Ποντικούλης

Εθεάθει το Σάββατο το μεσημεράκι εν Ναυπλίω.
Πήγε ο Κ ν' ανοίξει ένα ντουλάπι να πάρει κάτι και τσούπ! μούρη με μούρη ήρθε με ένα ποντικάκι που ροκάνιζε μία έτοιμη σούπα Κνορρ.
Το σόκ ήταν αμοιβαίο.

"Αμαν" σκέφτηκε ο ποντικός "μας πιάσανε" και τόβαλε στα πόδια τσιρίζοντας

"Αμάν" φώναξε ο Κ, κλείνοντας το ετοιμόρροπο ντουλάπι με ορμή και κινδυνεύοντας να το κάνει να φύγει απο τον τοίχο και να τούρθει καπέλλο.

¨Τι θα κάνουμε τώρα;" με ρωτάει γιατί φοβάται τους ποντικούς. Και η μαμά του φοβάται τα ποντίκια, άμα δεί κανένα το βάζει στα πόδια και το ποντίκι μαζί, τρέχουνε πρός διαφορετική κατεύθυνση όμως. Ο Κ ΄δεν φεύγει, φωνάζει να έρθει άλλος να αναλάβει το πρόβλημα. "Delegation" το λένε αυτό. Πολύ σοβαρό μάθημα στο crisis management.

Πρίν απαντήσω ανοίγω παρένθεση ( για να ομολογήσω ότι όχι μόνο δεν φοβάμαι τα ποντίκια αλλά κάποια φορά τα τάϊζα κιόλας, τα εύρισκα χαριτωμένα που τρέχανε πάνω κάτω στα δένδρα και μας κύτταζαν την ώρα που τρώγαμε στο κήπο. Τα τάιζα ενώ η πεθερά μου ανατρίχιαζε.

Κάποια φορά όμως πρίν πολλά χρόνια, έγινε μία μεγάλη καταιγίδα στο Ναύπλιο. Και φύγανε μερικά κεραμίδια απο τη στέγη, νερά μπήκαν στο σπίτι, έγινε μία μικρή καταστροφή. Μαζί με τα νερά μπήκε και ένα ερωτευμένο, νιόπαντρο ζευγάρι ποντικιών. Κρύφτηκαν κάπου στη κρεββατοκάμαρα (νιόπαντροι γαρ). Εμείς δεν πήραμε είδηση, επιδιορθώσαμε τις ζημιές και ησυχάσαμε. Ετσι νομίζαμε. Γιατί ένα σβκ του Μαρτίου πήγαμε στο εξοχικό μαζί με τα πεθερικά και φάγαμε το σοκ της ζωής μας. Γιατί το νιόπαντρο ζευγάρι είχε γεννήσει και ξαναγεννήσει. Μιά μικρή αποικία τρωκτικών είχε καταλάβει το σπίτι και είχαν φάει

α) τα μαξιλάρια, έχοντας σκορπίσει τα πούπουλα στο πάτωμα και παντού,

β) σκίσει τα σεντόνια, κουρελιάσει τις κουβέρτες και πετάξει στο πάτωμα κάτι ρούχα που είχαμε εκεί,

γ) Φάει ένα παπούτσι και το σαπούνι,

δ) ροκανίσει βιβλία, φυλλάδια, κουρτίνες, και

δ) αφήσει ποντικοκούραδα ΠΑΝΤΟΥ, ακόμη και στη βούρτσα των μαλλιών μου!

Φρικάραμε απο τη θέα και τη βρώμα! Μυρωδιά σάπιου που μας κόλλησε τη μύτη. Τη νύχτα εκείνη κοιμηθήκαμε στο ξενοδοχείο. Την επομένη αγοράσαμε τόννους ποντικοφάρμακα σε μορφή ρυζιού και σε κουφέτα. Καθαρίσαμε και απολυμάναμε το σπίτι και βάλαμε το δηλητήριο. Ψόφισαν όλα τα ποντίκια, έξω ευτυχώς. Μετά πετάξαμε τα περισσότερα πράγματα, τα σεντόνια, τα μαξιλάρια, άλλαξα κουρτίνες και τελικά βάψαμε και τους τοίχους. Ακριβά τα ποντίκια λέμε. Απο τότε σταμάτησα να τα ταϊζω. Αρχισα να μαζεύω και να ταίζω τις γάτες της γειτονιάς. Κλείνει η παρένθεση) .

Μόνο ο Κ είδε τον ποντικό. Σε μένα δεν έκανε τη χάρη να εμφανισθεί. Φοβήθηκε φαίνεται μη του χώσω καμμία. Ας καθόταν εκτός σπιτιού μου. Μέσα στο σπίτι τα κυνηγάω και τα σκοτώνω αμα τα πετύχω.

Βάλαμε στο ντουλάπι μία φέτα ποντικοφάρμακο και κοιμηθήκαμε ήσυχοι. Την άλλη μέρα ακούσαμε χοροπηδήματα. Γμτ! Δεν το φάγανε το φάρμακο, πρέπει να ποντικοκρατούμεθα. Που μπήκαν σίγουρα απο τη πόρτα, γιατί είχαμε την περασμένη εβδομάδα μαστόρους. Οχι τίποτ' άλλο σκέφτομαι ότι όλα τα τρόφιμα θα πάνε στα σκουπίδια και η απολύμανση ντουλαπιών απαραίτητη!!!

Πάς να κάνεις μιά δουλειά και σου έρχεται και η ζημιά!. Μπελάς!