Αποφάσισα να κλείσω τη Daily Madness.
Μετά απο χρόνια απίστευτου πόνου και θλίψης (που μασκαρευόταν με καραγκοζιλίκια, χα χα, χου χου, τούμπες του κλόουν),
σωματικά φορτωμένη με 2 αυτοάνοσα νοσήματα , (το ένα απο αυτά με τσάκισε ξανά πρίν 72 ώρες)
σαν την Ελλάδα που χτυπιέται στο μίξερ τώρα
καταλαβα ότι επιτέλους ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης
Συνετελεσε κατά πολύ ο συγγραφέας Λούις Σεπουλβεδα με τα βιβλία του "Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ'ενα γλάρο να πετάει" και "ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης"
Μετά απο χρόνια απίστευτου πόνου και θλίψης (που μασκαρευόταν με καραγκοζιλίκια, χα χα, χου χου, τούμπες του κλόουν),
σωματικά φορτωμένη με 2 αυτοάνοσα νοσήματα , (το ένα απο αυτά με τσάκισε ξανά πρίν 72 ώρες)
σαν την Ελλάδα που χτυπιέται στο μίξερ τώρα
καταλαβα ότι επιτέλους ήρθε η ώρα της απελευθέρωσης
Συνετελεσε κατά πολύ ο συγγραφέας Λούις Σεπουλβεδα με τα βιβλία του "Η ιστορία ενός γάτου που έμαθε σ'ενα γλάρο να πετάει" και "ένας γέρος που διάβαζε ιστορίες αγάπης"
"Πετάει μόνο αυτός που τολμάει να πετάξει" Σαν τον Μικρό Πρίγκηπα
τέλος εποχής για τη Καθημερινή τρέλλα.
Αντίο σας
44 σχόλια:
Μαρίνα μου καλημέρα.
Λυπάμαι που διαβάζω ότι κλείνεις το blog σου. Δεν σε αποχαιρετώ όμως. Περιμένω να μας ξανάρθεις. Οι περισσότεροι που κλείνουν το blog τους γυρίζουν, μετά από ένα διάστημα, γιατί είναι μια συνήθεια που δεν κόβεται εύκολα. Άσε που λειτουργεί, εν μέρει, και ως ψυχανάλυση.
Με το καλό λοιπόν να μας ξανάρθεις, με πιο μεγάλη όρεξη και φυσικά με υγεία.
Κι εγώ λυπάμαι. Το ιστολόγιο αυτό ήταν μια ακτίνα φωτός. Λυπάμαι πολύ.
Καλημέρα Μερόπη. Ευχαριστώ για τα γλυκά σου λόγια. Η καθημερινή τρέλλα πήγαζε απο πόνο απίστευτο..που με κατέτρωγε..μέχρι νοσοκομείο πήγα και ακόμη και τώρα ξανά..άρρωστη είμαι. Αυτή η πληγή πρέπει να κλείσει.
Ομως κυκλοφορώ εδώ και καιρό αλλού, στο facebook γράφω, στο http://www.panoramio.com δημοσιεύω φωτογραφίες μου που σχολιάζονται..και σας επισκέπτομαι..Το μπλογκ αυτό μου θυμίζει τις συνθήκες που το άνοιξα το 2006 στα πρόθυρα της τρέλλας απο θλίψη. Οι παλιοί λέγανε "πονάει πόδι κόψει πόδι". Επιτέλους τα κατάφερα.
Ο πατέρας μου Δείμο, χρησιμοποιούσε πάρα πολυ την έκφραση "ακτίνες φωτός". Με συνκίνησες βαθύτατα και δεν είμαι ούτε κότα, ούτε κλαψιάρα. Σε ευχαριστώ θερμά.
Είναι να απορεί κανείς. Ενω είμαι ορθογράφος ξέχασα πώς γράφετε η λέξη "συγκίνηση"μπλόκαρα απο τα φάρμακα που pαίρνω..Το κύτταξα στο λεξικό, το έγραψα στο χαρτί. Και το αντέγραψα λάθος. Κόλλησα στα ""υ,ι,η" και ξέχασα τα σύμφωνα. Που είναι το Γ βρε;
το ότι είδες επιτέλους, είναι το σημαντικότερο! Θα τα πούμε και κατ' ιδίαν. U know, I am here. Αγκαλιά!
