Τις Κυριακές το πρωϊ, όταν είμαι σπίτι μου περιμένω τον πλανόδιο οργανοπαίχτη. Εμφανίζεται πρώτα η μουσική του, συνήθως παίζει "Φραγκοσυριανή", την ακούω 2 τετράγωνα νωρίτερα. Δεν λέει τα λόγια, μόνο ακορντεόν. Μπροστά απο την πολυκατοικία όμως σταματάει και πιάνει το "Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία" και δακρύζω βρε παιδιά γιατί τραγούδαγε αυτό το σκοπό ο μπαμπάς μου πρός τη μαμά μου και εκείνη τον κύτταγε με τον τρόπο της. Μιά γλυκιά ανάμνηση χρόνια καταχωνιασμένη που σαν τη Χιονάτη έφτανε ένας γλυκός ήχος-φιλί για να τη ξυπνήσει.
Ο μουσικός έχει φωνή κανταδόρου, ίσως να είναι και μετανάστης με τα 1001 προβλήματά του, πάντα όμως μας καλημερίζει με το χαμόγελο στο στόμα. Και πάντα του ριχνω χρήματα. Γιατί το γέλιο πλέον κοστίζει. Πόσο μάλλον ο συνδυασμός χαμόγελου-μουσικής-ευχάριστης διάθεσης.
Καλή εβδομάδα
17 σχόλια:
Πολύ ρομαντική και όμορφη αυτή η σκηνή που περιέγραψες. Που και που περνάνε και απο το δικό μου το σπίτι μπροστά οργανοαπαίχτες και κάθομαι στο μπαλκόνι τους κοιτάω αλλά κυρίως τους ακούω.
Κάποτε, καλοκαιράκι, στο ωδείο που σπούδαζα δίναμε εξετάσεις. Το ωδείο είναι στην Πλατεία Βάθης.Όταν ιδρύθηκε έμοιαζε σοφή επιλογή στο κέντρο της Αθήνας, δυο βήματα από το Εθνικό Θέατρο. Πλέον όμως στέκει παράταιρο σε πείσμα της παρακμής και της "πολυπολιτισμικότητας" της περιοχής. Τελοσπάντων κατά τη διάρκεια των εξετάσεων το κλίμα στην αίθουσα ήταν ηλεκτρισμένο καθώς η έλλειψη διαβάσματος από πλευράς μας συναγωνίζονταν επάξια την έλλειψη ανοχής στο φάλτσο από τον σπουδαίο και συνομήλικο του κτιρίου του Ωδείου, καλλιτεχνικό διευθυντή μας. Την παραφωνία διέκοψε μια ουράνια μελωδία. Ένα αγγελικό ακορντεόν και μια βαριά αλλά ξεκάθαρη, δυναμική όσο και ευαίσθητη ανδρική φωνή. Η μελωδία γνωστή αλλά τα λόγια ρώσικα. Ο διευθυντής σηκώθηκε από τη θέση του, ενώ ο μαθητής ίδρωνε και ξεφύσαγε να διατηρήσει την όποια συγκέντρωση είχε. Βγήκε στο παράθυρο και αφού πείστηκε ότι μπορεί αυτή η μουσική πανδαισία μπορεί να προέρχεται από αυτόν το στρουμπουλό πλανόδιο γύρισε προς το πιάνο, αγριοκοίταξε τον μαθητή λες και δεν έπρεπε να είχε συνεχίσει να παίζει και του είπε έντονα και αυστηρά να τρέξει να βρει τον πλανόδιο και να τον φέρει πάνω. Πράγματι σε λίγα λεπτά τον είχε φέρει πάνω, ο διευθυντής μας έβαλε όλους μέσα στην αίθουσα και τον παρακάλεσε να ξαναπαίξει το κομμάτι του. Έκατσε στην καρέκλα του, έκλεισε τα μάτια, σταύρωσε τα χέρια και όταν τελείωσε ο "πραγματικός μουσικός" σηκώθηκε, υποκλίθηκε και τον ευχαρίστησε.Όσο για μας είπε ότι αν και δεν είμαστε άξιοι να λύσουμε ούτε τα κορδόνια του θα μας περάσει όλους γιατί είχε άκουσε κάτι τόσο ωραίο που δεν άντεχε να συνεχίσει τις εξετάσεις και να πονέσει άλλο το αυτί του. Σε ευχαριστώ Μαρίνα που μου θύμησες όλα αυτά.Δεν μπορώ κάποιες φορές να μη νοσταλγώ αυτές τις εποχές.
και εγω συνηθως δινω κατιτις σε οσους παιζουν μουσικη.
αφενος γιατι δινουν χρωμα στην πολη, αφετερου δεν με ζαλιζουν με ζητιανιες.
Nα σου πω καλή μου, που μένεις. Ακούω το ίδιο στην Κυψέλη και "τσιτώνουν" τα νεύρα μου......
φιλιά πολλά και καλησπέρες.
α, μουσακά κάνατε????
Είναι φορές που η μνήμη ξεκλειδώνει με πολύ περίεργο τρόπο. Ζεις 2 όμορφες στιγμές ταυτόχρονα. Μια το παρόν και μια το όμορφο παρελθόν.
:-))
...καποιες φορες εχω αισθανθει το ιδιο...!
καλημερα!
Προσεχώς λατέρνα ;))))
Ένας ίδιος περνάει από το πατρικό μου.
