Ισως είναι μία πράξη ανδρείας να αποσυνδέσεις το μηχάνημα που κρατάει στη ζωή τη μάνα σου.
Ισως να θέλει πολλά κότσια να δώσεις την έγκρισή σου και ο κτηνίατρος να βοηθήσει τον καταδικασμένο σκύλο σου να πάει στον άλλο κόσμο.
Ισως να τα καταφέρω να προσφέρω ευθανασία στην ανίατα άρρωστη (στο τελικό στάδιο της Chronic Renal Failure CRF, δεν τρώει, δεν πίνει, δεν πάει τουαλέττα) 20χρονη γατούλα μου.
Η συνείδησή μου όμως με δέρνει.
Εδωσα θυμάμαι όρκο μία φορά στη μητέρα μου, αν ό μη γένοιτο ασθενήσει και μείνει φυτό, να της κόψω την παροχή και να την απελευθερώσω απο τους πόνους. Με κύτταζε όταν πατούσα τον όρκο μου την ώρα που τη συνέδεαν με το μηχάνημα, τη κύτταζα ξέροντας ότι τον πατάω. Τις τύψεις δεν τις γλυτώνεις είτε βοηθήσεις ν' αναπαυθεί, είτε δεν βοηθήσεις. Το μόνο που νόμισα τότε ήταν ότι πατώντας τον όρκο δεν θα χρειαστεί ποτέ μου να βρεθώ στην ίδια θέση, δεν θα χρειαστεί να τον ξαναπατήσω, δεν θα χρειαστεί να βρεθώ στο ηθικό δίλημμα να πάρω μία ζωή ή όχι! Α! Τα ηθικά διλήμματα δεν τα ορίζει καμμία θρησκεία. Εγώ τα ορίζω. Μέσα μου. Αναρωτιέμαι μερικές φορές πώς γίνεται να αθετούνται όλες μας οι αποφάσεις απο την ίδια τη ζωή που τα γυρίσματά της μας παίζουν σαν να είμαστε βότσαλα στο κύμα.
Εχω κάνει ευθανασία σε ζώα 2 φορές ως τώρα, μία για την αγαπημένη μου σκυλίτσα, την Elisabeth-Charlotte (Liselotte) ένα Γκέκας-Γιούρα που βρήκα αδέσποτο κοντά στη θάλασσα το 1985, που πέθανε απο σάρκωμα του οπτικού νεύρου στα 15 της χρόνια και δεύτερη για μία γατούλα που τη πάτησε κατά το ήμισυ αυτοκίνητο..τη βοήθησα να αναπαυθεί χωρίς άλλους πόνους το 1988. Και νάτο πάλι το πρόβλημα της ευθανασίας μπροστά μου.
Εχω δυσκολία να πάρω μία ζωή
Το Φακούλι (η γάτα) είχε μία αξιοπρεπή ζωή, ήταν γλυκιά φιλενάδα που σου έκανε παρέα την ώρα που μαγείρευες, δούλευες, κυκλοφορούσες στο σπίτι, καθόταν πάνω στο πονεμένο σου όταν αρρώσταινες, μίλαγε για τα θέματα που την απασχολούσαν και κυρίως με κυττούσε με βλέμματα αγάπης την ωρα που με χάϊδευε με τα ποδαράκια της. Της αξίζει ένας αξιοπρεπής θάνατος απο το να σαπίζει λίγη-λίγη μέσα στην οδύνη.
Εχω δυσκολία να της προσφέρω αυτόν τον αξιοπρεπη θάνατο και συγχρόνως έχω δυσκολία να μην τον προσφέρω.
Και χρειάζεται να το αποφασίσω αυτό σήμερα.
30 σχόλια:
Δεν ειναι ευκολη αποφαση και σε καταλαβαινω επειδη ξερω πως ειναι να εχεις γατες και σκυλους που να τ αγαπας πραγματικα και να ´χεις μοιραστει στιγμες απο τη ζωη σου, παρεα τους.
Oπως ειπες ομως και εσυ για τη γατα σου, πιστευω οτι προτιμοτερος ειναι
'ένας αξιοπρεπής θάνατος απο το να σαπίζει λίγη-λίγη μέσα στην οδύνη'!
Δεν ξέρω τι να σου πω...
Αλήθεια έγω ζήσει την πρώτη κατάσταση που περιγράφεις (απείρως δύσκολη, ευτυχώς η απόφαση δεν ήταν δικιά μου) και ηδη έχω αρχίσει να σκέφτομαι πώς θα αποφασίσω κάτι τέτοιο για το γάτο μου (14 χρονών υγειέστατος για την ώρα)...
