Κυριακή, Οκτωβρίου 11, 2009

Το κυνήγι ως θέαμα..

Το Σάββατο είχαμε βρεθεί σε ένα αργολικό ψαροχώρι, τους Μύλους και τρώγαμε ψαράκι κοντά στο κύμα. Ηταν ζεστά, ήταν όμορφα και παρείστικα. Το τοπίο μπροστά και δίπλα μας, μαγευτικό, κάποιοι κάνανe και μπάνιο στη θάλασσα. Φυσικά το ταβερνάκι μας κατάμεστο. Στα πιάτα μας μπακαλιαράκια..σαρδέλλες ψητες..κρασάκι.
Και εκεί που απολαμβάναμε την ομορφιά του μπλέ..ακούστηκαν μανιασμένα κορναρίσματα..Απορήσαμε, τι να συμβαίνει, περιμέναμε..και είδαμε..τη λιτανεία.
Μπροστά πήγαιναν οι κράχτες με τις ροκάνες..για να χαλάνε τη σιγαλιά του μεσημεριού. Απο πίσω 2 ημιφορτηγάκια. Στην ανοιχτή καρότσα είχανε τοποθετήσει δίπλα-δίπλα τα κουτιά-κιβώτια με τα κυνηγόσκυλα μέσα (αυτά με τις τρύπες γύρω-γύρω) και απο πάνω είχαν στήσει απο ένα μεγάλο αγριογούρουνο το κάθε φορτηγό. Εμοιαζε να κάθεται αναπαυτικά και να ατενίζει τα πλήθη, το κεφάλι του όρθιο (δεν ξέρω πως το κατάφεραν αυτό) ενώ στο κρόταφο υπήρχε εμφανές ένα πηχτό κόκκινο ρυάκι. Ακριβώς το ίδιο θέαμα προσέφερε και το δεύτερο ημιφορτηγό απο πίσω.. Δύο αργές περιφορές κάνανε απο τη παραλία με ροκάνες και κορναρίσματα, να τους δουμε και να τους συγχαρούμε για το κατόρθωμά τους. Το όλο θέαμα ήταν ανατριχιαστικό, μας έκοψε και το κέφι και την όρεξη..μόνο να φύγουμε θέλαμε.
Βέβαια για να λέγεται και η αλήθεια δεν ήταν καθόλου εύκολο να σκοτώσεις αγριογούρουνο, χρειαζόταν κατ' αρχήν να το βρείς χωρίς να σε βρεί εκείνο πρώτο γιατί τότε...κάηκες.. Σε έπαιρνε στο κατόπι και παρά το μέγεθός του τρέχει γρήγορα.. Οι κυνηγοί του τότε ήλπιζαν να έχει δένδρα η περιοχή να ανέβουν σε ένα για να γλυτώσουν. Και μετά.. καθόντουσαν εκεί..για ώρες..ώσπου να φυτρώσουν..γιατί το αγριογούρουνο περιπολούσε απο κάτω περιμένοντας το κυνηγό να κατέβει να τον κάνει καινούργιο. Και είναι πολύυυυυ υπομονετικό..
Αυτά βέβαια γινόντουσαν παλιά γιατί τώρα με τα προηγμένα όπλα που σημαδεύουν απο 15-150 μέτρα απόσταση..το θύμα καθόλου δεν υποψιάζεται τι θα τούρθει, ο κυνηγός χωρίς να κινδυνεύσει ο ίδιος σκοτώνει με την ησυχία του ό,τι έχει αποφασίσει να βρεί..

