Κυριακή, Ιανουαρίου 06, 2008

1999 κουνήματα

Σήμερα το πρωϊ 2 λεπτά πρίν το σεισμό ξύπνησα αλαφιασμένη. Το κούνημα με συνέφερε για τα καλά, ένα "θεέ μου βοήθησέ μας" βγήκε απο το στόμα μου. Ευτυχώς ο σεισμός πέρασε, όχι όμως και οι αναμνήσεις.
Σεπτέμβριος του 1999, μεσημέρι ήμουνα στο γραφείο μου στη Κηφισσιά, στο δεύτερο όροφο. Το κτίριο ήταν κοντά στη Ρικομέξ. Οταν ξεκίνησε ο σεισμός, πολλά πράγματα γίνανε ταυτόχρονα.
1) Ο διευθυντής του τμήματος ήταν απο τους πρώτους που το βάλανε στα πόδια χωρίς να ασχοληθεί με κανέναν. For our tomari δεν ζούμε όλοι?
2) Οι δύο ντουλάπες της αίθουσας, σωριάστηκαν μπροστά μου - ήμουνα όρθια εκείνη την ώρα - τα κλασσέρ εκσφενδονίσθηκαν και με χτύπησαν στη κοιλιά. Επεσα κάτω.
3) Ενας ήχος ακουγόταν καθαρά "κριτσι-κρίτσι", ένα ολόκληρο τζάμι έγινε σκόνη και έπεσε προς τα μέσα..
4) Μία συνάδελφος απο το διπλανό γραφείο έτρεξε κοντά μου, με σήκωσε και μαζί αρχίσαμε να πηδάμε πάνω απο πεσμένες ντουλάπες, αρχεία, αναποδογυρισμένα γραφεία..τσιρίδες και ουρλιαχτά παντού..Εκκωφαντικός θόρυβος ακούστηκε κάτι σαν έκρηξη.
5) Οι πόρτες εξόδου κλειδωμένες, στη ταράτσα δεν μπορούσαμε να πάμε. Αρχίσαμε να κατεβαίνουμε απο τις σκάλες. Αργά-αργά γιατί ήταν γεμάτες κομμάτια τσιμένου και γυαλιά..Γύρω μας ..ψυχή ζώσα. Που είναι όλος ο κόσμος?
6) Εχω υψοφοβία κρατήθηκα απο το κάγκελλο και κατέβηκα τα 2 πατώματα. Στο ισόγειο δεν ήταν κανείς.. το προαύλιο άδειο..
7) Φθάσαμε στο αυτοκίνητό της, κάναμε όπισθεν και πηγαμε πρός την έξοδο. Την ώρα εκείνη άρχισαν να φαίνομαι οι πρώτοι συνάδελφοι στο προαύλιο.
8) κάναμε μόνο 2 ώρες να φθάσουμε στη Καλλιθέα όπου έμενε. Στη διαδρομή η κοπέλλα έκλαιγε με λυγμούς, είχε αφήσει το παιδί της στο παιδικό σταθμό, δεν ήξερε που είναι..τραγικές στιγμές.
9) Μίλησα με τον Κ και έμαθε ότι ζώ. Εμαθα επίσης ότι και εκείνος είναι καλά. Δεν μου είπε για τη Ρικομέξ τότε, δεν είχε νόημα.
10) Απο την Καλλιθέα βρήκα ένα λεωφορείο και μετά απο 5 ώρες έφθασα στο σπίτι μου.

Οπως μάθαμε αργότερα, το κρίτσι-κρίτσι ήταν τα θεμελια του κτιρίου που άνοιγαν. Ο εκκωφαντικός θόρυβος ήταν το κομπιούτερ της μισθοδοσίας, που "άλλαξε όροφο" όταν βούλιαξε ο ημιόροφος. Το κτίριο έπαθε σοβαρώτατες ζημιες, χαρακτηρίστηκε ένα μέρος του "κόκκινο" άλλο δε μέρος του "κίτρινο". Ευτυχώς δεν πέθανε κανένας. Ο ιδιοκτήτης το κατεδάφισε σχεδόν και τελικά όλη την εταιρεία τη μετακίνησε σε άλλα premises.
Το αποτέλεσμα είναι ότι η εμπειρία του 1999 καθώς και το σημάδι που έμεινε στη κοιλιά μου απο το χτύπημα, με κάνουν να φοβάμαι πολύ τους σεισμούς. Γιατί έρχονται όταν δεν τους περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Ούτε καν να προλάβεις να επιβιώσεις.

11 σχόλια:

jojo είπε...

