Ανιχνεύοντας ..επαγγέλματα

Κάποιες γυναίκες ακαθορίστου ηλικίας (θα μπορούσαν να είναι κάπου μεταξύ 30-60 ετών) περπατούν ανάμεσά μας και δεν ξεχωρίζουν ιδιαίτερα στο πλήθος που τις περιβάλλει. Περπατάνε στους δρόμους, μπαίνουν σε τραίνα και λεωφορεία για ν' ακούνε τον κόσμο που μιλάει, και τις λέξεις-φράσεις που χρησιμοποιεί.

Αν τύχει και ακούσουν μία λέξη που δεν την ξέρουν, τη σημειώνουν σε ένα μπλοκάκι που έχουν για μελλοντική επεξεργασία και προχωράνε. Στο γραφείο τους, όταν φθάσουν, τους περιμένουν όλες οι εφημερίδες της ημέρας, οι οποίες προσεκτικά θα διαβασθούν πάλι πρός αναζήτηση νέων λέξεων. Η ίδια αλίευση εφαρμόζεται σε βιβλία, δοκίμια, σεμινάρια, οτιδήποτε περιεχει λέξεις της Ελληνικής γλώσσας.

Για όλα αυτά αμείβονται κιόλας. Ξέρετε τι είναι να πληρώνεσαι για να κόβεις βόλτες, να διαβάζεις τα βιβλία της αρεσκείας σου και τις εφημερίδες στο γραφείο, πίνοντας καφέδες?

Μα τι επάγγελμα είναι αυτό, θα ρωτήσετε (σκεπτόμενοι πάντα το "θέλω και εγώ").

Είναι λεξικογράφοι.

Dama cup-a

Ελαβα πρόσκληση απο τη Lina, για να σας παρουσιάσω και τα φλυτζάνια απο τα οποία πίνω διαφορα ποτά, άλλα ζεστά, άλλα κρύα..κούπες λοιπόν.



Πρωϊνός καφές εσπρέσσο. Εχει και πιατάκι αλλά στη φωτογραφία ξέχασε να βγεί. Μου άρεσε το φλυτζάνι όταν το αγόρασα που φοβούμενη μήπως σπάσει (όποτε) πήρα άλλα 2, μη χάσω. Καθημερινά παίρνω το φλυτζάνι άνευ πιατακίου βόλτα σε όλο το σπίτι, πολλές φορές μου χύνεται ο καφές, "ενώ αν είχε πιατάκι δεν θα έπεφτε στο πάτωμα και δεν θα έσκυβες πάλι να το μαζέψεις, και δεν θα πόναγε η μέση σου", μπλά-μπλά υποδείξεις σύννεφο πέφτουν απο τον Κ, άσε με μωρέ.

Τέϊον, αγαπημένο ρόφημα του χειμώνα. Μου έχει μείνει το χούϊ όταν ζούσα σε Αγγλετέρα, έπινα βαρέλια τσαγιού τότε. Συνήθως πίνω τσάϊ Mlesna, τύπου Nuwaraeliya (Νουρέλια) χύμα, το βρίσκω στο εμπόριο αλλά και το αντίστοιχο πράσινο μ' αρέσει. Παντα σε φλυτζάνι με πιατάκι. Το συγκεκριμμένο το είχα κάνει δώρο γάμου στον Κ και σε εμένα, όταν παντρεύτηκα τη δεύτερη φορά. Αγόραζα ένα κάθε μήνα σύνολο 12 διαφορετικά λουλούδια.

Οταν έρχονται φίλοι στο σπίτι, συχνά μου ζητάνε "μισό φλυτζάνι καφέ", έτσι βρήκα αυτό το μισό κύπελλο, που λέει κιόλας "you asked for half a cup of coffee" για να είμαστε πάτσι. Το να πιείς βέβαια απο το μισό φλυτζάνι χωρίς να σου χύνεται ο καφές έξω, έιναι μία άλλη πονεμένη ιστορία που την αφηγούνται οι παθόντες.

Γράφτε τώρα για τα κουπάκια της ζωής σας οι zoaki, snikolas, darthiir, jojo, Σωτήρης Κ και kv

Καθημερινής τρέλλας εγκόλπια

Μου πέταξε το μπαλάκι η So far, για τα καθημερινά αντικείμενα εκείνα που συνεισφέρουν στη κατάστασή μου, αυτή της πάνως σκάλας, που βρίσκομαι μονίμως. Τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Αμαρτίες εξομολογημένες, ουδέποτε όμως συγχωρεμένες! Αμ πώς!

