Κράτος ΚΙΝΔΥΝΟΣ για το πολίτη

..έχει γίνει η Ελλάδα. Το κράτος δεν στέκεται δίπλα στον πολίτη όπως σε άλλες χώρες, στέκεται απο πάνω του με ένα ρόπαλο στο χέρι !. Που σε πονεί και που σε σφάζει, όπως έλεγε η γιαγιά μου.

Οι φαρμακοποιοί απεργούν γιατί δεν τους πληρώνει το κράτος τα οφειλόμενα απο τα φάρμακα που διέθεσαν σε ασθενείς. Δεν μπορούν να δίνουν άλλο βερεσέ, έτσι αναγκάζουν τους έχοντες βιβλιάρια δημοσίου να πληρώνουν τα φάρμακα που τους γράφει ο γιατρός και μετά οι ασθενείς να πηγαίνουν στις Νομαρχίες και να παίρνουν πίσω το 75% απο τα λεφτά τους.

Πρίν συνεχίσω να πώ ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΕ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΤΩΝ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΩΝ. Είμαι με το μέρος των πολιτών που βρίσκονται για μιά φορά μέσα στην αρένα: Οταν τσακώνονται τα λιοντάρια με τις τίγρεις, την πληρώνουν τα κουνέλια. Ο νικημένος άρα δυνατός θα το ρίξει στο κυνήγι, ο αδύνατος και ηττημένος θα ξεσπάσει στα κουνέλια.

Δεν έχετε ιδέα τι σημαίνει να πηγαίνετε στη Νομαρχία για να πάρετε πίσω χρήματα. Τι ταλαιπωρία, τι χαμένος χρόνος, τι άδικη συμπεριφορά, τι φτύσιμο τελικά, τρώμε σαν πολίτες ενός κράτους απόντος.

Εδώ δεν μιλάμε για τις κλωτσιές που μας ρίχνουν οι λογείς κώτσοι, αντρίκοι, γιωργούληδες, όποιοι κυβερνάνε, στα καλάθια της νοικοκυράς. Εδώ μιλάμε για τη γνώμη που έχει το κράτος για τον πολίτη. Για το τρόπο που συμπεριφέρεται πρός τον πολίτη που στηρίζει τα κόμματα και ψηφίζει τη κυβέρνηση. Μία κυβέρνηση που δεν διστάζει να θυσιάσει τα κουνέλια της.

Κινδυνεύουμε όλοι απο ένα τέτοιο κράτος. Η κάθε ροπαλιά, επίπονη.

Μία όμως θα μας αποτελειώσει.

Κάθε μέρα που περνάει αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις στις συναλλαγές μου με το Δημόσιο κυρίως αλλά και με ιδιωτικούς φορείς. Σήμερα όμως ήταν ημέρα για φίλημα. Φρίκαρα με την κυρία που στο φαρμακείο εξιστορούσε τι τράβηξε για να πάρει πίσω 75 ευρώ απο τη τοπική Νομαρχία. Τις ώρες που περίμενε όρθια (μία γυναίκα σχεδόν φαλακρή απο τη χημειοθεραπεία, βάρους 40 περίπου κιλών) μαζί με άλλους που υπέφεραν.

Η αισχροκέρδεια δεν ωφελεί κανέναν. Εντούτοις στην Ελλάδα τείνει να αντικαταστήσει τον Εθνικό Υμνο.

Το άφαντο χαμόγελό μας

Περπατάω στους δρόμους και κυττάω τα πρόσωπα του κόσμου που βιαστικά περνάει απέναντί μου. Ολοι μα όλοι έχουν ένα κοινό σημείο. Ενώ οι ηλικίες παίζουν, από τους πολύ νέους μέχρι τους ηλικιωμένους, υπάρχει ένα βαρύ και ασήκωτο ύφος, ένα συνοφρυωμένο μέτωπο, ένα κατσούφικο στόμα. Νέα κορίτσια αγριοκυττάζουν μουρτζούφλικα και μουτρωμένα. Τι κι αν είναι στα μαγαζιά, τι κι αν δοκιμάζουν ρούχα και αξεσουάρ, το πρόσωπό τους δεν φωτίζεται ποτέ. Απορώ, άραγε τα χαμόγελα τα φυλάνε για τους/τις εκλεκτές;

Ο αντίποδας έρχεται απο ένα γκρούπ αλλοδαπών. Τους άδειασε το εκδρομικό πούλμαν μπροστά στο Κέντρο Αττικα για να ψωνίσουν. Μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, με έντονα χαραγμένες τις ρυτίδες του γέλιου στα πρόσωπά τους. Χαρωπές μορφές ακόμη και όταν κυττούν τα εμπορεύματα.

