Βλέμματα

Περπατάω στους δρόμους κάθε μέρα για δουλειές. Πάντα περπατώ κοντά σε άλλους ανθρώπους και παρατηρώ...τα μάτια τους. Μ' αρέσουν τα βλέμματα του κόσμου, τι άραγε θα δώ σήμερα?

Είναι κάποιοι που φορούν μαύρα γυαλιά παντός καιρού.

Η που ποτέ δεν κυττάζουν τους άλλους στα μάτια. Σαν κάποιες χειραψίες κι αυτοί, κρύες που ποτέ δεν μένουν τα δάχτυλα στο χέρι του άλλου, σαν άψυχα χέλια γλιστρούν μακριά.

Είναι κάποιοι άλλοι που τους μιλάς και κυττάνε αλλού, όχι απαραίτητα τον ουρανό, κυττάνε τα παπούτσια σου, τα χέρια σου, ακόμη και τα ρούχα σου!

Είναι κάτι μάτια που φωνάζουν "βαριέμαι", ειδικά τραπεζικών υπαλλήλων πίσω απο τους πάλαι ποτέ γκισέδες.

Οι τσιγγάνες συνωστίζονται έξω απο τις εκκλησίες και παρακαλετά ζητούν με τα μάτια τους, απλώνοντας χέρια με ωραίο μανικιούρ και δαχτυλίδια.

Οι αλλοδαποί βιολιτζήδες που παίζουν στους δρόμους έχουν γελαστά μάτια, με ελπίδα όχι μόνο για τον οβολό σου για τη ζωή γενικά.

Παραπονεμένα είναι τα μάτια της γιαγιάς που μάταια περιμένει τα παιδιά να έρθουν στο γεροντολογικό κέντρο που την αφήσαν και την ξέχασαν.

Ερωτηματικά τα μάτια του σκύλου της γειτονιάς "τι φαγί μαγειρεύεις σήμερα"? Ξέρει ότι θα του βγάλω το περίσσευμα, απλά αναρωτιέται για τη γεύση. Οπου μιά μέρα που προφανώς αυτά που του έβγαλα δεν συμφωνούσαν με τον ουρανίσκο του.."εντάξει θα το φάω, έλεος όμως..τόσοι τσελεμεντέδες υπάρχουν..δεν φτιάχνεις κάτι πιο γευστικό?"

Νυμφασία, Βαλτεσίνικο

Φύγαμε τη περασμένη εβδομάδα όσο πιο μακριά μπορούσαμε, πήραμε τα βουνά, να ξεκουράσουμε το μάτι μας και τη καρδιά μας. Απο την Εθνική Οδό Κορίνθου-Τριπόλεως, στρίψαμε πρός Βυτίνα, αλλά δεν πήγαμε εκεί, δεν θέλαμε κόσμο, μόνο τη γαλήνη των βουνών.

Πρώτη στάση Νυμφασία. Ενα υπέροχο χωριό, σιωπηλό μέν γιατί ήταν νωρίς το πρωϊ, πνιγμένο στα κόκκινα-κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου , τι να πρωτοδιαλέξω δεν ήξερα, ποιό λιβάδι, ποιό δένδρο, ποιούς ουρανούς?

Μπαίνοντας στο χωριό, έχεις μπροστά σου αυτή την εικόνα της δημοσιάς ας τη πούμε. Την ονομάσαμε " οδός των σκέψεων" γιατί περπατώντας τη, ό,τι προβλήματα και να είχαμε παίρνανε άλλη όψη, άλλη χροιά αν θέλετε. Το δένδρο της ζωής μας αποχαιρετά. Την υπόσχεση τη δώσαμε. Θα ξανάρθουμε την άνοιξη.

Μετά τη Βυτίνα στρίβουμε για Μαγουλιανα, ένα έρημο μέρος, η διαδρομή όμως μέσα απο βαθιά φαράγγια και πλαγιές κατάφυτες απο έλατα. Κτίσματα σαν κι αυτό, σπαρμένα, ένα εδώ άλλο εκεί.

