Αποφασίζοντας για τη ζωή των άλλων

Αυτές τις μέρες τρέχω σαν τον Βέγγο. Δεν προλαβαίνω ούτε να καθίσω στο κομπιούτερ, πόσο μάλλον να κάτσω να γράψω. Εχετε παρατηρήσει ότι ενός κακού, μύρια έπονται; Ε! Αυτό πολλαπλασιάστε το επι 10! Τα πιο δύσκολα πράγματα έχουν τη τάση να συμπίπτουν, τη πιο δύσκολη ώρα όταν ο Μέρφι μας κλείνει το μάτι!

Κουράστηκα να παίρνω αποφάσεις. Αποφάσεις για τη ζωή των άλλων. Για τη δική μου ζωή, δεν έχω πρόβλημα. Αμα είναι να πάρω σοβαρή απόφαση, κάθομαι κανά 2ωρο μπροστά στο πάζλ..συγκεντρώνομαι τελείως στη τοποθέτηση των κομματιών..και μετά να η απόφαση έτοιμη, μέσα στο μυαλό μου για να την ακολουθήσω. Αυτό όμως είναι εύκολο. Τα δύσκολα ξεκινάνε με εκείνες τις αποφάσεις που πρέπει να τις πάρεις στο πίτς φυτίλι. Και που να αφορούν βεβάιως άλλους. Θα μου πείτε ότι, έχοντας πάρει τόσες πολλές αποφάσεις στη ζωή μου για άλλους, τόμαθα πιά το ποίημα. Οχι, δεν είναι έτσι. Γιατί η ευθύνη είναι τεράστια. Και η ζωή πολύτιμη!

Αρρώστησε σοβαρά η θεία μου που μένει δίπλα μας. Μεγάλης ηλικίας, αλλά με σχετικά καλή υγεία. Κρύωσε και έπαθε οξεία ωτίτιδα. Πρήσθηκαν τα αυτιά της και έγιναν σαν του Ντάμπο. Και βέβαια δεν το είπε εγκαίρως..να τη πάμε σε ένα γιατρό..το είπε αφού σήκωσε υψηλό πυρετό. Και εκεί..την έπαθα. ΚΑΝΕΝΑΣ γιατρός δεν ήταν διατεθημένος να έρθει στο σπίτι για επίσκεψη. Ούτε οι περίφημοι SOS γιατροί του τηλεφωνικού 1016. Ακουγαν πως είναι ανω των 80 και λέγανε "καλέστε ασθενοφόρο".

Γνωρίζοντας τα χάλια των νοσοκομείων, αν καλούσα ασθενοφόρο..θα κινδύνευε να πάθει πνευμονία..Τα ξέρω καλά τα ασθενοφόρα και τα δημόσια νοσοκομεία..απο τότε που ήταν άρρωστη η μάνα μου. Παίρνουν τους ασθενείς τα ασθενοφόρα και τους αφήνουν σε χώρους για να τους εξετάσουν οι γιατροί, χώρους με ρεύματα και τσουχτερό κρύο..θα άρπαζε τα χειρότερα περιμένοντας τους γιατρούς να ασχοληθούν με εκείνην..και σε εφημερία..μπορεί να περίμενε πολλές ώρες..στην ηλικία που είναι δεν τη παίρνει. Είδαμε και το 2003 που κάλεσα ασθενοφόρο..που την άφησαν σε ένα διάδρομο και πάγωσε..και συν των άλλων προβλημάτων της άρπαξε και βρογχικά!

Τελικά βρέθηκε κάποιος γιατρός και μας έκανε τηλεφωνική διάγνωση..έδωσε φάρμακα και αντιπυρετικά..και σώθηκε η κα Π για άλλη μία φορά!.

Η απόφαση να τη κρατήσω στο σπίτι..πολύ δύσκολη. Η κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Είχε 39.5 πυρετό! Αμφιταλαντευόμουνα συνεχώς. Και δεν μιλάμε για ενοχές. Ναί, μπορεί να μου πάθαινε ένα εγκεφαλικό απο τον υψηλό πυρετό. Ναί μπορεί να έπεφτε σε κώμα. Ισως όμως και όχι. Δεν υπήρχε κανείς να μου δώσει μία συμβουλή. Τηλεφώνησα σε γιατρούς γνωστούς μου. Ολοι τους ήταν κάθετοι. "Μη τη πάς νοσοκομείο για μία ωτίτιδα, θα γίνει χειρότερα" ή "Κάλεσε ένα ασθενοφορο ιδιωτικού νοσοκομείου, στα δημόσια τους γέρους τους αφήνουν στα ράντζα". Και οι συγγενείς.." Ο,τι νομίζεις κάνε, θα υποστηρίξουμε τις αποφάσεις σου". Το ένστικτό μου, μου έλεγε να τη προφυλάξω. Μακριά απο κρύα και ρεύματα. Είχε και ένα ψοφόκρυο άλλο πράγμα! Που να τη πάω τη γιαγιά; Απο την άλλη, σε ένα νοσοκομείο θα πέφτανε επάνω της οι γιατροί, όλα θα ήταν υπό έλεγχον, δεν θα ζοριζόμουνα εγώ. Πήρα τα ζάρια. Κορώνα-γράμματα. Διάλεξα τα γράμματα- να μείνει σπίτι. Ερριξα. Γράμματα.

Εχουν περάσει 5 μέρες απο τότε. Ο πυρετός έπεσε σε 4 ώρες. Με αντιπυρετικά και μετά ήρθε η αντιβίοση. Είναι σαφώς καλύτερα, όλα πήγαν κατ' ευχήν. Ακόμη κανείς γιατρός δεν έχει έρθει να τη δεί. Ολοι θέλουν να τους τη πάω στο ιατρείο τους!!! Και αυτό θα γίνει..

Ομως το παράπονό μου έμεινε. Που δεν ήρθε ΕΝΑΣ ΓΙΑΤΡΟΣ στο σπίτι να τη δεί και να με συμβουλεύσει. Γιατί αν ο επισκέπτων γιατρός μου έλεγε ότι είναι σοβαρά, αμέσως θα καλούσα ασθενοφόρο.. Αλλα βλέπει ένας γιατρός, άλλα ένας ιδιώτης!. Με άφησαν..να ρισκάρω για τη ζωή..για μία ακόμη φορά.

Κοντεύει να γίνει συνήθεια, πιά! Ντροπή!