Γελάνε οι ξένοι περισσότερο απο εμάς?

Οχι δεν φταίει ο τιμάριθμος, οι απαιτήσεις απο τη ζωή και οι μισθοί. Πάντα κατσουφιασμένοι πορευόμαστε, αυτό το πρόσωπο βγάζουμε πρός τα έξω και όσοι χαμογελούν ή έχουν χαρωπό ύφος χαρακτηρίζονται ως "ξένοι" ή τρώνε και τη ρετσινιά "χάχας-χαζοχαρούμενη". Αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι λαοί να βλέπουν ίσως τη φαιδρά πορτοκαλέα της ζωής όταν αντίστοιχα για μερικούς υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, χαμένα όνειρα όπως σε εμάς. Γιατί να διακωμωδούν τα όποια χάλια τους και εμείς όχι. Οταν όμως πετύχουμε κάποιο ευχάριστο πρόσωπο, ένα χαμογελαστό, ευπροσήγορο υπάλληλο, δεν είναι σαν ν' ανοίγει ο ουρανός; Δεν αισθανόμαστε ότι χαλάλι που κουραστήκαμε, το χαμόγελο του/της Χ μας αποζημίωσε;

Ομως δεν ακολουθούμε την εξαίρεση, δεν χαμογελάμε σχεδόν ποτέ. Και αυτό κάτι λέει για το τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή που είτε μας χαρίζεται είτε όχι, πάντα θα ζητάμε κι άλλα.

"Μωρέας" αντί για Μορέας

Αυτό που με ενοχλεί πολύ στην Ελλάδα είναι ότι φωνάζουμε, κάνουμε φασαρία, βρίζουμε, βγαίνουν οι διάφοροι στα παράθυρα της τηλεόρασης, γίνεται λεκτικός χαλασμός χωρίς καμμία πράξη και ουσία. Οταν έρθει η στιγμή να τα βάλουμε σε εφαρμογή..να κάνουμε διαμαρτυρία αντί να τη συζητάμε..τίποτα δεν γίνεται. Λές και το ζητούμενο είναι η ΦΩΝΗ!

Ας πάρουμε τα διόδια στην Ε. Ο. Κορίνθου-Τριπόλεως τον περίφημο Μορέα. Επί σειρά ετών τα διόδια ήταν 2 ευρώ. Μετά όταν ανέλαβε η Αττική Οδός το έργο, έγινε 2.80, αγανακτήσαμε και αρχίσαμε να μη πληρώνουμε. Πρίν φθάσουμε στα διόδια στρίβουμε πρός Κουταλά (όταν πηγαίνουμε Ναύπλιο) και παίρνουμε τη παλιά ανευ διοδίων Εθνικη οδό. Αγοράζουμε και ψωμί απο τον Αγ. Βασίλη..μιά χαρά είμαστε. Αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε και κορόϊδα.

Το πρόβλημα φαίνεται όταν αποφασίσαμε να πάμε εκδρομή στη Βυτίνα. Εδώ αναγκαστικά παίρνουμε την Ε. Ο. γιατί να πάμε Τρίπολη απο τον Αχλαδόκαμπο είναι σαν να θέλουμε να οδηγήσουμε την Αθηνών-Πατρών με πάγο χωρίς αλυσίδες = καρμανιόλα. Φθάνουμε στα διόδια.

Εχουν αυξηθεί σε 2.90 ευρώ. Για έργα που ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ. Η διαδρομή χάλια, με χαμηλή νέφωση, σημειωτόν να οδηγούμε όλοι σε μία λωρίδα γιατί την άλλη την έχουν φράξει ...για τα έργα που θα γίνουν. Μπουλντόζες σε ένα μικρό μέρος παρκαρισμένες για να ξεχερσώνουν, ενώ τα οχήματα (τα λεωφορεία, ΚΤΕΛ, φορτηγά, νταλίκες, μηχανες και αυτοκίνητα) στριμώχνονταν για πολλά χιλιόμετρα σε 1 στενή λωριδίτσα. Αυτό κι αν είναι ΑΙΣΧΟΣ! Γιατί φράζουν ΟΛΟ το δρόμο μέχρι το Αρτεμήσιο, ιδιαίτερα τα σβκ που ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ ; Σταματημένοι οι εξσκαφείς στην άκρη, κανένας εργατης δεν ήταν εκεί και οι εκδρομείς να παιδεύονται. Να κλείσεις το κομμάτι εκείνο που δουλεύεις, όχι όλη την Εθνική Οδό! Ελεος πιά!