Αγριο τοπίο αλλά πολύ κατευναστικό. Λίγο πάγο βρήκαμε στο οδόστρωμα, ελάχιστο, το χειμώνα όμως εκεί δεν θα αστειεύεται. Χιόνια και πάγοι θα υποδέχονται τους τολμηρούς. Το οδόστρωμα πολύ καλό αλλά ο δρόμος φιδωτός.

Προχωρήσαμε ακόμη πιο ψηλά. Φτάσαμε σε ένα άλλο χωριό, που λεγόταν Βαλτεσίνικο. Ενα μεγάλο κεφαλοχώρι αραδιασμένο σε μία πλαγιά σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρα. Μεγάλα πέτρινα σπίτια και πολλοί τουρίστες άρτι αφιχθέντες με πούλμαν.

Μπήκαμε σε ένα κατάστημα με παραδοσιακής λιχουδιές και πήραμε χυλοπίττες, λαζάνια και τοπικές δίπλες (γλυκά), πώς μου ήρθε να πάω και σε ένα άλλο παρακείμενο κατάστημα μήπως βρώ κάρτες και κανένα μαγνητάκι για το ψυγείο μου. Κακή επιλογή. Μας χάλασε την όμορφη εικόνα τόσο του χωριού όσο και της διαδρομής. Γιατί η ιδιοκτήτρια έπαιξε το ρόλο της νυφίτσας. Με το που μπήκα μέσα με ρώτησε απο πού είμαι. Αυτό με χαλάει αφάνταστα γιατί όσες φορές με έχουν ρωτήσει τέτοιο πράγμα σε μαγαζιά, είναι για να εκτιμήσουν πόσο θα ανατιμήσουν τα προϊόντα τους. Μου ήρθε εκείνη την ώρα να σηκωθώ να φύγω, εν τούτοις της απάντησα τοποθετώντας τη καταγωγή μου στα βάθη της θάλασσας και δη στο Αιγαίο. "Α! Γιατί μοιάζετε με ξένη" λέει η νυφίτσα και ετοιμάζεται να δαγκώσει. Ο λογαριασμός στο ταμείο 17.20. Της δίνω 50 ευρώ και 20 λεπτά. Μου δίνει 2 ευρώ και άλλα 30.

¨Η θα μου δώσετε άλλα 80 λεπτά η δεν θα πάρετε το 20λεπτο και θα μου δώσετε άλλο ένα ευρώ", της λέω. Απο εδώ το πήγε, απο εκεί το πήγε δεν ήθελε να δώσει τα σωστά ρέστα. Και εγώ πάλι δεν τα έβαζα στο πορτοφόλι μου, ώστε να μου πεί το κλασσικό "μα σας τα έδωσα, απλά μπερδεύτηκαν με τα ψιλά σας". Τελικά έδωσε 80 λεπτά.

Μα πώς κάνεις έτσι για 1 ευρώ, θα μου πείτε. Κάνω έτσι όταν αισθάνομαι ότι πάνε να μου τη φέρουν. Είδαν τουρίστα, πάμε να δαγκώσουμε. Εντάξει, δαγκώστε. Εμείς πάντως στο Βαλτεσίνικο δεν θα ξαναπατήσουμε. Να το χαίρεσαι κυρά νυφίτσα μου! Ολο δικό σου!

Επιστροφή. Σταματήσαμε στο Λεβίδι, πήραμε ωραίο χωριάτικο ψωμί (3 μέρες το έχουμε και ακόμη είναι μαλακό και μυρωδάτο) και μυτζήθρα..κάπου σταματήσαμε και φάγαμε με θέα την Ελλάδα μας.

Οπως απλόχερα μας προσφέρεται. Οχι όπως την εκμεταλλευόμαστε εμείς.

Εξοδος

Θέλω να φύγω τώρα αμέσως για οπουδήποτε, σε οποιαδήποτε μορφή. Το μόνο πρόβλημά μου είναι η αδυναμία μου να βγάλω μουστάκι.. φυσικό λέμε.

Γαμώ την Ιατρική σας

Μου έχει βγεί το λάδι. Οχι απο τη σωματική κούραση, αλλά απο την αγωνία, το θέατρο και το τρέξιμο.
Α! Και απο τις μαλακίες των γιατρών. Σαν το τούβλο πέφτω για ύπνο το βράδυ και όταν το πρωϊ ξυπνήσω αισθάνομαι ότι έπεσα για ύπνο πρίν 5 λεπτά.

