Ω! Τι κόσμος μαμά!

Το βίντεο το είδα για πρώτη φορά στο μπλόγκ του Αθήναιου και τρόμαξα.


Ενα παιδί σε κάποια κατεστραμμένη πόλη, παίζει μπάλλα με ένα ανθρώπινο κρανίο. Κανένα δυνατό συναίσθημα δεν ήρθε να με ταράξει, μόνο ένα σφίξιμο. Οχι για τις συρράξεις, όχι για τα έθνη που δημιουργούνται και αλληλοσπαράσσονται, οχι για τους συνεχείς πολέμους που ο ένας προκαλεί στους άλλους για το χρήμα, όχι για τους αμάχους που θυσιάζονται συνεχώς για αγώνες χωρίς ινδάλματα, χωρίς αιτίες και χωρίς λύτρωση.

Ο Αθήναιος τα λέει καλύτερα απο μένα στο κείμενό του, το οποίο ασπάζομαι.

Είναι σκληρό να βλέπω το αιώνιο παιδί που βρίσκει τρόπους να παίξει μέσα στα χαλάσματα και να κλωτσήσει οτιδήποτε μοιάζει με μία απλή μπάλλα. Το παιδί που δεν φρίττει με το σχήμα της "μπάλλας", που έμαθε να μη φρίττει, που το έμαθαν οι πράξεις άλλων να αποδέχεται τη φρίκη, να αδιαφορεί γιατί τίποτα δεν μπορεί να κάνει στην ηλικία που είναι για να τη σταματήσει και συγχρόνως να τη χρησιμοποιεί πρός ώφελός του - λίγες στιγμές χαράς.

Το παιδί που θέλει να ζήσει, να χαλαρώσει, να βρεί τρόπους να συνεχίσει τη ζωή του, χρησιμοποιώντας τα υπολείμματα μιάς φρίκης..μέσα στον κόσμο που η ανθρωπότητα του προτείνει σαν μέρος του μέλλοντός του.

Τι να πιστέψω μετά, ε;