Είναι γνωστό ότι για το όνειρο ζούμε. Η εκδρομή πρός το χωριό Πάος - Αχαϊας ήταν πανέμορφη μέσα στα κόκκινα και κίτρινα χρώματα του φθινοπώρου. Ξεχάσαμε και το δρόμο και τα διόδια. Πνιγήκαμε στα κόκκινα κλαδιά, πράσινα λιβάδια, κίτρινα δένδρα.Η φύση καταπληκτική, περάσαμε έναν όμορφο υδροβιότοπο όπου αγριόπαπιες περπατούσαν στο δρόμο. Είδαμε και κυνηγούς με τα σκυλιά τους να ψάχνουν ότι απέμεινε απο τις περσινές φωτιές. Και αυτό να φάνε..δεν μπορούν η καφρίλα τους βγαίνει αυτόματα.

Μας πρόλαβε πηχτή ομίχλη και βροχή οπότε αναγκαστήκαμε να μη προχωρήσουμε. Επιστροφή.

θα ήθελα όμως να έγραφα απλά για την εκδρομή που πήγαμε..χωρίς νεύρα και δυσαρέσκειες. Και μη μου πείτε να κλείσω τα μάτια και να μη κυττάω. Αυτό κάνει όλη η Ελλάδα. Γι αυτό καταντήσαμε έτσι.

Let's save the planet

απο την ανθρωπινη ηλιθιότητα!

και την αδιαφορία.

Τη φωτογραφία τη τράβηξα χθές στη Λεωφ. Ποσειδώνος, κοντά στο Ταχυδρομείο Παλαιού Φαλήρου. Σήμερα που πέρασα ήταν ακόμη εκεί.

Αυλικές συνελεύσεις

Εχετε πάει ποτέ σε συνέλευση κατοίκων πολυκατοικίας; Εχετε δεί ποτέ τη Σαπφώ Νοταρά να ωρύεται "εδώ μέσα γίνονται Σόδομα και Γόμορρα"? Συνώνυμα και τα δύο. Στο δεύτερο κατουριέστε στα γέλια, στο πρώτο πλακώνεσθε στις καρπαζιές.

Με καλέσανε σε γενική συνέλευση απο το παλιό μου σπίτι που ζούσα με τη μαμά μου, μία ακριβοθωρούσα συνέλευση που ήταν να γίνει απο πέυσι αλλά άργησε γιατί ερχόταν (η συνέλευση) απο τη Τήνο με τα γόνατα. Ως τώρα ποτέ δεν είχα παρευρεθεί σε τέτοιου είδους cocktail parties, τα άφηνα για άλλους πιο "ξεσκολισμένους" απο εμένα. Δυστυχώς όμως η μέρα της βάπτισης είχε ορισθεί. Δεν γλύτωνα με τίποτα.

Ετσι τη περασμένη Δευτέρα, σηκώθηκα και πήγα. Ο διαχειριστής της εκεί πολυκατοικίας είπε να μαζευτούμε στην είσοδο. Μέγα λάθος. Και η αρένα της Βερόνα να ήταν η είσοδος, πάλι χαμός θα γινόταν. Συνάντηση 15 ατόμων σε ένα χώρο μιά σταλιά, χωρίς μία καρέκλα να καθίσουμε, τα σκαλιά δεν έπαιζαν είχαν κόθρα απάνω τους. Για να μπορέσουμε όλοι να βλέπουμε, βάλαμε τους ψηλούς πλάτη-τοίχο και τις πινέζες στη μέση.