Πάρτη πολλές αγκαλιές ό,τι κι αν αποφασίσεις!!
Τρελοτουρίστρια
Δεν ειναι ευκολη απόφαση. Σε καταλαβαινω Μαρινα. Εχω βρεθει στην ιδια θεση και τελικα αποφασισα.....Ευθανασια.
Τι ιδιο θα επιθυμουσα και για τον εαυτο μου.
Ίσως να είναι μια πράξη τιμής να προστατεύεις τη ζωή με κάθε κόστος.
Ίσως να είναι μια πράξη παραίτησης το να παραδέχεσαι πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα για το μέλλον, προφητεύοντας πως τα πάντα είναι χαμένα από σήμερα.
Δεν υπάρχει ευθανασία. Υπάρχει μόνο δολοφονία (ή αυτοκτονία) με κίνητρο την διευκόλυνση του μέλλοντος, στηριγμένη στη βάση του «δεν υπάρχει ελπίδα». Απλά την ωραιοποιούμε βαφτίζοντάς την ευθανασία.
Ευθανασία.
Το ίδιο θα ήθελα και για μένα.
Και το ίδιο θα κάνω και για το Χοντρό Όειρο που πλησιάζει η ώρα...
Τρέμω βέβαια στη σκέψη του πόσο θα πονέσει...
Κουράγιο ρε συ Μαρινάκι...
:(
δεν ξέρω τι θα έκανα άμα έφτανα σ' αυτό το δίλλημα για ένα από τα γατάκια μου. νομίζω πως θα διάλεγα την ευθανασία, δεδομένου ότι θα υπέφεραν και ότι ο θάνατος πλησιάζει έτσι και αλλιώς. απλώς λυπάμαι πολύ για τη θέση σου ειλικρινά.
δε νομιζω οτι εχω καμια καλη συμβουλη να σου δωσω. Σου ευχομαι απο καρδιας να εχεις δυναμη...
Συμφωνώ με την ουσία της ανάλυσης του Darthiir, ότι η αφαίρεση ζωής είναι πράξη φόνου.
Δολοφονία;
Ναι.
Ποιός είναι όμως ο δόλος;
Η προστασία;
Αν το να γλυτώσεις ένα ζωντανό ον από ανείπωτους πόνους και φριχτή ταλαιπωρία, αν αυτό είναι ένας δόλος, τότε ναι, δέχομαι να με κατηγορήσουν αν μπορώ έτσι να προστατέψω από τα βασανιστήρια τους ανθρώπους ή τα ζώα που αγαπώ και που έχω στην ευθύνη μου.
Βρέθηκα πολύ πρόσφατα σε παρόμοια κατάσταση με τον ένα γονιό μου. Γιατρός ο ίδιος, όταν ήρθε το τέλος το ήξερε και ξεκίνησε "απεργία πείνας" για να φύγει, αφού εξάντλησε όλες τις πιθανότητες. Κρατιόταν στην ζωή με τεχνητούς τρόπους, έβγαλε το σωληνάκι διατροφής μόνος του, δεν ξέρω πως βρήκε τη δύναμη. Οι γιατροί επέμειναν, του έβαλαν άλλο, άρχισαν να του χορηγούν ψυχοφάρμακα, έκαναν τους Θεούς, υπερέβησαν τα εσκαμμένα. Στην υπερπροσπάθειά τους να βοηθήσουν τον συνάδερφό τους, τον έστειλαν στην άλλη ζωή με τον πιο δύσκολο, πραγματικά φριχτό τρόπο.
Καλύτερα η ευθανασία, δολοφονία, όπως θέλετε πείτε το. Η αγωνία του θανάτου όταν συνοδεύεται από πόνους, ασφυξία και καταστάσεις που μετατρέπουν τον άνθρωπο σε ένα αξιολύπητο πονεμένο κουβάρι, πρέπει να συντομεύεται, όσο περνά από το χέρι όλων μας. Η ζωή δεν είναι το ΑΠΑΝ, έρχεται κάποια στιγμή που απλά δεν τραβά άλλο και πρέπει να μπορούμε νομικά, ψυχικά και ηθικά να την διακόψουμε.
Ελπίζω να πάρεις την σωστότερη απόφαση για σένα. [[[Hugs]]]
χωρίς ενδοιασμούς θαλεγα πως μπορείς να προχωρήσεις
Το δύσκολο σ' αυτές τις περιπτώσεις είναι η σιγουριά για το «ανίατο»...
