Ολα του γάμου δύσκολα..

Αυτές τις μέρες μου έχουν βγεί τα πόδια απο το τρέξιμο, μόνο μία Κυριακή τελικά μένει για Κυρίω τω Θεώ σου, για ξάπλα, τρόπος του λέγειν δλδ, γιατί έχω να μαζέψω πράγματα..στη μετακόμιση δεν θα πάρουν οι μεταφορείς τα σώβρακα και τα ελαιόλαδα.. Ουτε θα δεχθεί η ύπαρξή μου αυτό που έγινε στη μετακόμιση της Π, όταν ο Τσίφ Μεταφορέας με χαμηλή φωνή και με το ένα μάτι μισόκλειστο της πρότεινε ειδικό κιβώτιο για να βάλει "κάποια δικά της πράγματα μέσα" προφανώς εννοώντας εσώρουχα, σερβιέττες κλπ και εκείνη έβαλε μισόκλειστα μπουκάλια με λάδια, ξύδια και δη πράγματα που χύνονται. Ευτυχώς ήταν γερό το κιβώτιο, μόνο ένα λάδι χύθηκε, το πετάξαμε έξω γρήγορα, φέραμε τις πατσαβούρες και τις σφουγγαρίστρες, αντί να πακετάρουν οι άνθρωποι, πλέναν τα πατώματα.. - και έτσι βγήκε αληθινή του Κ η θεωρία ότι οι άντρες είναι πιο παστρικοθόδωροι απο τις γυναίκες, εμείς που και πού τα χώνουμε και κάτω απο το χαλί.

Αυτές τις μέρες λοιπόν και μάλλον και τις πολλές επόμενες βλέπω διάφορους τεχνίτες που έρχονται να διαφωτίσουν εμάς τους αδαείς με τις γνώσεις τους και τις απόψεις τους. Ηρθε ο αποφράκτης για να ξεβουλώσει παλιές αμαρτίες άλλων ενοίκων, ο υδραυλικός για να αλλάξει τα βασικά (καζανάκι) ενός σπιτιού, ο αλουμινάς για να αντικαταστήσει κάποια ξεχαρβαλωμένα, ο μπογιατζής είναι ήδη μέσα και σκεπάζει τους μαυρισμένους απο τα τσιγάρα τοίχους με νέο επίστρωμα μπογιάς, μετά θα έρθουν οι καθαριστές για να ξεπλύνουν σκόνες και αποτυπώματα και μετά θα αρχίσει η δική μας εισβολή και νέα τάξη πραγμάτων. Παράλληλα στέλνουμε μερικά δικά μας πράγματα σε τεχνίτες-μαστόρους για να δοκιμάσουν τις νέες τάσεις, δλδ κάτι σπασμένες καρέκλες για να κάνουν κούπ, όχι ίσως σε κομμωτήριο αλλά στο αντίστοιχο χώρο αισθητικής και ξηλώματος, κάτι πολυθρόνες απο τις γατ για αλλαγή φορέματος, ίσως όχι στο τόσο trendy αλλά στο πιο ανθεκτικό, στο τέλος θα βάλουμε και σιδερένιες ταπετσαρίες.. να με θυμηθείτε. Τι να γίνει όμως, γάτ είναι αυτές.

Με έχουν φάει και οι δρόμοι, τρώνε τα οδοστρώματα τις σόλες των παπουτσιών μου γιατί βεβαίως όταν όλα τα αυτοκίνητα έχουν σκαρφαλώσει και γλαρώσει για ώρες ώσπου να τα πάρουν οι ιδιοκτήτες τους στα πεζοδρόμια, οι πεζοί πάμε απο το δρόμο. Τρέχω σε δουλειές και σε καθήκοντα. Τα πρώτα είναι για διερεύνηση και αντίστοιχα στόχευση νέων τεχνιτών που θα μας βάλουν ντουλάπια, γιατί το νέο σπίτι έχει 2 μικρές ντουλαπίτσες και προβλέπονται τα ρούχα μας να γίνουν σαν τα τσιγγάνικα βιολιά, να πηγαίνουν χέρι-χέρι σε όλους τους συγγενείς, εσείς αγαπητά πεθερικά να πάρετε τα χειμωνιάτικα, εσείς κα Π, τα σεντόνια-κουβέρτες, εσείς αγαπητά μου συνυφάδια τις πετσέτες και τις τσάντες.. κλπ, κλπ, προτού ακόμη εισβάλλουμε να γίνουμε πιο πολύ ρεζίλι.

Η καθημερινότητα αρχίζει απο δουλειές ρουτίνας. ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ εκτός Κυριακής περνάω απο το Ιδρυμα του ανανεωτή υφασμάτων επίπλων. Για να δώ α) πώς πάνε οι εργασίες με τον καναπέ που απο γρατζουνιστήρι πασχίζει να γίνει καθιστικό β) αν εμπεδώνει πρακτικά τις επιθυμίες μας και δεν κάνει τα δικά του και γ) να σπάσω τους εικονικούς μου όρχεις.

Ο μάστορας δεν είναι καθόλου κακός. Είναι ένας δουλευταράς μπόντυ μπίλντερ, που ξέρει τη δουλειά. Για πότε σήκωσε τα έπιπλα μόνος του, σαν να ήταν πούπουλα..είπαμε επενδύει στη σωματική του διάπλαση. Ως εκεί. Εχει πρόβλημα όμως με τη μνήμη. Ξεχνάει τι του λέω ότι θέλω και όταν τα έγραψε, για να μη τα ξεχάσει, ξέχασε που έβαλε το χαρτί.

"Στην ατζέντα σας τα γράψατε" του είπα μία μέρα.

"Ξέρω" λέει "αλλά σε ποιό φύλλο?"

Ετσι κάθε μέρα επιστρέφω στο παλιό μου επάγγελμα. Παλιά δούλευα σε σχολείο, σαν καθηγήτρια. Κάθε μέρα τον ρωτάω, ποιό ύφασμα θα βάλει που, και πόσα μαξιλαράκια.

Χθές ομως μου είπε και το αμίμητο

"Μου θυμίζετε μία παλιά μου δασκάλα που είχα, όποτε με έβλεπε μου έκανε ερωτήσεις επανάληψης"

"8χ7 πόσο κάνει?" τον ρωτάω.

Με κυττάει

Τον κυττάω

"Το ήξερα", μου λέει "το ξέρω αλλά δεν μούρχετα..εδώ τόχω (δείχνει το στόμα του)"

"Το ξέρω ότι το ξέρετε" λέω

"Α! Χα! 56" μου λέει.

"Είδατε του λέω, απλά μη αγχώνεστε, μιά χαρά 3 μαξιλαράκια θα φτιάξετε"

"Ναί τα 5 μαξιλάρια σας θα είναι έτοιμα πολύ σύντομα"