=)
τι να πω.... δεν το περιμενα ότι θα κλεισεις το μπλογκάκι, αλλά νομίζω πως είναι σημαντική η απόφασή σου.
Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο κι ελπίζω να περνάς πού και πού καμιά βόλτα να σε βλέπουμε =)
Θα τα πούμε ζωντανά. Η ζωή είναι πάντα εκτός μπλογκ.
Αν είναι ...τέλος εποχής,ε, ίσως καμιά φορά να είναι χρήσιμο. Γιατί η ζωή δεν τελειώνει εδώ, συνεχίζεται... Ραντεβού ...την επόμενη φορά που θα το αποφασίσεις εσύ, πλήρης χαράς και υγείας.
Το σημαντικότερο απ' όλα, είναι να είσαι εσύ καλά! Να περνάς καλά!
Το ότι δεν το χρειάζεσαι πια, σημαίνει μήπως ότι βρίσκεσαι ήδη στην φάση της "ανάρρωσης"; Στο εύχομαι!
Georgia is coming to town, ασε ΤΙ ΕΙΔΑ. Δεν μπορείς να φανταστείς το μέγεθος της φλασιάς που έφαγα στο κεφάλι, που ξεκίνησε απο τις παρενέργειες των φαρμάκων, φαρμάκων για να με σώσουν εννοείτε. Οταν βρεθούμε θα τα πούμε
Lina, ένα απο τα άπειρα προσόντα μου (μαζί με τους άπειρους θαυμαστές της περίσσειας ομορφιάς μου)είναι να είμαι απρόβλεπτη. Εκεί που σου λέει ο άλλος "τόχω με δαύτηνε" μπάμ! διαπιστώνει ότι δεν τόχει. Και μετά κάθεται και αναρωτιέται.."σαμπως τόχα και ποτέ;"
Λίνα σε θαύμαζα απο τότε που σε γνώρισα στη μπλογκόσφαιρα γιατί η Νένυα και εσύ είσασταν τα πρώτα μπλογκ που διάβασα, προτού ακόμη καταλάβω τι στην ευχή είναι ένα μπλόγκ και πώς λειτουργεί. Μετά εμφανίσθηκε η Σκορπίνα (δεν ξέρω αν τα θυμάσαι τα nics των ατόμων αυτών)και τέλος το Πατσιούρι. Και τι το κοινό έχετε; Είσασταν νέα παιδιά με όραμα. Είναι πολύ λίγα τέτοια άτομα. Χρόνια ήμουνα εκπαιδευτικός και τα μέτρησα τέτοια άτομα (σαν δάσκαλοι εννοείτε) στα δάχτυλα του ενός χεριού. Και οι άλλοι δεν ήταν κακοί, είχαν καλούς χαρακτήρες, πρόσχαροι, αγαπούσαν τα παιδιά και τη δουλειά τους, αλλά δεν τόχαν, όπως εσείς.
Είσθε το μεσολαβητές. Οι δασκάλες του Δημοτικού κυρίως σχολείου πρέπει να διαλέγονται βάσει οράματος πρωτίστως και μετά γνώσεων. Γιατί παίρνουν στα χέρια τους ζυμαράκια. Και τα πλάθουν. Ωστε να γίνουν φρατζολάκια, έτοιμα για φούρνισμα. Ετοιμα για να αντιμετωπίσουν τη ζωή.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις
An-Lu, έσύ πάντα τόλεγες, εγώ δεν μπορούσα ν'ακούσω είχα cobwebs στ'αυτιά.
Ερχονται στη ζωή μας κάποιοι άνθρωποι απο το πουθενά, μπαίνουν, μιλάμε, λέμε..και διαπιστώνουμε ότι είναι σαν να τους ξέρουμε μιά ζωή. Κάτι τέτοιο έπαθα εγώ με εσένα.
Α! βρε Φλούφλη. Ονομα και πράγμα είσαι. Είναι πολύ δύσκολο να βρεί κανείς το σωστό nic για μπλόγκ που να του βγάζει όλη του την προσωπικότητα έξω μέσω αυτού.
ΦΥΣΙΚΑ και είναι χρήσιμο το τέλος εποχής. Το δικό μου συνέπσε με όλης της Ελλάδος με τα μέτρα και το ΔΝΤ. Σαν να μας ψέκασαν με σούπερ-ντούπερ εντομοκτόνο απο το διάστημα. Κάτι πάθαμε όλοι μας σε εθνικό επίπεδο.
