Το άφαντο χαμόγελό μας

Περπατάω στους δρόμους και κυττάω τα πρόσωπα του κόσμου που βιαστικά περνάει απέναντί μου. Ολοι μα όλοι έχουν ένα κοινό σημείο. Ενώ οι ηλικίες παίζουν, από τους πολύ νέους μέχρι τους ηλικιωμένους, υπάρχει ένα βαρύ και ασήκωτο ύφος, ένα συνοφρυωμένο μέτωπο, ένα κατσούφικο στόμα. Νέα κορίτσια αγριοκυττάζουν μουρτζούφλικα και μουτρωμένα. Τι κι αν είναι στα μαγαζιά, τι κι αν δοκιμάζουν ρούχα και αξεσουάρ, το πρόσωπό τους δεν φωτίζεται ποτέ. Απορώ, άραγε τα χαμόγελα τα φυλάνε για τους/τις εκλεκτές;

Ο αντίποδας έρχεται απο ένα γκρούπ αλλοδαπών. Τους άδειασε το εκδρομικό πούλμαν μπροστά στο Κέντρο Αττικα για να ψωνίσουν. Μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, με έντονα χαραγμένες τις ρυτίδες του γέλιου στα πρόσωπά τους. Χαρωπές μορφές ακόμη και όταν κυττούν τα εμπορεύματα.

Γελάνε οι ξένοι περισσότερο απο εμάς?

Οχι δεν φταίει ο τιμάριθμος, οι απαιτήσεις απο τη ζωή και οι μισθοί. Πάντα κατσουφιασμένοι πορευόμαστε, αυτό το πρόσωπο βγάζουμε πρός τα έξω και όσοι χαμογελούν ή έχουν χαρωπό ύφος χαρακτηρίζονται ως "ξένοι" ή τρώνε και τη ρετσινιά "χάχας-χαζοχαρούμενη". Αναρωτιέμαι γιατί οι άλλοι λαοί να βλέπουν ίσως τη φαιδρά πορτοκαλέα της ζωής όταν αντίστοιχα για μερικούς υπάρχει φτώχεια, μιζέρια, χαμένα όνειρα όπως σε εμάς. Γιατί να διακωμωδούν τα όποια χάλια τους και εμείς όχι. Οταν όμως πετύχουμε κάποιο ευχάριστο πρόσωπο, ένα χαμογελαστό, ευπροσήγορο υπάλληλο, δεν είναι σαν ν' ανοίγει ο ουρανός; Δεν αισθανόμαστε ότι χαλάλι που κουραστήκαμε, το χαμόγελο του/της Χ μας αποζημίωσε;

Ομως δεν ακολουθούμε την εξαίρεση, δεν χαμογελάμε σχεδόν ποτέ. Και αυτό κάτι λέει για το τρόπο που αντιμετωπίζουμε τη ζωή που είτε μας χαρίζεται είτε όχι, πάντα θα ζητάμε κι άλλα.