Νέο ξεκίνημα απο Θεσσαλονίκη

Εχω χαθεί απο τα τρεξίματα και τις εντυπώσεις. Για τρείς μέρες είχα τους Ιρλανδούς στο σπίτι, τη μάνα και το αγοράκι μόνο. Εκείνη που έκανε τον νεκρό της σύζυγο σελιδοδείκτη και μας τον έστειλε. Εχω γράψει γι' αυτό πρίν. Αυτές τις 3 μέρες τα συναισθήματά μου με λούζανε μαζί με τις προκλήσεις της πραγματικότητας. Εκεί όπου άλλα ακούς να λένε, άλλα βλέπεις και άλλα ψυχανεμίζεσαι. Εκεί όπου η πραγματικότητα γίνεται στυγνή και συνάμα λυσσαλέα αφύσικα κατατρεγμένη. Οι εντυπώσεις καρφώθηκαν μέσα στο μυαλό μου, προσωρινά θα τις βάλω στη κατάψυξη. Θα βγούν και θα τις αναλύσω μαζί σας. Οχι όμως τώρα. Δεν μπορώ να καταστρέψω το τώρα μου.

Ετοιμάζομαι για ολιγοήμερες διακοπές. Ποτέ μου δεν μ' αρεσαν οι διακοπές των 30 ημερών όπου αράζεις κάπου, ξεκουράζεσαι, διασκεδάζεις και τελικά βαριέσαι. Προτιμώ τις μικρές αλλά πλούσιες σε εικόνες και εμπειρίες αποδράσεις, μου έχει μείνει φαίνεται το χούϊ απο τα επαγγελματικά ταξείδια. Χούϊ είναι αυτό, όχι παίξε - γέλασε.

Εχω δύο χρόνια να ανέβω στη Θεσσαλονίκη, είναι η αγαπημένη μου πόλη. Τη προτιμώ απ' ολα τα νησιά του Αιγαίου, απ' ολες τις πόλεις της ενδοχώρας. Αισθάνομαι σαν να ανήκω στα τείχη της, , στα φροντισμένα παρτέρια, στην θέα του Λευκού Πύργου, στα ουζερί και στο τσίπουρο που σερβίρεται σε νεροπότηρο. Δεν είμαι Θεσσαλονικιά, εν τούτοις σαν πατρίδα μου τη νοιώθω. Είμαι αυτό που αισθάνομαι. Είναι οι άνθρωποι, οι άγνωστοι μαγαζάτορες που χαμογελούν στους περαστικούς επειδή έχουν ζεστή καρδιά. Μου λείπει η απλότητα της πόλης. Βαρέθηκα τους δήθεν πολιτισμένους, ψαγμένους Αθηναίους - χέστε με παιδιά.

Βεβαια η Θεσσαλονίκη έχει και ανάγωγους οδηγούς που άμα βλέπουν αθηναϊκές πινακίδες αρχίζουν τις βρισιές και τα φάσκελα. Τα ίδια και χειρότερα κάνουμε και εμείς όταν βλέπουμε τουρίστες απο την επαρχία. Φαίνονται σαν μύγες μές το γάλα. Φάσκελα δίνουμε, φάσκελα τρώμε, μιά χαρά ισορροπία.

Χθές πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη και δανείστικα ένα βιβλίο της Σλαβένκας Ντράκουλιτς "Σαν να μην είμαι εγώ", εκδ. Ελληνικά γράμματα, με σκοπό να το πάρω μαζί μου στη Θεσσαλονίκη. Αστεία πράγματα. Το διάβασα μέσα σε 2 ώρες μονοκοπανιά τη νύχτα. Δύσκολο βιβλίο. Μιλάει για πράγματα που δεν θέλουμε να ακούμε, πόσο μάλλον να βλέπουμε. Στο πόλεμο της Βοσνίας το '92, όταν οι Σέρβοι έβαζαν τις αιχμάλωτες γυναίκες σε στρατόπεδα και τις βίαζαν-βασάνιζαν-σκότωναν ομαδικά για μήνες. Μία δασκάλα επέζησε της ατίμωσης και της ψυχικής απαλλοτρίωσης. Εκανε και παιδί αγνώστου πατρός. Κατα τ' αλλα η Ελλάδα πάντα υποστήριζε και υποστηρίζει τους Σέρβους. Ξέρω, ξέρω, τα πολιτικά κλπ κλπ. Η ντροπή όλη δική μας.

Δεν θα πάρω βιβλίο στη Θεσσαλονίκη, μόνο το πρόγραμμα που έφτιαξα, χάρτες και σταυρόλεξα. Και τη ψηφιακή.

Θέλω κάτι καινούργιο , αρκετά αναλώθηκα ψάχνοντας μέσα στις καρδιές των άλλων.

Καλό μας ταξείδι και...εις το επανιδείν.