Κατάντια

Πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη σήμερα και είδα ότι 2 βιβλιοθηκονόμοι είχαν απολυθεί. Δεν τους ανανέωσαν τις συμβάσεις. Ηταν εκείνες οι κοπέλλες που είχαν τη χαρά μέσα τους, που μίλαγαν σε όλο το κόσμο. Πώς τυχαίνει και πάντα οι πιο κοντινοί, οικείοι, ευχάριστοι άνθρωποι είναι εκείνοι που θυσιάζονται στο βωμό ..του "μακάρι νάξερα τι κάνω" Κράτους. Ξαφνικά όλα γίνονται απρόσωπα. Και η βιβλιοθήκη βέβαια. Και νάναι μόνο αυτό..παντού ο κόσμος υποφέρει..μόνο που δεν είναι αυτό μακριά..πλησιάζει όλο και πιο κοντά.

Περιμένουν απο μένα πολλά. Να αφιερώνω χρόνο για τους άλλους. Δεν έχω αυτό το χρόνο. Ολο κάτι προκύπτει και όσες υποσχέσεις να δώσω, ανακαλούνται τελικά.

Παρόλλο που σαν κριάρι είμαι αγωνίστρια και παίρνω φωτιά όταν βλέπω το στραβό, το βούλωσα αυτή τη φορά. Διααφωνώ με το τρόπο που χειρίζεται η κα Π τους ανθρώπους. Ολοι είναι υποδεέστεροι, βόδια, απολίτιστοι. Εκείνη βέβαια, το κάτι άλλο. Επτά χρόνια τώρα μάλλιασε η γλώσσα μου, ότι πρώτα χρειάζεται να συντηρήσει το παλιό της διαμέρισμα (να το φρεσκάρει, να επιδιορθώσει τα υδραυλικά, ηλεκτρικά κλπ) και μετά να ψάξει για ενοικιαστή. Αυτή κάνει εντελώς το αντίθετο : Το αφήνει βρώμικο, άβαφο, με ξεχαρβαλωμένα υδραυλικά και έτσι το δείχνει στο κόσμο..που όταν αντικρύζει τη τρώγλη..φεύγει τρεχάλα. Μετά βρίζει τους πάντες με τα χειρότερα λόγια. Χρόνια τσακωνόμασταν. Στο τέλος τη παράτησα. Να κάνει ότι θέλει. Ομως ντρέπομαι. Ντρέπομαι αυτούς που έρχονται με προσδοκία και φεύγουν είτε απογοητευμένοι, είτε θυμωμένοι.

Και επειδή εγώ είμαι αυτή που βάσει εξουσιοδότησης, δείχνω το διαμέρισμα.. στενοχωριέμαι που συνεισφέρω στη κατάντια.