Δευτέρα, Ιουνίου 04, 2007

Πέθανε

ο Joe ο κολλητός του Κ. Που γνωρίστηκαν πρίν 7 περίπου χρόνια επαγγελματικά αλλά που εξελίχθηκε σε μία ωραία φιλία. Ανθρωποι στο ίδιο μήκος κύματος.

Είχα γνωρίσει και τη γυναίκα του, αργότερα και τα 2 παιδιά τους. Σαν να τους ξέραμε χρόνια, για όλη μας τη ζωή. Συμβαίνουν φαντάζομαι σε όλους αυτά. Φίλοι τόσο κοντά που δεν είχε σημασία η απόσταση διαμονής. Εμείς Ελλάδα, εκείνοι Ιρλανδία. Ερχόντουσαν όμως εδώ, είχαν πάθος με τη θάλασσα, με τη ζέστη και την κάψα του καλοκαιριού. Τους άρεσαν και ο Ελληνες σαν λαός, που είμαστε ζεστοί και δεμένοι με την οικογένεια. Πηγαίναμε στο σπιτι τους στο Διμηνιό (Κορινθίας) τα καλοκαίρια, ή στο Kells (Co Meath) τους χειμώνες παρόλλες τις αντίξοες για μας συνθήκες (ψοφόκρυο, βροχή και χαμηλή ομίχλη), μέχρι και ταξίδι στη Θεσσαλονίκη-Καβάλα-Κομοτηνή πήγαμε πέρυσι.. τι κέφι που είχαμε, τι γέλια κάναμε..
Δεν θα ξεχάσω μιά νύχτα στην ταράτσα του ξενοδοχείου στη Καβάλα που μείναμε, είχαμε φάει, είχαμε πιεί του σκασμού, πίττα είχαμε γίνει και τότε μας δείξανε τη Μουσική των Κρυστάλλων. Στο ποτήρι του κόκκινου κρασιού ..βρέχεις λίγο το δάχτυλό σου και το περνάς γύρω-γύρω το στόμιο, συνέχεια και σχετικά γρήγορα μέχρι που να βγάζει ήχο..το κρύσταλλο πάλλεται και εσύ συνεχίζεις.. φαντάσου αυτό να το κάνουν συγχρόνως 6 άτομα..μιλάμε για φοβερή στιγμή..Ο μισός εγκέφαλος είναι στα σύννεφα του αλκόολ, γύρω η νύχτα στη μαγευτική Καβάλλα, έναστρος ουρανός και η μουσική των ποτηριών... Τα γύρω τραπέζια αφουγκράζονταν τη μουσική των προγόνων των Ιρλανδών.

Οι στιγμές που περάσαμε με τον Τζό, ήταν απίστευτο τι χαρωπός άνθρωπος ήταν, δεν κορόϊδευε, εν τούτοις και οι πιο σοβαροί λυνόμαστε στα χάχανα. Τον πείραζα αφάνταστα, πρέπει να το παραδεχθώ, "τσίμπαγε " όμως πολύ.. άσε που τον λέγαμε και "άνθρωπο της βροχής" γιατί όποτε ερχόταν Ελλάδα έρριχνε καρεκλοπόδαρα. Αύγουστος ντάλα 45 βαθμοί να είχε, όποτε πάταγε το πόδι του στο αεροδρόμιο έπιανε καταιγίδα. Και αντίστοιχα όποτε έβρεχε τον παίρναμε τηλέφωνο να ρωτήσουμε μήπως είχε έρθει Ελλάδα για κάτι επαγγελματικό, ή μήπως πέταξε απο πάνω απο τη χώρα" γιατί χαλάει ο κόσμος απο τα νερά", και βέβαια συχνά παίρναμε την θετική του απάντηση.

Πέθανε σήμερα στις 03.00 π.μ. σε ηλικία 45 ετών. Φαίνεται ότι οι άνθρωποι που μας αγγίζουν περισσότερο είναι και οι πιό ευάλωτοι, έρχονται, σκορπούν την ευτυχία και τη χαρά και μετά αναχωρούν.



Στο επανιδείν.

12 σχόλια:

x είπε...

λυπάμαι πάρα πολύ Μαρίνα.
όταν χάνεις ένα φίλο φτωχαίνει η ζωή.
τι κρίμα.
χχχχχχ

Attalanti είπε...

Λυπάμαι για το φίλο σας. Η ανάμνηση που μοιράζεσαι μαζί μας είναι απλά μαγευτική και εσείς τώρα έχετε έναν άγγελο στο πλευρό σας.

Giorgia_is_coming_to_town είπε...

Ναι Μαρίνα, οι άνθρωποι που μας αγγίζουν περισσότερο είναι και οι πιό ευάλωτοι. Να κρατάς την χαρά και την ευτυχία που σκόρπισε, μέσα σου, σαν φυλαχτό θα είναι ...

An-Lu είπε...

.............

Julia_Dream είπε...

Τα λόγια είναι φτωχά σε κάτι τέτοιες στιγμές.... :-(

So_Far είπε...

Ους οι θεοί φιλούσι αποθνήσκουσι νέοι...

Τί περισσότερο μπορώ να πω..

cindaki είπε...

Λυπάμαι...
Καλό του ταξίδι...

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητή μου Μαρίνα,
Μου το είπε ο Κ. την Τρίτη που τον είδα. Λυπάμαι ειλικρινά. Οι άνθρωποι όμως ουσιαστικά πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχνάμε. Όταν όμως τους κουβαλάμε μέσα μας, όταν τους σκεπτόμαστε συνέχεια, όταν οι αναμνήσεις των στιγμών που ζήσαμε μαζί τους παραμένουν ζωντανές, όταν τους βλέπουμε στα όνειρά μας και αυτά τα όνειρα τα θυμόμαστε όταν ξυπνάμε την επομένη το πρωϊ, τότε δεν έχουν πεθάνει...είναι δίπλα μας, φύλακες άγγελοι, μόνο που δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε. Φιλιά, Λί

ViSta είπε...

... σήμερα συζητάγαμε με τον Οδυσσέα πως ό,τι γεννιέται πεθαίνει κάποτε, αλλά πως υπάρχουν μερικοί που φεύγουν με 100 χρόνια και άλλοι στα 20 τους.... και πως κανείς δε μπορεί να ξέρει τι θα συμβεί την επόμενη στιγμή, για αυτό θα πρέπει να είμαστε ευγνώμονες όσο έχουμε τους αγαπημένους μας κοντά μας... Τα συλλυπητήριά μου για το φίλο σας.

Psipsinel είπε...

lipame :(

Juanita La Quejica είπε...

Τί μπορεί κανείς να πει όταν ένα ακόμα όνομα σβήνεται από το μπλοκάκι της ζωής μας; Όταν κάθε γλυκιά ανάμνηση συνοδεύεται πια από τον πόνο της απώλειας; Ιδίως της πρόωρης...
Πολλά φιλιά Μαρινάκι και στους δυο σας!

Ανώνυμος είπε...

συλλυπητήρια,

κανονικά,οι μεγάλοι πρέπει να πεθαίνουν και όχι οι νέοι,αλλά γίνεται το αντίθετο.Αυτό δεν μου το έχει εξηγήσει ποτέ κανένας....