Ξεκινάμε με καφέ Νο. 1. 2. 3 που θα καταναλωθούν εντός μισής ώρας. Τα 3 γκλούπ! Εσπρέσσο και΄Αγιος ο Θεός. Illy που τον φτιάχνω στο σπίτι τον πίνω σκέτο ΦΑΡΜΑΚΙΙΙΙΙΙΙ!

Ανάμεσα στα φλυτζάνια και στις δουλειές, κυττάω λίγο και το μποστάνι. Κάθε μέρα όλα κάτι θέλουν, λίγο σκάλισμα, λίγο ξεβοτάνισμα, κανένα αγριόχορτο να βγεί, ακόμη και μιά καλή κουβέντα ή χάδι. ΧΑΙΔΕΥΕΙ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ΑΥΤΗ, (φέρτε μου έναν ζουρλομανδύα, αντί για μαντολίνο).
Μετά πάω γραφείο όπου στρώνομαι μπροστά στο όχι και τόσο παστρικό πληκτρολόγιο, είναι που τρώω τυρόπιττες και φύλλα πέφτουν ανάμεσα στα γραμματάκια..καλά μη δέρνετε πιά! Α! Ναί έχω ψώνιο με τις πένες, αυτή είναι η αγαπημένη μου που με ακολουθεί ΠΑΝΤΟΥ.

Το Moleskin βιβλιαράκι μου όπου ακουμπάω όλες τις αμπελοφιλοσοφίες μου πρίν σας τις ξεφουρνίσω. Και άμα γεμίσει, το βάζω σε ζελατινούλα και σε ένα κουτί μεγάλο που έχω. Εχει πλάκα μετά απο χρόνια να διαβάζεις τις ανοησίες που έγραφες όντας μικρότερος. Οταν μετακόμισα βρήκα ένα τέτοιο κουτί που είχε μπλοκάκια σπιράλ που έγραφα όταν ήμουνα στο Γυμνάσιο..απίστευτο γέλιο, απο τότε ήμουνα ζουρλοπαντιέρα! Γονίδιο, τι άλλο!

Στο τέλος της ημέρας θα διαβάσω το αγαπημένο μου βιβλίο. Οποιο κι αν είναι αυτό. Είναι η καθημερινή μου απόλαυση, μιά ξεκούραση, μιά φυγή. (Το ποδήλατο δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα γιατί δεν ξέρω ποδήλατο! Mais oui! Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι! Οσες φορές το επιχείρησα, έσπασα τα μούτρα μου, έφαγα τα γόνατά μου, μέχρι και χέρι έχω σπάσει!!! "Καρούλι" με φωνάζανε, κάτι ξέρανε οι άνθρωποι!

Να κάνω και τη κακκία μου. Να δώσω πάσες σε άλλους να αποκαλύψουν ή να μην αποκαλύψουν κι άλλο απο τι πάστα είναι πλασμένος ο προσωπικός τους κόσμος.

Εμπρός με βήμα ταχύ, έρχεται και η 28η, ακόμη κι αν δεν παρελάσετε, γράφτε κάτι

KV, xasodikis, katerina, cgp, Georgia

Ελαφάκι ψητό

Μετά τις καλοκαιρινές φωτιές που όλη η πανίδα της Πάρνηθας έγινε ψητή σε φούρνο χωρίς πατάτες, μετά τις εγκυκλίους ότι απαγορεύεται το κυνήγι στις πληγείσες περιοχές

έρχεται η Ελευθεροτυπία και με αυτό της το άρθρο, μας ενημερώνει ότι βεβαίως και οι καλοί μας κυνηγοί σκότωσαν ότι επέζησε της καταστροφής.

Σκότωσαν λοιπόν 50 ελάφια..και τα άφησαν για να τα βρούν οι δασάρχες. Γιατί τα σκότωσαν τότε? Συνήθως τα τρόπαια τα παίρνουν για να τα επιδεικνύουν, "απο εδώ τα λιοντάρια, οι τίγρεις, τα ελάφια που με κίνδυνο της ζωής μου ξεπάστρεψα, απο εκεί τ' αρχίδια μου που πάνε μπροστά με καροτσάκι". σε αυτή την περίπτωση όμως άφησαν τα κουφάρια και φύγανε. Αρα επίσειξη όρχεων 0.



