Τα παρατράγουδα των πυρκαγιών

Ακόμη δεν έσβησαν οι φωτιές στην Πελοπόννησο και άρχισαν τα παρατράγουδα.

Παρατράγουδο 1

"Ευτυχώς που έπιασε φωτιά το δάσος της...στην Ηλεία, κάηκαν έτσι οι 60 ψωριάρικες ελιές που είχα, με την αποζημίωση που θα πάρω θα βάλω καινούργιες"

Παρατράγουδο 2

Ο κόσμος στην κυριολεξία καίγεται και οι κυνηγοί πήραν τα ντουφέκια τους να ξεπαστρέψουν ότι απέμεινε απο την Ελληνική πανίδα και αν δεν βρούν, ξεπαστρεύουν και τη χλωρίδα (μαζεύουν χόρτα).

Εύγε τέκνα μου, με αυτά τα μυαλά και εις ανώτερα

Τα δεινά του Ναυπλίου

Πήγαμε στο Ναύπλιο για λίγες μέρες διακοπών. Ηταν να μείνουμε περισσότερο αλλά τα κάτωθι δεν μας το επέτρεψαν. Ο μεγαλύτερος εχθρός του Ναυπλίου είναι οι Ναυπλιώτες

1) ΝΕΡΟ. Με το που φθάσαμε πέσανε πάνω οι γείτονες να μας ενημερώσουν ότι εδώ και 1 περίπου μήνα (όλως τυχαίως μέσα σε φούλ τουριστική σαιζόν), το τρεχούμενο νερό της βρύσης ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΣΙΜΟ, ούτε και για το φαγητό. Το εν λόγω ύδωρ απεδείχθει αρδευτικό και όποιος το πιεί ΚΑΗΚΕ. Για 1001 λόγους, τους οποίους ακούσαμε και απο τους υπερ και απο τους κατά..με αποτέλεσμα ότι η πόλη ΔΙΨΑΕΙ. Χρειαστηκαμε να αγοράσουμε μπουκάλια εμφιαλωμένου νερού όχι μόνο για να το πίνουμε, αλλά για να πλένουμε τα δόντια μας και ν μαγειρεύουμε με αυτό. Κάθε δε μέρα, κοβόταν για 2 ώρες τουλάχιστον. Ποιές δύο ώρες? Οποτε θέλανε εκείνοι. Πότε ήταν 15.00-17.00, πότε ήταν στις 10 το βράδυ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΑΥΤΟ, Αύγουστο μήνα όταν έχει 35 βαθμούς ζέστη και καίγεται ο τόπος.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ, δεν με νοιάζει για τις πολιτικές σας, ο κάθε φταίχτης δαχτυλοδείχνει τον άλλο φταίχτη για το πώς καταφέρατε να διψάσετε τους ίδιους τους δημότες σας, άσε τους τουρίστες. Ντροπή σας!

2) ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗ. Παντού υπάρχουν σκουπιδοντενεκέδες, αυτό να λέγεται. Ομως η ιδέα της ανακύκλωσης ΑΓΝΩΣΤΗ ΛΕΞΗ. Μέσα σε 5 μέρες βγάλαμε 6 σακκούλες σκουπιδιών εκ των οποίων οι 4 ήταν γεμάτες με μπουκάλια γυάλινα - πλαστικά και τενεκεδάκια αλουμινίου.

ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΑΠΛΙΩΤΙΚΑ προφανώς δεν σας ενδιαφέρει να έχετε οικολογική συνείδηση και να συνεισφέρετε στην ανακύκλωση των μετάλλων, χαρτιού, γυαλιού και των πλαστικών, ζε'ιτε στην κλειστή σας κενωνία και χε&&& για τον έξω κόσμο, ναί! . Ξέρω, εδώ δεν νοιάζεσθε να έχετε καθαρό νερό για εσάς τους ίδιους!! . Απο κάπου όμως χρειάζετε να αρχίσετε ρε καραγκιόζηδες.