Μ' αρέσει η φωτογραφία του nic σου, που δείχνει ένα πρόσωπο τύπου πάζλ. Ετσι πρέπει να είναι ο σωστός εκπαιδευτικός : puzzled, μονίμως διερωτώμενος αν ακολουθεί το σωστό μονοπάτι και πάντα αμφισβητώντας.
Κική μου, σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και τις ευχές σου. Το βιβλίο σου δεν το πήρα ακόμη, θα το αγοράσω μόλις μπορέσω και βγώ έξω, αλλά για την ώρα ίσως χρειαστεί να περάσει και ολόκληρος μήνας.
Μ' αρέσει πάρα πολύ η μαγειρική. Να διαβάζω για μαγειρικές και ιστορίες γιατί έτσι και μπώ στη κουζίνα συντελεί το Σύμπαν και ότι πιάσω γίνεται σκόνη. Τη συνταγή έχω μπροστά μου. Αγκινάρες νηστίσιμες. Εχω καθαρίσει σακιά απο αγκινάρες η μάνα μου ήταν χορτοφάγος. Οι δικές μου αγκινάρες, όταν σερβιριστούν είναι ..σόλες. Μαύρες γιατί κάπου ξεχάστηκε το λεμόνι, δασύτριχες γιατί δεν τους ξύρισα τα εσωτερικά μούσια και πετσιά, γιατί λυπήθηκα τα φύλλα και δεν τα αφαίρεσα.
Στη κουζίνα ή τόχεις ή δεν τόχεις. Μακάριοι όσοι το γνωρίζουν
Ναί καλή μου Χουανίτα. Ετσι έχουν τα πράγματα. Είμαι σε φάση "ανάρρωσης".
Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που μου δίδαξε τη φαρμακοφοβία. Δηλαδή, να μη παίρνω φάρμακα σαν καραμέλες αλλά μόνο αυτά που υποδεικνύει ο γιατρός όποτε χρειαστεί. Μέχρι τα 50 μου, όλα ήταν καλά. Σαν άνθρωπος αρρώσταινα, κάτι κρυολογήματα, κάτι αλλεργίες κλπ. Στα 53 μου όμως χρόνια έβγαλα ένα αυτοάνοσο. Το οποίο για να θεραπευθεί έπρεπε να πάρω μεγάλη ποσότητα κορτιζόνης για 1 χρόνο. Απο τον Απρίλιο του 2009 μέχρι και τον Μάϊο του 2010 γιατί το συγκεκριμμένο φάρμακο δεν κόβεται ποτέ απότομα..αλλά σταδιακά..
Και εγώ το έκοψα απότομα 1 μήνα νωρίτερα. Επειδή με χτύπησε το άλλο αυτοάνοσο που έχω..
Περνάω φάση στέρησης. Σαν τα πρεζόνια, μου λείπει η δόση μου. Μου λείπει η κορτιζόνη. Αντίθετα όμως με τα πρεζόνια, εγώ δεν παίρνω μεθαδόνη (κάτι σαν λεξοτανίλ), γιατί δεν ταιριάζει με τα φάρμακα της επίθεσης του άλλου αυτοάνοσου.
Δεν μπορώ να σου περιγράψω τι γίνεται εδώ μέσα. Ο άνδρας μου κοντεύει να παραφρονήσει, το ίδιο και τα πεθερικά μου. Γιατί αυτοί είναι οι κυματοθραύστες, στη φάση που είμαι. Κάποιες φορές ξυπνάω και μπαίνω στα μπλόγκς. Αλλά τον περισσότερο καιρό είμαι αλλού.
λυπάμαι..ελπιζω να βρεις το δρόμο προς την ανάρρωση.Σε διαβαζω χρόνια αλλα σχολιάζω σπάνια, θα χαρω λοιπόν αν σε ξαναδώ να τριγυρνάς στην μπλοκόσφαιρα !
ο,τι και να κάνεις να είσαι όσο γίνεται, καλά!
Καλημέρα Αύρα. Ευχαριστώ για τις ευχές για γρήγορη ανάρρωση, να είσαι καλά. Σήμερα, απο τις 4.00 το πρωϊ και ύστερα είμαι εδώ, έχω ξυπνήσει.. Κάθισα στο κομπιούτερ και έγραψα. Τώρα έχω 3 νταντάδες που με κυνηγάνε. Επιτρέπεται να πηγαίνω κουζίνα-λουτρό-γραφείο και να χαϊδεύω τη γάτα, αλλά όχι στα άλλα δωμάτια..για να "χάνομαι".