Ως τώρα έχω συναντήσει πολλούς κυνηγούς στη ζωή μου, ο παπούς μου ήταν ένας απο αυτούς, (όπως όλοι οι παλιοί) κυνηγούσε λαγούς, αγριοκούνελα, πουλιά, τα έφερνε σπίτι και τα έτρωγαν όλοι με χαρά. Ηταν ίσως τότε άλλες εποχές (πρίν το 1950) που η προσφορά του φρέσκου κρέατος ήταν περιορισμένη οπότε το κυνηγι ήταν πάντα καλοδεχούμενο.
Αργότερα γνώρισα και άλλους που αγαπούσαν την ιδέα του κυνηγιού, με τα σκυλιά τους να τρέχουν χαράματα σε κατσάβραχα και λάσπες για να σκοτώσουν φραγκόκοτες, φασιανούς, τρυγόνια ή ελάφια. Τα έφερναν καμαρωτοί στο σπίτι τους και μετά ...για τις επόμενες μέρες είχαν με κάτι ν' ασχοληθούν γιατί το φρέσκο κυνήγι δεν τρώγεται..θέλει σίτεμα..να ξεμυρίσει..να μαλακώσει.
Αν εξαιρέσουμε τον πατέρα μου που δεν έπιανε όπλο στα χέρια του (αλλά ψάρευε) όλο μου το σόϊ και πολλοί φίλοι μας ήταν κυνηγοί, ακόμη και τώρα που ξαμολιούνται στα δάση για να σκοτώσουν κάτι..και τροπαιούχοι να επιστρέψουν. Το θεωρούν και ευγενές άθλημα.

Ομως τι σόϊ άθλημα είναι

α) να σκοτώνεις εξ αποστάσεως, εκ του ασφαλούς έναν αγριόχοιρο, ένα σμήνος πουλιών, ένα απο τα λίγα ελάφια που γλύτωσαν απο τις φωτιές;
Αν χρειάζεται να αποδείξεις πόσο άντρας είσαι, να πάς κοντά στο αγριογούρουνο, όπως πήγαιναν οι παλιοί..να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκκος!

β) να αγοράζεις, εκπαιδεύεις και καμμιά φορά να κακομεταχειρίζεσαι σκυλιά ειδικά για κυνήγι..να τα σκάζεις ..και άμα γεράσουν ή δεν μπορούν να τρέξουν άλλο, μιά σφαίρα και τέρμα..πάμε στο επόμενο;
Το 1985 μου είχε πέσει στα χέρια μου ένα κουταβάκι, Γκέκας γιούρα όπως απεδείχθει. Απο αγκαλιά σε αγκαλιά, απο καναπέ σε καναπέ. Και κάποιος γνωστός μου είπε ότι αυτό είναι ειδικός ιχνηλάτης, "το καταστρέφεις που δεν το εκπαιδεύεις να ξετρυπώνει".."και τι θα τα κάνω τα πουλιά, δεν τρώω κυνήγι" του λέω.."πέτα τα" μου απαντά "ούτε εγώ τα τρώω, το κάνω για σπορ"!! Ντροπή!

γ) να επενδύεις σε όπλα και εξοπλισμό, απο ειδικό αυτοκίνητο μέχρι και δική σου εκπαίδευση για να σκοτώνεις ανυπεράσπιστα πλάσματα.

Προσωπικά πιστεύω ότι τίποτα το ευγενές δεν υπάρχει στο να αφαιρείς μία ζωή, ιδιαίτερα ενός ζώου-πτηνού που δεν μπορεί τουλάχιστον να υπερασπιθεί τον εαυτό του.

Ετσι η χθεσινή παράσταση, αυτή με τα νεκρά αγριογούρουνα με νευρίασε. Τη θεώρησα άτοπη και απάνθρωπη. Δυστυχώς οι τροπαιούχοι δεν πλησίασαν τα τραπέζια στόχοι για τις λεμονόκουπές μας. Σαν τους παλιούς τσιγγάνους με τις αλυσσοδεμένες αρκούδες..προχώρησαν μέχρι τη κεντρική πλατεία..

12 σχόλια:

ο δείμος του πολίτη είπε...

Δεν μπορώ να αποδεχτώ με τίποτα το κυνήγι ως άθλημα. Κρίνω απαράδεκτη κάθε σχετική θετική αναφορά σε ένα χόμπι (;) που καλλιεργεί δολοφονικά ένστικτα, που στο όνομά του έχουν χαθεί τόσοι και τόσοι, που δίνει την αίσθηση υπεροχής στον οπλοφόρο.

Και αν οι οδηγοί είμαστε όλοι εν δυνάμει δολοφόνοι, εκέινος που έχει όπλο και άδεια χρήσης τι είναι; Με τέτοια και με άλλα ΑΠΑΙΤΩ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ ΚΑΘΕ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗ ΟΠΛΟΦΟΡΙΑΣ ΚΙ ΟΠΛΟΧΡΗΣΙΑΣ (πλην εξαιρέσεων που εν είναι του παρόντος). ΑΜΕΣΗ ΣΥΛΛΗΨΗ ΟΠΟΙΟΥ ΔΙΑΘΕΤΕΙ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ (πλην κειμηλίων min 60 ετών).