τρομακτική εμπειρία!
εύχομαι να μην σου ξανατύχει ποτέ κάτι τέτοιο.
και γω τους τρέμω τους σεισμούς κιας έχουν περάσει σχεδόν 30 (Παναγία μου, πέρασαν τόσα?)χρόνια απο τον μεγάλο σεισμό του '78 που έζησα μικρούλα στη Θεσσαλονίκη...
ευτυχώς άλλον τέτοιο δεν ξανάτυχα.

σε αυτόν της Αθήνας το '99 στάθηκα πολύ τυχερή γιατί μόλις είχα φύγει απο κει την προηγούμενη μέρα...

Blonde είπε...

Πραγματικά να μη σου ξανατύχει και προσπάθησε να μη το σκέφτεσαι. Εγώ πάλι ήμουν στο δρόμο, δύο μετρά μπροστά μου σωριάστηκε στο έδαφος το μπαλκόνι μιας δυόροφης. Ευτυχώς όλα καλά.

So_Far είπε...

Πω πω τί να πεις..εμπειρία.
Ξέρεις έχω ζήσει αρκετούς σεισμούς.
Ο πρώτος που με φόβισε με βρήκε 3 μηνών έγκυο στη Μεγαλόπολη σε 150 μέτρα βάθος το 1993. Ήταν οι περίφημοι σεισμοί της Ηλείας. Η εμπειρία είναι απλά αποκαλυπτική γιατί υπάρχει κατακρήμνιση.
Ο σεισμός της Πάρνηθας, με πετυχαίνει στον οδοντίατρο την ώρα που έκανα εξαγωγή φρονιμήτη. Ο οποίος φρονιμήτης με είχε ταράξει.

Από το ποστ σου, εξάγεται το τραγικό συμπέρασμα των επικίνδυνων και εντελώς ακατάλληλων κτιρίων. Οι μηχανικοί που το έχτισαν θα έπρεπε να πάνε φυλακή. Όπως και αυτοί της Ρικομέξ και της Φαμάρ.
Στο παράδειγμα της Μεγαλόπολης που σου ανέφερα εάν οι πολιτικοί μηχανκοί δεν είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους - που θα μπορούσαν να μην την κάνουν - θα είχαμε αυτό που συμβαίνει με τα ορυχεία. Αλλά σε αυή τη χώρα.. τί να λέμε

Sourotiri είπε...

Μαρινα, εχεις προσκληση για μπλογκοπαιγνιο στο μπλογκ μου.

Marina είπε...

jojo, πώς περνάνε τα άτιμα τα χρόνια ε? Αρα και εσύ ξέρεις πώς είναι αυτή η ανεξέλεγκτη τρεμούλα..
Ποτέ πιά σεισμός!

lianne, Κοκκάλωσα με αυτό που διάβασα. Το κοκκαλάκι της νυχτερίδας κουβάλαγες..πώς και δεν σούρθε στο κεφάλι!!!! Φτού φτού!

So far, ευτυχώς δεν είχα ζήσει σεισμούς μέχρι το 1999, όταν τύχαιναν έλειπα εκτός χώρας..ΚΑι έγκυος και στη καρέκλα του χασάπη για να φρονιμέψεις και να κουνιέσαι..πώ! πώ! Τρέμω τον οδοντίατρο περισσότερο.
Αυτό με τα κτίρια τώρα..μπάζει νερό απο παντού. ΑΑΑΑββέρτα το ΙΓΜΕ δίνει άδειες, οι μηχανικοί χέστηκαν για τα θεμέλια και οι αγοραστές σαν πρόβατα αγοράζουν. Στα ΒΠ πολλές πανάκριβες βίλλες είναι χτισμένες σε ρέματα (Ρέα-Διόνυσσος-Εκάλη-Κηφισσιά). Αντίστοιχα στα ΝΠ ο ποταμός Ξάνθος γνωστός απο την αρχαιότητα που στράγγιζε τον Υμηττό, έγινε πανάκριβη οδός στη Γλυφάδα. Να μη παραπονιόμαστε λοιπόν για τις πλημμύρες-σεισμούς και σάπιο κράτος. Να ανοίξουμε τα μάτια μας ΤΙ και ΠΟΥ αγοράζουμε/θέλουμε να μένουμε. Η εταιρεία που δούλευα τότε ήταν κτισμένη πάνω στο ρέμα της Χελιδονούς. Το μάθαμε αυτό με το κακό τρόπο. Η ρικομέξ και η φαμάρ αντίστοιχες εταιρείες το εμπέδωσαν με χειρότερο τρόπο. Θα μπορούσαμε και εμείς να είμασταν νεκροί. Μας έσωσε το γεγονός ότι είχαν κάνει 3 κτίρια ενωμένα, το μεσαίο αντισεισμικό. Πάλι καλά!

Sourotiri, σούρχομαι, σούρχομαι.

Crazy Tourists είπε...

