Παρασκευή, Νοεμβρίου 30, 2007

Βλέμματα

Περπατάω στους δρόμους κάθε μέρα για δουλειές. Πάντα περπατώ κοντά σε άλλους ανθρώπους και παρατηρώ...τα μάτια τους. Μ' αρέσουν τα βλέμματα του κόσμου, τι άραγε θα δώ σήμερα?
Είναι κάποιοι που φορούν μαύρα γυαλιά παντός καιρού.
Η που ποτέ δεν κυττάζουν τους άλλους στα μάτια. Σαν κάποιες χειραψίες κι αυτοί, κρύες που ποτέ δεν μένουν τα δάχτυλα στο χέρι του άλλου, σαν άψυχα χέλια γλιστρούν μακριά.
Είναι κάποιοι άλλοι που τους μιλάς και κυττάνε αλλού, όχι απαραίτητα τον ουρανό, κυττάνε τα παπούτσια σου, τα χέρια σου, ακόμη και τα ρούχα σου!
Είναι κάτι μάτια που φωνάζουν "βαριέμαι", ειδικά τραπεζικών υπαλλήλων πίσω απο τους πάλαι ποτέ γκισέδες.
Οι τσιγγάνες συνωστίζονται έξω απο τις εκκλησίες και παρακαλετά ζητούν με τα μάτια τους, απλώνοντας χέρια με ωραίο μανικιούρ και δαχτυλίδια.
Οι αλλοδαποί βιολιτζήδες που παίζουν στους δρόμους έχουν γελαστά μάτια, με ελπίδα όχι μόνο για τον οβολό σου για τη ζωή γενικά.
Παραπονεμένα είναι τα μάτια της γιαγιάς που μάταια περιμένει τα παιδιά να έρθουν στο γεροντολογικό κέντρο που την αφήσαν και την ξέχασαν.
Ερωτηματικά τα μάτια του σκύλου της γειτονιάς "τι φαγί μαγειρεύεις σήμερα"? Ξέρει ότι θα του βγάλω το περίσσευμα, απλά αναρωτιέται για τη γεύση. Οπου μιά μέρα που προφανώς αυτά που του έβγαλα δεν συμφωνούσαν με τον ουρανίσκο του.."εντάξει θα το φάω, έλεος όμως..τόσοι τσελεμεντέδες υπάρχουν..δεν φτιάχνεις κάτι πιο γευστικό?"

10 σχόλια:

TzinaVarotsi είπε...

Mε "απωθούν" οι άνθρωποι που σου μιλούν και κοιτούν κάπου αόριστα στην κορυφή του κεφαλιού σου, σού'χει τύχει;....
Όχι στα μάτια, αλλά πάνω από αυτά...
πολύ εκνευριστικό!

Lina είπε...

ποτέ δε λένε ψέματα τα μάτια. Γι αυτό καμιά φορά αποφέυγουμε να κοιτάμε κατάματα.
Προσωπικά έμαθα να φοβάμαι τους ανθρώπου που όταν γελούν δεν γελούν και τα μάτια τους.

Blonde είπε...

Και δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα είναι έτσι. Λένε το ψέμα μπροστά στα μάτια του άλλου αλλά τα δικά τους τα κρύβουν.

An-Lu είπε...

Κι εμένα με εκνευρίζουν αυτοί ποπυ όταν μου απευθύνου το λόγο, δεν με κοιτάνε -έστω- στο πρόσωπο, αλλά οπουδήποτε αλλού...
Όσο για το σκυλούκο, λυπήσου τον βρε και μην τον πρήζεις στα βραστά!

Γ.Π. είπε...

Όταν μετά από μια γενικά εσωστρεφή περιόδο βγαίνω έξω και έξω εννοώ στο κέντρο, στο Σύνταγμα, στους κεντρικούς δρόμους βρε παιδί μου αρχικά χρειάζομαι ένα διάστημα μέχρι να προσαρμοστώ. Νοιώθω άβολα, νομίζω ότι όλοι με κοιτάνε περίεργα και το κυριότερο ότι όλοι έχουν έναν τόσο σοβαρό σκοπό και περπατάνε προσηλωμένοι σχεδόν "πατώντας" όποιον βρεθεί στο δρόμο τους. Ψάχνω κάποιο βλέμμα να συναντήσει το δικό μου για να του πώ "καλημέρα". Το χειρότερο όμως ειναι ότι μετά από αυτό το αρχικό διάστημα και ύστερα από τα πρώτα σπρωξίματα και τσαλαπατήματα πιάνω καμιά φορά τον εαυτό μου να μπαίνει στην ίδια μάζα, να κοιτάει με τον ίδιο αδιάκριτο τρόπο και τσαντίζομαι!
Και θυμάμαι τη Γιώτα Νέγκα που τραγουδάει τα λόγια του Θοδωρή Γκόνη για "του δρόμου τις φωνές": τους έχουν διώξει όλοι αυτοί, που αντί γαρύφαλλο στ'αυτί, έχουν σφηνώσει ένα hands-free...

So_Far είπε...

Μεγάλο σχολείο η παρατήρηση του βλέμματος των ανθρώπων.
Και δύσκολη διαδικασία.. μου άρεσε αυτό το ποστ Μαρίνα πάρα πολύ..

snikolas είπε...

Αυτό με τους ζητιάνους στο δρόμο το βλέπω και εγώ. Σε λίγο θα φοράνε Armani κουστουμάκι μερικοί. Δε λέω, μερικοί έχουν ανάγκη, αλλά οι περισσότεροι μας κοροϊδεύουν και φαίνετε. Δεν μπορεί να μου αφήνεις επάνω στο παρμπρίζ μου χαρτομάντιλο με αυτοκόλλητο που λέει πεινάω και να μου είσαι 150κ.!!!

Jason είπε...

Λογής-λογής κόσμος κυκλοφορεί, δεν είναι όλα ψέμματα βρε παιδιά.
Είναι ωραίο να κοιτάς τις ψυχές των άλλων μέσα από τα μάτια τους.

Dr_MAD είπε...

Ως άνθρωπος που ξυπνάω πολύ νωρίς (πριν τις 6) και παρκάρω επίτηδες μακριά απ'τη δουλειά, μου αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Νομίζω ότι τους κλέβω κάτι. Οτι μοιράζομαι τις ανησυχίες τους και τα μυστικά τους. Σιχαίνομαι δε τα μαύρα γυαλιά. Εχω μόλις ένα ζευγάρι και αυτά μόνο για το αμάξι όταν είναι κόντρα ο ήλιος. Σας παροτρύνω να τα αφήσετε όλοι στη μπάντα. Μιλήστε με τα μάτια. Εξηγούν καλύτερα...

Καλή εβδομάδαααα

Τζων Μπόης είπε...

το πιο ενδιαφέρον είναι όσοι βαδίζουν και παραμιλούν, φυσικά εννοώ όσους διαθέτουν μπλουτούθ και οι οποίοι περπατούν και μιλούν ως αυτιστικοί...
...αν προσβάλλεται κανείς, λυπάμαι, αλλά αυτό δεν είναι θέαμα, είναι το τσίρκο Μεντράνο!