Παλαιότερα, πάντως, αν θυμάσαι είχα κάνει και μία έρευνα για το πώς βλέπουν οι bloggers το κυνήγι με αφορμή ένα μεγάλο διάλογο με τίτλο κυνήγι: άθλος ή δολοφονία;

KitsosMitsos είπε...

Κοίτα να δεις ένα σπορ...

kiki είπε...

Προσωπικά είμαι κάθετα αντίθετη με το κυνήγι. Είναι ένα "σπορ", αν μπορείς να το πεις σπορ που με εκνευρίζει και με θυμώνει. Δεν το παίζω αθώα, ούτε δηλώνω ότι δεν έχω φάει ποτέ κυνήγι. Αλλά σαν ιδεολογία, σαν πράξη και πιστεύω, είμαι κάθετα αντίθετη και δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ευχηθεί να έπαιρναν μια μέρα τα ζώα τα όπλα στα χέρια τους...

aremare είπε...

Και γω δεν μπορω να το χωνεψω,
πως νιωθουν ικανοποιηση σκοτωνοντας;
κάθε βαρεμενος με το οπλο του,
σημαδευει και μετα περιφερει το θηραμα του με καμαρι.Τι αντρες!!
Και οταν ακουω για τα ατυχήματα των κυνηγων, που σκοτωνονται αναμεταξυ τους, δεν σας κρυβω,
πως καπου μεσα μου νιωθω, δικαιοσυνη.Οπως συμβαινει και με τα ατυχηματα,στους κρητικους γαμους.
(αλλο θεμα αυτο όμως)

ELvA είπε...

Γεια σου Μαρινα μου

Το θεαμα ενος σκοτωμενου ζωου που δεν εχει φταιξει τιποτα, προκαλει αν οχι τιποτα αλλο, τουλαχιστον αγανακτηση για το επιπεδο των θυτων του.
Δεν ειμαστε στη εποχη πια που χρειαζεται να σκοτωνουμε για να φαμε...κρεας (!) και η λογικη του 'σπορ' αυτου δεν μου αρεσει καθολου..Περιττο να πω οτι με εκνευριζουν αφανταστα τετοια ανεγκεφαλα ατομα....

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Συμφωνώ και εγώ και επαυξάνω
Δείμο
τι έγινε με το μπλογκογκάλοπ? τελικά?
Είχα εμπλακεί παλιότερα σε μιά συζήτηση σε κάποιο άλλο μπλογκ και κοντέψανε κάποιοι να με φάνε.
Τους τάπα και εγώ χοντρά αλλά με επιχειρήματα ξεκινώντας από το πώς και γιατί κυνηγούσαν οι άνθρωποι στην αρχάια εποχή μέχρι την ανακάλυψη των πυροβόλων όπλων ....
φυσικά δεν ξαναπάτησα εκεί γιατί δεν άξιζε τον κόπο να χαλαώ τη ζαχαρένια μου

phlou...flis είπε...

'Εχω κι εγώ την ίδια άποψη με τη δική σου. Αλλά να.. Στον Κίσσαβο, όπως μου έλεγε πρόσφατα κάτοικος χωριού του, τα αγριογούρουνα έχουν πολλαπλασιαστεί και είναι κίνδυνος. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο πριν την κυνηγετική περίοδο.

ellinida είπε...

Ξέρεις πόσο άρρωστο θεωρώ το κυνήγι Μαρινάκι.
Καλημέρα.

Heliotypon είπε...

Νομίζω ότι ανάλογο με το κυνήγι "σπορ" είναι και το ψάρεμα. Θεωρούμε το ψάρι λιγότερο κοντινό σε μας και το κυνήγι του λιγότερο απάνθρωπο. 'Ομως κι αυτό ζωντανό είναι και πονάει όταν του καρφώνεις ένα τεράστιο αγκίστρι στα σπλάχνα και το παιδεύεις και το εξαντλείς μέχρι να το καρφώσεις μ' έναν γάντζο και να το "ανεβάσεις". Και μάλλον υποφέρει πολύ περισσότερο από το αγριογούρουνο που πεθαίνει με μια σφαίρα, μια και στο ψάρεμα είναι πολύ πιο αργός ο θάνατος του ζώου.

