Εχουμε μπεί σε ένα κόσμο που δεν σέβεται τίποτα. Οι μεγαλύτεροι ίσως σε ηλικία μπορεί να έχουν ακόμη ψήγματα ήθους και αξιών, μετά λύπης μου διαπίστωσα ότι πολλοι νεώτεροι (έως 35 ετών) όχι μόνο έχουν γκρεμίσει ό,τι καλύτερο πήραν απο τους γονείς τους αλλά δεν έχτισαν κάποιες άλλες αξίες-συμπεριφορές που θα τους κάνουν ώριμους και ενδιαφέροντες στα μάτια των παλιών.
Οταν ήμουνα φοιτήτρια έκανα ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικών σε παιδάκια του Δημοτικού ή και του Γυμνασίου, για να πάρουν το Lower. Μεταξύ των μαθητριών μου είχα και δύο αδελφές, ας τις πούμε Μαρία και Ελένη, η πρώτη 9 ετών η δεύτερη 7 που τους έκανα μάθημα μέχρι τα 14 τους χρόνια ώσπου να πάρουν δλδ το Lower. Τα καμάρωνα αυτά τα παιδιά, είχαν αξίες τις οποίες έγραφαν στις εκθέσεις τους, είχαν ήθος, ήταν έξυπνες και ευγενικές, με αγαπούσαν όχι επειδή μου το έλεγαν, οι πράξεις ήταν τέτοιες , είχα μεγάλη χαρά να τα διδάσκω και να συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό των επιτυχιών τους.
Περάσανε τα χρόνια.
Το τελευταίο χρόνο πως έτυχε και είχαμε με αυτές τις δύο κοπέλλες μία συνεργασία. Ηταν διαχειρίστριες στη πολυκατοικία που έμενε η μητέρα μου. Μετά το θάνατο της μητέρας μου, πήγαινα εγώ στις συνελεύσεις. Οι δύο πρώην μαθήτριές μου ανέλαβαν τη διαχείριση απο το 2007 και ύστερα. Είχα χαρά που τις ξαναείδα, είχαν μεγαλώσει, σπουδάσει, δούλευαν, είχαν φτιάξει τις ζωές τους. Λίγη-λίγη μου έφευγε όμως η χαρά.
Ο τρόπος που μου μιλούσαν ήταν..σαν να ήμουνα μιά αδιάφορη κάποια που έπρεπε να κάνει ό,τι της έλεγαν αδιαμαρτύρητα να πληρώνει χωρίς καμμία αξίωση, ενώ οι ίδιες δεν ήσαν εντάξει στις υποχρεώσεις τους σαν διαχειρίστριες: δεν τηρούσαν τις αποφάσεις των συνελεύσεων, έκαναν ότι τους κατέβαινε, δεν ενημέρωναν κανέναν και μετά μας κυνηγούσαν να πληρώνουμε.. τα σπασμένα. Δεν μου άρεσε αυτός ο τρόπος διαχείρισης και τους έκανα follow - up πράγμα που τις εξαγρίωνε. Στο τέλος ανταλλάξαμε πολύ χοντρές κουβέντες.. το λεξιλόγιο εκ μέρους τους υβριστικό-επιπέδου ψαραγοράς. Μα σε ποιάν απευθύνονται; Τι το πέρασαν; Οι σχέσεις διακόπησαν μαχαίρι. Εβαλα δικηγόρο και ησύχασα.
Και κάθομαι και λέω, έτσι μιλάτε εσείς ως 35 ετών, στους παλιούς σας δασκάλους, αυτούς που κοπίαζαν να σας μάθουν 5 γράμματα; Θυμάμαι πόσο σεβόμουνα τους δικούς μου δασκάλους, ακόμη και αυτούς που δεν συμπαθούσα τότε ιδιαίτερα. Μετά απο τόσα χρόνια συνάντησα ένα μαθηματικό απο το Γυμνάσιο, συνταξιούχο και ασπρομάλλη πλέον, που μονίμως με πέταγε έξω απο τη τάξη γιατί μίλαγα, εν τουτοις τον σεβόμουνα, γιατί έτσι είχα μεγαλώσει..να τιμάω αυτούς που προσπαθούν να μου μάθουν τον κόσμο.