Μου άρεσε αυτό που έγραψες πιο πάνω που λές ότι με διάβαζες χρόνια αλλά σχολίαζες σπάνια.Οταν ήμουνα στο Δημοτικό, μιλούσα μόνο με τη κα Γεωργία (δασκάλα της Α' τάξης-θα ήταν τότε γύρω στα 35, γριά για τα μάτια μας) και εκείνη ήταν όλο χαρά και γέλιο. Οταν άλλαξα δασκάλα μουγκάθηκα..στο τέλος με λέγανε και χαζή και η μαμά μου έκλαιγε.
Τα καλύτερα πράγματα, ποτέ δεν σχολιάζονται.
Στάσου μαρή που πας;
Μύγδαλα!
Αχ ρε Μαρίνα, απρόβλεπτη όντως, αντί να σε χαιρετάμε εμείς, κα΄θεσαι και μας .. παινεύεις =Ρ Φυσικά και θυμαμαι τα ονοματα που λες, κι ένα σωρο άλλους που κείσανε το μαγαζί ή μεταλλάχτηκαν μετά τη μοδα των μπλογκζ.
Γειά σου μωρή Τανίλα. Το τελευταίο καιρό ήταν αδύνατο να φθάσω το μπλόγκ σου..μπερδευόνταν τα στιλέττο μου στα κρόσια της φλοκάτης σου. Πρώτα έγινε ακατάλληλο για ανηλίκους (αυτό ξεπεράσθηκε σουμπιτατο), αλλά μετά απροσπέλαστο. Θύμωσε ο βλόγερας που έχεις την αγενή κωλόγρια για το nic σου, όλη η Ελλάδα πάλλεται αυτές τις μέρες και εσύ..να μένεις πίσω!! Στην αγένεια! Ντροπή μαρή.
Περιττό να σου πώ πως όταν ήμουνα στις κατάμαυρές μου, εσένα και τη κωλόγρια διάβαζα. Είσασταν αστείρευτη πηγή γέλιου. Μου θυμίζατε τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες του ΄60. Σταθερή αξία. Και ο Prozak δεν ξέρω τι σου είναι, πάντως σε λατρεύει.
Ελα τώρα μωρή να με σηκώσεις απο το πάτωμα και να ξεπιάσεις τα στιλέττο, γιατί φεύγω. Αφού σε φιλήσω σταυρωτά
Mια ζεστή αγκαλιά, αλλά όχι αποχαιρετισμού.. Σίγουρα θα ξαναέρχεσαι, ίσως θα θέλεις να μας μιλάς..
Απλά καταλαβαίνω,δεν θέλεις τη δέσμευση του "βήματος"..
Σε ευχαριστώ προσωπικά, γιατί ήσουν από τις πρώτες blogger που με καλοδέχτηκε, με συντρόφεψε, με εκτιμά. Σου ανταποδίδω με αγάπη την εκτίμηση, καλή δύναμη.
Και ένα σωρό άλλους Lina, θυμάμαι. Λίγο λίγο, αυτό είναι η αλήθεια, αλλά τους θυμάμαι. Τη Ντισκολάτα, τον Crazy Frog, τη Κουρούνα (θυμάσαι αυτά με τον Φιντέλ;), το λεμόνι δίχως όνειρα και δυστυχώς τον αδικοχαμένο street spirit. Θυμάσαι τον Λαμπρούκο που ήθελε να παντρευτεί την Ελληνίδα και εμένα, τον Alombar που έγραφε τις Κρητικές μαντινάδες πρόστυχα σε εκείνο το blog για τις αποκριές της CV και του Darthiir! Τι να πρωτοθυμηθώ..ποιούς να ξεχάχω..σαν ξεμωραμένη γριά κάνω, όλο στο παρελθόν γυρίζω. Αξιζε όμως.
