Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που συνεχώς χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές για το καθε τι!! Και ενώ έχουν, πιθανά, καλή πρόθεση, γίνονται αποδέκτες αδιαφορίας ή και κοροϊδίας.
Τα πρέπει θυμίζουν σχολείο και κυρώσεις.. που μας βάζουν άλλοι. Είτε είναι οι γονείς, οι δάσκαλοι, οι έχοντες εξουσία.. Αυτός που μας λέει "πρέπει" ξαφνικά μας λέει τι να κάνουμε, εκείνος είναι "μεγάλος και ξέρει" εμείς αυτόματα γινόμαστε "μικροί και ανίδεοι". Οι ισορροπίες αλλάζουν και βρισκόμαστε χαμηλά στη τραμπάλα.
Τα πρέπει φέρνουν αναστάτωση και συχνά επανάσταση. Είτε αυτή γίνεται μέσα στο σπίτι με τους γονείς, είτε στο γραφείο. Μας έρχεται να τα πεταξουμε όλα στη θάλασσα και να φύγουμε.. για το οπουδήποτε, ιδιαίτερα μακριά απο αυτούς που μας τα εξεσφενδονίζουν..
Και βέβαια όταν τα κάνουμε θάλασσα, είτε γιατί δεν ακολουθήσαμε τα πρέπει, είτε γιατί θεωρήσαμε ότι θα τα καταφέρουμε..και βρεθούμε αλλου γι' αλλού έρχεται το έπρεπε: Καυστικό, σαρωτικό, τυρρανικό.. Για να μας τρίψει τη μούρη στους κανόνες που δεν κρατήσαμε.. για να μας πεί ότι η θέση μας στη τραμπάλα παραμένει κάτω..
Προφανώς οι άνθρωποι των "πρέπει-έπρεπε" δεν έχουν κακές προθέσεις, έχουν όμως λάθος τρόπο μετάδοσης. Αντί να πούν κάτι για να προστατέψουν, μας κάνουν να κουφαινόμαστε και ίσως να κάνουμε το αντίθετο. Ποτέ κανείς δεν έμαθε τίποτα απο τα ΕΠΡΕΠΕ. Αυτό μου μαθαίνει κανείς γρήγορα είναι να αποφεύγει όσους τα ξεστομίζουν.. Γιατί κάνουν τους δασκάλους εκ των υστέρων.. και τελικά τίποτα δεν βγαίνει..γιατί το κακό έχει γίνει.. οπότε ανώφελο το κήρυγμα..
4 σχόλια:
Κι όμως...
Πόσα προβλήματα δημιουργούνται, τα οποία επηρεάζουν άλλους, επειδή ακριβώς ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει την αναγκαιότητα των πρέπει, ώστε να μη χρειάζεται κάποιος να του τα θυμίζει...
Κι όμως...
Πόσα προβλήματα δημιουργούνται, τα οποία επηρεάζουν και πολλούς άλλους, επειδή ακριβώς ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει την αναγκαιότητα των πρέπει, ώστε να μη χρειάζεται κάποιος να του τα θυμίζει...
Αυτό που γίνεται συνήθως είναι ότι προβάλουμε τα δικά μας πρέπει (περιορισμούς) στους άλλους και τα αναγάγουμε σε "κοινά πρέπει".
Αυτό είναι ό,τι πιο περιοριστικό μπορούμε να κάνουμε.
Υπάρχει κάποιος στην οικογένειά μας που λέει πολλά πρέπει και έπρεπε. Συνήθως λέει τα πρέπει πρίν γίνει το κακό και μετά τα έπρεπε πέφτουν σύννεφο. Οι προθέσεις του είναι καλές και στενοχωριέται αφόρητα όταν όλοι τον γράφουμε.. Δυστυχώς όμως κανείς μας δεν παίρνει τα πρέπει-έπρεπε στα σοβαρά.
Υποτίθεται ότι οι μεγάλοι ακούνε περισσότερο.. απο τα παιδιά. Μύθος.
Πόσες φορές ο συγγενής που ανέφερα πιο πάνω έλεγε στα πεθερικά ότι πρέπει να προσέχουν, ότι το σώμα τους δεν συμβαδίζει με τα μυαλά, ότι αν το καταπονούν, θα μετανοιώσουν...κλπ.. Πολλά τα πρέπει. Και άπειρη η αδιαφορία που ερχόταν. Οι ηλικιωμένοι απλά δεν ακούνε..πρέπει να πάθουν για να μάθουν.. όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Γιατί τα "πρέπει-έπρεπε" είναι περιοριστικά και σε κανέναν δεν αρέσει να του λένε τι να κάνει.
Ετσι χρειάζεται ο θέλων να δίνει συμβουλές να τις δίνει χωρίς πρέπει, μπάς και γίνει εισακουστός.
Δημοσίευση σχολίου