Αλλοιώς... την ευθανασία την συζητάνε μόνον όσοι έχουν κάποιο συμφέρον, άμεσο ή έμμεσο...
Και κάτι σχετικοάσχετο...
Έχω φτιάξει, με την βοήθεια και άλλων μπλογκιστών και μπλογκιστριών, έναν κατάλογο από 36 κοινωνικοπολιτικά ψέμματα και παρακαλώ εσάς και τους φίλους σας να έρθετε και να τα αξιολογήσετε/ψηφίσετε για να αναδειχτούν τα 7 μεγαλύτερα: psemmatapsemmata.blogspot.com
Λαοάρεστον έργον θα είναι!
Τρέξατε, τρέξατε...
Η προθεσμία λήγει... λήγει... λήγει...
μα φυσικά... την ΠΡΩΤΑΠΡΙΛΙΑ λήγει !!!
{του 2009...} στις 12 τα μεσάνυχτα.
Σαν τα πουλάκια έρχονται οι αναμνήσεις και φεύγουν πάλι και μετά ξανάρχονται. Ακουγα παλιά να λένε ότι τα κατοικίδια αντιγράφουν τα αφεντικά τους σε όλα. Το 1989 ένα γατί πετάχτηκε στις ρόδες του αυτοκινήτου μου και φρενάρησα εκατοστά πρίν το λιώσω. Ηταν ένα κατσιασμένο τυφλό κιτρινωπό γατάκι. Το πήρα στο αυτοκίνητο και το πήγα στο σπίτι της μαμάς μου που ήδη είχε μία γάτα, τη Λίζα. Το γατάκι επέζησε με γιατρικά, λατρεία απο τη μάνα μου και πολλές ξυλιές απο την άλλη ζηλιαρόγατα. Το ονομάσαμε Φακούλι. Το 2001 η μητέρα μου έπαθε κάτι με τα νεφρά της, απλά σταμάτησαν να λειτουργούν. Ακριβώς όπως και το Φακούλι τώρα. Βέβαια σε εκείνη πέσανε οι γιατροί επάνω της για να τη βοηθήσουν παρόλλο που σε κάποια φάση αρνιόταν να καταπιεί - όπως και το Φακούλι τώρα. Την ταϊζαμε απο τη μύτη με λιωμένες τροφές, εκείνη πέταγε τα όργανα απο ΄πάνω της φώναζε να την αφήσουμε ήσυχη πιά..και οι γιατροί δεν άκουγαν. Ούτε εγώ άκουγα τις παρακλήσεις της. Τη Φακούλα όμως την άκουσα και αύριο θα γίνει η ευθανασία. Μετά στο οικογενειακό κοιμητήριο.
Δολο-φονία; Το διάβασα αυτό στα σχόλιά σας. Με δόλο; Για να την κληρονομήσω μήπως Νταρθίρ τη ψιψίνα που επί 7,5 χρόνια μόνο χαρά και ευτυχία προσέφερε; Προτιμώ να έχω ένα φόνο στη συνείδησή μου, ότι πήρα τη ζωή για να μην υποφέρει. Και στη μάνα μου θα το έκανα αν ήξερα ότι δεν θα πήγαινα φυλακή γι' αυτό. Ισως η Χουανίτα να καταλαβαίνει τι σημαίνει να βλέπεις τους αγαπημένους σου να φθείρονται.
Ο Κλίντ Ηστγουντ ήταν πολύ μεγάλος στη ταινία 6mil. dollar baby που έκανε ευθανασία στη πρωταγωνίστρια. Και η Ολλανδία μεγάλη χώρα που δέχεται την ευθανασία/αυτοκτονία σαν μία πράξη σεβασμού της ζωής. Προσφέροντας αξιοπρεπή θάνατο χωρίς δόλο όμως.
Με είχαν κράξει παλιά όταν κάπου είπα ότι έθαψα το σκυλάκι μου σε οικογενειακό κοιμητήριο. Στην Ελλάδα δεν έχουμε νεκροταφείο για τα ζώα. Ετσι και πάς να σκάψεις λάκκο κάπου, σε πιάνει το 100. Οι κτηνίατροι μισθώνουν κάποιους να τρέχουν σε πάρκα-οικόπεδα-χωματερές και να σκάβουν λάκκους για τα νεκρά ζωάκια. Η πολιτεία βέβαια, αγνοεί το όλο θέμα μαζί με εκατοντάδες άλλα.
@Μαρινα.....κουραγιο καλη μου....