Δεν μου έχει βγεί το λάδι με τη Π τόσο (που αποφάσισε απο δικού της να κανει απεργία πείνας (γιατί ώς γνωστόν οι άρρωστοι δεν πρέπει να τρώνε) και να καταπίνει μόνο ζεστό τσάι, ένα μασούρι χάπια, φρυγανιές και κορν φλέικς για αυτούς που έχουν δυσκοιλιότητα, μετά να χέζ και να απορεί γιατί και να κατηγορεί τα φάρμακα, το γάτο της ότι τη ματιάζει, τις παυσίπονες ενέσεις και τη μαύρη νύχτα στα βουνά - τηλέφωνα σε όλη την επικράτεια για τη μούτζα που της έρριξε ο Θεός και τι να κάνει δεν ξέρει για να τη ξεματιάσουν..πολλές πίτες του Αγ. Φανουρίου πρέπει να φτιαχθούν.. δλδ να βάλει τη πεθερά μου να φτιάξει..γιατί εκείνη είναι άρρωστη δεν μπορεί ούτε το χέρι της να κουνήσει..- τσίρκο το κάναμε εδώ, δεν μπορώ άλλο) αλλά περισσότερο με τη νοοτροπία κάποιων γιατρών.

Τι κάνει κάποιος που πονάει η μέση του? Πάει στο γιατρό. (Σε ορθοπεδικό να πάμε, όχι δεν θέλω, βρε καλή μου, βρέ χρυσή μου ΟΧΙΙ, στον καλό κ. Χ θα πάμε, μα αυτός είναι παθολόγος, όλα τα ξέρει αυτός). Σ' έναν παθολόγο. Ο παθολόγος λογικά πρέπει να ζητήσει εξετάσεις για να δεί το αίτιο του πόνου. ΛΟΓΙΚΑ γιατί εμείς το πήγαμε στα ΑΛΟΓΑ, σ' αυτά και στα παράλογα. Ο ΓΙΑΤΡΟΣ έγραψε και λάλησε:

Πρώτα βάζουμε τον ασθενή στο κρεββάτι και τον πλακώνουμε σε παυσίπονες ενέσεις.

Μετά απο 6 και βάλε μέρες γράφουμε στο βιβλιάριο υγείας ακτινογραφίες και εξετάσεις όλων των ειδών.

Πάω να σφραγίσω το βιβλιάριο (ουρά) και μου λέει ο ελεγκτής ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ένας παθολόγος να γράφει τέτοιες εξετάσεις, μόνο ο ορθοπεδικός μπορεί. Φεύγω πάω να βρώ ορθοπεδικό, (ουρα 2) γράφει τις εξετάσεις, τον πληρώνω ξανακάθομαι ουρά 3 να σφραγίσω βιβλιάριο. Ερώτηση ξανθιάς χαζούλας : Ραμολίρουν και οι γιατροί? Δεν εξηγείται΄πως δεν ήξερε τι να γράψει στο βιβλιάριο!!

Αντε και σε έμμετρο για να εμπεδωθεί

Πρώτα ο ασθενής παίρνει θεραπεία και

αν δεν πεθάνει στη πορεία

έρχεται και η Διαγνωση

βαριά και ευανάγνωστη

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ όλων των ειδών

πρέπει να γίνουν

απο κολονοσκοπήσεις

μέχρι και

εγκεφαλογραφήσεις.

Πιάσε μωρή το ΠιΣι

και γράψε την ασφάλεια του

ασθενή

Τιιι! Δημόσιο! Ευανθίααα!

Διακοπές μωρή θα κάνεις

Πάλι στη Γαλλία!

Τρέχω

Αυτές τις μέρες τρέχω συνέχεια, πότε τρέχω και δεν φθάνω, πότε τρεχω και φθάνω και μετά πάμε για τον επόμενο στόχο.
Ολα ήρθαν ξαφνικά και απότομα. Το προηγούμενο σβκ δεν ξεκουράστηκα καθόλου, παρόλλη την εκδρομή, αντίθετα αγχώθηκα απίθανα, νευρίασα, έσπασε και ένα καλώδιο της ΔΕΗ απο τον δυνατό άνεμο και αναγκαστήκαμε ν' απομονώσουμε μόνοι μας το ρεύμα μέσα στα σκοτάδια..κρύωσα απο την υγρασία, πονάει πάλι η παλιομέση μου, αει στο καλό.

