Θεσσαλονίκη-Εδεσσα-Ναουσα-Γρεβενα-Καλαμπάκα

Αναχώρηση απο Αθήνα νωρίς το πρωϊ για να μη πέσουμε σε κίνηση. Επιτέλους μία φορά να μη βρέχει, να δούμε και λίγο τοπίο. Τα πρώτα 300 χλμ, λίγο βαρετά, κάμπος, κάμπος, κάμπος και πολλά φορτηγά. Βαρέλες, νταλίκες, βυτιοφόρα. Χαμός. Μεγάλη δραστηριότητα πρός τα βόρεια. Η μόνη καινοτομία η νέα χάραξη του Μαλλιακού, ο δρόμος να περνάει μέσα απο τα τούνελ. Ωραίος δρόμος. Μόνο που για να στηθεί, χρειάστηκε να γίνει σαν το γεφύρι της Αρτας. Ντροπή μας.

Πρώτη επίσημη στάση στον Αγιο Παντελεήμονα για να φάμε κάτι. Βρήκαμε ένα ωραίο ταβερνάκι ψηλά στο βουνό, κοντά στο κυρίως χωριό, ένα χωριό που το βλέπεις με τα πόδια, γιατί τα αυτοκίνητα απαγορεύονται. Αυτό μ' αρεσε!

Κάτσαμε να φάμε... αυτή τη θέα. Το μάτι έφθανε απο τη Λεπτοκαρυά έως και το Λιτόχωρο. Απίθανα τα χρώματα και η παραλίες. Μαγευτική η στάση και αρκετα δροσερή!Συνεχίσαμε μετά για Πλαταμώνα, όπου το τοπίο έγινε καθαρά Μακεδονικό. Συστάδες απο λεύκες παντού και βιομηχανίες στο δρόμο μας. Εργατικός βοράς, καλλιεργητής κάμπος, ασθμαίνουσα, βιαστική Αθήνα, ραχατίζουσα δημοσιούπαλληλική Πελοπόννησος. Σορυ κιντς, δατς δε τρουθ!

Αφιξη στη Θεσσαλονίκη αργά το απόγευμα. Ξάπλα στο ξενοδοχείο με θέα όλη τη πόλη και ξεκούραση
Το βράδυ, φαγητό σε ένα ταβερνάκι κοντά στο κύμα, τη Μαρίδα. Τα μύδια τετράπαχα, 3 μερίδες πήραμε, αλλά και το σκουμπρί, όνειρο. Εκεί στενοχωρηθήκαμε λίγο γιατί ο Κ έχασε το κινητό του, κάπου του έπεσε ή του το βούτηξαν απο το τραπέζι 2 γυφτάκια που περιφερόντουσαν πουλώντας λουλούδια. Ακούμε να γίνονται τέτοια στους άλλους, αλλά δεν πιστεύουμε ότι μπορεί να μας προκύψουν.

Την επομένη το βράδυ βγήκαμε έξω με συγγενείς για φαγητό και περάσαμε και απο του Χατζή (που είχα φαγωθεί να πάω)και καθίσαμε. Τον χτύπησα άσχημα τον κύριο, έφαγα 3 γλυκά και πήρα και για τους Αθηναίους γνωστούς και φίλους.. (Μη το πείτε πουθενά, την επομένη το πρωϊ ξαναπήγα κρυφά, μετά ξαναπήγα το απόγευμα και άλλες 3 φορές ώσπου να φύγουμε) . Επειδή δεν τρώω ξηρούς καρπούς, ήθελα να δοκιμάσω τη τεράστια ποικιλία του σε παγωτά, κρέμες και καϊμάκια μωρέ!

Περάσαμε όμορφες στιγμές με κοντινούς συγγενείς ξαδελφάκια και το υπέροχο νεοαποκτηθέν μωρό τους (ένα γλυκύτατο, κοινωνικό κοριτσάκι μέσα στα χαμόγελα), αισθανθήκαμε θεϊκά για το μωρό και για την υπέρτατη χαρά τους. Να τους ζήσει με υγεία.

Θεσσαλονίκη μέσα στη πόλη δεν πήγαμε για βόλτες, την έχουμε δεί. Πήγαμε για φαγητό σε μέρη που μας υπέδειξαν και κυρίως για βόλτες στα πέριξ.

Εδεσσα, με τα νερά της

και Νάουσα με τα κρασιά της. Επεσα σε μία κάβα και κάτι τουριστικά..τα τάραξα και τα δύο. Ηδη τώρα που σας γράφω τα πρώτα δύο μπουκάλια κρασί Δαλαμάρας, τα έχουμε πιεί. Αγ. Νικόλαος, ένα μέρος ονειρικό μέσα στα δένδρα ποτάμια με μπόλικο νερό έτρεχαν. Φάγαμε και κάτι γευστικότατες πέστροφες σε ένα απο αυτά.

Επιστρέφοντας πρός Αθήνα πήραμε την Εγνατία οδό μέχρι τα Γρεβενά, όπου μάταια έψαχνα για μανιτάρια. Δεν υπήρχε τίποτα, όλα τα μαγαζιά κλειστά. Γιατί βρε παιδιά; Αμα δεν πάρει ο τουρίστας, ποιός θα πάρει;

Στο δρόμο για Τρίκαλα, πέσαμε στο Βενετικό, ένα φαράγγι με υπέροχα νερά, σμιλεμένα βράχια και κατάφυτο. Τρίκαλα - Καρδίτσα - Καλαμπάκα όπου σταματήσαμε λίγο στα Μετέωρα και για διανυκτέρευση. Ξέχασα το κινητό μου στο ξενοδοχείο. Μου το στείλανε μετά με κούριερ. Αφείστε που παραπάτησα και έφαγα μία ξεγυρισμένη τούμπα με αποτέλεσμα να έχω ένα παχουλό καρούμπαλο. Ηπια πολύ τσίπουρο στη Σαλονίκη φαίνεται.

Την επομένη φύγαμε νωρίς και ήρθαμε Αθήνα..μιά Αθήνα βραστή. :-(

Ομορφα περάσαμε, κυρίως με εναλλαγή παραστάσεων. Κσνένας δεν μας μούτζωσε, όταν πηγαίναμε σαν τις μεθυσμένες κότες στον Περιφερειακό ψάχνοντας για τη σωστή έξοδο, ούτε μας έβρισε όταν μπαίναμε σε μονόδρομους ανάποδα. Αυτό κι αν είναι πρόοδος!

Θεσσαλονίκη, ευχαριστούμε πολύ
(Κάμπους γεμάτοι ηλίανθους συναντήσαμε πολλούς)