"Μη με αγκαλιάζεις

..γιατί δεν σε θέλω.

Δεν θέλω να μ' αγγίζεις, οι παιδικές σου ιδρωμένες παλάμες με λερώνουν.

Με πνίγεις, τ' ακούς? Φύγε"

"Συγνώμη μαμά, δεν το έκανα επίτηδες " είπε ο 8χρονος μικρός και απομακρύνθηκε, πήγε στο άλλο δωμάτιο να παίξει με κάτι αεροπλανάκια

Την αγριοκύτταξα. Είδε το μάτι μου που γυάλιζε και το πήρε το γράμμα.

Τα μάσησε απολογητικά και μου εξήγησε:

"Δεν το μπορώ το παιδί να τυλίγεται κοντά μου, θέλει να με πασπατεύει συνέχεια, ακόμη και στο κρεββάτι μου θέλει να κοιμάται. Γι αυτό το έβαλα εσωτερικό στο σχολείο, που είναι μέν δίπλα στο σπίτι, αλλά τουλάχιστον δεν θα τον έχω συνέχεια δίπλα μου. Θέλω να έχω ελεύθερο χρόνο να ψάξω για άλλο σύζυγο"

Ο διάλογος αυτός έγινε σπίτι μου στις 30 Ιουνίου. Η "μητέρα" αυτή ήταν η Ιρλανδή "φίλη μας", που πέρυσι έχασε τον 47 χρονο σύζυγό της απο καρκίνο, τον Τζό φίλο του Κ.

Η μητέρα αυτή έχει δύο παιδιά, το 8χρονο αγοράκι που θέλει ν' αγκαλιάζει όλο τον κόσμο γιατί του λείπει απίθανα η ανθρώπινη επαφή και ο μπαμπάς του που τον είχε σχεδόν πάντοτε αγκαλιά και μία 19χρονη κόρη που ζεί σε άλλη πόλη σπουδάζοντας. Εκείνη έχει βρεί άλλους να την αγκαλιάζουν.

Τη πλακώνεις στο ξύλο αυτή τη μάνα ή δεν την πλακώνεις?Εμεινε το παιδί ορφανό απο πατέρα και η μάνα του το κάνει ορφανό και απο τη μητέρα με τη κάθε της κίνηση.

Της τα είπα ένα χεράκι, δεν έδειξε να κατάλαβε, μου είπε ότι επειδή έμεινε μόνη δεν μπορεί να κάνει συνέχεια τη νταντά, μεγάλωσε ο μικρός, ας τα βγάλει πέρα μόνος του, εκείνη χρειάζεται να βρεί έναν ευκατάστατο σύζυγο για να τους παρέχει υλικά αγαθά, σπουδές κλπ που με τον μισθό της όπως είναι τώρα δεν μπορεί. Απίθανος ο εγωϊσμός της, μου έσπασε τα κόκκαλα. Μου ερχόταν να πιάσω το μπώλ του παγωτού να της το πετάξω στη μούρη.

Καημένο παιδί.