Δε βαριέσαι λέω, θα ξεκουραστώ πίσω στην Αθήνα, ναί πώς, βρήκαμε την κα Π τάβλα απο κάτι πόνους κάπου στα κόκκαλα, το εδώ, όχι εκεί πονάω δεν μου λέει τίποτα. Εφερα γρήγορα γιατρό και την πλάκωσε σε ενέσεις, βρήκαμε και μία νοσοκόμα απο του διαόλου τη μάνα να έρθει μέσα στη νύχτα να της κάνει την πρώτη, μετά βεβαια, ήρθε άλλη νοσοκόμα που εμενε κοντά στο σπίτι. Και βλέπουμε. Περιμένω να δώ τις ακτινογραφίες και τα αποτελέσματα του τέστ οστεοπόρωσης. Απίστευτο τρέξιμο και απο εκεί.

Και στην πορεία είναι τα καθημερινά τούτο-κείνο. Η βροχή με βρήκε στο δρόμο ξανά σήμερα. Ηταν υπέροχα μουντή η μέρα, λίγος κόσμος στους δρόμους μόνο η δική μου Barbie ρόζ ομπρέλλα χοροπηδούσε.

Ερχεται η νύχτα και δεν βλέπω την ώρα να χωθώ στο κρεββατάκι μου..να διαβάσω τον Κίνγκ και να ονειρευτώ..άσχετα πράγματα, λές και οι βρυκόλακες-σφαγές-αίματα-μεταλλαγμένοι δεν με αγγίζουν, τα όνειρά μου χρωματιστά και απαλά.

Καληνύχτα σας

Προσοχή μη το μάθουν τα κανάλια..

Η Δ.Ζ είναι καθηγήτρια σε Δημόσιο Γυμνάσιο της Αθήνας. Πρίν 3 περίπου μέρες στο σχολείο που δουλεύει συνέδεσε ένα νέο καλώδιο στον υπολογιστή της, έγινε βραχυκύκλωμα, το ρεύμα τη τίναξε στο πάτωμα και από το χτύπημα της έσπασε η μία ωμοπλάτη. Κουτσά- στραβά συνήλθε, στο σχολείο ακόμη, κανείς δεν ειδοποίησε ένα ασθενοφόρο..τα κατάφερε και γύρισε σπίτι της. Τηλεφωνεί στο ΕΚΑΒ απο το σπίτι της, να έρθουν να τη πάρουν γιατί πόναγε φρικτά, οι οποίοι όμως όταν άκουσαν ότι ναί μεν έπαθε ηλεκτροπληξία αλλά συνήλθε, δεν πειράζει, της λένε, τη γλυτώσατε. Τηλεφωνεί σε έναν ορθοπεδικό γιατί υπέφερε πολύ, της λέει να πάει σε Νοσοκομείο και πράγματι πάει στον Ευαγγελισμό. Οι γιατροί εκεί όμως δεν ξέρω τι εξετάσεις της κάνανε, απεφάνθισαν ότι ΕΙΝΑΙ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΑΚΟΜΗ με τόσο ηλεκτρικό ρεύμα που έφαγε και δεν έχει πεθάνει, και την βάλανε ΣΤΗΝ ΕΝΤΑΤΙΚΗ! Ακόμη εκεί είναι απ' όσο ξέρω!

Και όταν ενημερώθηκε ο Διευθυντής του Γυμνασίου/Λυκείου για το ατύχημα που έγινε απο ελλειπή συντήρηση των ηλεκτρικών του σχολείου του, είπε

"Προσοχή μη μας πιάσουν στο στόμα τους τα κανάλια, γιατί χαθήκαμε"

Αυτός ο άνθρωπος διδάσκει τα παιδιά μας και τους μαθαίνει ότι η ανθρώπινη ζωή είναι τζάμπα, ενώ τα ΚΑΝΑΛΙΑ RULE!

