..βλέπεις λίγο - λίγο τους γονείς σου να χάνουν τα μυαλά τους;
Δύσκολο.
Στην αρχή δεν το πιστεύεις, αδύνατο λες, μάλλον θα είναι περαστικό, δεν είδα καλά. Και περνάει ο καιρός. Και συνεχίζεις να βλέπεις..σημάδια. Στην αρχή μπορεί και να γελάς..άμα βρίσκεις το καντήλι στη κατάψυξη, τις κάλτσες παρέα με τις κατσαρόλες. Τα λές στις φίλες σου και ξεραίνεσθε.
Μετά ..σαν την αλεπού..οσμίζεσαι. Κάτι δεν πάει καλά.
Και ο καιρός περνάει.. "Τάχασε λίγο" λές "δεν είναι τραγικό" συμπληρώνεις.
Και όταν πέσει και τη πάς στο νοσοκομείο, σου έρχεται ο ουρανός σφοντύλι, γιατί δεν σε αναγνωρίζει..γιατί πετάει διάφορες προσβολές στους γιατρούς..και δεν το καταλαβαίνει..
Πάνε αυτά περάσανε..πέθανε η μαμά σου Μαρίνα, το 2001, τι τα ανασκαλεύεις;
...............................................................................
Χθές επέστρεψε η πεθερά μου απο το Νοσοκομείο. Της βγάλανε τα ράμματα απο την εγχείρηση που είχε κάνει (συντριπτικό κάταγμα μηρού) και τη στείλανε σπίτι της..με οδηγίες για ασκήσεις και ένα Π.
Χθές μαζεύτηκε η οικογένεια να τη καλωσωρίσει με μια τούρτα-καρδιά.
Χθές που όλοι μιλάγαμε ..είχε ένα χαμένο βλέμμα και δεν συμμετείχε.
Το ειδες και μνήμες σου ήρθαν στο μυαλό.
Το είδες και θυμήθηκες..το αντίστοιχο στάδιο με τη μάνα σου.
Θεέ μου.
.................................................................................
Δυστυχώς το είδε και ο άνδρας μου ο Κ. Ηξερε ήδη ότι η μαμά του τα είχε λίγο χάσει, απο πέρυσι που έπεσε (πρώτη τούμπα) και χτύπησε στο κεφάλι.. Είχε γίνει λίγο τρελούτσικη με κενά μνήμης.
Πιστεύουμε ότι αυτά συμβαίνουν πάντα σε κάποιους άλλους..και ότι σε εμάς δεν θα συμβούν.
Αφουγκράζεται ο Κ... "αν χάσει τα μυαλά της, χάθηκε" μου λέει.
Δεν μιλάω. Μόνο βλέπω.
12 σχόλια:
Έτσι αρχίζεις να συνειδητοποιείς σιγά σιγά πως είναι ανθρώπινο, πως συμβαίνει πρακτικά σχεδόν σε όλους, πως έτσι θα είσαι κι εσύ κάποτε, μιας και όλοι μας περνάμε από αυτά τα στάδια, και αρχίζεις να αναρωτιέσαι τελικά για το ποιες είναι οι πραγματικές αξίες της ζωής…
Καλημέρα Μαρίνα...
Μεγαλώνουμε...φτάνουμε σε ένα peak και μετά αρχίζουμε να γυρίζουμε πίσω σιγά - σιγά, να γινόμαστε ανήμποροι σαν τα μωρά, και στο μυαλό και στο σώμα. Υπομονή και αγάπη Μαρίνα, μόνο αυτό.
Αγαπητή Μαρίνα, είχα ακριβώς την ίδια εμπειρία με την μητέρα μου η οποία έφυγε πρόσφατα.
Νομίζω ότι το πρόβλημα με την άννοια, εμφανίζεται σταδιακά και στην αρχή δεν το αναγνωρίζεις ίσως γιατί δεν θές να το πιστέψεις.
Πριν καταλήξει και ενώ ήταν κατάκοιτη , φανταζόταν διάφορα από το ότι είχε μαγειρέψει και αρνούμεθα να τιμήσουμε το φαγητό της , μέχρι άλλα πολλά. Ξεκίνησε σταδιακά και προχώρησε ταχέως μετά από ένα κάταγμα
Την συμπάθεια μου σε σένα και τον συζυγό σου
δεν ξέρω τι είναι προτιμότερο για τον πάσχοντα Μαρινάκι.
