Και είναι αστείο να το ζητάω αυτό τώρα γιατί απο τότε που μπήκα στον εργασιακό χώρο (απο τα 24 μου χρόνια δλδ) θεωρούσα ότι αν κάποτε άλλαζα δουλειά ιδεώδης θα ήταν μία, με λίγο κόσμο, ώστε να μπορεί άνετα κανείς να απομονώνεται στο χώρο του και να δουλεύει. Αντ' αυτού χρόνια ολόκληρα δούλευα ανάμεσα σε πολύ κόσμο. Τα σβκ δε τα ήθελα ήρεμα..σχεδόν απομονωμένα όπου θα έκανα ελάχιστα πράγματα..αλλά απλά θα ξεκουραζόμουνα μέσα στη σιωπή.. Φυσικά και τα σβκ έτρεχα εδώ και εκεί, σε γιορτές, καλέσματα, ταξείδια κλπ..ώστε οι ιδεατές στιγμές της απόλυτης σιωπής και χαλάρωσης να παίρνουν διαστάσεις φαντασίας.
Το 2002, άλλαξα δουλειά και στύλ εργασίας. Οι παλιές επιθυμίες πραγματοποιήθηκαν, είχα την ησυχία μου, δικό μου χώρο, τα ιδεατά όνειρα του παρελθόντος, έγιναν πραγματικότητα. Στην αρχη το χάρηκα στη πορεία όμως έγινε και αυτό μία ρουτίνα. Οκτώ χρόνια αργότερα, βαρέθηκα.
Απίστευτο μου φαίνεται να βαριέμαι το απατηλό όνειρο ετών. Και όμως τώρα θα ήθελα πάλι να δουλεύω μαζί με κόσμο, να είμαι μέλος μιάς ομάδας που προσπαθεί για ένα κοινό στόχο.
Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους.
Ετσι τώρα ψάχνω για εργασία σε ομάδα.. Να μου το έλεγαν αυτό στη δεκαετία του '80 που έλιωνα στα πόδια μου απο ορθοστασία (σχολείο-φροντιστήριο) θα τον έλεγα αρχιψεύταρο!
Εχει η ζωή γυρίσματα..πόσο μάλλον οι στόχοι μας!
Το 2002, άλλαξα δουλειά και στύλ εργασίας. Οι παλιές επιθυμίες πραγματοποιήθηκαν, είχα την ησυχία μου, δικό μου χώρο, τα ιδεατά όνειρα του παρελθόντος, έγιναν πραγματικότητα. Στην αρχη το χάρηκα στη πορεία όμως έγινε και αυτό μία ρουτίνα. Οκτώ χρόνια αργότερα, βαρέθηκα.
Απίστευτο μου φαίνεται να βαριέμαι το απατηλό όνειρο ετών. Και όμως τώρα θα ήθελα πάλι να δουλεύω μαζί με κόσμο, να είμαι μέλος μιάς ομάδας που προσπαθεί για ένα κοινό στόχο.
Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους.
Ετσι τώρα ψάχνω για εργασία σε ομάδα.. Να μου το έλεγαν αυτό στη δεκαετία του '80 που έλιωνα στα πόδια μου απο ορθοστασία (σχολείο-φροντιστήριο) θα τον έλεγα αρχιψεύταρο!
Εχει η ζωή γυρίσματα..πόσο μάλλον οι στόχοι μας!
5 σχόλια:
Μου'χει συμβεί και μένα ακριβώς αυτό που λες:
"Απορώ με τον εαυτο μου που ναί μεν πιάνει τους στόχους του αλλά που δεν μένει ικανοποιημένος για πολύ, η αίσθηση του νέου κυριαρχεί και πάλι πρέπει να αναθεωρεί τα δεδομένα δημιουργώντας νέους στόχους."
Ίσως είναι η ανάγκη για αλλαγή κι ανανέωση. Ίσως είναι που αλλιώς τα ονειρεύεσαι κι αλλιώς έρχονται.. Όπως και να'χει αν δεν έχουμε στόχους κι όνειρα η ζωή θα'χει τελείωσει. Άρα καλά είναι έτσι :)
μωρε στις μέρες μας αρκεί να έχεις μια δουλειά!!χαχαχαχαχα
χχαχαχα πράγματι.. δουλειά να ναι.. :):)
πάντα αναρωτιόμουν.. τι είναι πιο θληβερό.. μα μην πραγματοποιείς τα όνειρά σου.. ή να τα πραγματοποιείς.. και να τα απομυθοποιείς.. :):)
την καληνύχτα μου :):)
Αααχ, η επικοινωνία με ανθρώπους είναι πάντα ότι καλύτερο...
Το να μην ηθελες να αλλαξεις, θα ηταν πιο ανησυχητικο...
Δημοσίευση σχολίου