Οι Ρωμαίοι χορεύουν Τσάρλεστον

Κάθε Νοέμβριο θυμάμαι έναν άλλο αντίστοιχο μήνα σε μία ξένη χώρα πρίν πολλά χρόνια. Οταν το κλίμα ήταν απο βαρύ ως ασήκωτο, χαμηλοί ουρανοί λόγω ομίχλης και βροχή ανά μισάωρο. Τι να σου κάνει η μεσογειακή προσωπικότητα εδώ? Τον μήνα αυτό λοιπόν οργανώναμε θεματικά πάρτυ, όπου καλούσαμε όλους τους φίλους και γνωστούς, καθώς και τους γείτονες (για να μην έχουμε παράπονα). Στα δύο χρόνια της Σχολής οργάνωσα 2 τέτοια πάρτυ.

1) 1925-Τσάρλεστον
Πάρτυ με αυτοσχεδιασμό. Οι προσκλήσεις δόθηκαν χέρι-χέρι, ήταν βέβαια χειροποίητες (δεν υπήρχε η τωρινή τεχνολογία) σαν προσκλητήρια γάμου απο χαρτόνι και το σκιαγράφημα μίας κυρίας του '20. Οι καλεσμένοι θα έπρεπε να μεταμορφωθούν στην ορισμένοι εποχή. Τι χαρά κάναμε τότε, δεν θα το ξεχάσω. Μέσα σε 10 ημέρες όλα έπρεπε να γίνουν στην τρίχα. Τα κοστούμια μας τα φτιάχναμε μόνοι μας, όπως μπορούσε ο καθένας. Το δικό μου ήταν ένα κόκκινο ύφασμα γυαλιστερό (φόδρα με το μέτρο που το πήρα φτηνά), το τύλιξα επάνω μου και επειδή δεν ξέρω να ράβω το ένωσα με staples και στο κάτω μέρος κόλλησα με κόλλα για υφάσματα κρόσια απο κάτι παλιές κουρτίνες που είχαμε. Αλλες κοπέλλες που ράβανε τα φτιάξανε πιο περίτεχνα και καλύτερα. Τα καπέλλα τα φτιάξαμε ή απο σκληρά χαρτόνια με διάφορα χρώματα ή φοράγαμε λάστιχα-ταινίες για τα μαλλιά.

Μερικές βέβαια ήρθαν με τα εσώρουχά τους στο πάρτυ, με κορσέδες και τις αντίστοιχες καλτσοδέτες, άλλες με μαγιώ ολόσωμα της εποχής εκείνης, (φαντάσου άντρα με ολόσωμο μαγιώ και σκούφια! ) όλοι όμως ανεξαιρέτως χόρευαν charleston, το πιο δύσκολο κομμάτι της υπόθεσης...να μάθω αυτό το χορό χωρίς να γίνομαι θέαμα..δλδ χωρίς να μου φεύγουν τα παπούτσια πρός όλες τις κατευθύνσεις.

Είχαμε περάσει ΟΝΕΙΡΟ... αξέχαστες στιγμές. Ξεθεωθήκαμε -ξεβιδωθήκαμε κυριολεκτικά απο το χορό!.

2) Το Ρωμαϊκό όργιο!

Αυτό ήταν πιο εύκολο αλλά είχε περισσότερα ευτράπελα. Η πρόσκληση ήταν μία περγαμηνή γραμμένη με λατινικους χαρακτήρες αλλά με αγγλικό νόημα. Στο χέρι γραμμένη βέβαια!. Δεν είχε τοπική μουσική είχε όμως απίστευτο γέλιο γιατί οι Εγγλέζοι ήρθαν όλοι ντυμένοι με τα σεντόνια τους (άσπρα), σαν τη ρωμαϊκή τογκα, με σανδάλια το καταχείμωνο, είχαμε όμως και τις Κλεοπάτρες μας και τους Νουμίδες δούλους (με φύλλο συκής)..καθώς και τους μονομάχους σκεπασμένους με χαρτόνια και πλαστικά σπαθιά!