Δίχως σχόλια...Τρομακτική εμπειρία!
Αυτό για τα ρέματα ξαναπέστο!Η μεγαλύτερη πληγή. Παντού τα μπαζώνουμε και γίνονται οικόπεδα...
Καλη Χρονιά!
CrazyTourist1

Nightly-visitor/Νυκτερινός Επισκέπτης είπε...

και που να εβλεπες την συνέχεια στήν πρωϊνη ζώνη παιζανε τον παπά
εδώ σεισμός εκεί σεισμός

http://lemnos.geo.auth.gr/

patsiouri είπε...

Πω πω ρε σύ...εγώ δε θα ξεχάσω ποτέτο σεισμό της Καλαμάτας κι ας ήμουνα μωρό. Θυμάμαι χαρακτηριστικά πως με είχαν τυλίξει με μια ρόζ κουβερτούλα, η μαμά μου έτρεχε πανικόβλητη και μετά από 3 μέρες μας ανακάλυψε ο πατέρας μου στην τύχη αφού δεν υπήρχαν ούτε κινητά ούτε καρτοτηλέφωνα...

oKyrios είπε...

Σαν παιδί και εγώ υπήρξα μεγάλο πειραχτήρι καταλαβαίνεις λοιπόν τι ωραία περνούσα ιδιαίτερα εκείνη τη μέρα τού Ιουνίου που από το πρωί μέχρι το απόγευμα θα είχανε γίνει ίσαμε 5-6 αισθητοί σεισμοί στη Θεσσαλονίκη του '78.(Ακόμη διερωτώμαι ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ΤΟΤΕ ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΣΕΙΣΜΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΕΙ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟ ΤΑΡΑΚΟΥΝΗΜΑ ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ 2-3 ΜΕΡΕΣ) Το μόνο που θα έπρεπε να με είχε προειδοποιήσει ήταν τα σκυλιά που δε σταμάτησαν να γαυγίζουν όλη την προηγούμενη νύχτα αλλά και τα ψαράκια στο ενυδρείο μου που τρελλάθηκαν ξαφνικά και προσπαθούσαν να πηδήξουν έξω.
Οι στιγμές πού έζησα πρίν 30 χρόνια στο πατρικό μου σπίτι έχουν χαραχτεί για πάντα, ήμουν μόνος με το μικρό μου αδελφό όταν πίστεψα ότι έφθασε το τέλος, ήξερα πού έπρεπε να πάμε αλλά σε ένα μεγάλο σεισμό είναι δύσκολο να μείνεις όρθιος πόσο μάλλον όταν πρέπει να αλλάξεις δωμάτιο κρατώντας το αδελφάκι σου...
Ακόμη και σήμερα ένα μικρό κουνηματάκι αρκεί για να μού επαναφέρει εκείνες τις φοβερές στιγμές και να μέ κάνει να χάσω το χρώμα μου.Άς ελπίσουμε ότι δε θα ξαναζήσουμε κάτι παρόμοιο.
Σορρυ για την πολυλογία αλλά επανέφερες μνήμες...

snikolas είπε...

Αυτές είναι οι στιγμές που πραγματικά νοιώθεις πόσο ¨μικροί¨ είναι οι άνθρωποι σε αυτόν τον κόσμο. Ένα ζωντανό παράδειγμα για το πόσο δυναμή έχει η φύση και πόσο θα έπρεπε να την σεβόμαστε.

Marina είπε...

crazy tourists, και ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ να τα μπαζώνουν πιστεύοντας.."ωχ τώρα, τι έγινε?"

nυχτερινέ επισκέπτη. Αν εξαιρέσουμε τον ΣΚΑΙ έχω να δώ τηλεόραση 3 χρόνια τώρα. Δεν τους μπορώ με την αέναη κουτσομπολίστικη πρωϊνή ζώνη και τη βραδυνή ζώνη των σκουπιδιών.

patsiouri, αγωνία που θα είχε ο πατέρας σου, αν θα είσασταν ζωντανές! Αυτό που θυμάμαι απο το σεισμό του 1999 ήταν το γεγονός ότι για 3 μήνες μετά δεν μπορούσα να οδηγήσω σε κίνηση. Μόλις έμπαινα σε μποτιλιάρισμα, να ζαλίζομαι, να κάνω εμετό, να τρέμω..Μου πήρε καιρό να το ξεπεράσω.

okyrios, πώ! πώ! πραγματικά παραλύεις όταν κουνιέσαι απο σεισμό, πόσο μάλλον όταν είσαι μικρό παιδί! ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΕΙΣΜΟΙ!

nikola, ναί μωρέ, αλλά τη σεβόμαστε όταν εκείνη μας τρομάζει. Τις άλλες μερες τη βιάζουμε καθημερινά!