Αλλάζει ο άνθρωπος και γίνεται σκληρός, συμφεροντολόγος, ίσως και άτιμος. Ισως αυτό να έγινε στις αδελφές Χ. Οι παλιες αγάπες και αξίες αντικαταστάθησαν απο εκείνες του αδηφάγου κόσμου. Μία σκαιά πραγματικότητα που επέλεξαν να έχουν.
Θα τις ξεχάσω όπως έχω ξεχάσει και άλλους ανούσιους ανθρώπους, όμως η πικρίλα αέναα θα συνδέεται με την ύπαρξή τους. Προφανώς δεν τις νοιάζει να τις θυμούνται έτσι.
24 σχόλια:
Κάτι δίδαξε σε αυτά τα παιδιά αυτή τη νοοτροπία.
Και αυτό το "κάτι" δεν είναι τα παιδιά τα ίδια αλλά αυτό "που κυκλοφορεί στον αέρα".
Θες τηλεόραση; Θες σινεμά; Θες απουσία γονέων; Θες απόρριψη των πάντων, πέραν των θέλω τους;
Εγώ προσωπικά, παρότι φωνάζω στα παιδιά, πρωτίστως κατηγορώ τους γονείς τους. Και βασικά αυτοί είναι οι πρώτοι που δε σεβάστηκαν τους θεσμούς και μετέφεραν αυτή τη νοοτροπία στα παιδιά.
Καπως καλα το επιασε ο Νταρθ. Κοιτας το περιβαλλον που ζουμε και καταλαβαινεις οτι ολα εχουν διαλυθει. Γιατι διαλυθηκαν? Γιατι ο πρωτος πυρηνας κοινωνικοποιησης (οικογενεια) εχει και αυτος ξεχαρβαλωθει.
Darthiir, Παλιά ζούσα στην ίδια πολυκατοικία (στο σπίτι των γονέων μου) και ήξερα την οικογένεια των κοριτσιών αυτών. Καλοί φαινόντουσαν. Δεν νοείτε οι γονείς να μιλάνε ευγενικά και τα τέκνα να βρίζουν σαν φορτηγατζήδες. Απο την άλλη, οπως σωστά έίπες, ποτέ δεν ξέρεις πώς μία οικογένεια συμπεριφέρεται ο ένας στον άλλο.
exofthalmi, ένταξει έχουμε πλέον εμπεδώσει τη ξεφτίλα των αξιών, όμως είναι διαφορετικό να το βιώνεις απο τους δικούς σου μαθητές, απο εκείνους τους λίγους που ξεχώριζες, που οι ίδιοι έδειχναν τάσεις να χτίσουν ένα ωραιότερο κόσμο, που είχαν ιδεολογίες και όνειρα.. και μετά απο 20 χρόνια βλέπεις, μία σκέτη απογοήτευση.
χαχαχα. σόρρυ, αλλά είδα την εξόφθαλμη να λέει darth και προς στιγμήν νόμιζα ότι εννοεί τον darth vader και το star wars. μετά είδα το αποπάνω σχόλιο... :)
τώρα το σοβαρό σχόλιο: το θεωρώ απαράδεκτη συμπεριφορά να ανταλλάζεις βρισιές ή να φέρεσαι απρεπώς με άγνωστα άτομα ή με άτομα που δεν είναι στο άμεσο οικογενειακό σου περιβάλλον, μαμά, μπαμπάς, αδέρφια, άντε και ο άντρας σου(βάζω εδώ μία εξαίρεση, εξαιτίας των βιωμάτων που έχεις με αυτά τα άτομα). το θεωρώ τρομερά απολίτιστο.
αν και όμως έχω μεγαλώσει με αυτές τις αρχές, και είμαι ευγενέστατη με οποιονδήποτε εκτός από αυτούς που ανέφερα (και εκεί ευγενική είμαι, αλλά επιτρέπω και τις χριστοπαναγίες αν μαλώνω)καταλήγω στα εξής δύο: 1) έχω την εντύπωση ότι δεν αξίζει η ευγένεια μου γιατί ο κόσμος είναι αγενέστατος, από μικρά παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, 2) μπορεί όταν και εγώ φτάσω στην ηλικία των μαθητριών σου να έχω απηυδίσει και να είμαι και εγώ έτσι.
Εγώ πάλι έχω πολύ καλές εμπειρίες Όλοι μου οι παλιοί μαθητές και μαθήτριες, με αγαπάνε μου μιλάνε ωραία, και με συγκινούν πολύ. Ζούμε σε μικρή πόλη και τους συναντώ συχνά.