Πρός τι τότε η αιματοχυσία?

Αλιευτής ονείρων

Κάνοντας απολογισμό της προηγούμενης εβδομάδας, τη χαρακτηρίζω απλά ώς δύσκολη απ' όλες τις πλευρές. Οι οικογενειακές συγκεντρώσεις έχουν στόχο τη τέρψη, δεν λέω, συχνά-πυκνά όμως άλλα πράγματα φαίνονται όχι τόσο απο τις κουβέντες όσο απο τις σιωπές και τις εκφράσεις των συνδαιτημόνων.

Ξαφνικά βρέθηκα να είμαι αλιεύτρια συναισθημάτων, άλλα έκδηλα, άλλα σαν νάρκες έτοιμα να σκάσουν έτσι και τ' ακουμπήσει άνθρωπος και άλλα έχοντας ήδη σκάσει και κατακάψει, να ξαπλώνουν χαλαρά σαν χαλάκια του μπάνιου πρός τον οποιονδήποτε θα ήθελε να σκουπίσει τα πόδια του.

Ολα ξεδιπλώθηκαν στο οικογενειακό δείπνο που παραθέσαμε και αραδιάστηκαν σαν τραχανάς στον ήλιο.

Είδα την περιφρόνηση και τη μαζεμένη κακία να σκοτεινιάζει ένα πρόσωπο. Αφού δεν μπορεί να εκπολιτίσει τις μάζες, προτιμάει να αρρωστήσει, χρησιμοποιώντας τη νόσο σαν τιμωρία. Για να παιδεύει όσους μπαίνουν στο μάτι.

Είδα μία δόση επικριτικής διάθεσης. Εδώ το ζητούμενο δεν είναι ο εκπολιτισμός, είναι η διδαχή των μαζών για να λάμψει το προσωπικό μας άστρο! Σαν αυτό που έλεγε ο συχωρεμένος ο Χατζηχρήστος "Ιγο μ' ιγό!Βζουνάκι γουργό! " για να δώσουμε έμφαση στη παρουσία μας, γιατί χωρίς αυτήν κινδυνεύουμε να σβήσουμε?

Υπήρχε διάχυτη η ιδεα του "ναί μεν αλλά", το άτομο που ζητάει συνεχώς, επειδή χρειάζεται να ζητάει, γιατί χωρίς τις απαιτήσεις πώς θα συνεχίσει να λάμπει το άστρο της " κακομαθημένης"?

Αρκετή δόση βαρεμάρας απο τη μεριά των παιδιών. Αναμενόμενη. Οσοι θυμούνται τα οικογενειακά γεύματα με τις θειάδες, ξαδέλφια και γιαγιάδες τα ίδια αισθάνονταν.

Και ενώ οι γεύσεις έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους, πολύ λίγοι τις απελάμβαναν πραγματικά. Ηταν εκείνοι, που έχοντας δώσει τα πάντα και δεν έχοντας άλλο πιά να καταθέσουν, έτρωγαν με όρεξη.

Στο τέλος της γραμμής ο Σπάρτακος, δέχεται τις απαιτήσεις και τις υποδείξεις των άλλων σκύβοντας μονίμως το κεφάλι του. Μέχρις ότου κάνει το μεγάλο μπάμ της απελευθέρωσης.

Σε ποιό κεφάλι όμως η κρoτίδα θα πέσει?

Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι μιά που οι σιωπές "μιλάνε" περισσότερο απο τις φωνές, μήπως μπορώ να έχω λίγη έως πάρα πολύ εναλλαγή στη ζωή μου? Ας είναι τα ίδια πρόσωπα, μόνο που θα ήθελα τις συμπεριφορές slightly or very improvised.

Οταν θέλεις κάτι πολύ συντελεί το Σύμπαν..

για να γίνουν όλα μαντάρα. Αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι. Ο,τι σχέδια έχεις κάνει..κάπου πάνε, όχι εκεί που θέλεις εσύ.
Αύριο γιορτάζει ο Κ, τα γενέθλιά του και έχουμε και επέτειο γάμου.

(Πονηρή η δικιά σου, φρόντισε να παντρευτεί ανήμερα σε γενέθλια οπότε ΠΟΤΕ δεν θα ξεχάσει την επέτειο..).