Συζητήθηκαν τα κάτωθι σοβαρότατα θέματα και κρατήθηκαν και σε πρακτικά:

Πρώτο θέμα η καθαριότης. Θλιβερά κουνούσαν τα κεφάλια τους για τη κατάσταση, με απόγνωση εξιστόρησαν το γεγονός ότι η καθαρίστρια δεν έρχεται πιά να ξεβρωμίζει γιατί δεν την πληρώνουν. Ανήκουστο! Πώς τολμάει η Σβελτάνα Πι(χ2)λοβα να μην έρχεται να προσκυνήσει τζάμπα στον Οίκο του Κυρίου (κου Γιώργου, κου Νίκου, κου Τάκη). Κάτι έπρεπε να γίνει. Τελικά αποφάσισαν εκ περιτροπής οι νοικοκυρές των διαμερισμάτων να σφουγγαρίζουν και τις σκάλες. Συμφώνησα μετά χαράς. Τι με νοιάζει εμένα, δεν μένω εκεί!

Δεύτερο θέμα ο κήπος. Που όταν είχε χτισθεί η πολυκατοικία (πρίν 20 έτη) υπήρχε και ήταν πολύχρωμος και λουλουδιαστός. Στη πορεία όμως τα λουλούδια μαράθηκαν, τα δέντρα ψώριασαν, το γκαζόν φαγώθηκε απο τα μυρμήγκια και το χώμα έπεσε. Ύπήρχε ένας κηπουρός που ερχόταν, όταν όμως και εκείνος σταμάτησε να πληρώνεται, έπαψε ο γάϊδαρος να έρχεται, με αποτέλεσμα ο κήπος να τερματισθεί σαν οντότητα και να μεταλλαχθεί σε ...ξεράδι.

Η αγωνία του διαχειριστή ήταν "που θα βρούμε έτοιμο κήπο". Να τον βρούμε, να του πούμε έλα εδώ παιδί μου σε μάς που είμαστε σένιοι και ωραίοι, έτσι θα αποκτήσουμε άκοπα και ανέξοδα πάντα, τζάμπα χλωρίδα. Λύση δεν δόθηκε εδώ, θα κάνουν λεει μειοδοτικό διαγωνισμό με σφραγισμένες προσφορές που θα δημοσιευθεί στην Ναυτεμπορική!.

Τρίτο θέμα, οι λογαριασμοί. Ο διαχειριστής βρίσκεται στα πρόθυρα νευρικής κρίσεως (η φήμη ότι έτσι είναι απο κούνια..παίζει), απειλεί με μηνύσεις όλους που δεν του δίνουν τα κοινόχρηστα στο χέρι αλλά τα καταθέτουμε σε τραπεζικό λογαριασμό. Θέλει να τον καταργήσει γιατί είναι οργανο του Σατανά, γιατί είναι δύσκολο με το βιβλιάριο να τρέχει, να κάθεται στις ουρές για μία ενημέρωση (τα ΑΤΜ είναι και ΑΤιΜα εργαλεία του Διαβόλου). Ενώ στο χέρι είναι όλα πολύ καλύτερα. Μας γράφει και μία απόδειξη επι τόπου..και τέλος. Οσο για εκεινους που μένουν μακριά ας κάνουν ταξείδια για το μερίδιό τους, αν μένω στη Κρήτη, να έρχομαι 1 φορά το μήνα για να πληρώσω τα 20 ευρώ που μου αναλογούν.

Μήπως θα ήταν καλύτερα να αρχίσει να γράφει και με καλέμι σκαλίζοντας τα μηνύματα στα μάρμαρα της πολυκατοικίας;

Και τέλος..η διαχείριση. Δεν μπορεί άλλο κουράστηκε να κυνηγάει τους λογαριασμούς της τραπέζης . Να αναλάβει άλλος. Με γερά πόδια και ακριβές αερόσολες για την ορθοστασία.

"Ελάτε να υπογράψετε τα πρακτικά της σεπτής αυτής συνέλευσης...εδώ βάλτε το όνομά σας.."

"Τι να υπογράψω" του λέω, "δεν γράφει το χαρτί τίποτα, άδειο είναι. Που είναι τα πρακτικά;"

"Μα φυσικά και δεν γράφει τίποτα, θα τα συμπληρώσουμε ΑΥΡΙΟ τα πρακτικά. Τα γράφει με στυλό η κόρη μου που είναι καλλιγράφος ξέρετε. Υπογράψτε λοιπόν"

"Δεν είσαι με τα καλά σου που θα βάλω το όνομά μου σε άσπρο χαρτί, γκαβός παπάς σε βάφτισε"..

Και γίνεται ένας τρικούβερτος καυγάς. Φώναζα για τουλάχιστον μισή ώρα.

Μετά δεν μπορούσα να πώ λέξη. Είχα πάθει αφωνία.