Η γιαγιά μου πέθανε με φοβερή διαύγεια, τόση,που σκεφ΄τομουν ότι αν τα είχε λίγο χαμένα θα ήταν καλύτερο γι αυτήν. Γιατί εκτός από τον σωματικό πόνο της, καταλάβαινε ότι ανησυχούμε γι αυτήν, ότι μιλάμε γι αυτήν, ένιωθε ντροπή όταν λερωνόταν, ένιωθε ντροπή που τη βοηθούαν τα εγγόνια της, έκλαιγε κάθε φορά που την ταϊζαμε ή την αλλάζαμε. Χίλιες φορές να μην καταλάβαινε.
όντως πάντα νομίζουμε οτι αυτά συμβαίνουν μακριά μας,μέχρι που μας χτυπούν την πόρτα. και την ανοίγουμε,δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. και τότε κάνουμε υπομονή.
καλή δύναμη...
Darthiir,για τον ευατό μας μπορούμε να σκεφτόμαστε ό,τι νάναι. Η που θα γερασουμε κανονικά ή που θα γεράσουμε άσχημα, ή που θα πεθάνουμε μπάμ και κάτω ή όχι. Ομως η φρίκη να συνειδητοποιεί κανείς ότι ο γονιός "τάχασε" και δεν ελέγχει τόσο την ομιλία όσο και το έντερο..είναι τρομακτική. Τι να τις κάνω τις αξίες της ζωής όταν η μαμά σου γίνεται παιδάκι αυτιστικό? Για χρόνια και χρόνια..και εσύ κάθεσαι εκεί να συγκεντρώνεις κομμάτια, μνήμες, πάζλ.
Lily, ευχαριστώ Λίλυ.. Η κατάσταση της πεθεράς μου βελτιωνεται. Επανέρχεται το μυαλό της σιγά-σιγά. Ο πεθερός μου ακόμη δεν λειτουργεί καλά, αλλά μάλλον θα είναι απο το υπερβολικό στρές. Ισως να τα καταφέρουν.
Εχουν μία ακατανόητη μανία για αναχώρηση. Π.χ. μέσα σε ένα μήνα, θα πάνε , 10 μέρες στο χωριό του ενός, 4 μέρες Αθηνα, μετά άλλες 10 μέρες στο σπίτι της τάδε..κάπου, μετά 3 μέρες Αθήνα..μετά άλλες 3 διήμερες εκδρομές.. κ.ο.κ πράγμα που τους καθιστά ευάλωτους σε πεσίματα, υπερκόπωση, ιούς. Δεν καταλαβαίνω τι τους κυνηγάει. Πέφτουν, χτυπάνε, αρρωσταίνουν και αμέσως μετά φρρρττττ έξω απο τη πόρτα.
Χθες μου είπε ο πεθερός μου "αντε να γίνει καλά η πεθερά σου να πάμε τη 10ήμερη στο Βερολίνο" με πούλμαν εννοείτε, οχι αεροπλάνα..!! Δύο πούλμαν ΚΑΠΗ.. με τις πάνες τους, κλπ προβλήματα.
Λίγο-πολύ όλοι έχουμε μια γεύση από τέτοιες καταστάσεις και καταλαβαίνουμε. Αυτό που μας ανησυχεί κυρίως είναι να μην βρεθούμε κι εμείς κάποτε σ' αυτή τηνκατάσταση. Η επιστήμη έχει κάνει κάποιες ποροόδους σχετικά με την έγκαιρη ανίχνευση της ασθένειας Alzheimer's, αυτής που κυρίως είναι υπεύθυνη για τέτοιες καταστάσεις.
Lina, αυτό που έγραψες για τη γιαγιά σου είναι λιγώτερο τρομακτικό. Η γυναίκα αρρώστησε, το γήρας τη πήρε απο κάτω..βαίνει πρός το μοιραίο με σώας τας φρένας.. Φυσικό είναι. Δεν είναι καλό για τους συγγενείς να χάνουν τον άνθρωπο που αγαπούν, αλλά τουλάχιστον καταλαβαίνει, τους μιλάει, δεν είναι φυτό.
Δέχεται κανείς το θάνατο των γονέων/παπούδων σαν κάτι μη ανατρέψιμο. Ομως αν χαθούν τα μυαλά..τότε υπάρχει μεταξύ των άλλων και απίστευτος πόνος.
Όχι γμτ...
http://www.alzheimer-hellas.gr/
http://alzheimerathens.gr/
oso pio grigora to αποδεχτει η οικογένεια, τόσο λιγότερος χρόνος θα χαθει στην άρνηση.
Χρειάζονται δραστηριότητα και ερεθίσματα (και φάρμακα).
Εδώ
http://www.alzheimerathens.gr/index.php?option=com_wrapper&view=wrapper&Itemid=44
εχει κάποιες χρησιμες πληροφορίες καθώς και ασκήσεις μνήμης και σκέψης.
πολὺ δύσκολα...
Δημοσίευση σχολίου