Κατερινάκι, πάντα με καταλαβαινες, ψυχανεμιζόσουνα τις προθέσεις μου. Αυτό που γράφεις "για τη δέσμευση του βήματος" με σκότωσε. Είχα περάσει πρίν κάποια χρόνια μεγάλο πόνο που δεν ξεπερνιόταν με τίποτα. Ο,τι κι αν έκανα μα shopping, μα εκδρομές, μα σκληρή δουλειά, μα παρέες ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. Η ανωνυμία της μπλογκόσφαιρας όμως ήταν σκέτη ψυχοθεραπεία, όπως σωστά είπε πιο πάνω η Μερόπη. Κρύβεσαι πίσω απο ένα ψευδώνυμο και βγάζεις τα εσώψυχά σου. Ετσι άρχισε η συνεχής διαδήλωση. Κάθε τόσο φώναζα΄, έσκουζα, έβριζα και απαιτούσα όπως οι διαδηλωτές στην Αθήνα. Κάθε μέρα υπήρχε και μία διαδήλωση..κάπου. Δεν την έβλεπες αλλά σίγουρα την εύρισκες μπροστά σου να κλείνει το δρόμο του προορισμού σου νευριάζοντάς σε όλο και πιο πολύ. Αυτό το βιολί επι σειρά ετών. Νισάφι πιά!
Γι αυτό αποφάσισα να το κλείσω. Γιατί θεώρησα ότι αφού ξεπέρασα τη λύπη..έχω δικαίωμα να το παίξω λίγο Βαρδινογιάννης: Γιατί οι πλούσιοι ποτέ δεν διαδηλώνουν. Αυτό είναι το προνόμιο των στερημένων απο αγάπη, αποδοχή, κατανόηση και καλή ζωή.
Ελπίζω να σε ξαναβρούμε κάπου κάπως κάποτε...
Καλά καμωμένο ό,τι και αν κάνεις.
Ήταν ίσως το τελευταίο μπλογκ, από αυτά που επισκεπτόμουν όταν πρωτοξεκίνησα, που παρέμενε ακόμα ζωντανό.
Έχουμε "σχέση" χρόνων.
Το μπλόγκινγκ μπορεί να σε κάνει να νιώθεις ότι ξέρεις κάποιον βαθειά μέχρι την ψυχή του, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα και ότι μάλλον αυτό δεν πρέπει να είναι και πολύ αληθές.
Πολλά ανακριβή θα μπορούσα λοιπόν να πω για σένα, γι' αυτό επιλέγω να αρκεστώ στο απολύτως ακριβές: ένας άνθρωπος αυθεντικός και ακέραιος· ταυτόχρονα, πηγή ζωντάνιας.
Χαρά μου και τιμή μου που σε "γνώρισα" και σε "γνωρίζω". Και σε ευχαριστώ πολύ για την "παρέα" όλα αυτά τα χρόνια.
Καλή ανάρρωση και καλή δύναμη, καλή συνέχεια σε ό,τι κάνεις.
I'll keep in touch.
Καλημέρα Jason. Αναρρώνω γρήγορα απο το φαρμακευτικό cold turkey που έπαθα, αλλά δεν κοιμάμαι. Το εσωτερικό μου ρολόϊ ξυπνάει λίγο πρίν το χάραμα, για ν' ακούσω τα πουλάκια να κελαϊδούν. Ναί, υπάρχουν πουλάκια μέσα στη τσιμεντούπολη, απλά όντας απασχολημένοι με τα δικά μας, ποτέ δεν τ' ακούμε να σιγοτραγουδούν. Για ξυπνητήρι έχω τη γάτα, με έχει βοηθήσει απίστευτα να επιστρέψω στη ζωή.
Με τιμάς που δηλώνεις δημόσια για τη σχέση χρόνων που έχουμε. Για μένα είσαι ο ιδανικός γιός. Ο δικός μου εικονικός γιός. Γιατί απο τότε που ξεκίνησες το μπλόγκινγ, ήσουνα θαρρώ 19 τότε, κάτι είχες, το γράψιμό σου, το πάθος που σε κατέκλυε, πάθος για ζωή. Δεν υπάρχουν παιδιά στην ηλικία αυτή με τέτοιο πάθος, συνήθως το διοχετεύουν στο σέξ. Μετά παντρεύονται και αυτό είναι όλο. Εσύ όμως σκεπτόσουνα κιόλας, είχες ευαισθησίες που τις μοιραζόσουνα.
Δεν ανοίγονται οι άντρες εύκολα, Ιασωνα. Φοβούνται μη φάνε απόρριψη. Ετσι το παίζουν σκληροί ή απροσπέλαστοι. Και εσύ δεν φοβόσουνα.
