Παραμονή Πρωτοχρονιάς με Οικογένεια

Είναι όμορφες οι οικογενειακές γιορτές γιατί φέρνουν κοντά και τους γνωστούς, κοντινούς συγγενείς αλλά και λιγώτερο έως περισσότερο μακρινούς κάποιους που μόνο τέτοιες μέρες βλέπουμε. Τα παιδιά βλέπουν τους παπούδες τους για μία ακόμη φορά, τους έχουν συνηθίσει, αυτό να λέγεται, αλλά η επανάληψη δίνει μιά γλυκιά θαλπωρή, ότι είναι εκεί. Ετσι πιστεύουν τα παιδιά, ότι όλα είναι αιώνια. Ετσι θέλουμε να πιστεύουν τα παιδιά, ότι οι μεγάλοι, εμείς, είμαστε αιώνιοι στα μάτια τους, στυλοβάτες τους εσαεί.

Σε κάθε οικογενειακή γιορτή θα υπάρχει πάντα μία πολύ γιαγιά που συνήθως δεν θα ακούει καλά. "Πώς είστε, καλά;" ρωτάει η πιτσιρικαρία..και παίρνει την απάντηση "όχι δεν τσουγκρίζουμε αυγά τα Χριστούγεννα, μόνο το Πάσχα", οπότε ξεσπάνε σε γέλια! Γελούν με το τίποτα, είναι να τα χαίρεσαι που ξέγνοιαστα πορεύονται.

Βαριούνται σε γενικές γραμμές τα παιδιά τους μεγάλους, όλοι περάσαμε απο αυτό το στάδιο, εμφανίζονται για να πάρουν φιλιά, αγκαλιές και μποναμάδες και μετά έξω απο τη πόρτα με τις παρέες τους. Απόλυτα φυσικό. Και πρέπον. Αν δεν ζήσουν τώρα που είναι μικροί..πότε θα το κάνουν; Αν και αυτό παίρνει νερό, γιατί την ίδια συμπεριφορά είχε παλιά μία συγγενής της μητέρας μου κατά πολύ μεγαλύτερή της..ερχόνταν, εύχονταν και τσούπ έξω απο τη πόρτα για διασκεδάσεις.. όπως αισθάνεται κανείς.

Φέτος οι πιτσιρικαρία εμφανίσθηκε στις 11.30, είχε τελειώσει τις γύρες νωρίς και κάθισε μέχρι τις πρώτες πρωϊνές ώρες..άγρυπνη γελώντας και χοροπηδώντας. Δεν είναι σιωπηλά ντροπαλά παιδιάκια αυτά, έχουν άποψη, στυλάκι και γλυκιά καρδιά. Τα αγάπαμε αφόρητα. Δεν τα χαϊδολογούμε πολύ, τα χαιδολογούμε πάρα πολύ...

Και βέβαια στις οικογενειακές γιορτές υπάρχουν και τα ευτράπελα..για αυτά ζούμε. Φέτος χάσαμε τη πιατέλλα των αλλαντικών. Και δεν είναι κομπολόϊ που κάπου τόβαλες, κάπου σούπεσε..ολόκληρη πιατέλα δεν κρύβεται, λές. Αυτή ήταν η εξαίρεση, κρύφτηκε και δεν έβγαινε αν δεν έλεγες το σύνθημα. Και η πεθερά είχε ξεχάσει το σύνθημα. Αφού φάγαμε τη παραδοσιακή για την οικογένειά μας σούπα της παραμονής και τη τυρόπιττα μετά σηκωθήκαμε όλοι να ψάχνουμε τα απολωλόντα αλλαντικά..που βρέθηκαν αλλού γι αλλού μετά..ευτυχώς σωα. Το τελευταίο ωραίο κομμάτι ήταν η βασιλόπιττα. Κάθε χρόνο τα ίδια.

Η συζήτηση ξεκινάει πρίν κοπεί. "Εβαλες το νόμισμα;" Πονηρή ερώτηση, γιατί αν το βάλανε οι πεθεροί, θα φαίνεται απο κάτω η χαραματιά..Αν όμως δεν το βάλανε εκείνοι και μπήκε πρίν ψηθεί η βασιλόπιτα, δεν φαίνεται με τίποτα έχει ενσωματωθεί με τη πίττα και άντε βρέστο. Δυστυχώς φέτος ήταν η δεύτερη περίπτωση..

Καθίσαμε όλοι σοβαροί γύρω απο το τραπέζι. Απλώσαμε μπροστά μας μία χαρτοπετσέτα και σηκώσαμε τα μανίκια μας. Κόπηκε η βασιλόπιττα σε ισομερή κομμάτια, ο καθένας πήρε το δικό του..και άρχισε το μάδημα..ούτε κοτόπιττα να ετοιμάζαμε μετά μανίας ψάχναμε το πολυπόθητο γούρι..που δεν σημαίνει τίποτα..αλλά είναι γούρι..Και όταν η βασιλόπιττα είχε γίνει ένα βουνό απο θρίμμα, και το γούρι άφαντο, το μόνο κομμάτι που δεν πειράξαμε ήταν αυτό της Παναγίας και μιά και εκείνη δεν το μάδησε..ανέλαβε ο πεθερός..και νάτο το γούρι.. Και μετά ακούσαμε τα εξ αμάξης απο τον ανηψιό που ζαχάρωνε το γούρι..να το περάσει στα κλειδιά του..και αρχίζει έναν διάλογο, ένα παζάρι με τον αντιπρόσωπο της Παναγίας (παπού του) για να πάρει το γούρι και εκείνος υπόσχεται να είναι καλός στο σχολείο, να φέρνει καλούς βαθμούς..και εμείς απο κάτω να λέμε τα χειρότερα, "όχι δεν είναι καλό αυτό που υπόσχεσαι δεν είναι εφικτό" ή "Παναγία είναι αυτή, δώσε κάτι απο το υστέρημά σου" και εκείνος ως παιδί να παίρνει τα σχόλια της μετρητοίς και να στραβομουτσουνιάζει.. να αρχίζει ο αντίλογος..και εμείς να γελάμε.

Γλυκές οικογενειακές στιγμές..παραμονή Πρωτοχρονιάς.

Σας ευχομαι κάθε καλό, μαζί με τις οικογένειές σας που σας αγαπούν και σας κάνουν και γούστο!