καλημέρα
To βασικό για μένα δεν είναι να σέβεσαι μόνο αυτούς που σε έχουν διδάξει κάτι, πρέπει να σέβεσαι πρώτα τον εαυτό σου καθώς και τους άλλους ως επί το γενικότερο. Ο σεβασμός και η ευγένεια ως προς τον άλλον είναι για μένα δείκτης πολιτισμού του κάθε ανθρώπου.
Μπορεί να έγινε έτσι ο χαακτήρας τους από βιώματα που είχαν οι ίδιες. Γιατί κακά τα ψέματα, η ευγένεια έχει εκλείψει. Και κάπου εκεί έρχεται ο εγωισμός και η ανάγκη για επιβίωση με το πατώ επί πτωμάτων. Έτσι έχει γίνει ο κόσμος και αν ακούμε συνέχεια ότι μόνο οι σκληροί επιβιώνουν πλέον.. φυσικό επακόλουθο είναι να καταλήξουμε σε αυτό το σημείο.
Το θέμα δεν είναι η αγένεια μόνο προς τους δασκάλους ή τους μεγαλύτερους, αλλά κανείς δε σέβεται κανέναν. Οι γονείς μου μου έμαθαν να σέβομαι τους άλλους ό,τι ηλικία και να έχουν, γιατί δεν μπορώ να φέρομαι σε κάποιον ξένο σαν να είναι το κολλητάρι μου απ'το στρατό. Προσπαθώ όσο γίνεται να το τηρήσω και να είμαι τυπικη, αλλά αν δω ότι ο άλλος δε σέβεται τα δικά μου όρια και πάει να με ταπεινώσει, ε όχι, δε θα σκεφτώ ούτε ηθικές αξίες, ούτε όσα μου έμαθαν. Θα γίνω αγρίμι. Οι νόμοι της φύσης υπερισχύουν.
Λοιπόν, μου φαίνεται ότι μπερδεύουμε το σεβασμό με την ευγένεια. Το να μιλά κανείς στον πληθυντικό, ευγενικά και χωρίς κακούς χαρακτηρισμούς στους άλλους ανθρώπους λέγεται ευγένεια, και διδάσκεται (συνήθως από την οικογένεια). Και η αλήθεια είναι ότι περισσότερο από παλιά, σήμερα οι άνθρωποι δεν είναι ευγενικοί. Ο σεβασμός είναι κάτι άλλο, πολύ πιο βαθύ και πολύπλοκο -είναι έννοια συνώνυμη με την εκτίμηση, η οποία κερδίζεται με την σύνεση, την ειλικρίνεια, την αξιοπρέπεια, την υπόληψη και την ουσιαστική παιδεία. Και νομίζω ότι η λέξη κλειδί είναι "κερδίζεται" -η δική μου αγαπημένη δασκάλα έλεγε πάντα "εμπνέεται" ο σεβασμός, δεν επιβάλλεται με τίποτα.
Αν λοιπόν εγώ δεν μπορώ να εμπνεύσω στο γιο μου σεβασμό, δεν φταίει αυτός, αλλά εγώ, με τη συμπεριφορά μου.
Καλό Σαββατοκύριακο, Μαρίνα :)
Σ' αυτή την κοινωνία, και όχι μόνο τη γενιά, λείπουν τα πρότυπα. Ποιος θα τους τα "δώσει", πού να τα βρούνε; Εδώ είναι το πρόβλημα θαρρώ. Ούτε οι γονείς μπορούμε, ούτε οι δάσκαλοι γενικώς. Κάπου πρέπει να τα αναζητήσουμε, κάπου πρέπει να σταθούμε, από κάπου να πιαστούμε.
Δεν φταίνε πάντα οι γονείς, αυτό είναι βέβαιο. Το παιδί περνάει περισσότερο χρόνο στα σχολεία, στα φροντιστήρια, έξω με τους φίλους. Είναι πολύ σημαντικός λοιπόν ο κύκλος στον οποίο μεγαλώνει. Δεν μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι αλλά ίσως έτσι έχουν βρεί έναν τρόπο να αμύνοντε από τις μαλακίες τούτου του κόσμου.