Το μπλόγκινγκ όντως βοηθάει στην αποκάλυψη μέρους του προβλήματος. Ο πυρήνας όμως ανήκει στον παράγοντα άνθρωπο. Και αυτό είναι καλό ξέρεις. Δεν χρειάζεται να ξέρουμε τους άλλους εντελώς, οφείλουμε όλοι να κρατάμε μέσα μας κάποιον πυρήνα ακέραιο, μόνο για μας. Τη ψυχή. Αυτή δεν μοιραζεται.
Σε ευχαριστώ που με θεωρείς αυθεντική, τα όμοια αναγνωρίζονται παρά τα όσα λένε περι ανομοίων. Εσυ τώρα ξεκινάς τη ζωή σου..και είσαι έτσι..Αναρωτιέμαι πώς θα είσαι σαν παπούς με άσπρα μαλλιά. Τυχεροί οι συγγενείς σου, θα έχουν ένα σπιρτόζο και κυρίως απρόβλεπτο γεράκο με τεράστια καρδιά, μεγαλύτερη και απο εκείνη του μαρουλιού. Farewell Jason, φεύγω με τραινάκι ζωγραφιστό με γκράφιτι, σαν εκείνο το δικό σου. Η ανάμνηση απο σένα θα είναι το ονειροπίστολο.
Της χαράς και της λύπης.
Φυσικά αν θέλεις επικοινωνία, το e-mail μου το ξέρεις.
Σμούτς
Καλημέρα Κίτσομίτσο. Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια..ε! καιρός ήταν να ρίξω τη σκούνα μου στη θάλασσα..να τραβήξω για άλλα λιμάνια λιγώτερο εικονικά. Εις το επανιδείν.
Μαρίνα μου, για το μπλογκ στα εχω ξαναπεί - ήσουν και παρέμεινες από τις λίγες καλές φιλίες, της πρώτης εκείνης εποχής.. όταν τα μπλογκς ήταν το καινούριο, λαμπερό μας παιχνίδι.
Ελπίζω πάντα να ξαναδώ μια μέρα νέο ποστ, αλλά πάνω από όλα εύχομαι να βγάλεις την ανηφόρα όσο γίνεται πιο σύντομα. Και από ό,τι φαίνεται πλησιάζεις!
Κι αν μου επιτρέπεις μια συμβουλή: μην μετράς όσους περιμένουν τα "μασκαριλίκια", αλλά μόνο όσους σε νοιάζονται, όπως ακριβώς είσαι.
Την αγάπη μου, να δημιουργείς πάντα, με τις εικόνες σου, τις μαγειρικές, τα puzzles και τα τόσα άλλα όμορφα που μάς χαρίζεις:)
Για δες ειρωνεία, να σε γνωρίσω (από το σχόλιό σου στην Ελληνίδα) τώρα που είπες να φύγεις!
Αποφάσισα όμως να σου γράψω αυτό εδώ, επειδή κατ' εμένα δεν υπάρχει τέλος ποτέ, εκτός, ίσως, από εκείνο της τελείωσης.
Αυτό που σε αρρωσταίνει, το ίδιο σε γιατρεύει! Τις περισσότερες φορές, μία μικρή μεταβολή της οπτικής μας γωνίας (ενώ παραμένουμε στο "μέτωπο", εννοείται) κάνει θαύματα!
Το ίδιο ισχύει και για το θέμα των σωματικών μας ασθενειών. Έχεις όλα τα όπλα στα χέρια σου, για να νικήσεις χίλια αυτοάνοσα, πίστεψέ με! Κάτι "ψιλό" έχω περάσει κι εγώ!
Σε παρακαλώ να θεωρήσεις ως περιττή, και να διαγράψεις αυτήν εδώ την παράγραφο, με την οποία σου λέω πως είμαι στη διάθεσή σου για οτιδήποτε τυχόν θεωρήσεις ότι θα μπορούσα να κάνω για την αποκατάσταση της πλήρους υγείας σου.
Να έχεις έναν μαγικό Μάη!
Πού ξέρεις, μπορεί και να τα ξαναπούμε..
Να είσαι καλά!