ειναι που δεν θελεις να ποναει το γατουλι σου...αυτο να σκεφτεσαι μονο...καντο το λυτρωνεις.....Και καλα εκανες που το μοιραστηκες και μαζι μας...!!!!
Καλο ταξιδι του....!!!!
Η ήσυχη συνείδηση δεν αναιρεί την δολο-φονία (την έννοια όμως της συνείδησης μπορεί και να την αναιρεί), ούτε το γεγονός της αναγκαιότητας ωραιοποίησης της έννοιας ώστε να βοηθηθεί ο εφησυχασμός της συνείδησης.
Ναι, ο δόλος υπάρχει. Η αποφυγή πιθανότητας ταλαιπωρίας στο μέλλον.
Όσο δεν μπορείς να προσφέρεις μια ζωή (φυσικά και δεν εννοώ να γεννήσεις, να προσφέρεις αυτή που προτίθεσαι να αναιρέσεις), δε δικαιούσαι να την αφαιρέσεις.
Μαρίνα,τα πέρασα πριν 2 χρόνια με την Λούλα.
5 μήνες το πάλεψα για να την σώσω αλλά η crf δεν έχει γιατρειά.
Την ημέρα που αποφάσισα να της κάνω ευθανασία προτίμησε να με απαλλάξει απο το μαρτύριο της απόφασης.
Εφυγε ήσυχα καθώς χάραζε η μέρα...
Δώσε καλύτερα στο ζωντανό έναν αξιοπρεπή θάνατο από το να το βλέπεις να καταρέει μέρα με την μέρα
http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_15.html
http://giotavita.blogspot.com/2007/02/blog-post_20.html
Μαρίνα μου,
εύχομαι τώρα που γράφω το σχόλιο, να έχεις ήδη απελευθερώσει τη γατούλα σου από το πόνο και την ταλαιπωρία.
αχ, γκεκάκι είναι η λούσυ μου...
τώρα, αναφορικά με την ευθνασία, τι να πω ρε γμτ είναι τόσο πολύπλοκο το θέμα. όλοι μας ευχομαστε να μη βρεθουμε ποτε στο δίλημμα =(
Λυπάμαι πολύ για τη γατούλα σου. Σε φιλώ.
Αναρωτιεμαι πολλές φορές αν στο κατώφλι του θανάτου κλαίμε επειδή οι άλλοι αναχωρούν ή κλαίμε για τον εαυτό μας που θα ζήσουμε χωρίς εκείνους; Μεγάλο κεφάλαιο, ίσως κάποια στιγμή να το πιάσω και να μου πείτε και εσείς τι πιστεύετε.
Η γατούλα πέθανε χθές, όπως και ο σκύλος μου, επάνω μου. Τη πήγαμε στο εξοχικό μου οπου σε ένα μέρος του κήπου είναι κοιμητήριο ζώων, έχει πολλά εκεί, ας είναι καλά ο Δήμαρχος που πετάει φόλες. Τι παράξενο, όσο έκλαιγα και χτυπιόμουνα πρίν πεθάνει, με το που έσβησε ήρθε γαλήνη. Ενα βάρος έφυγε απο πάνω μου, προφανώς τα κύματα της αρρώστειας και του πόνου που μετέδιδε το ζώο τά "έπιανε" ο πομπός μου και πνιγόμουνα στα δάκρυα. Σαν να λυτρώθηκα. Βέβαια δεν συνέβει το ίδιο στον Κ, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Οπως και να έχει τελείωσε. Τη σκέφτομαι και τη βλέπω μπροστά μου, αισθάνομαι την ουρά της στο χέρι μου. θα περάσει και αυτό.
Θα προτιμούσα να μη βρεθώ στο δίλημμα Lina, ξέρεις όμως, πώς μου τα έχει φέρει ως τώρα η ζωή τα πράγματα όσες φορές λέω να μη μου τύχει το χψ ώστε να πάρω θέση..μου τυχαίνει. Αυτοματιάζομαι προφανώς. Και εσύ γκεκάκι; Το δικό μου δεν το πήγαινα ΠΟΤΕ κυνήγι αλλά εκείνο ακολουθούσε το ένστικτό του: όποτε πηγαίναμε εκδρομή πάντα ξετρύπωνε..τη πιο τροφαντή κοτάρα, ελευθερας πάντα βοσκης, την οποία έπνιγε και περήφανα μου την ακουμπούσε μπροστά μου! Μετά το ξεπουπούλιασμα και μαγείρεμα έπαιρνε βέβαια τη καλύτερη μερίδα! Αντίστοιχα έφερνε αυγά (χωρίς να σπάζει το τσόφλι), κοτοπουλάκια-πνιγμένα, ένα κουνέλι μιά φορά, παπούτσια (το ένα όμως)και μερικά (μπλιάχ) ξεκοιλιασμένα ποντίκια.
