Δεν αγοράζω συχνά εφημερίδες - τις διαβάζω online - σήμερα όμως σαν να χτύπησε το καμπανάκι του ενστίκτου μου που με καθοδήγησε πρός το ενθετό αυτό περιοδικό γνωστής Κυριακάτικης.
Το άρθρο του Αθήναιου για ανεπιτήδευτες ξένοιαστες διακοπές με ποδήλατα, χωρίς λεφτά και κρατήσεις, χωρίς προγραμματισμούς και τάσεις για θεαθείναι
κι αν πεινάσουμε
με κλεμμένες ντομάτες
και με 1 κονσέρβα τόνου
μιά χαρά θα χορτάσουμε
με έστειλε σε πελάγη χαράς και αναμνήσεων. Εχουμε τόσο πολύ πήξει με τα πρέπει (να πάς "εκεί", να δείς "αυτά", να συναντήσεις "τους Χ") και τα θέλω (να ξεφύγω, να ταξιδέψω, να ξεκουραστώ, να με δούν, να τους δώ) και ξεχάσαμε να ζούμε.
Θυμάμαι πρίν 20 χρόνια με σακκίδια στην πλάτη να κάνω με μία φίλη μου ελεύθερο κάμπινγκ σε νησί. Ο στόχος να το γυρίσουμε όλο το νησί, χωρίς πολλά-πολλά, χωρίς πείρα και κυρίως χωρίς πολλά μυαλά. Αυτό που λέμε με βάρκα την ελπίδα.
Φτάσαμε στο νησί ψόφιες, οι πλάτες μας μπαστούνια απο το βάρος του εξοπλισμού. Η που**** η σκηνή ασήκωτη. Κουτσά στραβά τη στήσαμε και πέσαμε για ύπνο. Ξυπνήσαμε μέσα στη θάλασσα, την είχαμε βάλει πολύ κοντά στην παραλία, ήρθε ένα κύμα και μας πήρε.. Αντε ξανά-μανά...εκεί μου βγήκε και το παρατσούκλι "καρούλι", όπου κάρφωνα τους πασσάλους, φεύγανε. Το ίδιο έγινε και την επόμενη φορά, μας πήρε ο αέρας, μας φάγαν τα μυρμήγκια..σαν την άδικη κατάρα γυρίζαμε ώσπου να βρούμε μέρος να βάλουμε τη σκηνή.
Και όντας κάπου στάθηκε η σκηνή. Τα βάσανα όμως μόλις άρχιζαν. Δεν είχαμε πάρει μαζί μας ούτε στρώματα, ούτε sleeping bags, κοιμόμασταν δλδ ΄πάνω στον πάτο της σκηνής με τα πετραδάκια-εξογκωματάκια της Μητέρας Γής απο κάτω. Οταν γυρίσαμε πάλι Αθήνα είμασταν σαν να είχαμε φάει ξύλο, όλο μώλωπες.
Το φαγητό κάτω απο τα αστέρια εμπειρία. Το πρωϊ μετά απο πολλές προσπάθειες ψαρεύαμε και αντίστοιχα τρώγαμε..εφόσον δεν μας έτρωγαν οι καλογριές (μικρά ψαράκια πολύ πονηρά που δεν τρώγονται) το δόλωμα..πιάναμε μερικά κεφαλόπουλα ή κανένα σπάρο..είδαμε και καβούρια, τα βάλαμε και αυτά πάνω στη θράκα με όσα δάχτυλα είχαν απομείνει χωρίς δαγκωνιές - γιατί αν νομίζεις ότι είναι εύκολο να πιάνεις καβούρια..η εμπειρία δείχνει ότι θέλει δουλειά.
Και τα βράδυα λουζόμασταν με κουβάδες θαλασσόνερο και σαν άλλες γοργόνες που τις ξέβρασε το κύμα, πηγαίναμε στη Χώρα για χορό.
Οχι αυτές οι εποχές δεν είναι "κάτι παλιές άλλες", και τώρα μπορούν να ξαναγίνουν, αρκεί να το παλέψουμε, να θέλουμε να είμαστε αυθεντικοί. Κι ας κλέψουμε μυρωδικά, πιπεριές και κρεμμύδια, ας βάλουμε στο σακκίδιο σουγιάδες με μαχαιροπήρουνα, ποτήρια και λαδόξυδο, ας ξαπλώσουμε γελώντας στα χωράφια με τη "λεία" στα χέρια και ας γίνουμε για λίγο
Εμείς.