Συμφωνω με τον@Darthiir, στο οτι οι γονείς ευθυνονται κατα πολυ για τη συμπεριφορα των παιδιων τους και μεταφερουν λαθος νοοτροπία και στα παιδιά τους.Δεν καταλαβα τι εννοει
ο @phlou..flis με το ''oύτε
οι γονείς μπορούμε, ούτε οι δάσκαλοι γενικώς. Κάπου πρέπει να τα αναζητήσουμε,
κάπου πρέπει να σταθούμε, από κάπου να πιαστούμε'' για τα προτυπα. Δηλαδη μερικα χρονια πριν, πώς καποια πραγματα ηταν αυτονοητα και τωρα πρεπει να τα ...αναζητησουμε απο καπου; Ειναι αραγε τοσο δυσκολο για τους γονεις να φερονται σαν γονεις και οχι σαν φιλαρακια στα παιδια τους, ειναι τοσο δυσκολο να λενε και κανενα οχι στα πολλες φορες κακομαθημενα βλασταρια τους, αντι να τρεχουν να τους αγορασουν π.χ το πιο ακριβο τζην, επειδη ολοι οι αλλοι κανουν το ιδιο; Τοτε καλα να παθουμε για τη καταντια μας! Να εχουμε,
ομως,το θαρρος και να λεμε οτι για καποια ασχημα πραγματα φταιει η απαθεια, η αδιαφορια και ο ωχαδερφισμος που ξεκινανε απο την οικογενεια και μετα
γινονται 'τροπος ζωης' που επηρεαζει τα παντα!
Ουφ ευτυχώς (ευτυχώς; τι είπα τώρα;) είμαι πάνω από 35...
Πέρα από την πλάκα, είναι πολύ λυπηρό το περιστατικό που περιέγραψες. Πικρή η γεύση και για εμάς που το διαβάσαμε…
Συγγνώμη για τη λέξη που θ χρησιμοποιήσω, αλλά προχτές στο φροντιστήριο που δουλεύω, ένα παιδάκι από τάξη δημοτικού, στην τρίτη πάει, με αποκάλεσε "τσιμπουκογλείφτρα" πειδή του έκανα παρατήρηση που έσκουζε και δε μπορούσα να κάνω το μάθημά μου στη διπλανή τάξη.
Όταν εμφανίστηκε η μητέρα του να το πάει, της μίλήσα.
"Ε, μου λέει, βρίζει λίγο και ο άντρας μου στο σπίτι, από'κει τ'ακούει, Γιώργο γιατί μίλησες έτσι στην κυρία"???
"Βούλωστο", της απάντησε ο κανακάρης της.
Κι'αυτή το βούλωσε...
Να δικαιολογούμε δηλαδή όλους τους κακότροπους και τους μίζερους λόγω της αλλοτρίωσης και της πτώσης των αξιών; Συγνώμη, αλλά προτιμώ να διατηρώ τυπικές σχέσεις με δαύτους. Υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή.
Όπως λέει κι ο Όσκαρ, "όλοι ζούμε σε ένα λάκκο με σκατά, απλά κάποιοι από μας επιλέγουν να κοιτάνε τ'αστέρια."
Ίσως και η ζωή στην Αθήνα να μας στερεί τα όποια τελευταία στοιχεία ευγένειας. Σε συνδυασμό με την έκπτωση αξιών και το ότι οι γονείς δεν έχουν χρόνο και κουράγιο να διαπαιδαγωγήσουν τα παιδιά τους, ριγμένοι στο κυνήγι της επιβίωσης. Τα σχολεία είναι διελυμμένα εδώ και 15 χρόνια, οπότε... τί μένει;
Vre Juanita
To skeftikes poly afto pou eipes? Diladi osoi zoun
A8ina einai poly apasxolimenoi kai den exoun kairo gia na didaksoun evgeneies sta paidia tous, alla aftoi pou menoun eparxia profanws exoun?? Ti les kaïmeni kopella? Wraia myala exeis na ta xairesai!
Stelios Nikolaou
"...είχαν αξίες τις οποίες έγραφαν στις εκθέσεις τους, είχαν ήθος, ήταν έξυπνες και ευγενικές...."
Μμμμ ναι, κι εγώ προσποιόμουν διάφορα στους δασκάλους για να παίρνω καλούς βαθμούς.
καλημερα!
