Δολιανά, Καστανιά, Μουργκάνι, Μετέωρα, Χρυσομηλιά

Ξεκινησαμε απο τη Πύρρα ένα ηλιόλουστο πρωϊνό, με λίγη ομίχλη που όμως διαλύθηκε, πρός Δολιανά. Ο δρόμος καλός, ασφαλτοστρωμένος. Τη σιγαλιά τη διέκοπταν ντουφεκιές απο διάφορους κυνηγούς που ντυμένοι με έντονα κόκκινα καπελλάκια ή μπουφάν (για να μη φάνε καμμιά αδέσποτη αρμαθιά σκάγια) περιπολούσαν. Είχαν και τα σκυλιά τους μαζί, κάτι ευλύγιστα Κουρτχάαρ που έτρεχαν ενθουσιασμένα. Εμείς δεν είμασταν και τόσο ευχαριστημένοι γι αυτό που βλέπαμε, κανείς όμως δεν μας ρώτησε. Τους προσπεράσαμε και αφοσιωθήκαμε, ο Κ στο οδήγημα και εγώ στη φωτογράφηση διαφόρων χωριών και ιδιαιτεροτήτων όπως η Δέση,

ένα πανέμορφο χωριουδάκι κρυμμένο σε μια πλαγιά..μέσα στο πράσινο, τον Αγ. Νικόλα και το σκηνωμά του χωμένο μέσα στο βράχο

Στη περιοχή κοντά στο Γαρδίκι υπήρχε εργοστάσιο υλοτομίας..είχαν ξεχερσώσει μία μεγάλη έκταση για εκτροπή του Αχελώου ώστε να φέρουν νερό απο την Αιτωλοακαρνανία στη Θεσσαλία.. Τους κορμούς τους είχαν βάλει δεξιά και αριστερά στο οδόστρωμα σαν τα κανόνια του Ναβαρόνε, έτοιμοι να πυροβολήσουν τα διερχόμενα αυτοκίνητα.

Ο καιρός μας έκανε γυμνάσια, πότε έβγαινε ήλιος με ομίχλη!!, πότε συννεφιά..με βροχή. Ενώ ζαχάρωνα να δώ απο κοντά την εκκλησία με τους 13 τρούλλους των Δολιανών, ήταν αδιάβατη γιατί ενώ δεν έβρεχε, υπήρχε τόση πηχτή λάσπη ολόγυρα που θα χρειαζόμουνα γαλότσες μέχρι το γόνατο για να περάσω.. ασε που μπορεί να την εύρισκα και κλειστή..δεν υπήρχε ψυχή στο δρόμο.

ετσι περιορίστηκα στη φωτογραφηση.. Η φύση γύρω μας..

το κάτι άλλο. Είδαμε κοπάδια προβάτων, αγελάδες να περπατάνε στην άσφαλτο, μας επετέθησαν 2 τσοπανόσκυλα και δάγκωναν τους προφυλακτήρες, πολύ λίγα κατσίκια (ευτυχώς) και μοναχικές κότες να περιδιαβάζουν στα πράσινα βοσκοτόπια ατάραχες και άφοβες..!! Δεν ερχόντουσαν όμως όταν τις φωνάξαμε..υπεροπτικά μας κύτταζαν.Το τελευταίο χωριό πρίν κατεβούμε για Μουργκάνι ήταν η Καστανιά. Ενας κατάφυτος ελικοειδής δρόμος με αυτή τη θέα

μέχρι τα πράσινα λιβάδια της Θεσσαλίας
Ο καιρός βελτιωνόταν οσο κατεβαίναμε και μέχρι τη Καλαμπάκα είχε πάει στους 20 βαθμούς..όπου αισθανθήκαμε σαν να καλοκαίριασε ξαφινκά. Δεν αντέξαμε στο πειρασμό και κάναμε μία βόλτα ως τα Μετέωρα

όπου γινόταν της κακομοίρας απο εκδρομικά πούλμαν, ένα τοπίο αξεπέραστο εφόσον είσαι εκεί ψηλά..γιατί άμα κατέβεις στη Καλαμπάκα βλέπεις αυτό

και ξενερώνεις αμέσως. Τοοοοσο άσχημη πόλη δίπλα σε τόση ομορφιά, είναι αδιανόητο. Ούτε για καφέ δεν σταθήκαμε..να φύγουμε απο εκεί θέλαμε το γρηγορώτερο.

Στην επιστροφή πήραμε ένα σύντομο κάθετο δρόμο γύρω στα 45 χλμ που ενώνει τη Καλαμπάκα με το Περτούλι μέσω Χρυσομηλιάς. Ενας ασφαλτοστρωμένος επαρχιακός δρόμος που ανηφορίζει στις απότομες βορειοανατολικές πλαγιές του Κόζιακα, για να καταλήξει -μετά από μια ευχάριστη ορεινή περιπέτεια- πίσω στα περτουλιώτικα λιβάδια και στη Πύρρα. Εδώ μας πουλησε ο χάρτης των Road editions που ΔΕΝ έδειχνε το δρόμο, έδειχνε ότι δεν υπάρχει. Παράλειψή τους. Στη Πυρρα πάλι είχε 3 βαθμούς Κελσίου..ψόφος!

Αξιζε όμως το κόπο η 4ωρη αυτή εκδρομή!