3) ΖΩΑ. Πολλά σκυλιά/γάτες σκελετωμένα, τραυματισμένα, ψωριάρικα να κυκλοφορούν παντού. Λυπηρό θέαμα. Οι Ναυπλιώτες αδιαφορούν ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ. Δεν συμφωνούν στο να γίνονται στειρώσεις "είναι απάνθρωπο να τους κόβουμε τ' αρχίδια" είπε ένας Αναπλιώτικος Φωστήρας (που τυγχάνει και κτηνίατρος (!!!!) . Ενώ είναι πιο ανθρώπινο να τρελλαίνεσθε για γατάκια-κουταβάκια, να τρέχετε να τα ταϊσετε " αχ τι γλυκούλικα" και άμα μεγαλώσουν να τα στήνετε στο δρόμο και να κάνετε κόντρες ποιός θα γκαζώσει και θα πατήσει περισσότερα, άντρες με βαριά αρχ@@, τα πάτε μπροστά σας με το καροτσάκι, ξεφτίλες.

4) ΦΑΝΑΡΙΑ. Εχει το Ναύπλιο πολλούς σηματοδότες, μόνο που στους κεντρικούς κόμβους είναι σκοτεινοί σηματοδότες, γιατί ποτέ τους δεν άναψαν, προτεραιότητα έχει ο πιο θαρραλέος να κόψει όλους τους άλλους. ΕΡχεται ο ξένος απο την πατρίδα τους, καμαρώνει φωτιές, οδοστρώματα, λακκούβες, έλλειψη σήμανσης και φθάνει στα φανάρια. Εκεί παίρνει και τις μούτζες του απο το λοκάλ κουλέρ!

Γειά σου ρε Αργολίδα απολίτιστη

Ου γαρ

Αλληθωρισα γαμβρέ μου αλληθώρισα. Η κατάσταση είναι απο σοβαρή έως σοβαρώτατη. Απο το πολύ διάβασμα βεβαίως, βεβαίως. Μη μου φύγουν οι οξείες, γιατί οι δασείες έχουν φύγει προ πολλού.

Αδύνατο να τελειώσω τον Μαύρο Πύργο του Στήβεν Κίνγκ. Γιατί δε μου έφτανε που τον διαβάζω στα ελληνικά, μου τον πήρε ο Κ δώρο και στα αγγλικά, για να διαβάσω και το original κόπι, τρομάρα μου. Και όντως αυτό κάνω, διαβάζω ένα κομμάτι στ'αγγλικά και μετά λέει ο δαίμονας της μαλακίας "πώς το αποδίδει ο μεταφραστής αυτό?" οπότε πέφτω στο αγγλικό κείμενο..

Πάντα δε, διαβάζω τέτοια τρομακτικά, αργά το βράδυ, πολύ αργά, τόσο που αργεί να έρθει ο Μορφέας, όχχιιιι! δεν έχω πάθει Darthiir-ίτιδα, (dum, spiro, spero) - εσπρεσσιέρα αγοράσαμε και πίνουμε πολλούς δυνατούς καφέδες (και Νο. 1, 2, 3 και 4 παιδιά) , έτσι τα βράδυα αφού χορέψουμε και την τσιγκολελέτα (ξεμωραμένοι)...αρχίζει το ΣτήβενΚινγκ-ειο άλγος!

Οταν η γλώττα προτρέχει της διανοίας

Σήμερα το μεσημέρι έξω απο το γραφείο, συναντώ την Τ που εργάζεται σε συνεργείο καθαρισμού έργασιακών χώρων. Εχει μόλις επιστρέψει απο την καλοκαιρινή της άδεια, σήμερα πιάνει πάλι δουλειά. Η Τ είναι Ρωσίδα μεν αλλά ζεί και εργάζεται στην Ελλάδα εδώ και χρόνια.

Τη ρώτησα πώς πέρασε, που πήγε, κλπ. Εϊχε πάει σε κάποιο μέρος στον Κορινθιακό όπου η θάλασσα ήταν κρύσταλλο, κολύμπησε με την ψυχή της.