ειναι πολλα που εχουν σημασια, η οικογενεια, το σχολειο και γενικα το ευρυτερο κοινωνικο περιβαλλον.Παντως ειναι γεγονος οτι τα σημερινα παιδια δεν εχουν προτυπα μεγαλωνουν με εναν τροπο ''fast food''
μεταξυ μας νομιζω οτι φταινε πρωτιστως οι γονεις, φταινε γιατι απουσιαζουν και προσπαθουν να αναπληρωσουν το κενο με υλικα αγαθα και οχι με προσωπικο χρονο και διδασκοντας αξιες.
βαζω και τον εαυτο μου μεσα και νομιζω οτι ολοι πρεπει να συμπεριλαβουμε τους εαυτους μας και να μην ριχνουμε τις ευθυνες στους τριτους!
ειναι σωστο χαστουκι, ναι...
Flonsavardu, και εγώ έτσι αισθάνομαι, προσπαθώ να είμαι ευγενική πρός όλους, απλά έχοντας μεγάλες προσδοκίες πρός τα συγκεκριμμένα παιδιά η απογοήτευση ήταν αρκετά μεγάλη
Sophia, δεν είχα ποτέ την απαιτηση να με σέβεται ο οποιοσδήποτε, αλλά θεωρούσα την ευγένεια αυτονόητη. Στην εποχή που ζούμε..κομίζω γλαύκες
γυαλινο δάκρυ, αυτό που λές ότι μόνο οι σκληροί επιβιώνουν ξαναπέστο. Οταν έτσι σε μεγαλώνει η κάθε οικογένεια φυσικό είναι το παιδί να θέλει να επιβιώσει. Ετσι σκληραίνει η καρδιά του και αυτό έχει αντίκτυπο και στη συμπεριφορά του. Η Νέα τάξη βλέπεις
Νatassaki, το ξεχωρίζεις ωραία. Στο κείμενο έχω μπερδέψει τους δύο όρους, εννοώντας ότι οι μικρές δεν ήταν ευγενικές. Παλιά που τους έκανα μάθημα με σεβόντουσαν, στη πορεία όμως δεν σέβονται όπως φαίνεται ΚΑΝΕΝΑΝ ούτε τον εαυτό τους.
phlou..fli, στο θέμα των προτύπων να σου πώ ένα γεγονός που βίωσα προχθές μέσα σε ένα ταξί. Ημουνα δεύτερη κούρσα, μιλούσε ο οδηγός με μία κυρία για την αλλαγή των προτύπων απο τα παιδιά. Ελεγε λοιπόν για το γιό του που θεωρούσε τη φυγή του Παλαιοκώστα πρότυπο για ανδρεία, αντίσταση στο σύστημα κλπ. Και συζητούσαν επι τούτου. Εφριξα α) για το πρότυπο που είχε δώσει αυτός ο πατέρας στο γιό του, αντί ο ίδιος να αποτελεί πρότυπο στα μάτια του παιδιού κι β) πώς έχει αλλάξει ο κόσμος που μιά χαρά το συζήταγαν το όλο θέμα σαν να μην έτρεχε τίποτα.
Estrella, βεβαίως πέρα απο την οικογένεια σημασία έχουν και τα βιώματα του παιδιού. Απλά δεν το περίμενα, προσγειώθηκα άσχημα.
Elva, αυτό που είπε ο Φλού φλις το βίωσα σε ένα ταξί..του το έγραψα ήδη. Ο γονιός δεν είναι πλέον πρότυπο για το μικρό, πώς να είναι όταν με το ένα χέρι οδηγεί και με το άλλο μουτζώνει και μετά κάνει μαθήματα ευγένειας. Απειρες φορές άλλα λένε οι γονείς να κάνουν τα παιδιά και μετά οι ίδιοι τα αθετούν. Τα παιδιά βλέπουν, ακούνε και κυρίως αντιγράφουν. Αλλαξε η κοινωνία-αλλοτριώθηκε και τα παιδια τα παίρνει η μπάλλα.