Λέω λοιπόν, να κάνω το σπίτι λαμπίκο, να ετοιμάσω τίποτα γιατί θα παρελάσει το σόϊ για τα χρόνια πολλά. Ελεγε η ηλίθια.

Χυλόπιττα Νο. 1. Αρρώστησε η οικιακή βοηθός με γρίππη, αδύνατον να έρθει. Που σημαίνει ότι πάλι θα καταπιώ φάρμακα για τη μέση μου και θα κάνω όλο το σπίτι μόνη μου. Και να ήταν μόνο αυτό..

Χυλόπιττα Νο. 2. Ειδοποίησε ο ξυλουργός ότι μετά απο 3 μήνες θα έρθει ΣΗΜΕΡΑ το απόγευμα (τον περίμενα τον Αύγουστο - που όμως εκείνος διακόπευε σε εξωτικό νησί, τώρα όμως που τάφαγε όλα, ξανάρχεται παραμονή γιορτής..) για να βάλει τα ράφια στην ντουλάπα ούτως ώστε να μπορέσω να μαζέψω σαν άνθρωπος τα καλοκαιρινά και όχι να τα έχω στοιβαγμένα σε κιβώτια. Που σημαίνει ότι θα τρυπήσει τους τοίχους με black& decker και πέρα απο τη σκόνη που θα σκεπάσει τα πάντα, είναι και τα παπούτσια του που θα πάνε τη σκόνη σε όλο το σπίτι. Αρα η φασίνα αποκλείεται για σήμερα.

Χυλόπιττα Νο. 3. Μη χάσουμε όμως τη γραμμή, σήμερα ήρθε ο φωτο-δότης. Τον έψαχνα 4 μήνες να μου βάλει 5 γλόμπους, δεν έχουμε ακόμη αγοράσει φωτιστικά, απλά ήθελα να μου τραβήξει καλώδιο στα ταβάνια για να κρεμάσουμε γυμνούς γλόμπους μπάς και δούμε τη τύφλα μας.

Μόλις έφυγε το καμάρι μου. Οπου πάτησε, άφησε μαύρη λάσπη. Μαύρη γιατί ο Δήμος έξω στρώνει άσφαλτο, όσοι πατάνε στο οδόστρωμα..κερδίζουν χρυσούν ωρολόγιον - απο τα κινέζικα όμως.

Αμα λοιπόν ακούσετε τίποτα high φιλοσόφους για Κοελίστικες παπαριές περί Σύμπαντος και συγκυριών...να μου τους στείλετε εδώ να τρίψουν κανά πάτωμα.. να δείς για πότε τους φεύγει όλη η μαγκιά!

Α! Μα πιά!

Οσο υπάρχουν άνθρωποι

πάντα θα αναρωτιέμαι, τι είδους άνθρωποι είναι όλοι αυτοί γύρω μας. Επενδύω συναισθηματικά στους ανθρώπους , χαίρομαι που το κάνω, κάθε φορά. Ομως κάποιες φορές, όπως η τωρινή αυτές μου οι επενδύσεις γίνονται στάχτη. Ξεκινάει λοιπόν η ημέρα Χ λαμβάνεις ένα e-mail και ούτε λίγο ούτε πολύ σου λένε οι γκαρδιακοί φίλοι (τουλάχιστον φίλοι τους νόμιζα) ότι σκοπεύουν να μη σε ξαναδούν γιατί ο συνδετικός κρίκος πέθανε ) η γυναίκα θα ξαναφτιάξει τη ζωή της, αλλά εσύ που τόσο τους αγαπούσες (και τον νεκρό και εκείνη) είσθε παρελθόν, της θυμίζετε πράγματα που θέλει να ξεχνά, ούστ λοιπόν απ' τη ζωή της. Η οποία ζωή της , τώρα που πέθανε ο φίλος σας, είναι πολύ καλύτερη απο πρίν, ετσι λοιπόν εσείς οι πρώην, στα τσακίδια. Θα μου πείτε, ότι σε έναν χωρισμό ή σε ένα θάνατο, επόμενο είναι ο επιζών, να κόβει δεσμούς. Οχι όμως τόσο σύντομα (πέθανε πρίν 4 μήνες) και όχι με τόσο βίαιο τρόπο) έλεος. Και εμείς πονάμε και σε εμάς λείπει.

Θα σκάσω σε λίγο, θα κάνω μπάμ!.