Athanassios Ghikas ready to fly like an Eagle είπε...

Heliotypon
Σωστά συμφωνώ μαζί σου. Να μην ξεχνάμε και τα ψάρια. Αλλωστε κάθε οργανισμός που διαθέτει αισθητήρια νέυρα για να αισθάνεται τον πόνο ,υποφέρει .
Ομως τί να κάνουμε να μην ψαρέυουμε? Να μην κυνηγάμε ,να μην τρώμε ζωικό γενικότερα?
Εχω συναντήσει ανθρώπους που δεν καταναλώνουν ζωική τροφή (ναι στο γάλα αυγά κλπ ) μόνον και μόνο ότι δεν μπορει να δεχτούν αυτό ακριβώς, ότι υποφέορυν τα ζώα.
Σεβαστό αλλά να ακόυσω. απόψεις

Ας ακούσω απόψεις για να μην σπείρω πρώτος καινά δαιμόνια.

patsiouri είπε...

Να επισημάνω πρώτα πως περισσότερο από τον ίδιο το θάνατο των ζώων, με εκνευρίζει η περιφορά του "τρόπαιου" που εύστοχα περιέγραψες και παρόμοιες δυστυχώς έχει τύχει να παρακολουθήσω και εγώ.
Θυμηθείτε την ιστορία.
Κανείς δεν προβληματίστηκε που ο Αχιλλέας σκότωσε τον Εκτορα, πόλεμος ήταν, όμως η σύλληση του πτώματός του ακόμη και σήμερα γίνεται αντικείμενο σφοδρής κριτικής.
Και ορθά.

Κατά τ'άλλα, τους κυνηγούς τους θεωρώ επιεικώς γελοίους και αυτιστικούς.
Αν δεν υπήρχε θάνατος στη μέση, είναι τρομακτικά αστείο να βλέπεις όλους αυτούς τους σύγχρονους Ντε Νίρο με αυτό το ύφος χιλίων καρδιναλίων και τις γελοιότατες στολές παραλλαγής να ξεκινάνε χαράματα όλοι μαζί λες και πάνε να πάρουνε την Πόλη.

Τη δουλειά ολόκληρη δε, την κάνει ο ...σκύλος.
Αυτοί πλέον μόνο πυροβολούν.

Για γέλια και κλάμματα μαζί.
Απορώ πως βρίσκουν γυναίκες.
Θα προτιμούσα να το γυρίσω παρά να κοιμάμαι μ'έναν τύπο που εν έτει 2009 αν μη τι άλλο θα μου ξυπνάει στις 4 το πρωί καμαρωτός-καμαρωτός και θα φεύγει μ'αυτά τα γελοία ρούχα να πάει να κάνει το Ράμπο της Ανω Πλαγιάς.

Και θα συμφωνήσω με aremare σχετικά με τα ατυχήματα μεταξύ τους.
Σόρι αλλά τρώω μέλια.
Όπως επίσης έφαγα μέλια για τον ξαδερφό μου, χρόνια κυνηγός, που του έσπασε το τύμπανο από τους ήχους των πυροβολισμών.
Είναι πλέον κουφός από το ένα αυτί και ο ωρυλα του απαγόρευσε να ξανακυνηγήσει για να μη χάσει την ακοή και από το άλλο.
Δε θα με χάλαγε καθόλου να γίνει κι'αυτό...

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Στην οικογένεια μου δεν έχουμε κυνηγούς μάλλον γιατί ζούμε σε πόλεις οπότε λέω άνετα ότι: δεν τους αντέχω! Ναι, είναι τρομερό σπορ να είναι 10-15 άτομα με άλλα τόσα σκυλιά και με ειδικά μηχανήματα που λένε που κρύβεται το καημένο το ζώο και να το θερίζουν...

Το πρόβλημα είναι πως στην Ελλάδα οι κυνηγοί έχουν μία σχετική ασυλία.