Τ - "Ωραία ήταν τα μπάνια, πάλι καλά που έκανα τόσα, τέρμα για φέτος."

Μ - "καλά" της λέω, "ακόμη μπορείς να κάνεις μπάνια, όλη η παραλία ελεύθερη, η θάλασσα εδώ είναι, ο καιρός το επιτρέπει"

Τ - "Μπαααα! κυρία Μαρίνα, ποτέ δεν πάω εδώ για μπάνιο, ούτε στη Βούλα , ούτε Γλυφάδα, ούτε Βουλιαγμένη, η θάλασσα είναι πολύ βρώμικη, όλο μετανάστες που κατουράνε μέσα... πά πα, πα"!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Κάγκελλο εγώ. Προσπαθούσα να κρατηθώ μη ξεσπάσω στα γέλια! Εκείνη δεν κατάλαβε τι είπε, συνέχισε απτόητη να κατηγορεί....τους μετανάστες!!!!!!

Κάποια πράγματα

με στέλνουν κυριολεκτικά. Θα ήθελα να ήμουν στη θέση του, όμως αυτό το σπόρ το κάνουν κυρίως άντρες. Θέλει και μυϊκή δύναμη.

Ετσι έμεινα να κυττάω, το όνειρο.

Η μικρή Λουλού

Κάθε μέρα που περνάει ειναι μία καινούργια εντύπωση για μένα. Το νέο σπίτι μυρίζει αλλιώς απο το παλιό, ίσως το γεγονός ότι δεν έχει φύγει 100% η μυρωδιά του μπογιατζή να επηρεάζει τον ψυχισμό μας και να αισθανόμαστε πράγματα που δεν υπάρχουν, ή να έχουν γίνει οι μυρωδιές των τοίχων + αυτές των ντουλαπιών + τα καυσαέρια ένας ωραίος εισπνεύσιμος mojito (σλούρπ) ο οποίος καταπίνεται σε καθημερινή βάση.

Αλλοι κάνουν εισπνοές τη βενζίνη ή κόλλα, γιατί να μην πάρουμε και λίγο τοιχοντουλαπίξ?

Οπως και να έχει έρχεται η στιγμή που κατάλαβα επιτέλους την αγάπη που είχε η μαμά μου για το σπίτι της..όλο να το φροντίζω θέλω, να παίρνω διάφορα πραγματάκια, να το στολίζω και να χοροπηδάω με μουσικές.

Εχω ακούσει σημεία και τέρατα για τους γείτονες που κάποια στιγμή θα με φονεύσουν για να σκάσω, ακόμη όμως δεν προέκυψε, να το καλομελετήσω?
Σταμάτησα και το γυμναστήριο..δεν έχει νόημα πλέον έχω χάσει 5 κιλά χωρίς να κάνω δίαιτα απο τα βάρη της μετακόμισης. Για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι έκοψα δικό μου μενού
Για μπλέκφαστ, σκέτο φαρμακερό εσπρέσσο
Στις 13.00 Ενα ποτήρι γάλα φούλ λιπαρών και μία γερή δόση σπιτικό γλυκό του κουταλιού κατά προτίμηση κεράσι ή καϊσι
Στις 18.00 κάποιο κρέας-μοσχάρι, κοτοπουλο, ψάρι - με μπόλικη σαλάτα και κάτι αλκολούχο -ούζο, κρασί - ή cocktail μετά

και 3-4 λίτρα ανθρακούχο νερό.

Λέτε να γράψω βιβλίο για δίαιτες?

Γαστρονόμος

Δεν αγοράζω συχνά εφημερίδες - τις διαβάζω online - σήμερα όμως σαν να χτύπησε το καμπανάκι του ενστίκτου μου που με καθοδήγησε πρός το ενθετό αυτό περιοδικό γνωστής Κυριακάτικης.