Γι αυτό σας λέω, ΜΑΚΡΥΑ απο συνελεύσεις, τους διαχειριστές πλακώστε τους στις φάπες ΠΡΙΝ τις συνελεύσεις και μην υπογράφετε τίποτα.

Δημόσιες εμπειρίες!

Χθές χρειάστηκε να πάω στο τοπικό ΚΕΠ για να υποβάλλω έγγραφα για ανανέωση διπλώματος οδήγησης. Είχα όλα τα χαρτιά μαζί μου, τις αιτήσεις, φωτοτυπίες, φωτογραφίες κλπ..υπολόγιζα να τελειώσω στο τσάκα-τσάκα. Χμμ! Θα τελείωνα αν οι υπάλληλοι στο ΚΕΠ δεν ήσαν ακόμη μόνιμοι, τότε η εξυπηρετικότητά τους θα έλαμπε και θα φώτιζε τον ουρανό της σκοτοδίνης του δημοσίου, το έχω ξαναγράψει. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι υπάλληλοι είχαν μονιμοποιηθεί και μπεί στο λούκι του "ωχ αδελφισμού και του ξυναρχιδισμού".

Ο μοναδικός υπάλληλος που ήταν ελεύθερος και στη θέση του και δεν
α) μιλούσε στο τηλέφωνο
β) μιλούσε με τσούρμο νεαρών δεσποινίδων πίσω απο το πάγκο
γ) έτρωγε κάτι απο μία σακούλα
δ) έλειπε,
μου έκανε νόημα να με εξυπηρετήσει.
Του εξήγησα τι ήθελα, πήρε τα έντυπα και με βρήκε και στο ΠιΣι του, απο την προηγούμενη φορά. Αρχιζε λοιπόν να τσεκάρει τα στοιχεία, όνομα, διεύθυνση, τηλέφωνο, ημερομηνία γεννήσεως...ωππππ! λάθος εδώ.
"Εχετε γράψει ότι είσθε γεννημένη τη 18 Σεπτεμβρίου, ενώ στην αίτησή σας γράφετε ότι γεννηθήκατε τη 18 Απριλίου. " Μένω κάγκελλο.
"Τι εννοείτε;" τον ρωτάω.
"Εννοώ ότι στη καρτέλλα του κομπιούτερ μου, είσθε της 18/9."
"Α!! Εχει περαστεί λάθος, να το διορθώσετε, "του λέω.
"Δεν γίνετε να το διορθώσω, μου λέει, θέλω πιστοποιητικό γεννήσεως". Αρχισαν να φορτώνω νεύρα εκεί.
"Ορίστε η ταυτότητά μου γράφει πότε γεννήθηκα" του λέω.
"Εχετε φωτοτυπία να μου δώσετε της ταυτότητας που πιστοποιεί την αλλαγή ημερομηνίας;". Ετυχε να έχω, του τη δίνω. Διορθώνει το κομπιούτερ (αλλά δεν κάνει save όπως απεδείχθει) και πετάει τη φωτοτυπία.
"Γιατί την πετάτε; τον ρωτάω "αμα δεν τη θέλετε δώστε τη μου πίσω".
"Δεν μπορώ να σας τη δώσω είναι τεκμήριο.¨"
"Μα το πετάξατε το "τεκμήριο" του λέω" Μία φωτοτυπία είναι απαραίτητη για την υπηρεσία" μου λέει, "να τη δώ απλώς". "Μετά δεν τη χρειάζομαι πιά, πρέπει να πεταχτεί"
"Ζωντόβολο" είπα απο μέσα μου μη καταλαβαίνοντας τι γίνεται..δεν έδωσα και συνέχεια..άντε να τελειώνω.
Επιανε τα πιστοποιητικά που είχα και τα διάβαζε με το δάχτυλο απο κάτω, ψιθυρίζοντας τις λέξεις όπως τα παιδιά του Δημοτικού. Θα έπεσα σε κανέναν δυσλεκτικό, σκέφτηκα, όχι όμως μια χαρά ήταν..απλά καθυστερούσε..σαν να περίμενε κάτι..όπως απεδείχθει τη συνάδελφο να τελειώσει τη τυρόπιττα που έτρωγε περίμενε και να αναλάβει τη δουλειά της.

¨Αυτά τα ηλεκτρονικά δεν τα καταλαβαίνω βρε Μαριώ μου, πάρτα εσύ και δώσε μου τον κύριο Μετανάστη που έχεις."