Τρελοτουρίστρια
Εγώ είμαι σίγουρος ότι θα ξαναγυρίσεις. Θα σου λείψουν οι τόσοι φίλοι που έκανες εδώ, έστω κι αν δεν τους έχεις δει ποτέ σου. Αλλά αν το έχεις ανάγκη να απέχεις κάνε το. Κι εμείς θα ευχόμαστε να γίνεις γρήγορα και πάλι υγειής και χαρούμενη. 'Εστω και μέσα στο χάος που ζούμε αυτή την εποχή... Φιλιά.
Ευχομαι να τα ξεπεράσεις όλα γρήγορα και να είσαι σύντομα και πάλι μαζί μας.
Βρε Μαρινάκι, μήπως να αναθεωρήσεις; Δεν γνωρίζω ακριβώς τους λόγους για τους οποίους το κλείνεις όμως είναι κρίμα να χάσουμε ένα τόσο όμορφο και ζωντανό μπλογκ από τη παρέα μας.
Δεν γράφω συχνά στο δικό μου, όμως αυτό δε σημαίνει πως δεν σας διαβάζω! Θα μας λείψεις και το ξέρεις.
Σκέψου το, πλιζ!
Παρόλα αυτά, ό,τι κι αν αποφασίσεις εγώ καλή τύχη εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου!
Δεν το πιστεύω ρε, μου έρχετε να κλάψω ρε γμτ. Σαν οικογένεια ήμαστε εδώ στη μπλογκοσφαίρα. Μη χαθείς. Δεν θα αφαιρέσω ποτέ το μπλοκ σου από τη λίστα με τα αγαπημένα μου να το ξέρεις. Και χαίρομαι για σένα. Ελπίζω να σου πάνε όλα καλά και θα σε επισκέφτομαι έτσι για το γμτ.
Κρίμα γιατί τώρα που σε βρήκα τώρα φεύγεις. Να΄σαι καλά εσύ ξέρεις καλύτερα τι πρέπει να κάνεις :)
Τι κρίμα... ένας-ένας όσοι γνωριστήκαμε τότε στην αρχή χάνονται..
ελπίζω να είσαι καλά και να γίνεις σύντομα ακόμα καλύτερα.
φιλιά πολλά Μαρινάκι!
θα μου θυμίζεις πάντα την εποχή της blogoαθωότητάς μου!
Εδώ θα είμαστε και θα σε περιμένουμε πάντα. Μην αργήσεις. Νασαι πάντα δυνατή.!! Υγιής!! Πρόσεχε τον εαυτό σου
Έχω κάποιον πολύ πολύ δικό μου με αυτοάνοσο που πήρε για πολύ καιρό κορτιζόνη που οι δόσεις της θα μπορούσαν να σκοτώσουν ελέφαντα.
Τώρα είναι μια χαρά! Σε 2 χρόνια μετά την αρχική κρίση -και παρά τα όποια προβλήματα της ζωής που σε εκείνον έτυχαν την ίδια περίοδο- είχε συνέλθει σημαντικότατα.
Κάνε κουράγιο, θα σταθείς πολύ σύντομα στα πόδια σου γερή και δυνατή, θα δεις!
Mαρινάκι μου.
Για θέματα υγείας όπως καταλαβαίνεις δε μπορώ ούτε να μιλήσω ούτε να συμβουλεύσω.
Θα σου πω μόνο τοτετριμμένο, ξέρω ότι είναι μαλακία αλλά εμένα τουλάχιστον η καλή διάθεση και οι αγαπημένοι μου με βοηθούν πάρα πολύ...βασικά το έχω φιλοσοφήσει, το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μη μείνω ποτέ ανάπηρη, κατά τ'άλλα τη βρίσκω την άκρη και στα πολύ δύσκολα...
Τα υπόλοιπα στο μέηλ που θα λάβεις σήμερα το βράδυ η αύριο...
Ελπίζω κάποια στιγμή να επιστρέψεις. Αυτό μόνο :-)
Και βέβαια ξαναρχισα να γράφω..πιο αραιά, είναι αλήθεια..αλλά γράφω.
Η ψυχοθεραπεία του μπλογκινγκ καθώς και οι καλοί φίλοι, όλοι εσείς δλδ, με στήριξαν και με στηρίζουν.
Σας ευχαριστώ πολύ. Για όλα
έτσι ντε να δίνεις το παρόν. Και αντε κάποτε να βρεθούμε και από κοντά. Ποιός ξέρει. ....
Δημοσίευση σχολίου