Darthiir, διαφωνώ. Το βλέπω αλλιώς το θέμα αλλά σέβομαι την άποψή σου
(Αν συμφωνήσουμε ποτέ εμείς οι δυό στο οτιδήποτε σφύρα μου κλέφτικα ;-)
ναι βρε κι εμεις δεν κυνηγαμε, η λουσυ αλωνιζει στην αυλή μας. και μαλιστα δεν ειναι καθαροαιμο, αλλά πραγαμτικά εχει τρομερό ενστικτο κυνηγου και φύλακα. με εκπλήσσει συνεχώς!
περαστικά σας, όσον αφορά τα συναισθηματικά, μαρινα =)
Πολύ δύσκολες αυτές οι αποφάσεις ζωής και είναι οδυνηρό πολύ όταν πρέπει να τις πάρουμε. Ωστόσο, πρέπει να σκεφτόμαστε αυτούς που υποφέρουν και όχι εμάς κάτι τέτοιες στιγμές. Καλό απόγευμα
Μαρίνα,για την αγάπη που μας έδωσαν και την χάσαμε με τον θάνατο τους, για αυτό κλαίμε!
Το βάρος φεύγει απο πάνω μας αλλά ο κόμπος στο λαιμό πάντα θα μας πνίγει στην ανάμνηση τους.
Ευτυχώς η Λούλα μου "έφυγε" 5 ώρες πριν την προδιαγραμμένη Ευθανασία.Δεν ξέρω αν θα το άντεχα
Το σκεφτόμουν για τον Αρίσταρχο, ένα ανάπηρο μυωξάκι που κράτησα κοντά μου για 3 χρόνια, αλλά δεν το έκανα...Πέθανε τελικά μέσα στα χέρια μου, σαν "παιδάκι" μου που ήταν, καθώς μέσα σ' αυτά τα ίδια χέρια μεγάλωσε, από νεογνό...Έπρεπε να ήμουν πιο θαραλλέα πάντως...
:(
Σ΄'αυτές τις περιπτώσεις, ό,τι και ν αποφασίσεις πάλι θα υποφέρεις.
Εύχομαι καλή δύναμη
Συγχαρητήρια επίσης για την απόφαση να θάψεις τα ζώα σου στο οικογενειακό "μέρος".
Όταν ένα ζώο ζει μέσα στο σπίτι μας, είναι μέρος της οικογένειάς μας.
Όσο για το δήμαρχό σας, του αξίζουν τα χειρότερα.
Πως είσαι?
φιλενάδα δεν είχα ποτέ ζωάκι και δεν χρειάστηκε ποτέ στη ζωή μου να πάρω μια απόφαση όσον αφορά την αυθανασία....η αλήθεια είναι πως εφόσον άλλος έχει δώσει πνοή και ζωή σε αυτό τον πλανήτη, δεν πρέπει εμείς να παίρνουμε αποφάσεις σχετικά με την αφαίρεση της ζωής του άλλου για τον οποιοδήποτε λόγο......το εάν εμείς κατά την κρίση μας θεωρούμε πως υπάρχει ανάγκη να αφαιρέσουμε τη ζωή κάποιου ανθρώπου ή ζώου επειδή είναι το καλύτερο για εκείνον....τελικά έχει να κάνει με το εάν παίρνουμε την ευθύνη....γιατί ο Θεός εάν θεωρούσε πως ήρθε η ώρα ο Α-Β να πεθάνει θα του έπαιρνε τη ζωή..επομένως εφόσον τον αφήνει να ζει το κάνει για κάποιο λόγο...το ποιο πιθανό είναι ότι το κάνει για να μας δοκιμάσει....να δεί εαν μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να το παίξουμε και μείς "θεοι".
Καλά έκανες..μην ακούσε αυτά που λέω εγώ και γράψει εκεί που του αρμόζει το δήμαρχοο
Καλή μου, ό,τι κι αν αποφασίσεις αυτό που έχει σημασία είναι οτι την αγαπάς με όλη σου την καρδιά και η απόφασή σου θα στηρίζεται σε αυτό.. όπως και να έχει, το γατούλι σου είναι ευτυχισμένο που σε έχει! Να το ξέρεις!
Δημοσίευση σχολίου