Δεν πίστευα ότι υπάρχουν άνθρωποι που λιώνουν τη φιλία κάτω απο τις σόλες τους. Τον Ιούνιο πέθανε ο Τζό, ακόμη κι αν εκείνη δεν τον αγαπούσε, τον αγαπούσαμε εμείς. Στα μάτια μου ήταν το γελαστό παιδί, ο Πήτερ Πάν, είχαμε κάνει ταξείδια μαζί, ήταν μέσα στη καρδιά μας.

Δεν έχω καμμία γνώμη ή αντίρρηση που η γυναίκα του φτιάχνει μετά το θάνατό του τη ζωή της, καλά κάνει η γυναίκα, είναι όμως ο τρόπος της γραφής αυτού του e-mail που λάβαμε χθές που μας λέει, ότι "δώσατε ό,τι ήταν να δώσετε, άντε και στο διάλο τώρα, εγώ δεν έχω σχέση μαζί σας, θα φτιάξω τη ζωή μου εκ νέου, σβήνω την Ελλάδα και την Ιρλανδία, βασικά αντε γειά". Θα μπορούσε να μη μας το είχε στείλει και απλά να σταματούσε την επικοινωνία. Η να το έκανε πιο κομψά. Το φτύσιμο όμως πονάει.
Οσο λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι, θα πασχίζω να τους καταλάβω. Σκέφτομαι μόνο πόσο γρήγορα έφυγε ο φίλος μας, σαν ταπεινό κεράκι, άναψε-φώτισε-έσβησε.

Oργανοπαίχτης

Τις Κυριακές το πρωϊ, όταν είμαι σπίτι μου περιμένω τον πλανόδιο οργανοπαίχτη. Εμφανίζεται πρώτα η μουσική του, συνήθως παίζει "Φραγκοσυριανή", την ακούω 2 τετράγωνα νωρίτερα. Δεν λέει τα λόγια, μόνο ακορντεόν. Μπροστά απο την πολυκατοικία όμως σταματάει και πιάνει το "Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία" και δακρύζω βρε παιδιά γιατί τραγούδαγε αυτό το σκοπό ο μπαμπάς μου πρός τη μαμά μου και εκείνη τον κύτταγε με τον τρόπο της. Μιά γλυκιά ανάμνηση χρόνια καταχωνιασμένη που σαν τη Χιονάτη έφτανε ένας γλυκός ήχος-φιλί για να τη ξυπνήσει.

Ο μουσικός έχει φωνή κανταδόρου, ίσως να είναι και μετανάστης με τα 1001 προβλήματά του, πάντα όμως μας καλημερίζει με το χαμόγελο στο στόμα. Και πάντα του ριχνω χρήματα. Γιατί το γέλιο πλέον κοστίζει. Πόσο μάλλον ο συνδυασμός χαμόγελου-μουσικής-ευχάριστης διάθεσης.

Καλή εβδομάδα

Ισλάμ και Δύση

Το ερώτημα είναι αν έχουμε δικαίωμα να κατακρίνουμε άλλες κουλτούρες με μόνο σκεπτικό τη διαφορά τους απο τη δική μας?

Διάβασα ένα άρθρο, αυτό, που πραγματικά στην αρχή με προβλημάτισε, τα σχόλια όμως που ακολουθούσαν πραγματικά με καθήλωσαν.

Λέγονται πολλά για τον μουσουλμανικό κόσμο, για την καταπίεση των γυναικών, για τους ξυλοδαρμούς που δέχονται, τους γάμους παιδιών, τους σωματικούς βασανισμούς-ακρωτηριασμούς-λιθοβολισμούς. Ολα μας δίνουν εικόνες άλλων λαών, για τα δυτικά μας "πολιτισμένα" μάτια τέτοιες έκδοχές σοκάρουν, καταθλίβουν, οργίζουν. Αντίστοιχα στον δυτικό μας "πολιτισμένο" κόσμο, οι γυναίκες έχουν περισσότερες ελευθερίες. Βέβαια κάποιες και μικροπαντρεύονται και τυγχάνουν οικογενειακής βίας, αλλά σου λένε "α! αυτές είναι οι αμόρφωτες φτωχές κακομοίρες - καμμιά σχέση με εμάς".

