Καλημέρα με γκρίνια

Μετά απο ένα άθλιο σαββατοκύριακο που έμεινα ξάγρυπνη και κουρασμένη, είπα να αρχίσει η εβδομάς μη στανιάρω και λίγο. Το ότι το σβκ δεν ήταν καλό, ε, tell me something new, τα έχω φάει αυτά με το κουτάλι, θα μπορούσε όμως να μην ήταν τόσο κακό.
Πείτε μου γιατί δεν βγάζω άκρη, όταν κάποιος δεν αισθάνεται καλά, ΓΙΑΤΙ να θέλει να τρέχει πρός της Ελλάδος τους χλοερούς κάμπους, τα ωραία πλην κατακα(ϋ)μμένα της βουνά, γιατί να θέλει να οδηγεί 6 ώρες πήγαιν-έλα με πυρετό και όταν φθάνει να μη βγαίνει έξω στη φύση, όόοχι να κάθεται στο κρεββάτι και να βογγάει; Και να μην έχεις τίποτα που να εμπιστεύεσαι δίπλα σου; Ούτε κάν ένα αντιπυρετικό?
Παράπονο τόχω για αυτόν τον άνθρωπο, τον Κ που ποτέ δεν μου λέει πώς αισθάνεται. Και δεν εννοώ για τις γλύκες, εννοώ για τις ιώσεις. Μου τα λέει όλα κατόπιν εορτής. Οταν τα πράγματα είναι σοβαρά, όταν υπάρχει πυρετός, κάποια σοβαρή αιτία, ένα κρύωμα, μία μόλυνση, ένα χτύπημα, μία ουρολοίμωξη.

Υπάρχει μεταξύ μας κοινό σημείο. Αμα/αν αρρωστήσουμε και σηκώσουμε πυρετό κανείς δεν καταλαβαίνει τίποτα. Περπατάμε, κινούμαστε, δεν αισθανόμαστε άσχημα, δεν κρυώνουμε, μια φορά είχα υποθερμία μεγάλη (πυρετός είναι και αυτή) και οδηγούσα τρα λα λα και μόλις βγήκα απο το αυτοκίνητο αισθάνθηκα σαν σκοτοδίνη και ο γιατρός είπε μετά ότι ήμουνα στα πρόθυρα μη αρπάξω πνευμονία..!! Αρα η μόνη επικοινωνία είναι ο λόγος.

Και καλά να αισθάνεται χάλια πρίν φύγουμε, όταν φθάσαμε έκανε και τον cowboy, έκανε δουλειές, μαγείρεψε υπέροχο φαγητό, ήπιαμε και μπόλικο κρασί και μετά κλάαααατς, τέζα. Μέσα στη μαύρη νύχτα. Στο πουθενά. Το μόνο που είχα ήταν ασπιρίνες και panadol. Ούτε μία κοκα κόλα που φτιάχνει το στομάχι δεν είχα. Και να ουρλιάζει απο τους πόνους γιατί η ίωση τον χτυπάει στα κόκκαλα.

Γυρίσαμε χθές πίσω. Πήρε το αντιβιοτικό του, χώθηκε στο κρεββάτι του και ησυχάσαμε.

Την αντίστοιχη ίωση θα την είχα βγάλει στο πόδι. Αλλά οι άντρες έχουν άλλες αντοχές. Αυτό που με νευριάζει είναι οτι δεν χρειαζόταν να ξεκινάγαμε καν και να περνάγαμε όλη αυτή την αγωνία.

ΧμΦΡΧΜχψλγλκφη γεροιτεπρο ιτ ............ούφ!