Και εφόσον ζούμε εποχές ανταγωνιστικές, γιατί η ελληνική εταιρεία να σκάβει τον ίδιο της το λάκκο τελικά?