Ετσι ανταλλαχθήκαμε. Η κοπέλλα (που δεν είχε μονομοποιηθεί ακόμη) πέρασε σωστά τα στοιχεία μου, πήρε τα χαρτιά μου, μου έδωσε προσωρινό δίπλωμα και μου εξήγησε πότε πρέπει να ξανάρθω. Ο άλλος όμως είχε στήσει κουβέντα με τον μετανάστη που ήθελε να γράψει στο ΙΚΑ τις ΤΡΕΙΣ του συζύγους ..και να του κάνει νοήματα για τη τύχη του να έχει 3 γυναίκες,

και να του κλείνει το μάτι..πονηρούλη, παρτουζίκο μου εσύ,

να κάνει χειρονομίες του τύπου "τύχη βουνό" που την έχεις κλπ!!!

και ο αφρικανός μετανάστης να μη καταλαβαίνει τόσο που στο τέλος του είπε αυστηρά στ' αγγλικά "are you telling me something?" νομίζοντας ότι του κολλάει κιόλας..

Τι γέλιο θέε μου!. Ξέχασα τη μλακία του σαν υπάλληλο και ξεράθηκα. Ο άμοιρος ο μετανάστης βέβαια θα πρέπει να θεώρησε ότι είχε πέσει σε χώρα τρελλών..που πέρα απο την κοροϊδία του κάνουν και ανήθικες προτάσεις.. Να είσασταν απο καμμιά μεριά να τον βλέπατε πόσο θαύμαζε "τη τύχη" του Αφρικανού, ναααα! οι ματάρες του τόοοοσες!

Ακόμη γελάω

7

Με κάλεσε ο Σωτήρης να γράψω για τις 7 πληγές του...χαρακτήρα μου, δλδ για 7 αλήθειες που με σταυρώνουν, 7 κουσούρια ή προτερήματα που με διακατέχουν χωρίς ψέμματα. Ο Πινόκιο θα πάει μουτρωμένος για ύπνο.

1) Παρορμητική-straight forward

2) Απόμακρη. Κλείνω τα αισθήματά μου μέσα μου και δεν καταλαβαίνει κανείς πως αισθάνομαι. Αντίστοιχα κλείνω έξω απο τη ζωή μου, αυτούς που δεν πάω. Προστασία.

3) Ανθεκτική - resilient. Στις μεγάλες φουρτούνες δεν αντιστέκομαι. Δεν παλεύω και δεν μαχομαι. Υποχωρώ. Μόλις περάσει η μπόρα, σηκώνομαι, τινάζω τις σκονες απο τα ρούχα μου, μαζεύω ότι έμεινε και ξαναρχίζω απο το Α αν χρειαστεί. Εχω μάθει απο τα 11 μου χρόνια να επιβιώνω, μόνη χωρίς κανένα στήριγμα. Βαδίζω σύμφωνα με το ένστικτό μου.

4) Παρατηρητική. Εχει σχέση με την Ανθρωπολογια που είχα μελετήσει παλιά. Παρατηρώ τα πάντα, τους ανθρώπους, τι λένε, τι εκφράζουν, πώς το λένε, τι αισθάνονται. Παρατηρώ τη φύση, τα πουλιά, τα λουλούδια, ό,τι μας περιβάλλει. Παρατηρώ και φωτογραφίζω στιγμές.

5) Ανησυχώ πολύ για τους γύρω μου, για την υγεία τους, την ευτυχία τους. Ισως γιατί δένομαι μαζί τους, η ευτυχία τους συμπίπτει και με τη δικιά μου.

6) Οταν κάτι δεν μου κάθεται καλά ψάχνω για φυγές. Τα ναρκωτικά δεν μ' αρεσουν έτσι έχω κολλήσει στο Ιντερνετ, αμα δεν έχω ΠιΣι με πιανει στερητικό σύνδρομο σαν τους αλκοολικούς.

7) Εκτιμάω τη φιλία σχεδόν πάνω απ' όλα τα άλλα συναισθήματα. Οι φιλοι μου είναι λιγοι, που ζούν ανά τον κόσμο. Εχω φιλίες πάνω απο 30 χρόνια. Δινομαι ολόψυχα σ'αυτούς που θεωρώ φίλους.

Τελος.
Τη σκυτάλη ας την πάρει η Yoryia αν θελει και η So far