Αspa,πραματικά λυπηρό για τις κοπέλλες αυτές που είναι γύρω σ'αυτή την ηλικία την οποία θεώρησα ορόσημο απο μία παλιά εμπειρία. Περπάταγα μιά μέρα την Ευριπίδου και άκουσα να με φωνάζει κάποιος με το παλιό μου επίθετο (του πρώτου μου άντρα), σταμάτησα και είδα μπροστά μου έναν ασπρομάλλη κύριο να με χαιρετάει..δεν τον αναγνώρισα, με θυμόταν όμως αυτός τότε που του έκανα φροντιστήριο..κάπου στο κέντρο της Αθήνας για να πάρει το Lower. (το ότι με αναγνώρισε μετά απο 25 χρόνια είναι καλό γιατί σημαίνει ότι δεν έχω αλλάξει:-) ). Τι χαρά είχε κάνει, να μου δείξει το μαγαζί του με τυροκομικά, πώς τον είχαν βοηθήσει τ' αγγλικά να το επεκτείνει, να στέλνει προϊόντα εκτός Ελλάδος, να πάρει το ISO..πώς φρόντισε τα παιδιά του να τον διαδεχθούν επάξια..και στο ενδιάμεσο οι αναμνήσεις απο το μάθημα που τους έκανα, τα γέλια, τα σοβαρά, οι ετοιμόλογες απαντήσεις..θα μπορούσε να ήταν πατέρας μου ο κύριος αυτός, εντούτοις με τι σεβασμό μου μιλουσε! Θέλω να πώ, δεν είναι όλα χάλια με τους παλιούς μαθητές, υπάρχουν και τα φωτεινά σημεία!
patsiouri, είναι αυτό που είπε ο Darthiir πιο πάνω. Δεν μιλάνε έτσι αλλά έχοντας τέτοιυς γονείς, το παιδί αυτό χάθηκε.
Elisavet, κανείς δεν δικαιολογεί τους κακομαθημένους, αγενείς ανθρώπους. Αντίθετα με αυτό το άρθρο εξίσταμαι και θυμώνω. Και απο τα σχόλια κανείς δεν δέχεται το χάλι αυτό. Προσωπικά τους τη λέω αμέσως, όπως και έκανα. Αφού φέρονται άσχημα, τους τιμωρώ όπως μπορώ. Επίσης δεν συμφωνώ ότι για όλα φταίνε οι γονείς. Φταίει και το παιδί που επιλέγει να ΜΗ φύγει απο τα σκατά. Γιατί υπάρχουν παιδιά που ξεφεύγουν και γίνονται διαμάντια, ενώ είχαν ζήσει μέσα στο βούρκο. Θέμα επιλογής του εύκολου που δεν σε βγάζει πουθενά ή του δύσκολου που σε κάνει άνθρωπο.
Juanita, δεν νομίζω ότι το θέμα είναι για την Αθήνα ή τις μεγάλες πολεις, παντού συναντάμε αγενείς ανθρώπους πλέον, οι άγνωστοι πρός εμάς ίσως μας αγγίζουν λιγώτερο απο τους παλιούς μαθητές. Οπως τρέχει ο γονιός στην Αθήνα να εξασφαλίσει, άλλο τόσο μπορεί να τρέχει στην επαρχία. Αυτό δεν είναι λόγος να μη δίνει τα σωστά πρότυπα στο παιδί του.
Στέλιο Νικολάου, όπως είπα και στη Χουανίτα πιο πάνω το φαινόμενο της αγένειας είναι παντού. Ομως ακόμη κι αν διαφωνώ σέβομαι τις απόψεις της. Κανε και εσύ το ίδιο σε παρακαλώ. Να λείπουν οι χαρακτηρισμοί.
Tanila, μπορεί να ήταν έτσι. Ομως στα παιδιά αυτά έκανα ιδιαίτερο, δεν ήμουνα η δασκάλα της τάξης που έπρεπε να γλείψουν για να πάρουν βαθμούς.
Avra, συμφωνώ με αυτά που λές. Φωτεινή εξαίρεση είναι η συνυφάδα μου που κάθεται και ασχολείται με τα παιδιά της, δεν τους παρέχει το ΧΨ μοντέλλο επειδή οι φίλοι τους τέτοια φοράνε, προσπαθεί να το προωθεί στα βιβλία, στις αξίες, στέκεται δίπλα τους. Τη θαυμάζω πολύ γι' αυτό!.
Και κάθομαι και λέω, έτσι μιλάτε εσείς ως 35 ετών, στους παλιούς σας δασκάλους, αυτούς που κοπίαζαν να σας μάθουν 5 γράμματα;
Τσογλανάκια, σταδιάλα!
Δημοσίευση σχολίου