Το άρθρο του Αθήναιου για ανεπιτήδευτες ξένοιαστες διακοπές με ποδήλατα, χωρίς λεφτά και κρατήσεις, χωρίς προγραμματισμούς και τάσεις για θεαθείναι

κι αν πεινάσουμε

με κλεμμένες ντομάτες

και με 1 κονσέρβα τόνου

μιά χαρά θα χορτάσουμε

με έστειλε σε πελάγη χαράς και αναμνήσεων. Εχουμε τόσο πολύ πήξει με τα πρέπει (να πάς "εκεί", να δείς "αυτά", να συναντήσεις "τους Χ") και τα θέλω (να ξεφύγω, να ταξιδέψω, να ξεκουραστώ, να με δούν, να τους δώ) και ξεχάσαμε να ζούμε.

Θυμάμαι πρίν 20 χρόνια με σακκίδια στην πλάτη να κάνω με μία φίλη μου ελεύθερο κάμπινγκ σε νησί. Ο στόχος να το γυρίσουμε όλο το νησί, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς πείρα και κυρίως χωρίς πολλά μυαλά. Αυτό που λέμε με βάρκα την ελπίδα.

Φτάσαμε στο νησί ψόφιες, οι πλάτες μας μπαστούνια απο το βάρος του εξοπλισμού. Η που**** η σκηνή ασήκωτη. Κουτσά στραβά τη στήσαμε και πέσαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε μέσα στη θάλασσα, την είχαμε βάλει πολύ κοντά στην παραλία, ήρθε ένα κύμα και μας πήρε.. Αντε ξανά-μανά...εκεί μου βγήκε και το παρατσούκλι "καρούλι", όπου κάρφωνα τους πασσάλους, φεύγανε. Το ίδιο έγινε και την επόμενη φορά, μας πήρε ο αέρας, μας φάγαν τα μυρμήγκια..σαν την άδικη κατάρα γυρίζαμε ώσπου να βρούμε μέρος να βάλουμε τη σκηνή.

Και όντας κάπου στάθηκε η σκηνή. Τα βάσανα όμως μόλις άρχιζαν. Δεν είχαμε πάρει μαζί μας ούτε στρώματα, ούτε sleeping bags, κοιμόμασταν δλδ ΄πάνω στον πάτο της σκηνής με τα πετραδάκια-εξογκωματάκια της Μητέρας Γής απο κάτω. Οταν γυρίσαμε πάλι Αθήνα είμασταν σαν να είχαμε φάει ξύλο, όλο μώλωπες.

Το φαγητό κάτω απο τα αστέρια εμπειρία. Το πρωϊ μετά απο πολλές προσπάθειες ψαρεύαμε και αντίστοιχα τρώγαμε..εφόσον δεν μας έτρωγαν οι καλογριές (μικρά ψαράκια πολύ πονηρά που δεν τρώγονται) το δόλωμα..πιάναμε μερικά κεφαλόπουλα ή κανένα σπάρο..είδαμε και καβούρια, τα βάλαμε και αυτά πάνω στη θράκα με όσα δάχτυλα είχαν απομείνει χωρίς δαγκωνιές - γιατί αν νομίζεις ότι είναι εύκολο να πιάνεις καβούρια..η εμπειρία δείχνει ότι θέλει δουλειά.

Και τα βράδυα λουζόμασταν με κουβάδες θαλασσόνερο και σαν άλλες γοργόνες που τις ξέβρασε το κύμα, πηγαίναμε στη Χώρα για χορό.

Οχι αυτές οι εποχές δεν είναι "κάτι παλιές άλλες", και τώρα μπορούν να ξαναγίνουν, αρκεί να το παλέψουμε, να θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί. Κι ας κλέψουμε μυρωδικά, πιπεριές και κρεμμύδια, ας βάλουμε στο σακκίδιο σουγιάδες με μαχαιροπήρουνα, ποτήρια και λαδόξυδο, ας ξαπλώσουμε γελώντας στα χωράφια με τη "λεία" στα χέρια και ας γίνουμε για λίγο

Εμείς.