Τόννοι μελανιού έχουν χυθεί για το πώς ο δυτικός κόσμος οφείλει να προστατεύει τα θύματα της αυταρχικότητας του Ισλάμ. Οργανώσεις έχουν δημιουργηθεί και πολλοί κατατρεγμένοι βρήκαν ουσιαστική εκεί βοήθεια. Δεν λέω όχι στις οργανώσεις αυτές. Οποιαδήποτε βοήθεια στους πάσχοντες είναι απαραίτητη ανεξαρτήτως θρησκείας, όπως αυτή που προσφέρουν οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα. Λέω όχι όταν "κάποιοι" πρόσκειται σε προσητυλισμό!

Ο δυτικός κόσμος " ας πούμε ο Χριστιανικός κόσμος" δεν δέχεται τη διαφορετικότητα. Αμέσως κατατάσσει τις διαφορετικές κουλτούρες σε "χαμηλώτερες". Χαμηλώτερες γιατί τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν γίνονται αποδεκτά σύμφωνα με το δυτικό τρόπο αντιμετώπισης της ζωής, χαμηλώτερες γιατί οι αξίες έχουν διαφορετική βάση. Χαμηλωτερες γιατί το δόγμα κυβερνά, ΑΡΑ οφείλουμε να το αλλάξουμε. The White man's burden έγραφε παλιά ο R. Kipling, σε αυτή τη περίπτωση οφείλουμε να πατάξουμε ό,τι μας ενοχλεί στην άλλη κουλτούρα και αφού την κατακρίνουμε μέχρις εσχάτων να την βελτιώσουμε, να την κάνουμε σαν και εμάς.

Αυτό το τελευταίο με ενοχλεί αφάνταστα. Γιατί πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο, ώστε να μπαίνει στα καλούπια μας? Για την δική μας ασφάλεια, σίγουρα. Ας μη ΄κοροϊδευόμαστε, το διαφορετικό φοβίζει. Ερχεται ο αντίλογος εδώ και λέει "μα καλά, αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν σαν άγριοι, πάνω στα δένδρα. Να μη τους βοηθήσουμε να εξελιχθούν και να προσαρμοστούν?" Αλλο βοήθεια ανθρωπιστική άλλο προσητυλισμός.

Η βοήθεια δέχεται το διαφορετικό και φροντίζει στη βελτίωση της ευρύτερης ζωής του ατόμου, ώστε να συνεχίζει να βιώνει όπως εκείνο επιλέγει.

Ο προσητυλισμός αλλάζει τις αξίες των ανθρώπων και τους κάνει ένα με το άρχων σύνολο.

Τα ίδια κάνανε παλιά οι Οθωμανοί πρός τους σκλαβωμένους Ελληνες. Αυτοί όμως ήσαν οι κακοί της Ιστορίας. Ο κάθε λαός που θεωρεί εαυτόν ισχυρό τα ίδια κάνει παντού και πάντοτε.

Είναι όμως αυτό ΗΘΙΚΟ?

Προβλήματα κωφών

Οποιος θέλει και μπορεί ας με βοηθήσει στο πρόβλημα που παραθέτω.

Μένω σε πολυκατοικία σε πολυάνθρωπο προάστειο της Αθήνας. Δίπλα απο το διαμέρισμά μου μένει η κα Π (συγγενής ετών 85 που μένει κοντά μας και την προσέχουμε απο το 2003). Απο κάτω απο εμάς υπάρχουν άλλα διαμερισματα, το ίδιο και απο πάνω.

Απο τη στιγμή που μετακόμισε εδώ η κα Π αρχίσαν τα παράπονα για την ένταση της τηλεόρασης. Η κα Π δεν ακούει καθόλου καλά, έχει πάει και σε Ωρυλά αλλά δεν υπάρχουν γιατρειά, η πιθανότητα ακουστικού απαγορευτική, σύμφωνα με τη γνωμάτευση του γιατρού. Αφού δεν ακούει βάζει τη τηλεόραση στη διαπασών. Εμείς που είμαστε δίπλα ακούμε όλους τους διαλόγους της άσχημης Μαρίας (δεν χρειάζεται να βλέπουμε κιόλας - τα καταλαβαίνουμε) και διάφορων άλλων εκπομπών. Είμαστε συγγενείς και δεν μιλάμε. Οι γείτονες όμως έχουν άλλη γνώμη. Της έχουν κάνει γραπτή παρατήρηση ήδη 3 φορές. Τις παρατηρήσεις τις πετάει στα σκουπίδια και ορκίζεται ότι τη μισούνε και εκείνη ποτέ δεν ακούει τηλεόραση τίς ώρες της κοινής ησυχίας.

