Τραμπούκοι στα σχολεία

Διαβαζα πρόσφατα τις προσπάθειες μερικών εκπαιδευτικών να προσδιορίσουν κατ' αρχήν και να αναχαιτίσουν σε δεύτερη φάση τη νέα μορφή βίας το "Cyber Bullying" το οποίο είναι μέσες άκρες κάτι σαν αποστολή/λήψη απειλητικών μηνυμάτων μέσω διαδικτύου. Με αποδέκτη κυρίως παιδιά και εφήβους.

Διάφοροι "bullies" (τραμπούκοι) στέλνουν μηνύματα στους συνομηλίκους τους, π.χ. "σε μισώ", "είσαι ηλίθια" που στη πορεία μπορεί να καταρρακώσουν τη προσωπικότητα και το ηθικό των παραληπτών και να τους οδηγήσουν στην κοινωνική απομόνωση και ίσως στην αυτοκτονία ή και στην ανθρωποκτονία. Οπως του Αλεξ απο τη Βέροια.

1) Ποιοί όμως είναι εκείνοι οι μαθητές που τρομοκρατούν τους συμμαθητές τους; Είναι όντως τέρατα, όπως τους παρομοιάζουν;

Τα παιδιά αναλαμβάνουν ρόλους..παίζουν ρόλους σύμφωνα με κάποια πρότυπα. Το πρωτο πρότυπο είναι της οικογένειάς τους, το δεύτερο ο ευρύτερος κύκλος τους και μετά ίσως και οι ήρωές τους, της τηλεόρασης. Οι πρώτες αξίες των παιδιών του Δημοτικού διαμορφώνονται απο την οικογένεια. Αν ακούν τους γονείς να μιλάνε άσχημα ή κοροϊδευτικά πρός μία ομάδα ανθρώπων, π.χ. τους υπέρβαρους, το παιδί θα κοροϊδέψει τον παχουλό συμμαθητή του, με τα χειρότερα επίθετα.

Οι ρόλοι βοηθάνε το παιδί να πειραματίζεται..μέχρι που θα φθάσει. Οσοι έχουν παιδιά..το έχουν μάθει αυτό καλά. Το παιδί που ουρλιάζει, που χτυπιέται για να του πάρουν κάτι, δοκιμάζει την αντοχή των μεγάλων. Συγχρόνως δοκιμάζει τις δυνατότητές του μέσα απο το ρόλο. Αν οι μεγάλοι υποχωρήσουν-αντισταθούν, κρίνεται και ο ρόλος απο τον μικρό. Μετά είναι θέμα επιλογής του παιδιού αν θα κρατήσει και διαιωνίσει τον επιτυχημένο ρόλο ή θα πειραματισθεί με κάτι άλλο.

Στην εφηβεία το παιχνίδι με τους ρόλους ξεφεύγει.. Οι τραμπουκισμοί μπαίνουν σε πιο σοβαρό επίπεδο, τα θυματα κατακρίνονται για τη προσωπικότητα και την σεξουαλικότητά τους που είναι σε εξέλιξη. Και αντίστοιχα εξοστρακίζονται.
Οι ρόλοι που επικρατούν στο παιδί/έφηβο, είναι εκείνοι που θα το συνοδεύουν στη μετέπειτα ενήλικη ζωή του.

2) Ποιοί μαθητές είναι εκείνοι που πέφτουν θύματα των τραμπούκων;

Αν εξαιρέσουμε μερικές ξεχωριστές ομάδες (υπέρβαροι, ανάπηροι, μετανάστες κλπ διαφορετικοί) υπάρχουν κάποια άλλα κριτήρια. Είναι εκείνα τα παιδιά που για κάποιο λόγο δεν καταλαβαίνουν τη μη προφορική γλώσσα των συνομηλίκων τους. Είναι εκείνοι που δεν πιάνουν τα μηνύματα, "δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα" με τους συμμαθητές τους, εκείνοι που δεν ενσωματώνονται. Οι αιτίες άπειρες, μερικά τέτοια παιδιά έχουν προβλήματα με το σπίτι τους, χωρισμένοι γονείς, αδιαφορία, φτώχια κλπ. Αλλα είναι μοναχοπαίδια, έχουν προβλήματα συνεργασίας κλπ. Κανείς δεν μπορεί να πεί με σιγουριά ποιά είναι αυτά τα παιδιά. Αυτό που μπορούν όλοι να πούν είναι ότι είναι θύματα βίας.

Ολα τα θύματα των τραμπούκων αργά ή γρήγορα απομονώνονται απο την ομάδα των συνομηλίκων τους. Αυτό έχει τεράστια αποτελέσματα στην εξέλιξή τους, γιατί το παιδί θέλει "να ανήκει" να είναι αποδεκτό απο τους ομοίους του. Η αποδοχή φέρνει την ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξη. Η κοινωνική απομόνωση και ο χλευασμός μπορεί να κάνει το παιδί να τραπεί μακριά απο το σχολείο (απο τους βασανιστές του) απέχοντας έτσι απο τη μόρφωση, να δημιουργήσει δικές του ομάδες, άλλες επιθετικές (γιατί η βία δημιουργεί χειρότερη βία), αλλες αμυντικές, να υποπέσει σε ναρκωτικά, κλπ. Εάν βέβαια το θύμα καταφέρει να επιβιώσει παρόλλη την απόρριψη απο τους συνομηλίκους του, είναι γιατί έχει βρεί κάποιο στήριγμα, είτε στο πρόσωπο του έρωτα, του γονιού, της καλής επίδοσης στο σχολείο.

Στην ενήλικη ζωή ο τραμπούκος μπορεί να σταματήσει να είναι ή να το συνεχίσει. Το θυμα επίσης μπορεί να παραμείνει θύμα ή να γίνει βασανιστής άλλων, να μην έμαθε τίποτα απο τον πόνο που πήρε ή ακόμη να το ξεπεράσει.

..................................................................................................

Για την ιστορία τώρα. Απο το Δημοτικό ήμουνα θύμα τραμπουκισμού απο τις συμμαθήτριές μου..το ίδιο συνέχισε και στο Γυμνάσιο. Τα κορίτσια - τραμπούκοι μου κάνανε τη ζωή δύσκολη, με τα αγόρια είχα πολύ καλές σχέσεις. Τις εκδικιόμουνα κλέβοντας τους γκόμενούς τους για να τις τιμωρώ. Στη πορεία της ζωής μου, ακόμη και τώρα έχω καχυποψία για τις γυναίκες. Ιδιαίτερα στον επαγγελματικό χώρο, έτσι και μυριστώ τραμπούκο..της την έχω στημένη.