8 σχόλια:
χαχαχα τι μου θύμησες ... Αξέχαστες διακοπές! Χρόνια και χρόνια. Φορτώναμε το αμάξι με σκηνές και κονσέρβες και το πρωΐ ξύπναγα τους ψαράδες αξημέρωτα με το άγχος αν θα φάμε!!!! Με το ζόρι τους έβαζα στη θάλασσα!!!!
Δεν ξέρω αν θα είχα το κουράγιο να το ξανακάνω πάντως ... Μάλλον έχω κουραστεί και τα όνειρα περιλαμβάνουν μόνο "χρειάζομαι, θέλω, να ξεφύγω, θάλασσα, ησυχία, μοχίτο, 5*, 12*, έχει κλιματισμό το δωμάτιο" τέτοια ξεπεσμένα!
είμαι τύπος της άνεσης. Αλλά φέτος, για πρώτη φορά μου δημιουργήθηκε η ιδέα να τολμήσω την επόμενη φορά να κατασκηνώσω..
υποθέτω ότι βαρέθηκα τις ακριβές τιμές, το υπερβολικό φαί κτλ...
kv, συμφωνώ μαζί σου. Μετά απο την εμπειρία αυτή (γιατί υπήρχαν και άλλα ευτράπελα)δεν ξανα-κατασκήνωσα ΠΟΤΕ, προτιμούσα να μην πάω διακοπές παρά να βρεθώ σε σκηνή. Τι άλλο να πώ, φαίνεται πως μεγάλωσα, όπως και εσύ όλο ανέσεις λιγουρεύομαι..
lina, αν δεν γευτείς τη γλύκα της κατασκήνωσης..δεν μπορείς να απολαύσεις τις επόμενες ανέσεις των διακοπών..
Αχχχχχ...μου θύμισες εκείνες τις οδηγικές κατασκηνώσεις σε ΄Παρνασό και Ολυμπο....άαααχχχχ ;-)
Διακοπές στα Φαλάσαρνα στα Χανιά όταν δεν πατούσε άνθρωπος και τρώγαμε ντομάτες με μπόλικο αλάτι!ΤΕΛΕΙΑ!!Τι μου θύμισες!!!
ποτε δεν εκανα τετοιες διακοπες με φιλους, δεν μπορω να πω πως θα το αποφασιζα ευκολα αλλα στην τελικη τετοιες 'υπερβασεις' ισως αξιζουν τον κοπο...ιδιαιτερα αν προκυψουν αβιαστα μες την νεανικη τρελα και σκληραδα!
Κάποια στιγμή θα στρωθώ και θα γράψω τι είχε γίνει σε εκείνη την πρώτη και μοναδική φορά της κατασκήνωσης..κάποια νύχτα μεθύσαμε τόσο που δεν βρίσκαμε τη σκηνή και μπήκαμε σε κάποια που ανήκε σε άλλους..γέλιο απίθανο.
Τι μου θύμησες! Βέβαια εγώ, πιο υστερικός τύπος, φρόντιζα για όλες μου τις ανέσεις μέσα στη σκηνή αλλά και απ΄έξω: Φουσκωτά στρωματάκια (μέχρι και σκηνο-ρατζάκι ύψους 15 cm διέθετα), σαπούνι για θάλασσα (εκπληκτικό αλλά καταργήθηκε!) φλασκιά με νερό, τρίμετρη φουσκωτή βάρκα, walkie-talkie, φακό, γκαζάκια και άλλα ...τεχνολογικά θαύματα. Τελικά έχανα τόσο χρόνο για να τα μαζέψω και να τα φροντίσω όλα αυτά που με έπιανε άγχος μέχρι να ξεκινήσω και να τα μεταφέρω! Πάντως καλά πέρναγα! Σήμερα δύσκολα θα έκανα κατασκήνωση αλλά αναπολώ νοσταλγικά εκείνες τις εποχές!
Δημοσίευση σχολίου