Την Κυριακή έλαβε άλλο ένα σημείωμα τέτοιου τύπου, ότι είχε ανοιχτή την ΤιΒι στη διαπασών έως τις 04.00π.μ. Η Π βέβαια δεν παραδέχεται τίποτα, τους βρίζει και απο πάνω.






Πήγα χθές και είδα τη κυρια που παραπονείται. Την έχω ήδη γνωρίσει, είναι πολύ συνεργάσιμη, μητέρα ενός 15 χρονου παιδιού. Τους τρελλαίνει η ένταση της τηλεόρασης που βρίσκεται ακριβώς απο πάνω απο την κρεββατοκάμαρά τους. Δεν κλείνουν μάτι οι άνθρωποι. Με παρακάλεσε για μία λύση.

Πρότεινα στην Π., να της αγοράσουμε ένα ζευγάρι ακουστικά ασύρματα, όχι αυτά για τους κωφούς, κανονικά σαν τα δικά μου που τα φοράω όταν θέλω να ακούω ρόκ στη πάνω σκάλα αλλά να μην στέλνω τον υπόλοιπο κόσμο για βουτιά απελπισίας στη θάλασσα.

ΑΡΝΕΙΤΑΙ πεισματικά με την ιδέα, λέγοντας ότι οι γείτονες είναι τρελλοί και θα τους δείξει εκείνη, θα φωνάξει την Αστυνομία ότι την κατατρέχουν, τη διαβάλλουν κλπ, κλπ. Βρισιές, φωνές, κλάμματα, ταχυπαλμίες, ταχυκαρδίες και τα τοιαύτα. Ενός κακού μύρια έπονται.

Ενας φαύλος κύκλος.

Εχω απηυδύσει. Τι να κάνω βρε παιδιά?

Νύχτες

Τώρα τελευταία κάθομαι στον υπολογιστή μόνο νύχτες. Ισως γιατί οι μέρες βογγούν απο γενόμενα. Ακούω τους ήχους της πόλης με τους ανθρώπους της, αφουγκράζομαι αυτά που δεν λένε, σαν τσαμπιά κρέμωνται απο πάνω τους οι κρυφές επιθυμίες. Την ημέρα "μαζεύω" εμπειρίες και τη νύχτα τις αδειάζω σεργιανώντας στα μπλόγκς.

Νευριάζω εύκολα, παλιά φούντωνα γρήγορα και έλεγα παρορμητικά ότι μου ερχόνταν στο νού μετανοιώνοντας αργότερα για τη χαζομάρα μου, τώρα το έχω μάθει το κόλπο και κρατιέμαι. Νευριάζω για τον τρόπο που βλέπουν τη ζωή μερικές και μερικοί, αλλά δεν τους χαρακτηρίζω σαν λάθος. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα στο δικό του λάθος. Εκτός κι αν μου τη πούνε. Τότε αλλάζει το σκηνικό. Η θα τσακωθώ ή θα προσπεράσω. To be or not to be.

Μεγάλωσα στην Πατησίων μιά εποχή που ήταν όμορφη και δενδροφυτεμένη. Ο ήχος της πόλης με ενθουσιάζει, οι θόρυβοι των γειτόνων ευπρόσδεκτοι. Μετά με τράβηξε η θάλασσα. Καθόμουνα στο μπαλκόνι και αγνάντευα τα καράβια να περνούν για ώρες. Δεν χαζεύεις όταν βουτάς στο κύμα, απλά αφήνεσαι. Η θάλασσα και η νύχτα, νεράϊδες των ονείρων μου.

Η νύχτα πάντα ήταν με το μέρος μου. Τη νύχτα κάνω απολογισμό της ημέρας. Σούμα. Τι μου άρεσε, τι με δυσαρέστησε, τι καινούργιο έμαθα, που πλανήθηκα, τι με πόνεσε. Τι μου λείπει? Είμαι ό,τι θέλω να είμαι ή χρειάζεται ν ' αλλάξω ξανά και ξανά και ξανά?

Μετά μπάνιο. Βυθίζομαι στο νερό σαν να επιστρέφω στην ασφάλεια της μήτρας. Η απόλυτη εξιλέωση της ημέρας, Και μετά έρχεται ο Μορφέας με τα όνειρα. Χρωματιστά και αέρινα. Για να βλέπω και εκεί τι δεν πρόσεξα με τα κανονικά μου μάτια.

Μέχρι την ανατολή.