Λες να είναι ο ίδιος;
Μπααααα
Πολύ θα ήθελα να ταξιδέψω στο χρόνο και να περάσω μερικά λεπτά σ'ένα γραφικό σοκάκι,με χαμογελαστούς ανθρώπους κι υπό τους ήχους μιας λατέρνας...
Μια φορά είμασταν σε μια ταβέρνα με μια φιλη που ζουσε χρονια στη Γερμανία.Οι δυο τύποι τραγουδούσαν διαφορα.Οταν άρχισαν το συγκεκριμένο ρομαντικο σουξε 'Σ'αγαπω γιατι εισαι ωραία' μου λεει φωναξε τους να το ξαναπουν.Τους φωναξα. Το Ξαναπαν. Εκεινη εκλαψε.Τους εδωσε χρηματα.Αχ μου ειπε νοσταλγω την Ελλαδα. Μετα απο 2 χρονια χωρισε τον Γερμανο συζυγο και επεστρεψε Τωρα ζει εδω με τον γυιο της.We all have a little girl inside who need to be loved and feel beautiful.Come visit our rooms girl, http://doresist.blogspot.com/
Mας αγγίξατε κυρία μας, "με τον τρόπο σας"!
Εμάς περνάνε τρεις και τώρα που το σκέφτομαι έχουν καιρό να φανούν, θα τραβήξανε προς Θησείο μεριά.
Δραμινός
Καημός
suspect, η κυρία στο απέναντι διαμέρισμα πέρα απο τα χρήματα του πετάει και λουλούδι. Σκύβει, το παίρνει, το φιλάει και το βάζει στο πέτο του. Απίστευτος!
zouzouna δλδ, σε νευριάζει ο κανταδόρος? Μουσακκά όχι ακόμη, ίσως το σβκ.
snikolas, αυτό το "τσάκ" της μνήμης είναι που με κάνει ακόμη και τώρα ν'απορώ.
avra, χαίρομαι που μοιραζόμαστε γλυκά συναισθήματα.
darthiir, δεν ξέρω. Ακορντεόν παίζει.
tanila, εξαρτάται που μένεις. Μπορεί να είναι ΚΑΙ ο ίδιος. Παχουλούλης, ξανθός γύρω στα 60, με καλωσυνάτο πρόσωπο. Τον περιμένω τις Κυριακές πώς και πώς.
evelina Z13, πάνε αυτά γλυκιά μου, τα γραφικά σοκάκια και οι λατέρνες. Τώρα οι μοναχικοί κανταδόροι προσπαθούν να εισακουστούν σε πολυσύχναστους δρόμους..
piece of resistance, άρα είναι το συγκεκριμμένο τραγούδι που φέρνει τις νοσταλγίες.
Κάτι έγινε και δεν βγήκαν όλα τα σχόλια.
Δραμινέ, μου θυμίζουν παλιές εποχές που τείνουν να εκλείπουν. Παλιά τους ακούγαμε σε καθημερινή βάση..τώρα πιά μόνο σε πολύ επιλεγμένα μέρη.
Γωνία Κριεζώτου και Πανεπιστημίου υπήρχε νωρίς το πρωΊ τις καθημερινές η λατέρνα. Προ-μετρό εποχές αλλά με τον ίδιο κόσμο να τρέχει στις δουλειές του. Ο μουσικός αργά γύριζε τη ρόδα και συνόδευε η "εύθυμη χήρα" όλους μας μεχρι το επόμενο φανάρι. Οι περισσότεροι προσπερνούσαν μερικοί όμως του έδιναν χαμογελαστά ένα κέρμα και εκείνος ευχόταν "καλής εβδομάδα κόρη/γιέ μου".
Καημέ, φανταστική η ιστορία των μαθητών του Ωδείου. Αραγε έμαθαν οι μαθητές τελικά να παίζουν μουσική τόσο καλά όσο ο αυτοδίδακτος πλανόδιος?
Κατερίνα, σας ευχαριστώ κυρία μου. Μήπως στα δικά σας μέρη περνάει ακόμη "η φτερού", όσο ζώ δεν θα ξεχάσω τα "φτεράάάά" στη Μητροπόλεως. Και τι φτερά! Τα καλύτερα της αγοράς.
Καλή εβδομάδα και σε σένα...πού μένεις να περνάω κάθε πρωί να σου τραγουδάω και να σου χαμογελάω γιατί τα οικονομικά δεν πάνε καλά@@
To πατρικό μου είναι Α. Γλυφάδα.
Αλλά δε θυμάμαι πως είναι εμφανισιακά ο ακορντεονίστας.
Ένας ίδιος περνάει Κυριακές και από εμένα, στην Θεσσαλονίκη.
Προχθές είδα και έναν λατερνατζή, καιρό είχα να δω.
Ρουφήξτε τα, γιατί σε λίγο δεν θα υπάρχει κανένας από αυτούς.
Ίσως μόνο οι ινδιάνοι στην Αθήνα στο Μοναστηράκι. Που πριν τρία χρόνια ήταν στην Αριστοτέλους. Χωρίς πλάκα.
Όλα τα μεγάλα αστέρια από εδώ ξεκινάνε :P
Φανταστική αλλά απολύτως πραγματική η ιστορία Μαρίνα μου. Δεν ξέρω αν μάθαμε να παίζουμε τόσο καλά όσο εκείνος πάντως σίγουρα κάποιοι από μας εκείνη τη μέρα αγαπήσαμε και καταλάβαμε περισσότερο τη μουσική από ότι την είχαμε νιώσει όλη τη σχολική περίοδο.
Δημοσίευση σχολίου