Και μας βλέπανε οι γείτονες να χοροπηδάμε με τα σεντόνια ν' ανεμίζουν, γιατί ναί μερικά ήταν κακοδεμένα και λύθηκαν απο καλύπτοντας τα σωβράκια μερικών και την έλλειψή τους ορισμένων άλλων.. που νόμιζαν ότι οι Ρωμαϊοι κυκλοφορούσαν τσίτσιδοι κάτω απο τις φούστες τους.. Στο χορό είμασταν πιο μοντέρνοι..ρυθμούς πόπ!

Και βέβαια σπάνια έφευγαν όλοι οι καλεσμένοι απο το σπίτι..έτσι πίτα που ήσαν τους εύρισκε η Κυριακή ξαπλωμένους στο πάτωμα και σκεπασμένους με ότι κουβέρτα βρίσκανε σε όλο το σπίτι. Κάτι τέτοιες μουντές μέρες όλ΄αυτά θυμάμαι!

....................

Το video clip είναι απο την ταινία "The Great Gatsby"

Στη φωλιά μου

Η περασμένη Πέμτη ήταν μία υπέροχη μέρα χαράς και απίθανου γέλιου, το 3ωρο της συνάντησης με έναν/μία μπλόγκερ κατέληξε όπως έχουν καταλήξει ως τώρα οι συναντήσεις αυτές σε ευεξία, σε χαρά, το χαμόγελο είχε καρφωθεί στο πρόσωπό μου, λές και δεν έσβηνε με τίποτα, σαν να κέρδισα το λαχείο, σαν να με αγκάλιασε σφιχτά μιά φίλη απ τα παλιά. Λίγες φορές έχω πάει σε μπλογκοσυναντήσεις λίγες και καλές οι επαφές μου με αξιόλογα άτομα. After all you are a great part of my world. Ολοι/όλες εσείς.

Aυτοματιάστηκα , φώς φανάρι.

Το ίδιο βράδυ έγινε ένας απίθανος καυγάς με την κα Π, που έχοντας το ακαταλόγιστο λόγω ηλικίας έβριζε όλους και όλα. Φωνές, κακό, ξαφνικά κανείς μας δεν είναι good enough για τα δικά της μέτρα, ή λαϊκούρα είναι ο ένας, ή σνομπαρία ο άλλος, πολύ κρύο το σπίτι, πολύ ζεστή η γειτονιά..τα αρνητικά πέφτανε σύννεφο και οι κατάρες παρέα. Εκεί που ήμουνα στα ουράνια, προσγειώθηκα σε φρέσκα σκ..τα οποία μου φάνηκαν πιο βρωμερά απο ότι τα περίμενα.
Την επομένη μου βγήκε το λάδι στο τρέξιμο και στην ορθοστασία, γύρισα αργα το βράδυ σπίτι μου, κουρέλι.

Το σβκ είχαμε κανονίσει να πάμε εκδρομή με τα πεθερικά, αλλά δεν ξύπνησα νωρίτερα απο τις 11.00 το πρωϊ. Η κοινή μας εκδρομή πήγε περίπατο. Κάθισα όλο το σβκ σπίτι, κρύφτηκα στη φωλιά μου με τον Κ παρέα και τις γάτες για να γιάνω. Με χαλάει απίθανα η κακκία και οι φωνές χωρίς λόγο, ή μάλλον ο εγωκεντρισμός των ηλικιωμένων. Λές και δεν έχουμε άλλα πράγματα να σκεφτούμε.

Και σήμερα Δευτέρα, πάλι στο σπίτι κάτσαμε. Ο Κ είναι ψιλοκρυωμένος, ωραία αφορμή για άλλη μία μέρα στη φωλιά. Με

παπάρα σεκαι μετά πολλά puzzles

και με μουσική

Γαλήνη

Εχω παρατηρήσει ότι όταν είμαι στα πάνω μου, στις καλές μου και όταν όλα πάνε ρολόϊ, σαν τον Σωκράτη, δεν γράφω τίποτα πουθενά και σε κανέναν. Σαν να θέλω ν' απολαύσω τις λίγες στιγμές ευτυχίας όπου κυλάνε κατ' ευχήν.

Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για το blogging οι ωραίες - γαλήνιες στιγμές έχουν κοντή ημερομηνία λήξεως.